Daverdisse

We gaan op weg naar Daverdisse, en Ardennes, naar een huisje met veel kamers, veel boeken, een houtkachel en een jaren zeventig sfeer. Geen Wifi. Jullie jaarlijkse mist-vakantie, zoals Zus4 laatst treffend zei. De weerberichten zijn geheel in lijn met de verwachtingen. Koud en regen. Ik ga ervan genieten.

Tegeltjes

Te Apeldoorn woont de aannemer. Die heeft  ons uitgenodigd op vrijdagavond om tegels en sanitair te kijken. Wat er standaard aan tegels in gaat en wat er tegen welke prijs aan meerwerk kan. Onze nieuwe buren van bouwnummmer 5 zijn er ook: een echtpaar met een parmantig dochtertje van een jaar of negen. Sanne.

 

Ik vind het héél opwindend, de badkamer  bedenken en wil natuurlijk de duurste variant. Doe maar niet tegenpruttelen, zeg ik, want ik kom tenslotte helemaal naar Utrecht! Dat belooft wat voor de komende onderhandelingen.

 

Met de mevrouw die de gesprekken voert bespreken we de in onze ervaring trage en vage procedure. Wij willen wel, zeggen we. En snel. Zij willen óók, zegt zij. En snel. Dan moet dat lukken, toch

Steeds echter

De redactrice stuurt me de pdf van de aanbiedingsfolder. Hú, wat een grote foto. Dat was niet de bedoeling! Ik wilde dit toch een beetje anoniem doen? Met een beetje knippen en plakken heb ik er dit jpg-je van gemaakt zodat ik het hier kan laten zien. Ik denk niet dat het te lezen is, maar dat geeft ook niet. 'Luxe cadeauboekje voor rustzoekers' heeft de marketing als pay off bedacht.

Babybezoek

Op babybezoek te Bussum. Deze baby heet Feline. Ze is heel slaperig en warm. Ze slaapt zomaar op mijn arm. Mooi is dat.

Hariprasad Chaurasia

Bij Buurman leer ik weer nieuwe muziek kennen: Indiase Hindostaanse fluitmuziek. Meditatief. Hariprasad Chaurasia. Hij heeft de laatste weken aan allemaal muziekworkshops deelgenomen en is nu helemaal gek van Indiase improvisatiemuziek. Een prachtig boekje met twee cd's heeft hij: Hariprasad Chaurasia. The art of imporovisation. echt zo'n kleinood voor muziekkenners. En voor mensen die van mooie boekjes houden. 

Daarna nemen we de afgelopen maand door met alle wetenswaardigheden en zo hoor ik dat híj nu een muis heeft. De mijne heb ik al een dag niet gehoord. Er zijn bij mij ook geen muizenpoepjes meer. Mijn balkondeur gaat nu definitief dicht.

Muis over de vloer

Het is geen wereldnieuws, maar toch: ik heb een muis in huis. En ik heb hele erge muizenangst. Dode muizen vind ik nog erger dan levende muizen. Hij is denk ik via het balkon binnen gekomen. 

Je hoort hem 's nachts scharrelen en knagen en 's morgens liggen er wel 5 piepkleine muizenkeuteltjes op en rond het aanrecht. Hoe graag ik het ook verdring: ik kan er niet omheen: ik heb een muis.

Dus op zoek geweest maar een 'muisvriendelijke' muizenval, maar die is niet te krijgen, niet bij de Praxis, niet bij de Gamma en niet bij de ijzerwarenwinkel in de Sumatrastraat. Nu stuurt Bobby me een sms'je, dat hij een cadeautje voor me heeft: een muisvriendelijke muizenval. Zijn nichtje Jeske complimenteerde hem al eerder met zijn cadeaukeuzes: 'Oom Rob, u weet precies wat  een meisje wil.' 

Moet ik er gauw weer een plaatje bij zoeken. Durf ik straks met al die muisangst van mij dit ding aan te pakken?

Met de Muziek Mee

Zus2 speelt al van kindsbeen af altviool. Nu doet ze dat alweer jaren bij het Helders Kamer Orkest. Vandaag hebben ze uitvoering. De Amsterdamse cellist Leonard Besseling soleert bij het 'concert voor cello en orkest' van Robert Schumann. Geweldig hoe zo'n jonge muzikant vuur en paasie brengt in het soel van een amateurorkest.

Haar oudste kleinzoon Job (3) is er ook: helemaal verrukt van oma's vioolspel. Na afloop van het concert thuis wil hij ook viool leren spelen. Hij is beetje verbaasd en teleurgesteld dat het niet helemaal zo klinkt als wanneer oma speelt.

Keukenprinsesje

Neef Kwak uit Mecklenburg Vorpommern houdt nogal van koken en dat stimuleer ik graag. Als boerenzoon houdt hij van eenvoudige ingrediënten.

Af en toe stuur ik ter inspiratie een eenvoudig heerlijk recept uit de Allerhande. Laatst was dat een kapucijnerschotel met spekjes, bloemkool en piccalilly. Maar in Duitsland zou geen piccalily bestaan. Vandaag stuur ik de 'aardappelparten en kaneelkip', de ovenschotel die ik gisteren gemaakt heb. Ik hoop dat die aanslaat, maar misschien hebben ze ook geen rucola daar. 

Het is weer heel erg keukentijd. En dus maak ik na het ontbijt maar weer eens een pot mangochutney. 'Vind ik ook echt wat voor Neef Kwak,' zeg ik. Maar volgens Zus4 zijn er ook geen mango's te koop in Mecklenburg. Vandaag heb ik geen walnoten in huis en gebruik ik pistachenoten en pijnboompitten. En in plaats van de rozijnen doe ik cranberrybessen. Het wordt vast weer verrukkelijk.

Kneus

Ik heb ineens een gekneusde rib. Hoe komt een mens in godsnaam aan een gekneusde rib? Ik weet het niet, maar ik word wakker, kan niet overeind komen en weet onmiddellijk: Dit is een gekneusde rib. Au.

Ik leer er al een beetje mee leven. Ik kan beter rechtop zitten en lopen dan liggen, op de bank hangen, lachen, hoesten. Die laatste dingen gaan niet. De blessure zit links, maar in de auto schakelen - met rechts - doet onbegrijpelijk pijn. Dokter, als ik híer druk doet het dáár pijn.

Je kan niet op je rug liggen maar moet op je zij, en wel op je zére kant van de borstkas. Dat lees ik in de instructies op internet en dat heb ik zelf ook al ontdekt. Het is heel lastig uit bed klimmen.

Wonderlijk genoeg word ik er tamelijk actief van, want liggen / hangen is een crime. Op internet leer ik ook dat genezing wel eens wéken kan duren. Een roze pil Ibuprofen doet wonderen.

Before they pass away

Henk, boekhandelaar te Emmen, praat me even helemaal bij en laat me een héél mooi fotoboek zien: Before they pass away van de Brits-Amsterdamse fotograaf Jimmy Nelson. Deze heeft jarenlang wereldwijd allemaal stammen gefotografeerd in alle uithoeken van de aarde, die nog (net) niet geïnfecteerd zijn door het wereldwijd verspreide virus van het moderne leven. 

Echt een schitterend  indrukwekkend boek. Het kost € 129 euro, mooi cadeautje voor de feestdagen, en er is ook een uitgave giga groot van € 6500. Het doet denken aan het beroemde boek van Edward Sherif Curtis die de laatste Indianenstammen gefotografeerd heeft. Geënsceneerd. Dit is ook geënsceneerd.

Bij DWDD vorige maand vertelde Nelson dat hij jarenlang ellende heeft gefotografeerd, die niemand wilde zien. Nu heeft hij dit gedaan, iconische prachtige fotografie, waar de mensen hopelijk wél naar willen kijken en waar de boodschap hopelijk ook van overkomt, het besef namelijk dat dit verdwijnende bijna verdwenen culturen zijn. De nivellering van de moderne wereld.

Ter herinnering

Zelf vind ik dat je zulke foto's niet moet maken, maar mijn Neef Johan, die ik eigenlijk  pas via Facebook een beetje heb leren kennen vindt blijkbaar van wel en plaatst deze foto daar, ter herinnering aan zijn lieve tante Lies. En hij schrijft erbij hoe gezellig het ook was en hoe bijzonder het is al om al je neven en nichten te zien. Dat het zo jammer is dat we elkaar alleen bij begrafenissen zien. Ze waren ook allemaal bij de begrafenis van Mutti, ja.  

Hij heeft gelijk: het is inderdaad een mooie en bijzonder gezellige dag. En wat is er mis met een foto van een begrafenis? Dat is ook het leven.

Er gaat bij de koffie een iPad rond met foto's van onze ouders en ooms en tantes in hun jonge jaren, en onze opa en oma. Dat hebben we met elkaar gemeen: die jonge jaren, de logeerpartijen over en weer, en die familiefoto's. En dat alles te Coevorden.

Hea! fan 20 novimber 2013

Ik mag echt wel eens iets aan mijn Fries gaan doen.

Hea! fan 20 novimber 2013 17:40: Jan Smids sutelet mei aaien en jierpels yn Drachten. Hy hat sa'n 600 klanten dêr't hy oan de doar komt en hast oeral is hy wolkom foar in bakje kofje. En Inge Hens fan Wâldsein hat net in hynder foar de karre mar in ko.

Het filmpje valt (nog) niet te embedden. Dus vooralsnog een link naar het filmpje: 'Inge Hens fan Wâldsein' begint halverwege op 3:11

Italiaans kwarteltje

Avondje uit eten in Haarlem. Met Bien die ook alweer drie vier jaar geleden afscheid van ons nam. Nu hebben we wel vaak contact, maar altijd via de e-mail. Waar gaan we eten? Ik struin wat rond op Iens.nl en we kiezen voor Italiaans restaurant La Forca in het kader van de Italiaanse Dinerdagen. Dan word je met een viergangenmenu verrast en verwend. 

Het voelt heel exotisch: in de diepe duisternis een avondje hartje Haarlem. 

We krijgen alle egards en heelijk eten. Een onverstaanbare echt Italiaanse restaurateur (zo heet dat toch?) legt ons de details van zijn/hun kookkunst uit. Als hoofdgerecht krijgen we kwartel. Òòòòòh zeggen we allebei als ie geserveerd wordt. Daar ligt dat kwarteltje op zijn ruggetje, wijdbeens. Òòòòòòh.

Maar we eten het lekker op en nemen het hele leven door. Wat is dát leuk. Moet ik vaker doen!

Tantes

Er blijkt afgelopen zondag nóg een tante te zijn overleden. Tante L, de zus van Vati. Haar overlijdensadvertentie staat vandaag  - nota bene pal naast die van Tante H. - in het Nederlands Dagblad. Via mijn een half jaar geleden via Facebook opgeduikelde Neef Johan komt de boodschap tot mij. Die had het van zijn Nederlands Dagblad  lezende schoonvader. De roots. Wie leest er nog Nederlands Dagblad? 

Er komt meteen een familiale e-mailstroom op gang. Wie weet wat, wie heeft wat ontvangen en wie heeft wie al gesproken? Wie gaat vrijdag naar Coevorden? Wie gaat zaterdag naar Arnhem?

De tantes. Ik had er heel veel en ik heb er steeds minder. Deze twee waren allebei al heel oud en al heel lang ziek. Ik heb ze niet veel bezocht in mijn leven. Toch waren ze een anker. Ze vulden de werkelijkheid en de verhalen van Mutti: de tantes. Deze twee hadden allebei nog een zorgzame echtgenoot.

Dokter Corrie School TV

Nieuws van de dag: 'Het Binnenhof is vandaag het terrein van bezorgde ouders. Ze bieden een petitie aan tegen Dokter Corrie. De struise, in doktersjas gehulde Dokter Corrie geeft in het SchoolTV Weekjournaal seksuele voorlichting aan groep 7 en 8 van de basisschool. Volgens de 8.000 voornamelijk christelijke ondertekenaars van de petitie 'Stop dokter Corrie,' dringt het programma een liberale seksuele moraal op.

Dokter Corrie, gespeeld door Martine Sandifort, is een combinatie van een dokter die er geen doekjes om windt en een giechelige puber. Zelf begint ze in eerste instantie te stotteren als ze 'piemel' moet uitspreken. Maar als het erop aankomt demonstreert ze de tongzoen op zo'n plastic skelet dat bij de standaarduitrusting van een biologielokaal behoort.

Eerder stelde de ChristenUnie Kamervragen over het programma. 'Niet omdat we tegen seksuele voorlichting zijn', zegt Kamerlid Joël Voordewind. 'Het gaat om de manier waarop. Je moet voor zo'n onderwerp de tijd nemen, en het niet in vier minuten proppen tussen serieus nieuws.'

Sisters

Weer een tante kwijt. Mutti (r.) had geloof ik vier zusters - en vier broers. Of ben ik er een paar vergeten? Ooit waren zij jong en verwachtingsvol. Wie deze foto gemaakt heeft? Hun vader? Mijn Vati was ook erg van de rijtjesfoto's. Of het een leuke dag was? Zo'n blije weidefoto is geen garantie, weet ik uit ervaring. 

Er volgden in hun levens vele levensfasen. En nu zijn er nog maar twee van de vijf gezusters over. 

As time goes by

Het lijkt wel aboriginal art. Deze foto is niet Australisch, maar schiet ik gewoon op Landgoed Beerschoten in De Bilt. Ik denk dat dit de laatste oranje herfstzondag van 2013 is. Prachtig is het daar. En helemaal niet druk. We lopen de rode wandeling van 4,5 km. Altijd de rode. De blauwe is 15 km. Dat is teveel voor een late zondagmiddag.

Ze dunnen daar te Beerschoten het bos flink uit, zodat er meer biodiversiteit komt en de mierenhopen weer een kans krijgen. 

Het Rosie Project

Een heerlijk feel good boek: Het Rosie Project, debuut van de Australische auteur Graeme Simsion. De zoektocht van een 39-jarige autistische professor in de genetica naar een echtgenote. Hij is best knap, niet onbemiddeld, sportief, kan koken, maar hij heeft zijn eigen systemen en straffe tijdschema's waarin hij zelf redelijk goed gedijt, maar in de omgang is hij voor de gemiddelde vrouw onbegrijpelijk, dus komt hij steeds niet verder dan een eerste date. Toch hij graag een vrouw.

Rosie wordt die vrouw: zij is onordelijk en van alles wat niet in zijn wensenlijstje past, maar toch kunnen ze het goed vinden. Langzaamaan kan hij zijn rationaliteit een beetje laten varen en iets van gevoel toelaten. Het is heel onderhoudend en geestig geschreven. Een happy end zien wij als lezers al lang in het verschiet, maar de hoofdpersoon zelf ziet dat niet. 

Het mooie van boeken is dat je soms in de huid en het hoofd van een totaal ander type kunt kruipen, in dit geval in een Asperger. 

40 jaar bij het koor

Boven in de Augustinuskerk zingt het Koor. Cantemus Dominus ofzo heten ze. Een paar jaar geleden stonden ze nog voorin de kerk en kon je naar ze kijken, nu staan ze hoog achter bij het orgel en is het alleen maar luisteren.

Drie koorleden jubileren vandaag: een dame zit al 40 jaar bij het koor, en twee heren 25 jaar. De priester vertelt dat het koor zo door de jaren heen zijn ups en downs kent, en dat het nu gelukkig weer in een up zit. Dat kun je horen. Ze zingen práchtig. Vandaag zingen ze de Missa Brevis van Mozart.

Ooit in de jaren tachtig werd er een H.Mis uitgevoerd in Paradiso door ex-gelovigen. Het was een hele happening. Zoveel oud-gelovigen als er waren met een snik naar de kerk van hun jeugd. Ik zong mee in het koor. Deze Missa Brevis zongen we. Ik wist niets van katholieken, geen idee dat die Roomse heisa nog wekelijks / dagelijks uitgevoerd werd en wordt, en dat ik daar van zou gaan houden.

Late herfst

Het fotograferen tijdens de dagelijkse wandeling krijgt steeds meer functie. De schoonheid te zien. En laten zien. Want die is overal. Je moet 'm wel willen zien, kunnen zien. Dus: schoonheid zien èn in beeld weten te vangen. Dat is een kunstje. Het lijnenspel, het licht, de compositie. Ook in de stad.

Deze Weerdsingel W.Z. is een vijftien jaar geleden weer uitgegraven, toen Utrecht spijt kreeg dat het al zijn grachten gedempt had. Er is een ecologisch zône-tje omheen gemaakt, wat het net de moeite waard maakt om een ommetje te lopen. De Weerdsingel loopt nu nog dood, het is een doodlopende zijarm, haast een vijver, maar ik neem aan dat-ie gaat aansluiten op de ooit weer uitgegraven Catherijnesingel, als we de voleinding van dat project nog mogen meemaken. Het lijkt de Noord Zuid lijn wel.

Naar Noord

Ik ga met de trein naar Reenskes verjaardag. Ze viert 'm dit jaar in het EYE in Amsterdam-Noord. Ooit woonde ik in Noord. We spreken over 1994-1999. Wat was het goed daar. Als je uit de stad kwam: de pont over en de wijde luchten tegemoet.

Nu wordt Noord steeds meer the place to be. En dus zitten we hier, in EYE, gevieren, weer met Juud & Juul. Allemaal met onze onze particuliere besognes.

Al die levens, Een is bijna gescheiden, heeft net een nieuw appartement gekocht en gaat nu co-ouderschappen. Een heeft een ongelukkige 16-jarige zoon, en zeggen dat het over een paar jaar waarschijnlijk wel over gaat, dat helpt niet. Een is helemaal into vipassana-meditatie over de hele wereld heen, en in Amsterdam een beetje homeless. En dan heb je mij met mijn eeuwige op-en-neer-heen-en-weer tussen Amsterdam en Utrecht. Van Veendam noar Olle Pekel.

Met de trein dus. Het is waanzinnig druk in de trein, en dat op zaterdag midden op de dag, dus lekker lezen, zoals de mensen die treinen je altijd voorspiegelen, dat is er echt niet bij. Het is proppen in het halletje en de meest luide privételefoongesprekken meemaken. Toerist in eigen stad. Zo gaat dat worden straks. Uit de volle trein door de volle stationshal naar de volle pont naar Noord. En de overtocht is weer prachtig en het uitzicht weer groots en meeslepend.

Karnemelkse gortepap

We eten bij Nel. Nel heeft heel ouderwets gekookt: ossestaartsoep vooraf, hutspot met een gehaktbal en bruine jus, en karnemelkse gortepap met stroop toe. Van dat eten van nog-bij-moeder-thuis.

Dat was op een gegeven moment zó saai en gewoon, dat het bijna verboden voedsel werd, en dat je het nu nooit meer eet. We genieten daarom nú volop. Praten over onze moeders en onze moeders' pappot. Eigenlijk was dat best lekker. Niemand aan tafel blijkt de gehaktballen van haar/zijn moeder te kunnen evenaren. 

Gortepap met stroop. Ik griezel ervan. En toch is het lekker. 

Les Intouchables

De film ligt al een tijdje klaar om gekeken te worden: van diverse kanten heb ik gehoord dat-ie zo hartverwarmend is. Feelgood. Dan ben je natuurlijk nieuwsgierig maar ook bang dat-ie tegenvalt. Impulsaankoop bij een bezoek aan een Polare. Daar liggen veel dvd's voor 5 euri. 

Maar het is nu fridaynight en ik wil op de bank. Het is best aardig, onderhoudend, het is feelgood, maar te glad, te formule, te weinig rauw. De volgende keer wil ik weer een serie. Ik heb 'De Brug', 'Borgen' en 'The Killing' gezien. Graag advies: Welke nu?  

Zijde

Bij het Damesnetwerk krijgen we een presentatie van Bahareh Panjeh Shahi. Zij is van Iraanse afkomst, was succesvol advocate maar wilde haar droom volgen. Zo begon ze een jaar geleden met een eigen modemerk van zijde: Kiss en Tell. 

Zij maakt fashionable zijden jurken, van ruwe zijde op een eerlijke en duurzame manier geproduceerd. Tijdens een rondreis met haar moeder door India was ze in contact gekomen met lokale boeren en wevers die zijde produceren zonder pesticiden en chemicaliën en de zijderupsen niet worden gedood, maar juist de kans krijgen te ontpoppen tot vlinder. 

Zij deed in 2011 mee met de wedstrijd Marie Claire Starters Award, won die en won zo 5000 euro waarmee zij van start kon gaan. Haar kleren zijn nu in 35 winkels te koop.

Wat een leuke vrouw. En wat een prachtige stoffen. Je zag het hele Damesnetwerk kwijlen en dromen van kleren van ruwe duurzaam geproduceerde zijde. 

Raar moment. Dame C naast mij vraagt aan Bahareh of ze misschien ook giletjes maakt. Alle dames van het Netwerk vallen over haar heen, dat C nu eindelijk ook wel eens een jurk mag. C is altijd goed gekleed met prachtige bloezes, jasjes, giletjes. Nooit draagt zij een jurk, misschien wel stiekem thuis, maar niet in het openbaar. Er zijn op het Damesnetwerk een stuk of vijf damesdames.

Petra Revisited

'Petra. Wonder in de woestijn' heet de tentoonstelling in het Museum van Oudheden in Leiden waar ik mij vandaag naar toe laat lokken. Je moet er eigenlijk naar toe, naar Petra zelf in Jordanië, maar vooralsnog wordt het Leiden.

Ik hoop op veel Bierenbroodspotten. Maar hangen er vooral fotodoeken met foto's van de rotspartijen te Petra, en er staan diverse brokken oude beelden. En er scharrelen vele tientallen bejaarden met rollators tussendoor. Het is er propvol! Men kan er de kont niet keren. Ik vind het een beetje opgeklopte nep allemaal, eerlijk gezegd.

De afdeling Bierenbroodspot op de derde etage is inderdaad het meest boeiend. Zij blikt in deze tentoonstelling terug op de tien jaar dat zij in Petra gewerkt heeft, verwerkt haar schetsen, notities, dagboeken, herinneringen.Vroeger was ik heel erg fan van haar. Nu nog steeds, geloof ik.

Er zijn wel èrg veel oudheden hier in dit Museum van Oudheden. Mooi, maar een beetje veel van het goede. In het tweede filmpje (zie hieronder) vertelt Bierenbroodspot hoe spannend ze het vindt om er buiten openingstijden in je eentje te vertoeven. Maar nu is het druk.

Er zitten nogal wat dames op krukjes te tekenen in dit museum. Dat lijkt me eigenlijk wel wat. Als je tekent kijk je veel en veel beter.

Vrouw & Rund

Hani501 mailt dat ze ze week weinig in Amsterdam zal zijn: '"Hea!" (zeg maar het "Man Bijt Hond" van Omrop Fryslân) komt deze week opnamen maken van Willy Drie. Ze doen wel vaker iets aan Vrouw & Rund.  Zoals over Richtsje en Rakker.'

De 10-jarige boerendochter Richtsje de Boer uit Drachtstercompagnie verwierf met haar pink Rakker niet alleen faam bij Omrop Fryslân maar was ook bij DWDD te zien. Ze laat haar eenjarige witrik Rakker handig om zich heen denderen, drukt het dier terug als het ‘kopjes’ wil geven en klimt onverschrokken op zijn rug. Het is alleen zaak er weer op tijd af te zijn, voordat het de stroomdraad raakt, legt ze in - onvervalst - Fries uit.

Duodektet

In de Oude Kerk zingt vocaal ensemble Duodektet onder leiding van Christiaan Winter de 'Musikalischen Exequien' van Heinrich Schütz. Elke zondag is daar zo'n mooi concert. Er komen maar enkele tientallen bezoekers op af. Zonde is dat: het is zó mooi.

Was behalve mooi ook weer weer leerzaam. Wie is Heinrich Schütz? Heinrich Schütz (1585-1672) was een Duitse componist, ensembleleider en organist. Op het gebied van kerkmuziek wordt hij beschouwd als de belangrijkste luthers-protestantse componist voor Johann Sebastian Bach.

De Oude Kerk is een raar gebouw. Het is een van de oudste gebouwen van Amsterdam, ligt midden in/op de Wallen. rare drukte eromheen met veel toeristen op zoek naar de spanning van drugs en prostitutie. De kerk is behoorlijk vervallen geweest. Nu is ie weer in redelijke staat, maar het is er nog altijd koud en donker. Er zijn plannen om het gebouw weer in volle glorie te laten herleven als centrum voor hedendaagse kunst, te beginnen in 2014. Dan moet er nog wel het een en ander gebeuren, denk je dan maar.

Dit soort concerten zou toch veel meer bezoekers verdienen, zou je zeggen.

Blue Notes

Ik wil kunst. Dus gaan we zondagmiddag uitg wandelen op het Spui. Daar is Kunstmarkt. Ik heb geen hoge verwachtingen, het meeste is er edelkitsch, maar je weet nooit. 'Ik koop niks hoor', bezweer ik nog. Alleen kijken. En dan kom ik thuis met een rijtje echte Erna Kuiks. Kunstenares uit Zutphen.

Het zijn doordrukjes, blauwe doordrukjes op rijstpapier, die blaadjes die achter haar kraam aan een waslijntje hangen. Ik vind ze allemaal prachtig en kan helemaal niet kiezen. Op haar site heten ze 'blue notes'. Ik wil niet al te impulsief doen dus kuier ik wat heen en weer. 'Ik neem er vijf, doe maar de eerste vijf van links,' besluit ik na een half uur twijfelen. 'Dan heb je vanmiddag twéé mensen gelukkig gemaakt', zegt ze grijnzend.

Dierenvriend

'n Geweldig cadeau krijg ik: het boek Onmogelijke liefdes van Jennifer S. Holland, natuur- en wetenschapsjournalist voor National Geographic. 47 opmerkelijke verhalen uit het dierenrijk, over vriendschappen tussen dieren tussen dewelke je het niet zou verwachten, zoals dit resusaapje en de witte duif. 100 keer roep je 'Òòòh', vertederd, verrukt, verbaasd, geroerd. Bobby heeft het voor me gekocht na mijn dierentuinverhalen van de afgelopen week.

