Lizard Lighthouse

Het vakantiefotoboek is nog niet klaar, dus maak ik een tekening en kijken we de vakantiefoto's op de iPad. Dat is toch een stuk indrukwekkender dan op de iPhone. Er zijn er na een strenge selectie ruim 150 overgebleven.

Wauw! Wauw!

Je hebt echt de gave om de dingen mooier te maken dan ze zijn, zegt Bobby. Ik weet het: de werkelijkheid heeft vaak een lichte (of soms ook een zware) grauwsluier, van een hoofd vol onnodige tobberige gedachten, de plaatjes kleuren die werkelijkheid bij. En ook de herinnering. Dus: wat was het een prachtige heerlijke vakantie.

Zhang Xiaogang

Dagje met de trein naar Rotterdam om het nieuwe station, de nieuwe Donner en het aloude Museum Boijmans van Beuningen te bezoeken. En om te slenteren. 

In Boijmans ben ik het meest geboeid door de tentoonstelling Focus Beijing, waar een selectie Chinese kunst hangt uit de verzameling van het echtpaar De Heus. Ik had al eens eerder een tentoonstelling uit hun selectie gezien in het Singer Museum te Laren. Dit werk is van Zhang Xiaogang.

Ik herinner me ineens dat ik juist die dag mijn allereerste post op Facebook zette. Ik plaatste een volstrekt vervreemdende foto van deze kunstenaar, van een oude-mannetjes-achtig babyportret van Mao, met van die veel te grote indringende ogen. Ik kon niet benoemen waarom ik die foto zo intrigerend vond en niet bedenken wat ik bij die post moest schrijven. Het zat me niet lekker en na een uur of wat heb ik die foto weer verwijderd. De mensen zouden misschien wel denken dat ik gek geworden was. Nu is hier een hele zaal aan hem gewijd. En de poster.

Yoni's

Mijn boeddhistische buurvrouw vraagt of ik even langs kom, ze wil misschien iets met mijn boekje voor haar cursussen.

ik weet eigenlijk helemaal niet of ze boeddhistisch is - dat concludeerde ik ooit uit de twee boeddhabeelden voor haar deur - of meer tantristisch. Zij geeft tantra-weekenden voor koppels en voor vrouwen. 

We nemen mijn boekje door met de Japanse prenten. Echt een vrouwenboekje, zegt ze. Ik stel voor dat ze de cursusprijs met een tientje verhoogt en dat de cursisten dan na afloop mijn boekje cadeau krijgen.

Maar rondkijkend in haar woonkamer is haar insteek toch anders. In mijn boekje gaat het vooral om stil genieten. terwijl zij helemaal in de seksuele vrouwelijke energie zit. Op de wandkleden in haar kamer staat de yoni centraal. Dat moet een blij woord zijn voor de vagina. 

Ze neemt me mee naar haar kantoor, waar ze een laatje heeft met haar handel: yoni-eieren en yoni-staafjes. Daar zouden mijn boekjes dan tussen komen te liggen.

Sussex

In Charleston - het Bloomsbury-huis - kocht ik het boek Slater's Sussex met houtsnedes van de Sussexe kunstenaar Eric Slater. Hij leefde van 1896 tot 1963, vooral in Seaford. Ik ben meteen verliefd op die prenten. Allemaal. Zowel omdat het afbeeldingen zijn van de Engelse kust waar wij waren, als vanwege de prachtige kleuren. Houtsneden zijn dit, hoe is dit in godsnaam gemaakt? Hoeveel platen, hoeveel kleuren?

Beetje weemoedig nu, zo vanzelfsprekend al die schoonheid is als je daar bent, je neemt het zo for granted, en nu weer hier met alle gedoe van de dag. Heb ik wel genoeg genoten? Moet ik op de mindfullness cursus die Reenske in oktober gaat geven?

Total loss??

Op internet neus ik wat rond naar nieuwe Celica's. Als ik een nieuwe bolide neem moet hij airco en een trekhaak hebben. Al rondsurfend krijg je een beetje een idee. 5000 à 6000 euro. Slik. Overal in het land. Vooral in de uithoeken van het land. Deze fase heet bij Helweek dat je de opties visualiseert.

Dan bel ik Rikus. Ja, zegt Rikus, er is niks meer aan te doen. 'Een nieuwe deur wordt veel duurder dan de dagwaarde van je auto. Als er een taxateur langskomt wordt hij total loss verklaard. De dagwaarde is als je geluk hebt misschien nog 1000 euro, maar dan komt de taxateur van de tegenpartij de schade opnemen en er zitten zoveel butsen en schrammen op de lak dat van je dagwaarde weinig tot niets overblijft. Als je dit verhaal op de verzekering van de tegenpartij gaat proberen te verhalen, dan wordt dat een heel gedoe en ik weet zeker: je zult weinig tot niets krijgen. Ik ken die taxateurs. Ze gaan met de camera langs je auto en maken van elke buts en kras een foto.'

Wel heeft hij de deur weer zo opgekalefaterd dat hij voorlopig weer dicht kan en zelfs ook open. Ik kan ik er nog wel even in rijden. Kosten: 240 euro. Hij heeft me erg gematst, zegt hij. Hij is er veel langer mee bezig geweest. Dat zegt hij altijd. 

Moet ik nu op zoek naar een nieuwe auto? Of gewoon weer door in deze met gedeukte gebutste ontwrichte deur?

Conclusie het nadeel van in een ouwe bak rijden is dit. Als iemand bij jou schade aanricht kun je ervan uitgaan dat je niets terug krijgt. Rikus rekent voor dat de dagwaarde van een nieuwe auto na het eerste jaar 25% keldert, en daarna 10% - van de nieuwwaarde. Na 9 jaar is om die zin een auto vrijwel niets meer waard. 

In onderhoud zijn de kosten aan een oude en een nieuwe auto ongeveer gelijk. Bij een ouwe bak is je instap veel lager. Dit was/is het risico. Maar als je butsen accepteert kun je ook gewoon doorrijden. 

Bunnik

Daar zitten we dan te Bunnik. Iedereen met zijn/haar geheel eigen gevoelen en insteek. Van Ik-wil-niet-naar-Bunnik, en Ik-wil-helemaal-niet-meer tot Nou-ja-dan-maar-Bunnik tot Oké-Bunnik. Het is heel gezellig en we zijn beetje treurig. Na afloop werken Vinnie, Roro7 en ik nog tot 21 uur door op Amstel Business Park. We laten een pizza komen, trekken een fles wijn open en eten die geslagen op.

'Best wel heftig'

De Helweek is al begonnen. Niet dat ik ervoor gekozen heb, maar hij doet zich spontaan voor.

De Wegenwacht is wel een uur met mij bezig geweest. Hij krijgt de bolide uiteindelijk wel weer aan de praat, maar ik moet linea recta naar de garage.

'Ik ga ernaar kijken, maar het is best wel heftig met die deur', zegt Driekus die tegenwoordig  niet meer aan mijn straat, maar op een bedrijventerrein in Noord zit.

Ochtendstond

De morgenstond heeft goud in de mond. Het is lekker kil ochtendnevelig. De ramen van de bolide zijn beslagen als ware het al herfst. Even met de ruitenwisser erlangs: het herfstritueel. Dan klauter ik  via het rechterportier naar binnen, raak er al een beetje geroutineerd in. 

Auto start niet. Geen enkel geluidje. Niks, niente. 'Hoe lang staat uw auto daar?' vraagt de Wegenwacht. 'Sinds gisteravond'. 'Brandt er nog binnenverlichting?' 'Nee.' 'Wat raar!' zegt hij. Dat geeft de burger moed. Is het de dynamo?

Wachten op de Wegenwacht. Inenen wordt het me zwaar te moede. Want behalve dat kapotte linkerportier heb ik ook een startprobleem. Soms is het er wel en soms is het er niet. Het heeft waarschijnlijk met een afstelling te maken. De garage zegt de oorzaak niet te kunnen vinden en het probleem niet op te kunnen lossen. Het komt erop neer dat de motor soms afslaat als je remt. Vooral als de dag net begonnen is. Dan moet je steeds weer opnieuw starten. Maar met een lege accu gaat dat niet. Dan moet je een uur rijden om de accu weer op te laden.

