Reistrauma

Vespa heeft een reistrauma. Hoe het precies zit weet ik niet, maar er is iets en ik heb het trauma helemaal overgenomen. Krijg al strakke schouders als ik haar moet verplaatsen. Hier op deze foto zit ze in de koffer van Ekfa, waar ze de afgelopen week logeerde. Als je ergens een koffer neerzet - vol of leeg - gaat ze er meteen in zitten. Dan denk ik: ze wil niet dat je weg gaat, nee, ze wil méé! Op reis. Maar dat is niet zo.

Logeren is geen probleem. Vespa heeft het overal goed: of het nu is bij Hani501, bij Ekfa/Leen/Riemer of bij Bobby: ze is overal tevreden en gelukkig. Ze kent de huizen en weet waar haar prettige plekjes zijn. Ze gaat niet op schoot, maar ze schurkt zich graag tegen de mensen aan. Ditmaal heeft Riemer het verzorgen van Vespa bijna helemaal gedaan, de brokjes in de bakjes. Maar als ze me hoort zodra ik het logeeradres binnentreed, waar al die tijd geen probleem was: dan is ze weg. Ze verstopt zich op het allerverste onbereikbaarste plekje. Meestal diep onderachter het bed. Maar eenmaal gevangen - en dat is telkens een heel gedoe - dat veroorzaakt dus het trauma - vindt ze het reismandje helemaal niet erg meer. En eenmaal thuis is ze onmiddellijk weer helemaal goed op me. Maar dat binnenkomen en haar vluchten, dat is traumatisch. Vanavond is het weer zo ver: Ekfa en Leen zijn stil als ik haar kom halen en Vespa is zoek. We nuttigen een kopje thee, het gesprek gaat ongekend stroef. Ik ga maar gauw weer weg. Hebben jullie spanningen? vraag ik als Leen even meeloopt naar de bolide. Jullie zijn zo stil. Wel nee, zegt Leen, maar sinds je vorige blog zeggen we helemaal niets meer. We kijken wel link uit. Dát mag je dan wel weer bloggen, zegt ze er nadrukkelijk bij. Het schaamrood staat me op de kaken. Ik dacht dat ik leuk was.