Gids

Vandaag leid ik K. rond door het Máximapark. We hebben afgesproken op de Daphne Schippersbrug, maar zij blijkt niet te weten wat de Daphne Schippersbrug is en staat twee bruggen zuidelijker bij Kanaleneiland: bij de Prins Clausbrug. Dus de tour start een half uur later. Wel op de Daphne Schippersbrug. Want daar kan ik beginnen met het grote masterplan ooit van stedenbouwkundige Riek Bakker met Leidsche Rijn: de ondertunneling van de A2. Én het Máximapark. Ik heb een plattegrond van het park voor haar mee.

 

Na afloop is K. erg enthousiast over de rondleiding. Ik zelf ook. 

Eerst doen we een fietstocht om het park heen over Het Lint met het grote verhaal van de wijk, de oude structuren, de fruit- en groenteteelt, de voormalige dorpen Vleuten en De Meern, het Lint, oude bomen, jonge bomen, de betonnen parkpergola. Langs de Haarrijnseplas met de Dombomen. En dan gaan we een stukje lopen in de Binnenhof met de Japanse tuin, de Vlinderhof, diverse kunstwerken… Kijk hier, kijk hier! Ik geloof dat mijn enthousiasme aanstekelijk is. Het is erg leuk om te doen.

Devi

Trouwens, er is een nieuw seizoen (4) van ‘Never have I ever’ op Netflix. Met de Indiaas-Amerikaanse Devi en haar vrienden en familieleden. Héérlijk. We kijken er elke avond naar uit om weer een aflevering te kijken naar al dit scholierenleed. Bobby is heel streng: één aflevering per avond. Terwijl ik zo tien afleveringen achter elkaar kan bingen.

Poëzie

In Trouw van vorige week stond een verhaal over een Rotterdams bundeltje poëzie, samengesteld door de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb. Zelf had hij ook een gedicht geschreven. Over stilte. Ik heb Anke in Rotterdam gevraagd het bundeltje voor mij op te snorren, het zou in horecagelegenheden rond het Park gratis mee te nemen zijn. En vandaag ligt het in de bus. Het heet ‘Zomer’.

https://www.trouw.nl/a-b075b3d7

Moes

De afgelopen maand had ik wat geheen en weer met het Park, voor wie ik verhalen schrijf die op hun website gepubliceerd worden. Een park in beeld gebracht via de verhalen van de mensen die zich ervoor inzetten. Echt leuk is het, maar helaas is de website is niet zo goed ingericht en ik vrees dat de verhalen niet erg vindbaar en zichtbaar zijn. Dus ik had de werkgroep voorgesteld ze te bundelen in een boekje. Daar werd nauwelijks op gereageerd, alleen vaag dat ik maar een plan moest indienen. En subsidies aanvragen. 

Nou ja, toen had ik er niet zo’n zin meer in. Dat zei ik tegen de ambtenares die over de communicatie van het Park gaat. Ik zei: ik maak wel voor mijzelf een boekje in een oplage van 1, om aan mijn familie en vrienden te laten zien, en dan stop ik. Dat was dan dat. Daar schrok ze van, want ik ben ongeveer de enige die wat men noemt ‘content’ voor hun site maakt. 

Enfin, toen heb ik op haar verzoek 25 van de 35 interviews tot nu toe in een Word-document gebundeld en die heeft zij in een ‘boekje’ geprint en aan de Parkorganisatie laten zien. Of het een idee was een dergelijk boekje met ca 30 portretten van mensen in het Park te maken voor de relaties en vrijwilligers. Ze vonden het heel erg leuk. Nu zijn ze wel positief. Hen is gevraagd wie of wat ze nog missen, dan ga ik die nog maken.

Dus ik ga weer door. Vandaag doe ik een interview met een dame die appelmoes maakt van appels uit het park. Maximoes heet die appelmoes. Dus  bij het Castellum praten we wel een uur over appels, appelmoes, potjes, dekseltjes, etiketten, branding, dromen hebben en die waarmaken. ‘Er zijn zoveel vrouwen’, zegt ze, ‘laat ik mensen zeggen maar het zijn vaak vrouwen, met dromen en ideeën, maar zo vaak voeren ze ze niet uit.’ Zij beschouwt zichzelf als iemand die de dromen wél uitvoert. 

Afscheid (2)

En na het afscheid van Auntie heb ik ‘s nog een afscheid: dat van de gymjuf. We hebben een etentje in een restaurant in Tuindorp. 25 Dames op leeftijd en een tapasconcept: wat een chaos. Maar het is mooi: eten, drinken, en tussendoor cadeautjes en speechjes. Ik geef de Juf mijn ingelijste portret met een kort speechje over hoe bijzonder deze gymclub was.

En aan het eind van de avond geeft Wil het ‘magazine’ niet alleen aan de Juf, maar aan iedereen. Iedereen gaat gretig lezen. Heel leuk. De drukker heeft het magazine in een oplage van 30 voor een vriendenprijsje gedrukt. (En Wil heeft van het portret ook nog postzegels laten maken, en buttons.)

Als ik met het ‘magazine’ thuiskom, stelt Bobby vast dat ik voor beide bijeenkomsten vandaag de art direction heb gedaan: zowel de kaart van Auntie als het portret op de kist, en nu weer het magazine voor de juf. En hoe mooi dat is, want de tekeningen voegen  echt iets toe. 

Ik op mijn beurt vertel hem hoe goed hij gesproken heeft bij de uitvaart. Zo levendig, los, wetenswaardig. Geen moment te veel. En zo steken we elkaar een partijtje veren in de reet.

Vanochtend komt er een bedank-appje van de Juf met een foto van haar cadeautafel na afloop.

Zie ook:

- Afscheid http://lucietheodora.blogspot.com/2023/06/afscheid.html?m=1

- De groepsfoto http://lucietheodora.blogspot.com/2023/06/de-groepsfoto.html?m=0

- De gym http://lucietheodora.blogspot.com/2023/05/de-gym.html?m=0

- Voor juf http://lucietheodora.blogspot.com/2023/05/voor-juf.html?m=0

Afscheid (1)

Afscheid van Auntie in het crematorium boven Overschie ten noorden van Rotterdam. We zijn met twaalf: zes neven en nichten en de BFF al dan niet met aanhang. Een hoopje trouwe zielen. Er is een keurige meneer uitvaartondernemer voor het welkomstwoord en vier nummers van Jim Reeves. Ik lees de woorden van Aunties BFF die wel aanwezig is maar zelf niet durft, en dan vertelt Bobby Aunties levensverhaal, en over de zorg en het mantelzorggroepje de afgelopen vier jaar. De uitvaartondernemer zegt hoe bijzonder dat is en dat hij veel anders meemaakt.

Na de koffie met cake in de Aula moeten we een ander onderkomen zoeken. Dat valt waratje niet mee in die contreien. We maken met vier auto’s een ommelandse tocht door Overschie, Zweth en Delft en eindigen een uur later op het terras van het Delta Hotel aan de Nieuwe Waterweg in Vlaardingen. 

Onder de vijgenboom

Het aardige van die hitte is (was, want hij schijnt voorbij te zijn) dat je beter niet kunt bewegen en als je niet kunt bewegen dan ga je kijken. Waarnemen. We schoven van schaduwplek naar schaduwplek en liggend onder de vijgenboom zag ik dit.

Zinderen

Nog wat zonnebloemen. Met de warmte van de afgelopen dagen valt het allemaal niet mee, dus je moet er maar wat van zien te maken. Plaatjes van zonnebloemen zijn wel het toppunt van die zinderende hitte. En dan niet klagend, maar vrolijk.

Loom

Het tweede matrasje werd een dag later al thuisbezorgd. Het wordt wel eentonig, de paradijselijke tuin. Maar als de vraag is: hoe gaan we de heetste dag van juni doorkomen, dan wil ik de tuin wel eens exploreren. Heb ik nog niet gedaan. Want zwemmen vind ik geen feest, zeker niet op volle zondag-stranden. 

De bankjes met de rode matrasje in de schaduw. Boek mee. Zo had ik het bedacht en zo is het nu. Ik ben heel trots dat het wordt wat ik hoopte. Je moet wel steeds een beetje met de zon / schaduw meebewegen en de bank verplaatsen. Maar de banken zijn goed te tillen. 

Reenske is er ook. Af en toe zitten we aan tafel te kletsen, maar meer hangen we met onze eigen dingen (kranten, boeken, telefoon) op onze eigen bank. Het voelt op de een of andere manier heel ouderwets en oer: zo een dag loom rondhangen in een ruime tuin.

Zwemmen

We zouden naar Museum Kranenburgh in Bergen, de Bayerische Freundin en ik, maar bij nader inzien vonden we dat toch niet zo’n goed plan. Met die hitte meer dan een uur in de auto en dan ook nog richting de strand en zee… Dat is vragen om ellende. Het is té warm. 

Fietsen en zwemmen lijkt een beter idee en we kiezen voor de Lek, ofwel voor Recreatiegebied Salmsteke onder Lopik, bij het voetveer naar Ameide. Een lievelingsplekje. Het is wel een eind fietsen: 28 km heen en 28 km terug. Maar we doen het. 

Ik vind het daar zo leuk dat ik altijd vergeet dat het daar ook een plek is voor jongens op jetski’s, behoorlijke herrie.

En Salmsteke blijkt bovendien verbouwd te worden Er zijn grote zandhopen, het parkeerterrein en de ligweide zijn veel kleiner. Het idee is: méér water, meer natuur, een binnenplas. En horeca. Het is een beetje een woestenij nu, maar het belooft echt mooier te worden. Het is er verboden te zwemmen, wegens verontreinigd water, zware scheepvaart en stroming maar de mensen badderen toch. 

En dan weerom over IJsselstein. We doen een alcoholvrij biertje op het terras bij de jachthaven Marnemoende.

Over de plannen bij Salmsteke:

https://www.provincie-utrecht.nl/actueel/nieuws/salmsteke-ontkiemt-gaat-uitvoering-dijk-en-uiterwaard-worden-ingericht

Mieren

Er lopen al een paar dagen mieren in de keuken. Niet heel veel maar toch. Bij de deur naar de hal, op het aanrecht en bij het broodbeleg. Je moet lokdoosjes halen, zegt de Hulp. Dus als ik toch bij de Hornbach ben voor de inlijsting kan daar wel lokdoosjes kopen. Ecostyle heet het merk. Maf om een verdelgingsmiddel Ecostyle te noemen, maar dit terzijde. Binnen een uur krioelen er tientallen mieren rond de doosjes. Ik zie ze er niet in gaan. Maar als ik ‘s avonds na het etentje bij Peeq thuiskom zijn ze er niet meer. Zitten ze nu in die doosjes? 

Er zit geloof ik zoete kleefstof in met gif die die diertjes meenemen naar hun nest alwaar ze het hele nest vergiftigen. Het verdelgen zou tot vier weken duren. 

Hoe mierenlokdoosjes werken:

https://beestjeskwijt.nl/blog/mieren-lokken#:~:text=Een%20mieren%20lokdoos%20is%20een,sterven%20ze%20binnen%20enkele%20dagen.

Naar Kees Smit

Ik moet echt heel erg bijkomen van gisteren. Het leegruimen van Aunties kamer. Pff. Dat was een partijtje too much. Liggen in de tuin. Peeq zou op de tuin komen eten, maar koken trek ik niet. Nederig vraag ik of we bij háár mogen eten. Dat mag. 

Een van de taakjes op mijn ToDo-lijst is twee matrasjes halen bij de grote tuinmeubelenwinkel Kees Smit langs de A1 bij Amersfoort. We kochten er al eens tuinstoelen en een parasol. Je kunt wel matrasjes vinden op internet, maar zij hebben ze in de winkel. Ik wil ze zien, aanraken. Dus na mijn bezoek aan Hornbach te Nieuwegein om het portret van Auntie te laten inlijsten voor op de kist rijd ik door naar Amersfoort. 

Eigenlijk wilde ik blauwe matrasjes, maar die hebben ze niet. Ja iets blauwgrijs, maar dat is niet het idee. Dus wordt het rood. Dit alles geïnspireerd op het Perzische tapijt van Tante Mies. Kees Smit heeft geen grote voorraad, dus het tweede matrasje zal me per post toegestuurd worden. Het ziet er meteen weer veel aangekleder uit, al met één! Nu nog wat leuke kussens en plaids.

Nog even en ik kan hier wonen. 

Na de regenbuien van gisteren en eer-eergisteren groeit alles als een tierelier. Een half uurtje ga ik onkruid wieden. De rabarber is niets geworden, die mag eruit. De vijf aardappelen groeien als kool, zeg maar, net als de venkel. En het meest veelbelovend is momenteel de gele courgette. Binnenkort wordt het courgettetijd.

Zonnebloem

Toch jammer dat ik geen zonnebloem had voor de rouwkaart van Auntie. Om deze dag te verwerken en haar alsnog te eren maak ik een zonnebloem die op de kaart had mogen staan. De roze rudbeckia die het geworden is is ook mooi, maar die is melancholieker. Deze zonnebloem heeft niets melancholieks. En zoals ik Auntie kende de laatste jaren was ze een wonderlijk soort levenslustig. Zo welluidend als ze zong als we haar in de rolstoel naar de recreatiezaal reden.

Op de achtergrond draai ik de Greatest Hits van Jim Reeves. Elke generatie haar eigen muziek.

Kamer leeg

Dus ik met Bobby’s Nicht naar het zorgcentrum waar we allemaal gedurende tweeënhalf jaar eens per twee weken op bezoek geweest zijn. Nog een keer kijken naar de dolende zielen. De toegewijde verzorgenden. De kamer moet leeg.

Nicht en ik dachten/hoopten dat het leegruimen van de kamer een karweitje van een half uur zou zijn, maar tot onze schrik zitten alle laadjes en kastjes propvol. Drie grote vuilniszakken vol kleren. Een leven lang in ansichtkaarten, foto’s, ordners met administratie, dozen met postzegels, toiletartikelen, fotolijsten, schilderijtjes. Het houdt niet op. Het is te erg. Nu is het alleen maar troep die we niet in ons huis willen. Mag-dit-weg? Van-mij-mag-alles-weg. Wat zou Bobby nog willen bekijken? Hij heeft bij het leeghalen van haar flat drie jaar geleden alles door zijn handen laten gaan. Wat heeft hem toen bewogen om ordners met oude administratie vanaf 2009 mee te verhuizen? Wat is dit erg. Als je als honderdjarige dood gaat wil niemand je spullen meer. Ook niet je foto's.

In de stapels en stapels kleren zitten naam-merkjes. Die krijg je er niet uit. Ik gooi ze gewoon in de Leger-des-Heils-container in Utrecht, zeg ik ferm. Dan zoeken ze het daar maar uit. Ik heb geen puf voor dilemma’s. Zoals die oude administratie, die gaat gewoon in de oud-papier-container. Geen shredder. Bankafschriften uit 2013 van mensen die dood zijn: who cares? Ik wil ook niet haar oude toiletartikelen.

Ondertussen is het broeierig heet, doet de lift het niet en zeulen we al die zakken zooi de trap af naar de auto’s die niet voor de voordeur geparkeerd kunnen worden. En telkens toegangscodes, want de andere bewoners mogen niet in het trappenhuis of naar buiten. Mijn auto is het grootst, dus ik krijg de meeste zakken. 

Als het klaar is bedanken we de verzorging en gaan we nog even langs bij Aunties Best Female Friend BFF. Appelsap en herinneringen. Morgen zijn we deze dag vergeten, zeggen we uit ervaring, voordat we recht de avondspits in rijden.

Dinsdag zal de uitvaart zijn. ‘Wil jij je tekening van Auntie laten inlijsten, voor op de kist?’ vraagt de Nicht. ‘Bobby zei dat je dat goed kan.’ ‘En willen jullie dinsdag wel op tijd komen? Zodat het portret op de kist staat als de mensen komen?’

Het zal veel zijn als er tien mensen komen. Eerder zes. Er is geen voorganger ofzo. Bobby zal wel Aunties levensverhaal schetsen. Aunties Best Friend heeft vandaag haar herinneringen opgeschreven. Met de hand geschreven op twee velletjes A5. ‘Is dat niet te veel?’  ‘Ik ga dat niet voorlezen hoor’, zegt ze. ‘Dat kan ik niet.’ ‘Misschien is er iemand die het wil voorlezen’, zegt de Nicht. ‘Jij misschien?’ vraag ik. ‘O nee!’ rilt de Nicht. ‘Zal ik het dan maar voorlezen?’ zeg ik.

‘Ze gaan muziek van Jim Reeves draaien,’ vertelt de Nicht, want daar hield Auntie zo van. Kortom: het zal een heel bescheiden uitvaart worden.

Het leegruimen van haar flat in februari 2021:

http://lucietheodora.blogspot.com/2021/02/dingen.html?m=0

Come Again, Sweet Love

Nieuw lied in te studeren: 'Come Again Sweet Love' van John Dowland (1563-1626). Ene Jon Rippe doet hier alle vier de stemmen. Geen idee wie hij is, op zijn YouTube-kanaal staat alleen dat hij niet onverdienstelijk kan zingen en video's maken.

Auntie

Bobby is vanochtend vertrokken naar Zweden. Samen met zijn goede vriend Hans gaan ze Hans’ dochter en haar vriend weer terug naar Nederland verhuizen. Die hebben daar een jaar gewoond. Daags ervoor waren er alarmerende berichten over Auntie. Auntie zou over een paar weken 100 worden. Maar ze leek het te begeven. Met een bezwaard hart heeft hij de verantwoordelijkheid voor Auntie aan zijn Nicht overgedragen, die er niet om zat te springen omdat haar moeder net begraven is. En alsof de duvel ermee speelt: begin van de middag - Bobby is bij Hamburg - is Auntie overleden.

De Nicht kiest - samen met Aunties beste vriendin - deze rudbeckia’s voor de rouwkaart. Nog liever hadden ze een zonnebloem gewild, maar ik heb geen zonnebloem.

Afscheid

Ik zit met een dilemma. Vanavond is de laatste les van onze gymnastiekclub. Naar verluidt komt na afloop van de les het bestuur met een bloemetje, gaat Dinie een toespraakje houden over het Testament van onze Juf, over wat ze ons nalaat, en we gaan een afscheidslied zingen. Dit is nog niet het einde hè, er komen nog een afscheidsetentje en een afscheidsfeest. 

Maar ook is er vanavond een uitvoering van de zanggroep in Bilthoven. Deze dirigente heeft inmiddels drie zanggroepen, ze is nogal populair, en vanavond zingen we met alle drie de zanggroepen. Ik vind het daar heel erg leuk. En ik wil graag. Tegen allebei heb ik gezegd dat ik kom. Want ik weet het niet. Ik weet het niet.

Het afscheidslied is op de melodie van ‘Als ik boven op de Dom sta’. Daar zijn twee versies van: de oorspronkelijke van Rijk de Gooyer (1956), en een afgeleide van Herman Berkien, tevens clublied van FC Utrecht. Daar ik geen Utrechter ben moet ik dat nog instuderen.

Orloff

Elly is zes weken geleden - heel klassiek - van een Ikea-keukentrapje gevallen en heeft toen haar heup gebroken. Ambulance, zes dagen ziekenhuis, en toen weer naar huis. Met zussen en buren die boodschappen doen weet ze zich aardig te redden. Nu loopt ze alweer met een rollator. 

Zij heeft Villa Orloff tegenover de Stadsschouwburg bedacht voor een lunch. Leuke plek en niet overdreven druk, tenminste niet op maandag. Beetje stadsgegons, maar het is maar een béétje.

Ze probeert haar huis en keuken zo in te richten, vertelt ze, dat ze nooit meer op zo’n krukje hoeft. Ze is wel heel monter en sans gene met die rollator, maar dat komt omdat-ie slechts tijdelijk is. 

Rachel

In Trouw staat een interview met de Amerikaanse journaliste Rachel Aviv naar aanleiding van haar boek Vreemden voor onszelf. Psychische stoornissen en de verhalen die ons vormen.  Het gaat over psychiatrie, interessant. Ik vind haar ontzettend op Marg lijken. Voor de lezers hier die die zich die naam niet herinneren, zij was mijn oudste vriendin uit mijn studietijd in Groningen, in maart 2018 is ook zij aan kanker overleden. 

O! De intense ogen, het beetje strakke gezicht, de kaaklijn, de krullen. 

Het artikel gaat over mensen met een psychiatrische aandoening en hoe de diagnose hun beleving kan beïnvloeden. Zelf heeft ze als jong kind anorexia gehad, in elk geval at ze niet meer, en toen ze in een kliniek kwam en weer begon te eten en toen als beloning haar ouders weer mocht zien ging ze weer eten.

Veel mensen met psychische problemen slikken psychopharmaca, medicijnen, die kun hele leven en zelfgevoel veranderen. Ze beginnen er vaak aan voor tijdelijk maar kunnen er niet meer mee stoppen. De vraag is of ze zichzelf zijn mét of zonder die pillen.

Misschien is het hier te lezen:

https://www.trouw.nl/a-bda0d179

The Artist’s Way

Een droom van mij was het om te gaan tekenen in de tuin. Dat leek me het toppunt van gelukzaligheid. In het kwadraat. Maar tot nu toe heb ik dat nog nauwelijks gedaan. Ik ben er nog nooit een hele dag geweest. 

Vandaag ga ik na het gieteren en onkruid trekken heen en weer naar huis om mijn tekentas te halen. Die is sinds Normandië waar ik elke dag tekende nog niet weer open geweest. 

Bobby komt ook langs, om het tweede ligbedje af te maken. Hij wil hier graag de 2x172=344 schroeven die hij voorgeboord en ingedraaid heeft genoteerd hebben. Hij heeft de picknicktafel nodig dus ik moet binnen zitten tekenen. 

Dag en dauw

Wat dan wel weer fijn is is dat het ‘s nachts iets afkoelt. Er ligt zelfs een beetje dauw op het gras. Ik ga maar weer eens gras trimmen. En kijken hoe het er ‘s morgens allemaal bij staat. De tuinvrijwilligers zijn de heggen aan het scheren. De vijf pootaardappeltjes die ik twee weken geleden gepoot had (officieel moet dat in april) zijn vannacht opgekomen. Er komen paprika’s. De courgette krijgt bloemen. Het gieteren heeft zin. Het is een geurende oase hier. Vogeltjes.

Trea

Nu Beatrijs Ritsema een maand of wat geleden overleden is en daarmee haar aanstekelijke rubriek in Trouw ‘Moderne manieren’ verdwenen is, is er een nieuwe columnist opgestaan. Ze is er al langer, maar ik had haar nog niet ontdekt, want ik lees niet altijd de papieren krant. Ze staat geloof ik niet op een vaste dag op een vaste plek. Trea van Vliet heet ze. Ze schreef een tijd een liefdevolle column over haar oude vader die nogal in de war was, zeg maar, en nu gaat het al een tijdje over de liefde, over ‘daten’ op middelbare leeftijd. O het is alweer de laatste column. Why? Ze is zó leuk.

Ze is heel erg wijs. Heeft veel inzicht in de menselijke geest en motieven, ook als die niet zo prettig zijn. Ze schrijft fris en origineel en eerlijk. Verrassend. Die ga ik maar eens volgen. Op haar site staat van alles over haar te lezen. Geboren in Papendrecht, gestudeerd in Leiden, gewoond in Rotterdam, Utrechtse Heuvelrug, en nu Zeeland. Ze schrijft boeken in opdracht, zoals over Aboutaleb, over Klaas Hendrikse de atheïstische dominee. Mensen kunnen haar een portret van zichzelf laten schrijven via een coach.

Ik lees er een column over een gesprekje met een verman bij Tiel. ‘Aan de overkant. De Vreeman en ik’ heet het. Mooi. 

Haar website:

https://treavanvliet.nl/over-trea/

Étrétat

De Tuinen van ('Les Jardins d’) Étrétat: het heeft even geduurd met dit stuk, maar nu is het klaar en gepubliceerd. Dat kwam omdat ik er daar alleen maar dromerig heb rondgelopen en na afloop ook nog het foldertje was kwijtgeraakt.

Drie weken geleden is het alweer, Normandië. Voelt alweer veel langer geleden.  Het boek Jardins Bizarre dat ik in de museumwinkel had zien liggen had ik uit zuinigheid niet gekocht. Dus als je er dan wat over wilt schrijven moet je aan de gang met de Franse teksten op het wereldwijde web en Google Translate. Daar komen bijzonder rare groteske teksten uit. Dat moet je dan uit zien te distilleren wat jij van belang vindt en hoe jij denkt dat het ongeveer zit.

Afgelopen weekend in de tuin had ik het er uitgebreid met Reenske over, dat het met de jaren best moeilijker lijkt te worden om artikelen te schrijven. De  hersen werken minder? In elk geval anders. Zij suggereerde dat we bij het schrijven ook gebruik zouden kunnen maken van AI, artificial intelligence. Dan krijg je  wellicht een basistekst waar je dan aan verder kunt gaan werken. Dat is natuurlijk mijn eer te na. Maar wat ik zelf doe: overal informatie bij elkaar sprokkelen en dat tot een tekst van mij samenvoegen en kneden, is dat eigenlijk in de grond niet hetzelfde als wat AI doet? 

Ik heb er nu een paar dagen over gedaan tot de tekst voelde als echt van mij.

https://www.museumkijker.nl/de-tuinen-van-etretat-opzienbarend-futuristisme-aan-normandische-kust/

Noaberschap

De ijverige tuinbuurvrouw is op vakantie en in de Tuinburen-appgroep heeft ze gevraagd of de buren om haar heen haar kwetsbare zaailingen willen begieteren. Toen ze het vroeg was het nog niet zo heet. 

Er is ook níeuwe tuinbuurvrouw (heb ik niet over geblogd, zie ik, zij is therapeute en kwam op het idee mijn huisje te huren voor rebirthing-sessies) die aan de ijverige buurvrouw had aangeboden dat zij dat wel wilde doen, maar ze zei erbij dat ze zelf ook een paar dagen weg ging. Wie of het dan wilde doen, dan dus voor béide tuinen. Ik reageerde maar even niet, en toen antwoordde de buurman tussen hen in. Er zitten ook tuinburen in de appgroep die nooit reageren.

Van de week kwam de nieuwe tuinbuurvrouw al puffend bij mijn heg staan. Ze zegt dat het niet te doen is. Twee tuinen gieteren. En nu mag ik dus enige dagen dríe tuinen gieteren.  Ze hebben allebei geen gras (dat kun je bij gieteren overslaan) maar alleen groenteplantjes, en sturen foto’s met instructies aangaande de vele plantjes die vooral níet overgeslagen mogen worden. 

Zo heb ik het gedaan: eerst heb ik mijn eigen tuin gegieterd en geklokt: 20 gieters in 20 minuten. Toen de ene buurtuin, ook 20 minuten. Toen pauze. Toen de andere buurtuin. Naar de sloot, door de knieën, twee gieters vullen en dan 50 meter zeulen naar het poortje en dan de tuin in. 

Geh Nicht Hin

De dirigente die ik sinds het optreden van 13 mei niet meer gezien had is heel toeschietelijk. Ook persoonlijk tegenover mij. Normaal praat ze in de pauze met Linda en Indra van het bestuur, maar die zijn op vakantie. Ik ben alweer een beetje gesmolten. De repetitie van vorige week, waar ik weggebleven was wegens voetpijn en grote twijfel, was een ramp geweest. Zij had gedacht dat we wel konden studeren op een door een briljant koor ingezongen stuk, maar nee, dat kunnen wij niet. Ze moet voor ons per stuk per stem een geluidsbestandje maken. ‘Had je ons na het geslaagde concert overschat?’ vraag ik. Misschien, zegt ze, maar ik werd mooi wel met mijn neus op de feiten gedrukt, wat voor koor dit is. Het was ook een beetje luiheid. Dus ze maakt weer bestanden en vanavond oefent ze geduldig met ons. Stem voor stem. Stukje voor stukje. En dan gaat het wel weer.

‘Ik ben heel benieuwd wat je voor het volgende concert voor schilderij gaat maken! Ik kijk er nu al naar uit!’ zegt ze. En: ‘Ik vind alles wat je maakt mooi. En ik ben heel kritisch.’ Maar ik heb nog geen idee wat we gaan zingen. Om te beginnen zou ik dit plaatje als inspiratie kunnen gebruiken. 

Dat we de avond besluiten met ‘Geh nicht hin’ van Bela Bartók, ook weer onbegrijpelijk moeilijk, zal ik maar als betekenisvol beschouwen. 

Statiegeld

In onze AH doet zich een nieuw fenomeen voor. Sinds er statiegeld zit op blikjes komen er ineens mensen met zo vier extra large vuilniszakken vol blikjes en plastic flesjes. Al drie keer kwam ik met mijn Rivella-petfles bij de machine en had ik geen zin te wachten, want het duurt nogal voordat die mensen die blikjes allemaal door die machine gehaald hebben. Steeds ga ik met mijn Rivellafles onverrichterzake terug naar huis. Nu heb ik er al drie! Dus ik vragen of ik tussendoor mag. Dat mag. 

Die mensen met die blikjes intrigeren me. Het zijn geen daklozen, het zijn ‘nette mensen’. Ik vermoed dat ze ze van straat en uit vuilnisbakken rapen. Dat ouders hun kinderen die blikjes laten zoeken. Kinderarbeid. Als je zoveel hebt is het best de moeite waard. Dan kunnen ze weet boodschappen doen. Bobby weet te vertellen dat in Overvecht de blikjes uit de vuilnisbakken gezocht worden, maar dat de rest van de zooi dan op straat achter blijft.

Inge zegt: waarom gééf je je Rivellaflessen niet gewoon aan die mensen? O ja! Dat had ik niet bedacht.

Gustav Holst

Vorige week had ik ongeveer besloten om van het koor af te gaan, mede doordat we nieuwe muziek hebben gekregen die ik niet snap en niet onthouden kan. En alle andere alten zijn op vakantie en dan moet ik deze onbegrijpelijke muziek vanavond dus totaal in mijn eentje zingen. Zaterdag vertelde ik dit aan Hans, die ook veel in koren gezongen heeft en zingt. Hij kende fenomeen het van wijlen zijn vrouw, alweer tien jaar geleden overleden, die zong ook veel en was zelfs hoofdredacteur van het blad 'Zing'. Haar koor kon daags voor een concert nog totaal in paniek raken, omdat ze het écht niet konden. En dan ging het bij het concert toch goed. Dit relativeerde mijn stress een beetje.

Vorige week was het dus het prachtige zachtaardige harmonieuze 'Sing Gently' van Eric Whitacre waar ik van in de stress schoot, nu heb ik dat bij dit 'Summer' van Gustav Holst. Even over de componist Holst: hij was Brits (1874-1934) maar van Duitse, Engelse, Zweedse en Letse afkomst. Zijn bekendste compositie is 'The Planets' (1916) en hij schreef ook 'Suites for Military Band', 'Choral Hymns from the Rig Veda', 'The Cloud Messenger', en balletmuziek en opera's. Zijn dochter Imogen Holst, ook componist en dirigent,  publiceerde boeken over haar vader. Maar dit terzijde.

Ga ik vanavond naar de repetitie? That's the question. Want Oranje speelt tegen Kroatië.

Varen varen

We gaan een dagje varen. We stappen op bij de Weerdsluis, en varen een stukje mee: door de Oudegracht, Vaartsche Rijn, naar Nieuwegein, Montfoort. Onderweg passeren we sluizen, bruggen, steken het Amsterdam-Rijnkanaal over, weer een sluis, dan ineens het Merwedekanaal, Nieuwegein, de Kromme IJssel op naar IJsselstein en Montfoort. 

Dat komt zo: Hani501 en Inge varen dit jaar niet op de Waddenzee maar heel Nederland door naar Zeeland, te beginnen via Urk en Muiden en vandaag passeren ze Utrecht. Ze varen in konvooi met twee andere boten / stellen. 

Al weken geleden is afgesproken dat we deze dinsdag mee gaan varen, waar ze dan ook liggen. We weten niet waar ze zullen liggen. Gisteren hadden ze nog motorpech in Muiden, en vanochtend ging de brug in Loenen niet open, en dan ben je afhankelijk van monteurs, maar op een gegeven moment komen ze dan toch gewoon de sluis binnen varen. Tjoeke tjoeke.

Wat is de wereld anders vanaf het water. Heel mooi. Letterlijk schitterend. We varen overal waar ik normaal fiets en loop. Zoals de Oudegracht: fantastisch is die vanaf het water. Utrecht is aan zijn zuidkant onbegrijpelijk met alle waterwegen (kanalen) tussen de Lek en Amsterdam. En dan komt de kromme IJssel: een oase van rust. Vanaf het Amsterdam-Rijnkanaal afslag Gouda. 

Zo vakantie vierende heb onderweg behalve fantastische uitzichten wel ook voortdurend hindernissen te overwinnen. Bruggen die te laag zijn, bruggen die niet open gaan, sluizen waar je lang moet wachten… Een brug in Nieuwegein die tussen 16 en 18 niet bediend wordt wegens de spits. Maar van spitsverkeer is geen sprake. Dan gaan ze maar koken. Varen is bijna een hordenloop.

Van Montfoort gaat twee keer per uur een bus 107 naar Utrecht CS. Als die bus er eenmaal is zijn we in drie kwartier thuis. Wat een wonder.

Een bootje ‘Wilma’ voer de halve dag met ons op.

De Galerie

Het is altijd weer een heel gedoe om mijn Galerie-site bij te werken. Ik doe dat maar een paar keer per jaar en dan ben ik helemaal weer vergeten hoe de Wix-tool werkt. en natuurlijk krijg ik dan de mededeling dat ik te weinig bezoekers krijg. Dat ik meer promotie moet doen. 

Lucie Theodora - Galerie:
https://www.lucietheodora.com/

Tropisch

In huis is het 24 graden, in de achtertuin (schaduw) 34 graden. Daar is door de schuttingen geen zuchtje wind en het is er niet te harden. Maar om nou de hele dag in huis te blijven… Dus doen we wat heel Nederland doet: naar zee of naar een recreatieplas. Bobby en ik gaan naar de Maarsseveense plas. Ik neem tegenwoordig een zelfopblaasbaar slaapmatje en een reiskussen mee (beide vorig jaar in Bretagne gekocht) omdat liggen op het gras te hard is voor mijn oude botten. Zelf opblazen doet het matje niet, we moeten het wel een handje helpen. Onder de hoge bomen is het goed toeven. 

Op de tuin

Reenske vraagt of ik ook naar de tuin kom. OK, zeg ik. Als ik met mijn Fluisterstille Muziek op de oren op het bedje mag liggen. Het is veel te warm om te werken, maar we doen toch ook een beetje heg knippen en thijm verplaatsen. Zo’n heerlijk lome dag in het groen.

Choucroute de la mer

Bobby heeft Hans uitgenodigd om te komen eten en heeft bedacht dat hij ‘choucroute de la mer’ gaat maken. Dat heeft hij in Normandië op de menu’s zien staan. Wat is dat, vraag ik een beetje gereserveerd. Want hij houdt erg van de Duitse en Russische keuken. Zuurkool met vis. O. Maaar eh... het wel weer voor zuurkool-met-vis? Maar als ik het gerecht Google blijken er vele versies te bestaan. Het wordt vast lekker.

Hittegewenning

Ik liep gisteren naar de AH, het was nog maar 11 uur en ik liep in de schaduw. Heet! Héét! Dus ik app Nieuwe Wilma met wie ik zondag weer een nieuwe stille wandeling zou doen, of het niet veel te heet is. Zij vindt het ook veel te heet en na enig ge-heen-en-weer besluiten we de wandeling een week uit te stellen. De zondag erop belooft het weer slechts 24 graden te zijn. Nu is het al 30. 

Wel blijf ik na de beslissing een beetje twijfelen of het geen aanstellerij is. Het is een wandeling van slechts 4 km, waarvan weliswaar een deel door het open veld, maar ook een behoorlijk deel onder bomen. 

Nu lees ik op Nu.nl dat je juist aan hittegewenning moet doen en niet steeds in je koele huis moet blijven. 

Singapore

Een hele tijd had ik gemiddeld zo’n 200 bezoekers per dag, toen werd het een jaar 300 tot 400, maar het afgelopen jaar zijn het nog maar 100 tot 130. Dat geeft wel eens existentiële twijfel, blijkbaar zijn veel mensen afgehaakt. 

Ik doe het toch alleen maar voor mezelf, houd ik mijzelf dan voor, voor mijn geheugen. Maar natuurlijk is het leuk als je af en toe iets hoort. Dat Zwager1 reageert op zo’n verhaaltje over contactloos betalen. Hij heeft wel eens gezegd dat hij het leuk vindt dat ik over zulke kleine dingen schrijf. Maar goed, het aantal mensen dat dat leest neemt af. Het is meer de tijd van Instagram. Plaatjes en filmpjes. Hartjes.

En ineens sinds een week heb ik 500, 600, 700 bezoekers per dag. Eerst denk je: Huh? Foutje? Maar nu na een week is het nog steeds zo. Best een beetje trots. Wat zou er gebeurd zijn? Het antwoord ligt in Singapore.

Het goede leven

De Bayerische Freundin is weer terug uit Bayern, hoera, en morgen gaat ze alweer naar Zeeuws Vlaanderen, dus doen we vandaag een hapje eten op de tuin. Ik schep er genoegen in om thuis iets eenvoudig gezond en lekker klaar te maken, alles in de koeltas, en dat het er dan kleurig en culinair uitziet. Dus ik maak tabouleh, salade van sperziebonen en een salade van rode paprika. De Bayerische Freundin heeft stokbrood en Franse kaasjes mee en alcoholvrij bier. Dat is toch wel het goede leven. Na afloop doen we samen het gieteren. 

IJsselmuiden

Bobby en ik dus weer naar IJsselmuiden naar onze verkoper van de Mazda om hem te laten onderzoeken waarom de knipperlichten het niet doen op de nieuwgekochte fietsendrager. De bevindingen van de Wegenwacht neemt hij mee. De verkoper is eigenlijk wel klaar met ons, hij is duidelijk geïrriteerd, maar wij zijn er net zo goed klaar mee. Bobby heeft op zijn allervriendelijkst gezegd: Wie een auto van € 1100 koopt moet accepteren dat misschien niet alles het doet, maar bij een auto van €11000 euro mag je toch verwachten dat de elektriciteit rond de trekhaak naar behoren werkt.’ Ja, daar zat wat in.