Wordt het tijd voor een nieuwe bolide? Wil ik niet!

Start van de bouw

Er is te Utrecht een party georganiseerd ter gelegenheid van de begin van bouw van het project Het Stadse Huis.  De Wethouder Wonen houdt een praatje over het belang van doorstroming in de woningmarkt. Ze hebben een partytent, een muziekinstallatie en hapjes en drankjes laten invliegen. Het is zo te zien politiek behoorlijk belangrijk, want er zijn allemaal pakkemansen die niet voor de nieuwe bewoners komen, maar voor elkaar en voor de wethouder.

We vinden de blokjes wel een beetje klein, bekennen we na een tijdje aan onze vriendin van de aannemer. Ze verzekert ons dat dat overgaat.

Fruitweg 70

Er komt geloof ik een nieuwe levensfase aan met Bunnik als centrum van het universum. Na het avontuur Capelle nu dit! En dat dan opgewekt tegemoet treden, dan vraagt wel enige spirituele oefening!

De bolide

De berger (van de firma Vrolijk) die de autoverzekering heeft gestuurd vraag ik om niet mijn bolide weg te slepen, waarom immers, maar om het portier weer dicht te krijgen. Mij lukt dat niet. Kan een portier afbreken? Je weet het niet. De berger lukt het wel. Het portier zit nu weer dicht, maar... kan niet meer open. Alle vitale functies doen het nog wel. De ramen werken nog wel. En de accu loopt niet leeg - wat gebeurt bij een open portier.

Maar dan? Het is wel leerzaam. Ik heb nog nooit een aanrijding aan de hand gehad. Ik bel wel een paar keer om duidelijkheid te krijgen. De dame verzekering zegt dat ik naar een officieel schadeherstelbedrijf moet gaan, en vraagt de schadepapieren op te sturen. Waarom, zou je zeggen. Ik moet een nieuwe deur en ik laat dat graag door mijn eigen Driekus doen. Geen idee hoe duur dat is, maar een nieuwe auto kost vast veel meer en alle spaargeld zit nu in het nieuwe huis.

Ondertussen heb ik de bolide deze week zo vaak nodig dat ik besluit voorlopig maar een poosje rechts in- en uit te stappen. Het is een hele behendigheidsoefening zo over de handrem heen, en geen gezicht. Dat is dan maar zo. 

De Verzekering belt mij nu zelf op en zegt ik naar de Rechtsbijstand moet. Mijn autoverzekering dekt ook de Rechtsbijstand. Gelukkig maar. Ik bel met een aardige jongeman Kasper bij SRK te Zoetermeer. Hij heeft dat ook een keer gehad, vertelt hij, dat zijn portier er uit gereden werd. Hij had zijn vriendin meegenomen naar de film en toen dat.

Ik hoef helemaal niet naar een erkend schadeherstelbedrijf, zegt hij, ik mag best naar mijn eigen Driekus. Driekus moet maar een prijsopgave doen. Dan gaat Kasper de schade proberen te verhalen op de overbuurman.

Mozart had een zus

Ik val in de film 'Nannerl, la soeur de Mozart'. Een film uit 2010. Nooit van gehoord, maar mooi en zeer de moeite waard. Wolfgang had een vijf jaar oudere en muzikaal ook zeer getalenteerde zuster. Jarenlang treden ze samen op als muzikale wonderkinderen. Het gezin Mozart is een vrolijk levendig gezin, maar qua man-vrouw-patronen heel traditioneel. Een meisje mag niet viool spelen, een meisje mag niet componeren. Ze komt in verzet en gaat haar eigen weg, maar het lukt haar niet voet aan de grond te krijgen. Uiteindelijk legt ze het moede hoofd in de schoot. Erg leuke film.

