Nog meer kunst. In de Pinacothèque de Paris, op de Place de la Madeleine, is een schitterende tentoonstelling van het werk van Suzanne Valadon en Maurice Utrillo, moeder en zoon. Van Valadon ken ik maar een paar werken, mooi en krachtig. Ik weet dat ze begonnen is als model en daarna als autodidact zelf gaan schilderen. Schitterend kleurig krachtig werk. Veel naakten, veel natuur, altijd even levendig. De zoon schildert stille stadsgezichten. Ook mooi. Hier in Frankrijk is hij veel bekender dan zij.Valadon, dochter van een ongetrouwde wasvrouw, werd op haar achttiende zelf ongehuwde moeder van een onwettig kind. Om in haar onderhoud te voorzien werd ze schildersmodel. Op deze manier werd ze de minnares van onder meer Pierre-Auguste Renoir. Kunstenaars in haar omgeving onder wie Henri de Toulouse-Lautrec, Edgar Degas en Renoir moedigden haar aan om zelf te gaan schilderen. In 1894 exposeerde zij voor het eerst haar werk op de Parijse salon, voornamelijk met portretten, waaronder een van Erik Satie. Valadon wordt tot de postimpressionisten gerekend.
Haar zoon werd in 1891 geadopteerd door de Spaanse schilder en journalist Miguel Utrillo y Molins. Na een door drankzucht overschaduwde jeugd begon Utrillo door zijn moeder gestimuleerd in 1902 te schilderen in de trant van Pissarro. Aanvankelijk alleen zijn directe omgeving: de Parijse voorsteden en stadsdelen Montmartre, Montmagny en Pierrefitte. De meest bekende werken van Utrillo komen uit zijn zogenoemde 'witte epoque', die van ca 1907 tot 1914 duurde. Qua thema schilderde hij vooral huizen, cafes en kerken waarin het landelijke karakter, het verlatene, vaak armoedige van het Parijse stadsbeeld vaak tot uiting kwamen.Het is volstrekt onvergelijkelijk werk. Wat voor verhouding die twee gehad hebben: zou ik graag over willen lezen. Moeders is op een gegeven moment getrouwd met de beste vriend van haar zoon. Ik zie in een boekhandel een roman over haar leven, maar daarvoor is mijn Frans helaas echt te pover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten