Telkens weer

Waarom deze linkerfoto? Het is een foto van een muur in Artis, waarop in gouden letters te lezen staat: 'Elke keer, dat ik in Artis ben geweest, begrijp ik de menschen weer zooveel beter.' (J.H.Leopold, 1922). Als u hem aanklikt en vergroot is de zin wel te lezen.

Sinds een tijdje heb ik een abonnement op Artis. Dan kan ik er als ik wil even tussendoor een uurtje naar toe. Mij laven aan de menschen, de dieren, de exotische planten, de dierenbeelden en de prachtige tuinen. Het is een wonder hoeveel bezoekers deze dierentuin aan kan zonder dat je (ik) er gillend gek word(t).

Ik weet niet precies waarom Leopold precies hier de menschen zoveel beter begreep, maar zelf word ik te Artis ook overvallen door een grote mildheid jegens de medemensch die hier - net als in elk andere toeristische trekpleister - in de weg loopt, jeuzelt, propt, vreet, lelijk is. Een groot deel van de menschen hier wordt voortgeduwd in een rolstoel of een kinderwagen of kan zich zelf net staande houden achter een rollator. Maar hier ergert het me niet. Iedereen is hier gegrepen door het mysterie van het leven, de natuur, die creaturen die er rondlopen, al is dat hier dan in een te klein hok. Je krijgt ook wonderlijke conversaties. Komt er een man op je af met de vraag: 'Mevrouw, weet u misschien waar de Miereneter is?' Toevallig heb ik mij net vergaapt aan de miereneter en kan ik hem van dienst zijn.

Eigenlijk ga ik er heen omdat ik mijn maandblad Artis net in de bus heb gekregen met daarin een Artis bomenquiz. De Gingkgo Biloba blijkt er ook te staan, en wel in de Japanse tuin. Ga maar wat blaadjes halen, moedigt Bobby mij aan, dan kun je er thee van trekken in plaats van die dure voedingssuplementen te slikken. Maar ik kan er helaas niet bij: de Ginkgo Biloba staat aan de overkant van een vijver. Als omlijsting van een Boeddha. Wel heel mooi. Het lijkt net een verstild plekje, maar verstild: dat kan natuurlijk niet in Artis.