De discussies over de publieke omroep volg ik maar een beetje. Uit de ooghoek. De omroepen en de programmamakers hebben het moeilijk met de concurrentie van de commerciële zenders en streaming diensten als Netflix. En de centrale aansturing door netmanagers. Ooit was tv verbindend, toen iedereen naar hetzelfde keek. Men is tamelijk pessimistisch over de toekomst van de publieke omroep, hoewel ook daar een kentering plastsvindt.
Ik vind het steeds leuk om mijn eigen tv-gedrag te toetsen aan de visie en beleid. Op de huiskamertv kijken we vooral Journaal, voetbal en verkiezingsuitslagen. Verder hebben we niet echt dezelfde smaak. Als Bobby laat thuis is kijk ik nog wel eens Pauw danwel Jinek. En verder kijk ik vooral documentaires (terug). Mooie betrokken documentaires. Elke dag is er wel een nieuwe.
Blendle-oprichter Alexander Klöpping hield van de week een lezing over de publieke omroep. Hij vindt dat alle programma’s vrij te bekijken moeten zijn. Dat de publieke dan een veel groter bereik heeft.
Van de week werd ook bekend dat er plannen zijn om advertenties te gaan weren van de publieke omroep. Dat betekent weer minder inkomsten. En dat de omroepen minder leden nodig hebben voor zendtijd, nog maar 50.000 in plaats van 100.000. Er was ook een evaluatierapport over de NPO waarin alle doelstellingen staan. Verbinden is er een van. Diversiteit ook. Dat mensen via de tv kennis kunnen maken met andere opvattingen en culturen.
Dat doe ik dan ook. De documentaires gaan vaak over Nederlanders van andere komaf. De afgelopen weken keek ik naar een vierdelige VPRO-documentairereeks ‘Cuba na Castro’ door de Cubaan Yuri Capetillo Hardydie hier op zijn 19e naar toe verhuisde en nu twintig jaar later teruggaat om te kijken wat er leeft. Het gaat er beter nu, veel mensen daar staan vierkant achter Castro. Velen zijn sociaal, vrolijk en zorgzaam, ondanks de armoede. En een tweedelige serie ‘De slag om Libanon’, zelfde verhaal. Danny Ghosen is zo’n dertig jaar geleden met zijn ouders de burgeroorlog in Libanon ontvlucht en heeft nog altijd heimwee. Naar het mooie land, de aardige mensen, het lekkere eten. Maar ook de explosieve politieke situatie en de uitzichtloosheid. Omdat de documentaires zo persoonlijk zijn (wat was er van me geworden als ik daar gebleven was?) komen ze zo aan.
Verder lezen/kijken:
- Evaluatie NPO
- Evaluatie NPO
Geen opmerkingen:
Een reactie posten