Krak

In de avond op de e-bike naar het koor zak ik zo *krak* door mijn zadel. Geluidje van rinkeldekinkel. Het is al aardedonker  en ik zie slecht in het donker, maar toch wil ik weten wat dat het was, dat rinkeldekinkel. Er was geen aanwijsbare reden, geen kuil, geen hobbel. Zadel zakt zomaar door haar hoefjes. Het zit nog wel op de pen, maar wel een beetje wiebelig los. Ik ben nog maar halverwege, zit krap in mijn tijd, en besluit dus maar door te fietsen. Het zit niet lekker, maar het rijdt.

Vanmorgen dus naar de fietsenmaker. Het is een bekend probleem, blijkt. Je moet je fiets nóóit aan het zadel optillen, maar aan de bagagedrager. Ik til meerdere malen per dag mijn fiets op aan mijn zadel. De fiets is nogal zwaar en als-ie een drempel op en over moet til ik ‘r op aan haar zadel. En dan krijg je dit. Krak. ‘n Nieuw zadel dus.