Op zulke dagen dat je lange afstanden rijdt buitelen de indrukken over je heen. Ik maak nu maar themagewijze collages, ter herinnering. Want voor we op de veerboot stapten hadden we nog wat uurtjes stuk te slaan en dat deden we bij Duncansby Head. Puntje rechtsboven aan de kaart met een ster. Zo’n stukje eeuwigheid waar jij slechts één tel verkeert. Honderden meeuwen en papegaaiduikers rusten in de luwte in een kloofje in de rotsen. Mooie roze klavers geven een idee van schoonheid op micro- en macroniveau. De puntrotsen in de zee lijken net Tibetaanse tempels. De schapen zijn helemaal niet bang voor mensen. Het is een plek om eindeloos dwalen en te zijn, maar we moeten verder want we moeten door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten