De zin in het leven wordt ook bepaald door de tuin. Mooie bloei, fruit aan de boompjes. Hoe ienieminie ons tuintje ook is, de groei en bloe zijn overweldigend. Elke avond zitten we er ons maaltje te smikkelen, en te genieten van de bloei en de vogeltjes. In de corona-tijd had ik erg weinig zin in tuinieren. De laatste week is de zin weer helemaal opgeflakkerd.
Elke dag loop ik langs de bloemist om te kijken wat ze heeft en hoera, er zijn deze week weer kleine roosjes. Die zijn echt om verliefd op te worden. Die van vorig jaar had ik in het voorjaar in de volle grond gezet, maar die deden alsmaar niets, tot twee weken geleden en nu zijn de groene blaadjes de laatste weken helemaal afgekloven. Ik vrees dat de naaktslakken dat gedaan hebben die avond na avond de tuin overnemen. Basilicum zijn ze ook gek op.
In de tuin vóór, waar geel en paars de boventoon voeren, heb ik gele roosjes neergezet en geel-paarse petunia’s die ik op de Straatweg vond. En achter, waar de kleuren geconcentreerd zijn rond lila roze en wit staan nu drie potten zachtroze roosjes. Ik maak me nu al zorgen over de zon dezer dagen en mijn weekje weg binnenkort. Overleven ze dat?
En in de moestuinbakken heb ik veel uitgebloeide, verwilderde en mislukkingen verwijderd en er verse sla, paksoi en een klein boerenkooltje voor in de plaats gezet. Weer als nieuw. De voorlopige wederopstanding uit de coronacrisis, al houden we ons hart vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten