Moppersmurfin

Na een trits leuke blije dankbare klanten eindigt de ochtenddienst voor de Buurt Taxi met een enorme moppersmurfin. Ik heb een aantal van dat slag in mijn naaste omgeving, en na het jaren het verdragen te hebben was op een dag ineens de maat vol. Niets deugt en het ligt altijd aan anderen. Deze mevrouw spant de kroon en aan het eind van de rit van een kwartier wil ik haar wel sláán. 

Het begint ermee dat ik tien minuten te vroeg ben. Ik sta geparkeerd voor haar huis en ik vermoed dat ze tot klokslag kwart over elf (de afgesproken tijd) achter haar voordeur gestaan heeft. ‘U-Was-TeVroeg’, zegt de verwijtend. Vervolgens sta ik volgens haar niet goed geparkeerd, want tegen de stoep aan. ‘Zegt u naar hoe u wilt dat ik sta’, zeg ik nog, maar dan krijg ik geen antwoord. Mokkend stapt ze achterin.

Haar straat is onlangs heringericht met nogal straffe chicanes waar nog planten in aangelegd moeten worden. ‘Typisch-De-Manier-Van-Werken-Van-De-Gemeente!’ moppert ze. Ik zeg: ‘Ik neem aan dat u daarvoor ongelukkig was met auto’s die hier te hard reden?’  

Ze becommentarieert mijn route, de groeiende armoede in de wereld, de woningbouwvereniging die huizen gaat renoveren en van het gas af, maar nog niet bij haar. Dat het wellicht gaat regenen en dat ze dan alles binnen moet zetten. 

Het toppunt is dat ik haar naar het adres rijd dat op mijn briefje Staat. Waar-Rijdt-U-Nu-Heen!?! Ik-Moet-Naar-Nummer-161. ‘Ik rijd naar 161, naar David Lloyd’. Ik-Moet-Niet-Naar-David-Lloyd,-Ik-Moet-Naar-Nummer-161! ‘Maar David Lloyd ìs nummer 161.’ Ze stapt uit, slecht ter been als ze is, vraagt aan een voorbijganger waar nummer 161 is, hij wijst naar David Lloyd. 

Ik nodig haar uit om weer in de auto te gaan zitten, dan zal ik haar alsnog voor de deur afzetten. Wat Dénkt U wel Niet? Dat Ik Omdat Ik Slecht Ter Been Ben Niet Zelf Naar Die Ingang Kan Lopen?