Wisselstoring

Ik denk: laat ik met de trein gaan. Dat is weliswaar een half uur extra maar wel relaxed. Op Utrecht CS blijkt echter de trein naar Alkmaar gecanceld. Er is onderweg ergens een ‘wisselstoring.’ Er wordt een alternatief aangeraden via Schiphol. Huh? Onverwacht lesje topografie. Van Schiphol gaat er een sprinter naar Hoorn en die stopt ook in Zaanstad. Daar kan ik overstappen op de intercity naar Alkmaar. Het probleem van de wisselstoring zit in de buurt van station Bijlmer, dus het kan zijn dat op de terugweg dit zich herhaalt. Tussen Breukelen en Amsterdam is het stikmistig. Rare nu alweer avontuurlijke dag.

 

In de trein terug komen twee Somalische jongens in mijn coupé zitten. De ene begint een gesprekje. Eerst een beetje uitdagend maar als ik gewoon antwoord geef kalmeert hij wat. Ze wonen in Heiloo, vertelt hij, en zo’n is niet zo leuk voor jongeren. Liever zou hij in de grote stad wonen. Dan vertelt hij dat hem bij het instappen om zijn kaartje is gevraagd. ‘Waarom? Dan doen ze toch bij niemand?’ Zo’n voorbeeld van alledaags racisme waar gekleurde jongeren met een donkerder huidskleur zo vaak mee te maken krijgen. Waar je als witte zo weinig weet van hebt. 

In de bus staat dat we vanaf 14 december weer ‘gewoon’ vóór gaan instappen. Ik weet nog goed dat in maart die linten kwamen, om de chauffeurs te beschermen, en dat we niet meer in de bus mochten, tenzij noodzakelijk. Een ritje de bus naar station Breukelen voor een wandeling daar in de polder voelde haast als een criminele daad. Ook al was je de enige passagier. Wat een krankzinnig jaar hebben we toch. Als je op stap gaat maak je er iets meer van mee.