Pere Lachaise wordt het. Het is maar drie metrohaltes van de Nation vandaan en dan kun je uren slenteren door die wonderlijke straatjes tussen honderden graftempeltjes. Dat ik hier nog nooit geweest ben. In het verleden wilde ik op de een of andere manier nooit naar toeristische highlights en daardoor heb ik een boel gemist. Het is einde middag en het is er stil.Behalve stil is het er ook bijzonder megalomaan, maar die megalomanie kan niet verhullen dat alles vergankelijk is. Ik vertel over het graf van mijn vader. Een plaat roze marmer. Nauwelijks vergankelijk. De eerste jaren na zijn dood zette ik er regelmatig een nieuwe plant op, maar de laatste jaren niet meer. Je gaat er vragen stellen als: Denk jij dat er leven is na de dood? Bobby zegt dat hij bang is als roze dwergpoedel terug te keren.
Een paar jaar geleden zag ik een prachtige documentaire van Hedy Honigmann, getiteld Forever, over Pere Lachaise, waar zij allemaal mensen interviewde bij graven. Ze liet ze gepassioneerd vertellen, heel mooi, al snapte je soms geen hout van wat ze zeiden. Indrukwekkend waren de opnamen van Japanse musicus bij het graf van Chopin en een Koreaanse jongen die speciaal naar Parijs is gekomen om het graf van Proust te bezoeken.We hebben meer heen en weer geslenterd dan bekende graven bezocht. Wel een paar, toch: Jim Morisson, Edith Piaf, Colette, Chopin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten