Net als de schrijfcursus herfst 2023 in het Eemhuis in Amersfoort vind ik ook deze weer heel erg leuk. Het schrijven wat ik doorgaans doe (bloggen, kunstrecensies en interviews) heeft allemaal zo zijn eigen stramien, hier word je uitgenodigd om je gedachtenstroom te volgen en buiten je eigen gebaande paden te treden.
Deze juf vind ik heel goed. Tot nu toe doet ze in elk geval alles goed. In Amersfoort ws de zaal te groot, het geluid te zacht, de lessen niet goed voorbereid. Sommige mensen gingen persoonlijke levensdrama's ontboezemen en werden niet daarin gestopt. Hier klopt alles. De introductie, de verwachtingen, de vrijheid, het materiaal. We schrijven met de hand om het materiaal uit je vingers te laten vloeien, anders ben je almaar bezig met de backspace-toets.
Eerst laat ze ons we vier stukjes gedurende drie minuten per stukje vrij schrijven over vier thema's: Mijmeren, Verlangen, Twijfels, Levensstormen. Je mag niet stoppen. Schrijven. Maakt niet uit wat er staat. Dat is leuk om te doen. Waar ik bang voor was gebeurt inderdaad: we moeten in die stukjes woorden onderstrepen die we mooi vinden, daar een uit kiezen en daar een 'Elfje' over schrijven. Het eeuwige elfje. Een gedichtje van elf woorden. Ik kan dat niet. Dit keer maak ik me er niet meer druk over, ik frut wat in elkaar en lees het niet voor.
Na de pauze gaan we twee aan twee elkaar interviewen gedurende twee keer zeven minuten aan de hand van een vragenlijst met mogelijke vragen. Mijn buurvrouw een dame in een roze trui. Ik draag ook een roze trui. (Die kocht ik vorig jaar op de markt in Leeuwarden. Daar was ik met Hani501. Toen ik in die trui bij hen thuis kwam zei Inge: Roze? Dat dragen wij nóóit.')
Deze mevrouw is schooldirecteur, nog zes maanden en dan gaat ze met pensioen. Normaal neem ik ruim een uur voor een interview en dan uren kneden voor het geschreven stuk. Nu heb ik geen samenhangend materiaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten