Elk jaar 11 november zijn Bobby en ik allebei een beetje zenuwachtig voor Sint Maarten. Wij wonen in een bijzonder kinderrijke straat met veel ouders die veel delen in de straat-app. Bijna alle huizen doen mee met Sint Maarten. Je zet een kaars in je raam en dan weten de kindertjes dat ze welkom zijn. Ik denk dat het zich voortzegt dat wij zo'n leuke straat zijn, want elk jaar komen er meer kindertjes. Meestal in een kluit, gechaperonneerd door de ouders.
Omdat ik vandaag én een nieuwe creatieve schrijfcursus in de binnenstad heb én maaltijdbezorging in Bilthoven en omgeving heb ik geen tijd om snoep te kopen. 'Koop jij snoep?' 'Hmmm.' 'Moet ik een briefje neerleggen?' 'Nee, dat hoeft niet.' Voor de zekerheid leg ik toch maar een briefje neer. Snoep-voor-Sint-Maarten, ca 50 stuks. Als ik om 17.45u thuiskom van de noeste arbeid is Bobby nog boodschappen doen. En als-ie thuis komt: snoep vergeten. Pff. Even na zessen komen de eerste kindjes.
Hij weer snel heen en weer naar de AH, komt hij met 94 stuks snoep terug.
Het is zó hartverscheurend prachtig, die bedeesde kindjes die trouwhartig hun Sint Maarten liedje zingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten