Bobby tipt me op een interview met een relatief jonge Finse filosoof Frank Martella, van wie een boek in het Nederlands is vertaald, over hedendaagse zin in het leven. Titel: Een prachtig leven, hoe vind je zin in je bestaan?
Ik kan op de een of andere manier nooit zoveel met het woord zingeving. Alsof het allemaal zin zou moeten hebben. Al die miljarden mensen. We zijn er gewoon en op een dag zijn we er niet meer. We zijn mieren. En onderweg van A naar B kunnen we veel geluk hebben of pech hebben. Of je in een gebied met vrede woont of met oorlog. Of het er vruchtbaar is of niet. Of er water valt of niet. Of je in een democratisch systeem leeft of niet. Of er welvaart is of niet. Ik noem maar wat. Die dingen zijn niet allemaal door individuen te sturen. Maar of het allemaal zin heeft? Je kunt het wel draaglijker maken door vooral dingen te doen waar je zin in hebt. Dan ervaar je ook meer zin, zegt hij.
‘Verbondenheid’, ‘autonomie’, ‘competentie’ en ‘welwillendheid’, noemt hij als componenten voor zin in het leven. Zorgen dat je liefde en vriendschap in je leven hebt, dat je je eigen dingen doet die bij jou passen, dat je je vaardigheden uitbreidt en gebruikt, en dat je andere mensen helpt.
Het is wel aardig om voor mijzelf vast te stellen dat ik juist deze vier componenten probeer vorm te geven in de struggle om het leven buiten het arbeidsproces als zinvol te ervaren. Mensen wier leven volgeprogrammeerd is met arbeid, gezin, huishouden, leuke dingen doen, hebben minder lege úren om daarover te tobben.
Ik herinner met het boek De kracht van betekenis van de Iraans-Amerikaanse schrijfster Emily Esfahani Smith, dat een vergelijkbare strekking had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten