Ze vinden elkaar aardig, benoemen dat ze elkaar vertrouwen. Clara heeft wel mixed feelings over het hebben van een werkster en niet je eigen troep opruimen, maar ze heeft al haar hele leven werksters dus zo diep dit dat allemaal niet. Wel doet ze súper-aardig tegen de werkster, in het echt en in de appjes. Als Rose haar vraagt om haar zwart uit te betalen en om het geld voor haar te bewaren doet ze dat. Maar dan wordt er op een nacht ingebroken, wordt sT geld gestolen, en verdenkt ze Rose. En iedereen om haar heen. De politie zegt trouwens dat je niet te snel zulke dingen moet denken.
En dan meandert het verhaal verder, over het leven, de man, de kinderen, de buurt, de collega's, en steeds maar die vraag: heeft Rose het gedaan? Rose werkt niet meer bij haar, ze appen alleen nog maar. Rose wil het geld hebben dat Clara voor haar bewaard had. En ze wil haar iets vertellen. En Clara denkt dat ze alsnog wil bekennen.
Niemand vertelt in de (louter lovende) recensies wat het is dat Rose vertelt. Het is geen clou. Maar wel een clou. Wij die nauwelijks iets van onze werksters weten.
Het is een mooi boek, een spiegel, herkenbaar, geestig, confronterend.
Ik schrijf dit hier nu snel, in ruim een kwartiertje, beetje kort door de bocht. Het is een blog, zeg ik tegen mezelf, geen recensie. Wat ik er aan toe zou kunnen voegen? Wat doet het me? Zou ik niet aan lectio divina kunnen doen. Het stukje: Waar-raakt-het-me? Wat-doet-het-gelezene-met-me? Dat had ik ook met de film Monster van gisteren. Maar dat ga ik hier niet opschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten