We verlaten de Orkneys weer en gaan een stuk van de Noordelijke Kustroute 500 doen met als doel een camping in de buurt van Ullapool aan de westkust. Onze droomcampings halen we uit een gids met de Best Campsites of Brittain and Scotland. Zo’n bestemming zoek je op de kaart uit, maar eigenlijk heb je geen idee. Deze dag begint met een ijskoude nacht en storm en regen voor het vertrek. Slecht slapen omdat je niet warm wordt en de tent zo klappert. Daarna de ferry waar de deining me misselijk maakt. En dan honderden kilometers over een eenbaanskronkelweg door de bergen.
Allereerst: de route is spectaculair prachtig. (De WiFi doet het niet op de nieuwe camping en 4G is hier ook niet, maar de foto kómt) Maat omdat ik nogal slaperig ben van de afgelopen nacht kan ik beter niet rijden, voel ik, maar ik ben niet zo goed in bijrijder zijn op bochtige eenbaans bergweggetjes. Ik vind dat Bobby veel te hard rijdt. ‘Wat is het hier prachtig! Wat een uitzichten!’ roept hij om de haverklap terwijl ik helemaal schrap zit bij elke bocht en tegenligger. Er zijn steeds plekjes waar auto’s elkaar kunnen passeren, maar niet iedereen houdt zich daar goed aan. En we hebben nog maar voor 150 km benzine, en er zijn geen noemenswaardige plaatsen. Komt er ooit wel een benzinepomp? Kortom, temidden van al die schoonheid maak ik me voornamelijk zorgen.
Pas als de tent weer staat - die we in storm en regen opzetten - maar aan een droomplek aan een baai is het leven weer goed. Wat een mooie route. Wat een fantastisch land. Nu kan ik het ook weer zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten