Wachtkamer

In de wachtkamer van het Pijncentrum van het OLVG locatie Oost. Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Reenske heeft een pijn en die gaan ze hier op afdeling P4 hopelijk verhelpen. De behandeling is poliklinisch, maar ze mag niet alleen naar huis, ik zal niet van haar zijde wijken en haar dragen als ze instort. Eerst zou ik met de auto, maar vanwege het oeverloze parkeergeld in Amsterdam ga ik toch liever met het OV. Het is een uur van deur tot deur. Vanaf station Amstel met bus 37. 

Die bus rijdt ook langs de Zeeburgerdijk, waar ik mijn laatste vijf jaar Amsterdam vijf jaar woonde. Elke keer als Bobby uit Utrecht naar Amsterdam kwam moest hij met die bus. Hij háátte die bus, want die reed altijd net weg als hij aankwam om ca 22u. Het laatste jaar haalde ik hem meestal met de bolide, want ik vond het geen fijn idee dat hij zo chagrijnig werd van de reis naar mij. Dan was hij heel blij en dankbaar dat ik er weer stond met die pauwblauwe Celica. 

Hoewel de trein Utrecht-Amsterdam te Utrecht enige vertraging had arriveer ik toch op schema om 09.04u bij het ziekenhuis. Reenske is geheel niet zenuwachtig. Niemand controleert ons op Corona. Wel staat er op een bordje dat de begeleider weg moet, maar de wachtkamer is helemaal leeg en dan mag ik toch hier wachten.

Hier in dit OLVG was ik eens voor een lumbaalpunctie bij een neurologie-professor Portegies die mij niet had verteld wat het effect na afloop was van die punctie. Vijf dagen moest ik horizontaal. Als ik rechtop ging zitten staan had ik zo onverdragelijke schele hoofdpijn dat ik me meteen weer liet vallen. Naar de wc ging ik kruipend. Ik had geen verzorging geregeld. Uiteindelijk kwamen Leen, Ekfa en de toen nog kleine Riemer voor mij koken. Heel lief. Riemer lachte zich dood om mij in mijn ruitjespyjama op handen en voeten. Ik heb die professor toen nog ernstig gekapitteld, voor wat dat waard mocht wezen. Na vijf dagen wachten bleek het onderzoek mislukt. Het was allemaal voor niets geweest. Ik wilde niet nog een keer.