Jennifer S. Holland heeft de foto's verzameld en de verhalen eromheen. Het is echt een boek voor Hani501, roep ik, met haar honden, katten, kippen, paarden en stier te Woudsend, die het al dan niet met elkaar kunnen vinden.

Wat zien we? Een pitbul en een Siamese kat, die ook nog eens beste vrienden worden met kuikentjes. Een olifant met een schaap. Een reuzenschildpad en een babynijlpaardje. Ook roofdieren en prooi kunnen beste vrienden worden. Een luipaard en een koe. Geweldig! Prachtige foto's, mooie anekdotes, ingestuurd door dierenliefhebbers. De mensen zelf.

Erg diepgravend wetenschappelijk is het allemaal niet, want kan dat dan, vrienschap tussen dieren? Is dat geen menselijke hineininterpretatie? Het gebeurt voor zover zij kan zeggen niet gauw in het wild, maar vooral in situaties waar de dieren niet voor hun eigen eten hoeven te jagen, in dierentuinen, wildparken, woonhuizen.

Stijl

Een verdieping van het Stedelijk is gewijd aan Design. Ook dat is een vermakelijke afdeling, omdat design zo tijdgebonden is en dus gedateerd. Het is zo snel over tijd. Soms roep het grote emoties op. Zó karakteristiek, lelijk, sixties, seventies. 

Een klasje schoolkinderen, stuk of tien, wordt er rondgeleid door een gids die denk ik tevens beeldend kunstenaar/ontwerper is. Hij leert ze wat 'stijl' is en dat iedereen zijn eigen stijl heeft of zou kunnen hebben, áls die hem herkent. Voor een kast met de meest idiote lampen moeten ze allemaal een uitkiezen, welke zij de mooiste vinden, in drie tellen. En waarom. Sommigen weten het meteen, anderen weten het helemaal niet. Maar sl hun gezichtjes stralen als zij mogen zeggen welke zij de mooiste vinden en waarom. En ze zijn verrast dat anderen iets ánders mooi vinden.

Dan loop ik langs een stereomeubel uit Sint Juttemis. Tóen zou ik hem heel lelijk gevonden hebben. Nu zou ik hem wel in mijn nieuwe huis willen hebben!

Zelfreflectie

Dagje Stedelijk Museum. Ik ga natuurlijk voor de tentoonstelling over Kazimir Malevich en de Rusische avant-garde, 500 werken, imposant, maar heb het meest plezier bij de tentoonstelling 'Au Bonheur des Dames' van Paulina Olowska. Een artifarti lachspiegel in een museum is toch net weer anders dan op de kermis.

Paulina Olowska is van Gdansk 1976. Ze groeide op in het communistische Polen en maakte als puber een tijd van grote politieke, economische en culturele veranderingen door. Haar kunstopleiding volgde ze in Chicago en in Amsterdam.

De titel 'Au Bonheur des Dames' verwijst naar de roman van Émile Zola over de opkomst van de eerste luxe warenhuizen in Parijs in de negentiende eeuw. De tentoonstelling staat voor de ‘verschillende aspecten van de vrouwelijke consument. Volgens Olowska waren/zijn vrouwen niet alleen doelwit maar ook medeplichtig aan de consumptiecultuur. Er hangen ook een paar schilderijen van jonge vrouwen in breisels uit de jaren zeventig en tachtig, toen er in Polen nog geen westerse producten gekocht konden worden en breipatronen die die nabootsten enorm in waren.Ik neem aan dat ze ons uitnodigt een beetje aan zelfreflectie te doen en dat deze lachspiegel dat benadrukt.   Spiegel im Spiegel.

Oranje Blanje Bleu

Wie van de drie gaat het worden? De argumenten van mijn persoonlijke lezerspanel:

- Bláuwpaars! Want? 'Ik ben een blauwtje van jongs af aan. Het meest mysterieus, wel aanwezig, water als bron. Het is een mooie kleur blauw omdat er iets paarsigs in zit. Heelal, verbinding  water en hemel en de diepte van blauw water en het heelal is onkenbaar en verwijst daarmee naar het mysterie van leven. Dat zijn bij mij associaties met blauw. De lichte kleur is te braaf en rood vind ik minder passend bij rust als thema. Rood activeert.' en: 'Ik heb op de FMA geleerd dat rood niet koopt. Ik vind de blauwe  het mooist, misschien dan jouw naam en ondertitel in wit. Jouw naam schreefloos en geplaatst zoals in het rode omslag.'

- Rood! Want? 'Om de kleur, het vuur en de passie die eruit spat en de eenvoud en rust van alle letters/regels op één lijn!'

- Wit! Want? 'Want het gaat over rust en sereniteit en stilte.'

De redactrice: 'Wij hebben hier ook voorkeur voor het paarsblauw. Dat straalt rust uit, én levensvreugde. Ik heb het idee dat in die versie de tekening mooi naar voren komt.'

Van elk argument raak ik geheel van slag.

Tassentaart

Anne is 12,5 jaar bij de zaak. Ze trakteert taart (in de vorm van een roze tas, zelfgebakken door haar zus) en krijgt een enveloppe van de directie en een prachtig paardenboek van de collega's. Raar is dat. Vroeger was dat een enorme verdienste, 12,5 jaar bij de zaak, nu is het eerder iets waar men zich voor excuseert. Anne weert zich in haar danktoespraakje dapper.

Veel collega's doen aan de lijn en willen geen taart. Dat had ik begin dit jaar nog omstandig aan de diëtiste uitgelegd: dat mijn werk een deel van het uitdij-probleem was. Onder andere de taarten bij verjaardagen. En als er veel collega's zijn, dan zijn er veel taarten. Ik vond het verschríkkelijk om nee te zeggen als iemand zo haar/zijn best heeft gedaan. Bovendien gaan al die maatjes 36 en groupe tegen je roepen: Ach! Dat ene stukje, dat kan toch wel! Of: een kléin stukje, dat kan toch wel?

Anne wil de taart niet meer mee terug naar huis. Zo blijft aan het eind van de de fantastische roze tassentaart een beetje droevig achter.

De wooncoach

Daar zitten we dan, eindelijk, bij de wooncoach. Wij zijn zijn eerste klanten. Hij wil al onze wensen - die wij uiteindelijk toch gewoon op een papiertje opgeschreven hebben - online invullen, want alle spelers aan het project kunnen heel modern alles van alle kanten dogitaal insteken. Maar hier ter plekke, in het holst van de leeuw, ligt de website eruit. 'Net deed-ie het nog'.

Het koop- en bouwproces gaat als volgt. We kopen de grond van de woningbouw en het huis van de aannemer. Nu hebben we een gesprek met de woningbouw, vervolgens met de aannemer, en daarna wordt alles in één koopcontract gegoten. Die dingen gaan samen. Je kan niet alleen de grond kopen, zonder huis.

Het idee is dat alles in april rond is qua (ver)koop, en dat ze dan gaan bouwen. Dan zijn ze in drie maanden klaar, is de schatting.We krijgen ook een excursie naar de fabriek in Friesland waar alles prefab wordt voorbereid.

Na afloop moet ik terug naar Amsterdam werken. Bobby wil het liefst meteen naar de keukenboer. Dat heeft hij nog nooit gedaan.

De verdwenen dierentuin

Lees net op internet: 'Er komt binnen een maand tweede druk van het boek De verdwenen dierentuin van Aleid Rensen. Dat zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar mij heel veel. Zij was gedurende 25 jaar de directeur van het Noorder Dierenpark Emmen, een van de belangrijke plekken uit mijn jeugd. Tot wij in 1965 naar de nieuwbouwwijk Angelslo verhuisden grensde de dierentuin nagenoeg aan onze achtertuin, er zat één straat tussen, en dus maakten dierengeluiden onderdeel uit van het dagelijks leve. Vooral de schreeuwende apen.

Het Noorder Dierenpark was erg beroemd in die dagen, want als eerste dierentuin had het weinig hokken en tralies. Ik kwam er graag en veel, wij hadden een abonnement. Aleid Rensen was een BN-er sinds zij op tv was bij Willem O. Duys.

Rensen en haar man woonden ook in Angelslo, niet ver bij ons vandaan. Op een dag stond in de krant dat er jonge leeuwtjes geboren waren en dat ze die thuis verzorgde. Veel weet ik er niet meer van, maar wel dat ik de stoute schoenen aantrok en bij hen aanbelde: of ik de leeuwtjes mocht zien en aaien. En dat mocht.

Ik heb in haar woonkamer gezeten en de leeuwtjes geaaid. Het stonk er nogal: de leeuwtjes poepten gele diarree. Hoe ik haar adres wist? Waarschijnlijk gewoon via het telefoonboek. Met wie ik daar was? Geen idee. Nu ik er achteraf over nadenk vind ik het eigenlijk wel heel bijzonder dat ik dat zo graag wilde dat ik dat gewoon deed, bij de directeur thuis aanbellen.

Stuur direct een mailtje naar mijn vrienden van de boekhandel in Emmen of ze me een exemplaar van het boek kunnen opsturen en dat kan. 

Frau und Auto

Er was een tijd dat vriendinnen mij foto's van zichzelf en hun auto toestuurden. Voor mijn reeks 'Frau und Auto'. Maar ja, de tijden zijn veranderd. Iedereen deelt nu zijn/haar plaatjes op Facebook.

Nichtje werkt momenteel in Durban, Zuid-Afrika. Af en toe plaatst zij een foto op Facebook. Deze 'Frau und Auto' is wel een mooi geschenk. Mooi weer is het daar!

Het Stadse Huis

En hoe gaat het nu eigenlijk met dat huis van jullie? Omdat het antwoord zo vaag is, gaan mensen daar eens lekker op doorvragen. En als je daar dan het hele antwoord op gaat geven, dan raken ze ongeduldig. Want ze willen een datum. Dat willen wij ook, maar juist dat weten we niet. 

Ons nieuwe huis blijft een ware oefening in geduld, vertrouwen en zonnigheid. Het gaat zoals het gaat, en dat is langzamer dan je zou willen. 

Er is een 'wooncoach' aangesteld om het koopproces te vergemakkelijken, maar als je die belt met een verzoek om verduidelijking van de procedure, dan stuit je op een getergd mens die liever niet heeft dat je belt. Dat getergde geven wij op onze beurt dus weer door aan de mensen die óns vragen hoe het nu verder gaat.

Woensdag hebben wij onze eerste afspraak.

Nadere kennismaking

De zondagmiddagmar van de week voert weer langs de singels (ontworpen door de tuinarchitect Zocher, lees ik ergens) tot aan de Leeuwenberg en dan door de straatjes met honderden hofjeswoningen weerom. Als ik hier ga wonen moet ik Utrecht wel een beetje beter leren kennen. Het is ongelofelijk petieterig kleinschalig schattig in heel veel van die straatjes. Lief. Leuk. Menselijke maat.

Ik begin een nieuwe fotoblog, waar ik foto's op kan plaatsen, zónder verhaaltjes. Day-by-day gaat die voorlopig heten. Ik dacht dat ik dan wellicht van de keuzestress af zou zijn, maar nu is het weer kiezen waar ik de prachtige herfstfoto van het Zocherplantsoen plaats en waar het plaatje van de Plompetorengracht. 

Domweg gelukkig

Janine

Een avondje Janine Jansen (viool), Thorleif Thedéen (cello) en Itamar Golan (piano). Die foto is gemaakt hier bij ons in de consistoriekamer, fluistert Bobby. Te herkennen aan de kapstok. We zijn gewaarschuwd voor het niveau: dat is geen music for the millions. Vrijdag hebben Janine c.s. opgetreden voor een exclusief gezelschap van de Rabo, en dat was nogal pijnlijk. De muziek was te moeilijk; men ging erdoorheen praten en weglopen. Nu zitten we tussen 400 muziekliefhebbers.

Ze spelen drie Pianotrio's, een van Dmitri Sjostakovitsj uit 1923, een van Mieczyslaw Weinberg uit 1945 en na de pauze een van Johannes Brahms, rond 1890. Dat is het mooist, makkelijkst. Het moeilijkste en onbehaaglijkste stuk is dat van Mieczyslaw Weinberg. Nooit van gehoord, maar joodse naam en 1945... Die gegevens bieden wel enige context. Het is topsport om die stukken te spelen. Het toont de grote ambitie van deze musici om zulke stukken ten gehore te brengen.

Mutti als verloofde

Ooit - ver voor ik geboren was - was Mutti jong en verloofd. Ze was al op heel jonge leeftijd onderwijzeres in Oost-Groningen, in de oorlog, terwijl haar familie in Leeuwarden woonde. Ze vertelde er nooit veel over, ik vroeg er ook niet naar. Waarom eigenlijk niet? Als ik zo haar gezicht schilder is het net alsof ik haar wang streel.

Habijt

Ik raak in gesprek met Henk, een man van begin zestig in een zwart habijt met puntcapuchon. Puntmuts.. En een grote lichte 'televisiebril' zoals Vati in de jaren zeventig droeg. Hij praat met een sterk Twents accent. Heel veel en heel snel. Het is een volle ruimte dus ik versta de helft niet. Maar omdat hij zijn verhaal kwijt kan straalt hij helemaal. Ik begrijp er eerlijk gezegd niet alles van. 

In het dagelijks leven is Henk architect. Hij had graag willen intreden in een klooster, maar dat kon niet meer na je 50ste. Nu hoort hij bij een clubje vergelijkbare mannen die elkaar eens in de maand  treffen en stichten. Allemaal in die zwarte habijten. Henk heeft er wel drie en hij maakt ze zelf, vertelt hij. Dan kan hij de mouwen wat wijder maken.

Er bestaat een wereld van habijten waar je geen weet van hebt. Hij gebruikt een ander woord trouwens dan habijt, maar dat ben ik kwijt. Als hij zijn gewone werk als architect doet draagt hij het gewaad niet. Hij heeft allemaal klokkentorens ontworpen. En een keer in de twee weken speelt hij orgel in de Vrije Katholieke Kerk - nooit van gehoord.

Wij haatten katholieken, zeg ik. Dat was wederzijds, zegt hij, Wij haatten protestanten.

Ik vertel van Zus4 in Mecklenburg Vorpommern met haar middeleeuwse kerkje, waar we een keer met Kerst de muziek verzorgden. Zij op het orgel, en ik op de blokfluit. Jullie stikten zeker van het lachen, begrijpt Henk.

Allerzielen

Vandaag is het Allerheiligen en morgen Allerzielen. Bij de Allerheiligen gedenken ze de heiligen en bij Allerzielen de eigen overledenen. Bij de Nikola-communiteit doen ze vanavond al Allerzielen. Er is in mijn directe omgeving (gelukkig) niemand dood gegaan dit jaar. Maar Mutti mis ik nog steeds. Ik ga denk ik Mutti gedenken.

Deze foto is van een paar dagen voor ze overleed. Ze was de weg totaal kwijt, maar wat gingen we graag naar haar toe. Ze was een engel, dat laatste jaar. Zelf was ze heel verdrietig, maar tegelijkertijd was ze een brok licht en liefde voor iedereen (maar dan ook iedereen) haar omgeving. 

Als ik naar die foto kijk, dan moet ik denken aan al die wondere conversaties die je met haar voerde. Ze snapte niets meer. Dan vroeg ze: Wat is dat? Dat is soep. Wat moet ik daarmee? Dat moet u opeten. Dan stak ze haar lepel in de soep en keek ze je trouwhartig aan. Zo? Ja, zó. En dan smikkelde ze de soep op.

Op Radio M is een interview met een dame van het Catherijne Convent over Allerzielen en Allerheiligen en de vele rituelen in de katholieke kerk. Omdat de mensen niet meer naar de kerk gaan missen ze die rituelen. Begrafenisondernemers en begraafplaatsen nemen deze rituelen nu over.