Bezaz

Te Doesburg koop ik Vinex-vrouwen van Naima el Bezaz. 'Is het een cadeau of voor jezelf', vraagt de boekverkoper die ik net twee uur aan de tand gevoeld heb. Het klinkt mij in de oren alsof hij zich niet kan voorstellen dat ìk zo'n niemendalletjes voor mijzelf koop, dat ik enorm door mand val. Dat ik literatuur, litartuurkritiek, maatschappijkritiek, biografieen, zou moeten lezen. Niet een Marokkaanns niemendalletje over Vinex-vrouwen.

Het boek is in een week tijd vier keer herdrukt en het gaat verfilmd worden, dus je verwacht het op en der tafels, maar nee. Verkoop je het een beetje, vraag ik hem. 'Neu', antwoordt hij. 'In Doesburg heb je geen Vinex-wijken'. Alsof je zo'n boek voor de herkenning leest!

Vandaag heb ik het boek gelezen. Bezaz schrijft lossig, terloops, geestig, raak. Het is soort van licht. Maar ook naar. Van mij mocht ze wel wat doorgaan, verder gaan, gedachten uitwerken, afmaken. Maar hoe dan ook: ik vind het interessant om een vrijdenkende Marokkaanse over haar Nederlandse landgenoten te horen. Natuurlijk geeft het óók herkenning. Tenslotte heb zelf van 94 tot 99 in een Vinex-achtig wijkje gewoond, wat een hele belevenis was. Ik had in die tijd een Marokkaanse werkster, van origine een hoogopgeleide vrouw. Met een familie in Marokko met broers en zussen in hoge functies in Marokko. Ze was nog steeds hoogopgeleid en weldenkend, maar de emiigratie naar Nederland had haar in een tamelijk uitzichtsloze positie gebracht.  

Schrijvers als deze zijn goed voor een cultuur.