Enfin, we mogen langskomen en hij zal er naar kijken. Het is vast iets eenvoudigs. En ja hoor, er moet heel wat opengehaald worden in de achterbak, maar hij heeft het euvel gauw te pakken. Er is een relaiskastje kapot. En omdat het een Duitse auto is en Duitse trekhaken en fietsendragers anders werken dan Nederlandse moet hij een nieuw relaiskastje bestellen in Duitsland. Als ik het goed begrijp. Dat zal hij naar ons opsturen en dan kan Bobby dat zelf wel monteren. Nou eerst maar hopen dat deze diagnose klopt.

We knopen er een
heerlijke lunch en een mooi wandelingetje in Kampen aan toe. 

Noodbericht

Noodbericht van het Bestuur van de Volkstuinen. afgelopen zondag is een groep van tien mannen ‘met een getinte huidskleur’ op het complex gesignaleerd, die heel omstandig de huisjes aan het bekijken waren. En als ze aangesproken werden reageerden ze intimiderend. Nu is er in Nieuwegein een tuincomplex geplunderd. De dieven hadden eenvoudig een brug over de sloot (gracht) gelegd. Dus altijd de poort op slot. Bij onraad 112 bellen. Dit is niet leuk!

Sing gently

Hemeltje. Er gaat een nieuw seizoen aanbreken met ergens als stip aan de horizon een nieuw concert. Nieuwe muziek. Nu krijgen we dat gejeremieer weer met: Wat-een-moeilijke-muziek-dit-kan-ik-echt-niet. Ik wil wel oefenen, maar soms hebben we niet meer dan de bladmuziek en een filmpje heb ik niet.  Dit nummer heet Soft & Gently van Eric Whitacre. een hedendaags Amerikaans componist, muziekpedagoog en dirigent. Het is dat ik inmiddels weet dat ik eerder nummers waar ik compleet van in verwarring raakte uiteindelijk ook leerde. Maar of die ambitie heb? Of dat een leuk proces is? Zeker nu ik weet door de zanggroep in Bilthoven in dat het ook gewoon leuk kan zijn?

Blijkbaar is dit nummer heel populair en veel uitgevoerd in Coronatijd.

Van deze versie is de alt-partij het best te volgen:

De groepsfoto

Daar is-ie al, de groepsfoto. Het kan zijn dat je geen beeld hebt bij seniorengymnastiek. Vijftig plus. Nou, zo ziet dat er uit. Het zijn dames van in de vijftig tot in de tachtig. Ik vind het een tópfoto.

Venkelrisotto

Meestal maak ik als ik risotto kook risotto met champignons, want die vind ik zo lekker, maar nu wil ik eens een andere. Ik heb met blijkbaar een keer geabonneerd op een weekmenu van de Jumbo en ik heb daar nu al een paar keer van gekookt. Nu is het venkelrisotto met peultjes en kip. Ik heb gerookte kip genomen maar je kan natuurlijk ook vegetarische kipstuckjes nemen. Ditmaal geen Parmezaanse kaas erdoor, maar crème fraiche. Voor de kleur serveerde ik er nog wortelen naast. Erg lekker.

Ik had nog wel een ergernisje bij onze AH, die het laatste halfjaar regelmatig niet goed bevoorraad is. Er was geen venkel en toen ik de chef van de groenteafdeling vroeg of er misschien nog venkel in het magazijn was antwoordde hij dat het geen seizoen is voor venkel. Huh? Dus ik naar de (Turkse) groenteboer en die heeft volop venkel. Van schrik kocht ik er twee, maar een was echt genoeg voor dit recept.

https://www.jumbo.com/recepten/venkelrisotto-met-kip-en-peultjes-501720

Polo

Het afscheid.van onze gymjuf is zoals gezegd een heel ritueel, dat weken duurt. Vanavond is de tweenalaatste les en gaan we op de groepsfoto. De vraag is of we daarvoor het blauwe clubshirtje aan trekken. Wij van de instroom van de laatste vier jaar hebben niet zo’n shirtje. Ik neem poloshirtjes van Bobby mee, die op vakantie in maritieme winkeltjes in verre havens vaak weer een nieuw blauw poloshirtje aanschaft. [Zijn moeder had ook een grote voorliefde voor poloshirtjes.] Ik hoop dat ik de groepsfoto ooit digitaal krijg, dan kan ik hem hier plaatsen. 

Doe Het Zelf

Als ik naar Bilthoven fiets, wat ik af en toe doe vanwege de tweewekelijkse dinsdagochtend zanggroep, passeer ik in Groenekan de Doe Het Zelf-zaak Van der Neut. Een soort Welkoop, maar dan nog particulierder. Een familiebedrijf. Ik was in april een keer bijna  gestopt, omdat op een schoolbord stond geschreven dat ze pootaardappelen verkochten maar toen fietste ik toch door omdat ik een schichtige bui had. En toen was het alweer mei en nu alweer juni.

Maar toen in half mei Zwager4 uit MeckPom op bezoek was, die zijn leven lang (ook van 1957) al moestuiniert, deed hij heel laconiek over het poten van aardappelen. Je kon het altijd nog proberen. Zo nauw steekt die datum niet. Dus als ik er vandaag langs fiets neem zie ik nog een halve emmer pootaardappeltjes staan. En neem ik vier losse mee. Gewoon om te proberen. Moet ik wel weer een nieuwe meter tuin omspitten. En gieteren. 

[Ik heb uitgerekend dat ik ongeveer per dag 2 km loop om de tuin te gieteren. De afstand van de sloot naar het hekje is ca 50 meter, dus 15x2x50=1,5 km, plus dan de afstanden in de tuin.]