Magimix

Het bijzondere van logeren in een vreemd huis zonder de eigen bewoners zijn alle speciale dingen. De voordeur aan de straat gaat bijvoorbeeld open met een digicode. Eenmaal binnen klauteren we naar de vierde etage via een mooi houten trappenhuis en een dikke luxe traploper waarin je bij elke stap diep wegzakt. Nergens staan naambordjes bij de deuren. Je bent hier volkomen anoniem. De sloten op de binnendeur van het appartement zijn in my humble opinion buitenproportioneel. De gordijnen willen maar heel moeizaam open en dicht, maar dat blijkt met koordjes te gaan. Ach als je het allemaal weet valt het best mee.

Het lastigst tot nu toe is de espressomachine Magimix. 's Morgens de twee kopjes espresso om op gang te komen: mmm! Toch? Maar er zit geen gebruiksaanwijzing bij het apparaat en vanzelf gaat het niet. Op internet zijn alleen nieuwere modellen te vinden met andere knoppen. De koffie is mijn verantwoordelijkheid.

Het apparaat roept herinneringen op aan alle koffiemachines die ik in mijn leven al gehad heb. Tegenwoordig heb ik weer gewoon een koffiezetapparaat met een thermoskan. Daarvoor had ik de Senseo, maar die ging na 53 weken kapot, een week nadat de garantie verstreken was. Iedereen had me al gewaarschuwd, Senseo is niet lekker, maar ik moest en ik zou een Senseo. Daarvoor had ik een gecombineerd apparaat met kofffiezetapparaat plus espresso. Wat daar van geworden is? Tegenwoordig is de Krupps hot, met die Nespressocupjes, maar daar ben ik op de een of andere manier op tegen. Een espresso-apparaat is wel geweldig. Ik heb niet het idee dat ik het bij deze Magimix helemaal doe zoals het zou moeten, maar we hebben onze ochtendkoffie.