Geuren

Elk jaar neem ik op vakantie wel een boek uit de bibliotheek mee van Philippe Claudel. Ditmaal is het Geuren, een verzameling herinneringen, mijmeringen, filosofietjes aan de hand van geuren. Er staat een fragment op van een schilderij van Gustav Klimt op de omslag, van een in elkaars armen slapende moeder en dochter, maar het is toch vooral een verzameling over mánnengeuren en mánnenherinneringen. Of beter nog: Jongensgeuren en jongensherinneringen. Een zandkuil. Gerookt spek. Vaders eau de toilette. Gauloises. Gymnastiekzalen. Hotelkamers. Hooibergen. Vissen. Tweetakt. Het verlaten ouderlijk huis na het overlijden van de oude vader. Prachtig gegevens, heerlijke verhalen. 

We hangen in onze verrukkelijke Vrijbuiter-kampeerstoelen aan de waterkant helemaal niets te doen. Nou ja, we koken espresso’s en lezen ons boek. Een welkome tegenhanger van al dat on the road. 

En steeds ga ik naar het cafétje / kantoortje om te kijken of de WiFi het al doet. ‘It’s very slow up here, I’m sorry’, zegt het meisje. ‘Slow’, zeg ik, ‘slow... hij doet helemaal niets, en daar moet ik £ 2 voor betalen.’ Omdat ik zo volhardend ben geeft ze me uiteindelijk een andere inlog en doet-ie het wel. 

Onze bankpas deed het ook niet. Gisteren. Ik keek op de bank-app of we ons hele vakantiebudget al verbrast hadden, maar nee. Nog niet helemaal. Vandaag doet-ie gelukkig weer wel. Want het leven is best lastig zonder bankpas.