Slotakkoord

Ik ben aanwezig bij het einde van de Nikola-Kommuniteit. Vandaag wordt er een punt achter gezet. Vijfenvijftig jaar heeft deze oecumenische spirituele ‘gemeenschap’ bestaan, en een grote groep mensen om zich heen verzameld, maar de kerngroep wordt te oud en te moe en te klein. Zelf spreken ze van een sabbatsjaar en een punt-komma. Wie weet wat er nog kan straks, welke initiatieven opborrelen. De Nikola is/was Bobby’s tweede thuis, ik ben maar af en toe geweest, mee met retraites in diverse kloosters, met de Pinksterwandeling, het Nikolaas-feest, de stilte-meditatie. Soms mee-eten. Niet actief.

Eerst denk ik: ik ken hier niemand, help, maar uiteindelijk heb ik toch vele bijzondere gesprekjes. Met een vrouw die vele jaren in de zending in Afrika heeft gewerkt en nu een paar jaar weer terug is. Haar nieuwe vriend die gepensioneerd historicus is en als laatste project een boek over het dorp Kolhorn in Noord Holland heeft geschreven. Een jonge vrouw die jaren voor haar dementerende vader heeft gezorgd, en nu na zijn overlijden in zijn huis aan de Lek is blijven wonen. Een dakloze erudiete man die vertelt dat hij huisarts is geweest en vijf jaar geleden alles in de wilgen heeft gehangen en nu op straat leeft. Een apothekeres met veel psychiatrische problemen en tekentalent. Twee acrobaten die (zwarte) Piet spelen naast Bobby’s Sinterklaas. 

De voormalig zendelinge woont nu in een kommuniteit in Brabant. Ze heeft het een paar jaar in Utrecht geprobeerd, maar het lukte haar hier niet. We praten over verhuizen op zestigjarige leeftijden het vinden van nieuwe vriendinnen. Bij clubjes gaan. Zij houdt niet van clubjes, zegt ze. Zij is meer voor een beweging. Een wat? Een beweging. Zoals deze nu stoppende kommuniteit. Het blijft op de een of andere manier hangen.