Wachten

We hadden een heel ruim tijdschema, de Jazzvriend en ik. Om 17u zouden we elkaar bij de kassa van TivoliVredenburg ontmoeten en dan zouden we eerst gaan eten bij Bunk. Had ik bedacht. Alle mogelijke verdwaalpartijen ingecalculeerd. 

Om 16.05 belt hij dat hij nog thuis is, in Maassluis. Dat het ruimte tijdschema dat ik bedacht had dus niet meer werkt. Dat hij al twee jaar niet met de trein is geweest. En dat hij geen mobiele telefoon heeft. Ik wacht wel bij de ingang van Tivoli, zeg ik geruststellend. Voor het restaurant dat ik geboekt had is het al veel te laat. 

Ik sta er nu al anderhalf uur. Het Vredenburg is ongeveer het afschuwelijkste stukje Utrecht dat ik ken. Een nimmer aflatende stroom van stadsbussen, regionale bussen en fietsen. En het regent zachtjes. Langzaam wordt het donker. Zou hij nog komen? Van welke kant? Kan hij het vinden? Zullen we bij Asian Street food gaan eten? Of bij de Spaghetteria Korte Koestraat. Het wemelt hier van de fastfood-formules waar ik nooit kom. Zal ik hem op het station gaan zoeken? Als hij niet komt, ga ik dan alleen? Kan ik zijn kaartje proberen te verkopen? Vanaf hoe laat?

De Jazzvriend is ook nog eens behoorlijk veeleisend als het gaat om concertbezoek. Hij wil hoe dan ook op de beste plek, dus liefst eerst een uur bij de deur staan om dan als eerste naar binnen te kunnen. Het is een concert in de zaal Ronda zonder zitplaatsen. En ik sta al anderhalf uur, want er zijn geen bankjes op het Vredenburg. Dit is wel weer een topavond.