Geluk

Ik lees Ooit gelukkig van Nico Dijkshoorn. Geleend in de e-bibliotheek. Over zijn oude vader en moeder en over zichzelf. Hij is woedend op zijn ouders vanwege hun in zijn ogen slechte huwelijk, veel ruzie thuis, ma heeft zich opgeofferd. Inmiddels ligt vader met dementie in een verzorgingshuis en ma stort lichamelijk ook in. De broers zijn veel milder. Nico heeft al een harde afrekening over zijn vader geschreven (Nooit ziek geweest) en loopt er bij de begrafenissen tegenaan dat de mensen zijn ouders en ook zijn vader als lieve mensen herinneren. Hij realiseert zich dat hij eigenlijk bijna niets van zijn moeder weet. Haar niets vroeg. Dan krijgt hij zelf ook TIA’s. Ze had het altijd over Zwitserland, waar ze gelukkig was geweest. Maar de verhalen kende hij niet. Wel een mooi omslag: een borduurwerk met Zwitsers tafereel.

Zo ver ben ik nu. Halverwege. De reflecties van de zestiger met de oude ouders in de verzorgingshuizen. Bij mij is dat al een tijdje voorbij, nu zitten we in de oude tantes. Het geeft natuurlijk wel een soort diepe herkenning in deze levensfase.

Ik ken Nico Dijkshoorn vooral van DWDD, waar hij eens per week dwarse gedichtjes mocht opkrabbelen en voorlezen. Ergens kon ik de voorliefde van Matthijs voor een dwarsig geluid in dat toch ook wel gelikte programma wel begrijpen, maar op de mopperige Dijkshoorn had ik het nooit zo. Maar ik heb toch wel van alles van hem gelezen, zie ik. Ook zijn boek over museumbezoek. Dat was ik even kwijt, maar dat vond ik leuk en aanstekelijk.