Gelezen: Het zal je moeder maar wezen door Karin Bruers. Geleend van de e-bibliotheek. Bruers is een Tilburgse cabaretière van bijna mijn leeftijd en sinds een paar jaar ook schrijfster. Dit boek gaat over het laatste jaar van haar dementerende moeder (het is wel een literair thema) en hoe zij en haar broers en zussen (vijftigers en zestigers) daarmee omgaan. Het hele famliesysteem desintegreert en iedereen krijgt enorme ruzie met elkaar. Haar oudere broers en zussen hebben moeder in een heel naar kamertje in een heel naar tehuis gestopt met louter zwaar demente kwijlende stokoude mannen als medebewoners. De moeder is heel ongelukkig en smeekt de hoofdpersoon Karin haar daar weg te halen. Die dan maar haar demente moeder in huis haalt. De relatie tussen de broers en zussen verijst zienderogen.
Het is niet een boek waarin ieders standpunt evenwichtig uitgelicht wordt. Nee, de ervaring van de twee jongste zussen staat centraal en hun woede en verontwaardiging over dat van hun oudere broers en zus. Bruel is nogal direct, bijna grof gebekt. Ze houdt van haar moeder die in de jaren zestig scheidde toen dat nog een enorme schande was en in haar eentje vijf kinderen groot bracht.
Het geeft wel een ongemakkelijk gevoel dat het nogal autobiografisch lijkt te zijn en dat ze zo ongenuanceerd over haar broers en zussen schrijft. Karikaturaal. Zij vindt ze egoïstisch en harteloos, ze willen niet meer voor moeders zorgen en stoppen haar in een naar huis.
Bij de crematie gaan een paar zussen met elkaar op de vuist.
Interview in ‘Vriendin’:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten