Bervoets

Ik keek naar Hanna Bervoets in Zomergasten. Als personage en verschijning intrigeert ze,  ik heb wel wat maar niet veel van haar gelezen. Te experimenteel geloof ik. Ze is een gevoelige persoon, maar in haar spreken heel analytisch. Dus het is niet eenvoudig om je een beetje dichtbij haar te voelen. Dat begon pas toen ze vertelde over de tv-serie Xena the Warrior Princess uit de jaren negentig. Een soort crypto-lesbische serie waar ze als 15-jarige op een lesbische mailinglist van hoorde. ‘Hè,’ zegt Janine Abbring bijna giechelend, ‘lesbische mailinglist?’ 

De afgelopen week waren er veel homomannen en lesbische vrouwen op tv. LHBT is heel gewoon in de mediawereld en onder weldenkenden, maar op veel plekken is de tolerantie flinterdun. Het is ok als men er maar niets van ziet. Vooral geen hand in hand of zoenen in het openbaar.

Ik dacht eerst dat het onderwerp lesbisch niet aan de orde zou komen, omdat Bervoets het niet uitdraagt, maar het kwam toch. Dat ze niet naar de Gay Pride-feesten ging omdat ze Zomergast was. Met haar bindweefstelziekte trekt ze dat niet. Ze had Susan Sontag over kanker en Aids en de Amerikaanse actiegroep Act Up die in de jaren negentig onderzoek eiste naar Aidsmedicijnen. En dus die lesbische series die zoveel vreugde en opwinding gaven: éindelijk lesbische personages om je aan te spiegelen. En die lesbische mailinglijst. Ik vondvhet leuk dat ze die noemde. Dat zijn van die subculturele geheimpjes. Zelf was ik in de jaren begin 2000 lid van een internationale mailinglist Euro-Sappho en er ging een wereld voor mij open. Ik leefde enorm mee met de discussies en ontmoette dames uit de hele wereld. Die mailinglijsten waren de voorloper van wat nu bijvoorbeeld Facebookgroepen zijn.

Afgezien van de analytische inslag aan het begin (bijvoorbeeld over een eiland propvol walrussen doordat het poolijs verdwijnt) vond ik het een leuke uitzending. Ze heeft een brede belangstelling, maar uiteindelijk ook gewoon maar een meisje dat naar liefde verlangt  en naar een eenvoudig leven. Een veelkijker is ze en dus heeft ze een hoofd vol films en beelden en analyses, maar ze is ook iemand met pijn en daardoor haar grenzen. Misschien ga ik haar laatste boek over ziekzijn (een man net Q-koorts) wel lezen.