Meditatie met Vespa

Graag wil ik weer eens de loftrompet over Vespa afsteken. Bij wie ze ook logeert, die personen delen met mij de verrukking van het diertje. Ze  heef allemaal bijzondere eigenschappen. Zo drinkt ze water alleen van de badkamervloer of uit een vervuild plantenbakje op het balkon, en niet uit het waterbakje, dat je als toegewijd baasje toch trouw elke dag weer ververst.

's Nachts slaapt ze liefst op je hoofdkussen en als het even kan op je hoofd, en anders aan het uiterste eind van het bed  of op het voeteneind. Gezellig náást je, dat concept kent ze niet. 's Morgens maakt ze je om een uur of zes wakker door met haar voetkussentjes op je wang te tikken. Als ze ongeduldig wordt gebruikt ze daarbij haar nageltjes. Maar altijd héél subtiel. Als er een koffer of weekendtas in huis is ligt ze op die koffer of weekendtas, van wie ook, van welk materiaal ook. Ze ligt het liefst op schone was. Die kun je dus niet op bed laten liggen, want die komt dan onder de kreukels en de haren.

Zolang ik door het huis draaf van hot naar haar om dingen te doen, dan is ze uit de buurt. Onder het bed ofzo. Of op het balkon. Daar heeft ze niets mee, met die drukte. Maar ga je rustig op de bank zitten lezen of tv kijken, dan vlijt ze zich aanminnig tegen je aan. Kroelen. En als ze even genoeg van je heeft gaat ze verderop op de bank zitten met haar hoofd naar de muur. Dan is ze uren afwezig. 'Muurmeditatie', noemt Bobby het.

Ze is echt meditatief. Echt. Soms denk ik: ik ga een half uur naar mijn kapelletje, zitten of liggen. Met muziek, of zonder. Vanavond ga ik met die meditatie-app op het meditatiekussen. Een kwartier stilzitten en dat kwartier is met die app ineens gemarkeerd door een gongetje. En onmiddellijk voegt Vespa, die daarvoor nog onder het bed lag, zich dan bij mij. Zij gaat net op of net voor het meditatiekussen liggen. Liefst wil ze beetje geaaid worden, maar ze is niet al te dwingend hier: het hoeft niet per se.