Thuiskomen

Ik ben er nog maar twee uur, maar het is nu al fijn in het klooster. Dat je universum beperkt is tot 12 m2. In een mooie omgeving waar goed voor de mensen gezorgd wordt. Kletsen en gezelligheid is niet het concept, iedereen komt hier voor zijn/haar eigen proces. Ik heb best veel boeken en tekenspullen mee, maar dan heb je wat keuze. En zo begin ik mijn bezoek hier maar met een mandala in de kleuren van het seizoen. 

Tot nu toe deed ik kloosterretraites altijd in een (zwijgende) groep. Die had dan een licht programma met een thema om over te peinzen, een beeldmeditatie en loopmeditatie. Die groep is er niet meer dus nu doen we het individueel. Vanwege Corona zijn er nu max  8 gasten. Elk van de gasten eet aan een eigen tafel in de gastenrefter - normaliter eten de gasten tussen de middag in de refter van de monniken. 

Ik moet nog wel even wennen, want er is bijvoorbeeld geen goed licht. Een plafonnière voor het algemene licht en een bureaulampje met zwak geel licht. Daar kan ik niet bij schilderen. Geen bedlampje. We hebben thuis van die koplampen met sterk wit licht, voor in de tent. Heel goed voor halve blinden als ik. Waarom heb ik die niet meegenomen?

Bij het eten is een gastenpater aanwezig die het Onze Vader opzegt en een muziekje opzet voor tijdens het zwijgen. Heel gezellige sociabele man. Hij moet nu ook de afwas doen wegens Corona, opdat wij gasten niet hulpvaardig in elkaars aura gaan ronddrentelen. De muziek die hij draait is van de ‘Zusters van Minsk’, Erg mooi ijl, die ik vanwege geen WiFi hier pas thuis zal kunnen beluisteren.