Eilandliefde

Na de smakelijke historische roman over Rembrandts geliefde van Simone van der Vlugt pak ik nog maar eens een ‘kasteelroman’ bij de bibliotheek: Eilandliefde van Reina Crispijn. Het leest erg lekker weg in de hangmat. 

Het verhaal speelt op een fictief Nederlands/Deens Waddeneiland Trellingerland. Een beetje ongelukkige onderwijzeres Holly neemt haar ontslag op de school waar ze werkt om privé-informatie te worden bij een adellijk gezin op Trellingerland. Holly is nogal dik en heeft een minderwaardigheidscomplex maar ze is heel aardig en creatief en geliefd. De gravin is heel gemeen, die heeft haar aangenomen omdat ze dik is en geen rivale bij haar echtgenoot. De graaf is heel aardig en flirt een beetje. Ook is er een kunstschilder Walry voor wie ze van alle kanten gewaarschuwd wordt: die zou een echte vrouwenverslinder zijn. Veel belevenissen met de kinderen, nieuwe vriendinnen op het eiland. En uiteindelijk de ware liefde. Zoiets als een feelgood movie is dit. Echte ontspanning.

Ik heb een taboe/verbod op zulke boeken? Van kindsbeen af al. Waarom eigenlijk. Toen ik jaren geleden voor Schoonmama in het verpleeghuis boeken haalde was bij haar de liefdesroman of familieroman het meest populair. In de Boekenclub had ze altijd echte literatuur gelezen,maar dit vond ze eigenlijk veel lekkerder. Op haar uitvaart spraken we dames van die boekenclub die ook de literaire boeken veel te moeilijk hadden gevonden.