Tante Mies

We zijn al een tijd niet naar Tante Mies geweest. Zij ligt in een Zorghuis in Loosduinen, Den Haag. Schoonzusje gaat eens in de twee weken naar haar toe: twee uur heen, twee uur terug. Bobby die vier jaar voor Auntie te Ommoord gezorgd heeft, kon na haar overlijden even niet meer. Tante Mies  is ook alweer ver in de negentig en aan het einde van haar leven. Schoonzusje is nu een weekje naar de sneeuw en heeft gevraagd of wij een keer willen gaan.

We volgen de veertiendaagse verslagen maar weten toch niet goed wat we kunnen verwachten. Ze is nog maar 36 kilo, komt niet meer uit bed, praat niet meer, of nauwelijks, maar ze eet nog graag zacht fruit en cakejes, wat ze in het dagelijks regime daar niet krijgt, dus dat nemen we mee, alsook hyacintjes. Zou ze ons nog kennen?

Ik denk het wel. Ze heeft een schrikkerige blik: wat is dit, wie is dat, maar als je heel rustig zit kalmeert ze wel. Bobby voert haar kleine stukjes watermeloen en die vindt ze heerlijk. Mond wijd open. Na de watermeloen geven we haar kleine stukjes cake. Twee keer vraagt ze met ongekend heldere stem: 'Hoe gaat het met jullie?' Maar een antwoord ('Goed hoor') hoort ze niet.

Ik zeg tegen Bobby, misschien kun je een poosje haar hand vasthouden, maar ik denk dat dat ongemakkelijk voelt. Dan ga ik maar zelf op de rand van haar bed zitten en leg mijn hand op de deken. Er ontstaat wat gerommel onder de dekens, ze probeert haar hand bovendeks te krijgen en legt 'm in de mijne. Niet zo lang, dan trekt ze hem weer terug. Ze glimlacht wel. Bijzonder moment.