Ter herinnering

De afgelopen vakantie heb ik alleen foto's met de iPhone gemaakt en die beelden ook nog eens opgefluft met een editor-programma. De bestanden zijn wel 3 MB groot, maar ik heb geen idee hoe de kwaliteit is. 

Op scherm zijn ze geweldig. Iemand reageerde op mijn Facebook-foto's dat mijn foto's zijn als een roman. 

Vandaag maak ik maar weer een fotoboek. Vier uur werk. Dat is een prachtig verwerkingsproces. Alle kampeerleed in een keer vergeten. Wat een fantastische plaatjes - al zeg ik het zelf. Een weekje wachten en dan zal het boek er zijn.

Wit

Op vakantie was ik onder andere mijn witte aquarelpotloden vergeten en verder was het ook veel te koud en te nat en te winderig om te tekenen. In de reeks 'iconische zangeressen' maakte ik er ook nog een van k d lang, van ooit de cd Drag, maar ik was er tamelijk ontevreden over. Hij is het nog net helemaal, maar toch: een beetje wit doet wonderen.

Naast de glasbak

'Buurvrouw, het linkerportier van je auto staat open! Weet je dat?' Ja dat weet ik. Het ontbijt is achter de kiezen en het grote uitladen kan beginnen. Ik heb de bolide in de dichtstbijzijnde parkeerhaven geparkeerd. Naast de glasbak.

Om bij alle hoeken en gaten te kunnen waar de restjes vakantie in gepropt zijn gaan beide portieren en de achterklep open. Vraagt bij de glasbak een buurvrouw hoe het met het nieuwe huis gaat. Ik loop even naar haar toe om antwoord te geven en dan rijdt er zo iemand in mijn linkerportier. Die is nu 'ontzet' en gaat niet meer dicht.

Ben je zo uren bezig met verzekeringspapieren en verzekeringstelefoontjes, nooit aan de hand gehad. Er is sprake van een bergingsbedrijf, dat binnen een half uur zal komen. Ga de bolide eerst maar eens helemaal leegruimen. Wie weet waar die belandt! En of ik hem ooit weer terugzie!

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het regent dat het giet. Leuk thuiskomen is dit!

Werkplezier

Nog één bijzondere ervaring voor we het vasteland weer bereiken: de toewijding van de caissières bij de Tesco. Aan het eind van de vakantie gaan we altijd naar een Supermarkt om lekkere bijzondere typisch van dat land-hapjes in te slaan. Dit jaar dus naar de Tesco. 

De meisjes achter de Tesco-kassa's zijn ongekend aardig en een persoonlijkheid. Dit meisje dat mijn boodschappen scant levert commentaar op Bobby's chocopasta ('Dat is zó lekker! Dat zit ik zaterdagsavonds uit het potje te lepelen!') en de kleur van mijn haarverf ('práchtige kleur! Heb ik ook geprobeerd, maar slaat niet aan bij mij.') en mijn nieuwe pauwblauwe iPhone-hoesje ('Gewéldige kleur. Ik heb ook een iPhone 4, maar ik wil graag een iPhone 5!'). 

Ik vraag haar of ze dat de hele dag doet, comm3entaar leveren op wat de mensen kopen. Ja, zegt ze, 'it makes work so much more fun!' Dat moet ik aan de caissières van de AH aan de Molukkenstraat vertellen.

Beverley

De Britse zangeres Beverley Craven heeft vanaf september een comeback-tour door Engeland. Ik heb in diverse plaatsen affiches zien hangen. Ze moet in de vijftig zijn, maar ze ziet eruit als een beauty van net veertig. 'Promise me you wait for me' was haar tophit in de jaren negentig.

Ik weet nog goed dat ik een week fietsen was in Toscane, met K., voor het eerst een weekje zonder Ex, dat ik zo'n heimwee had, au au, en dat ik almaar deze muziek draaide.

Ze begeleidde zichzelf op piano. Ik vond 't altijd verrukkelijk emotionele muziek, lekker té, waarbij het gevoel het won van de systemen, je kunt niet goed ritmes vaststellen. Ik heb het idee dat de muzikanten de zangeres moeten volgen. Dat was bij Aafje Heynis - geheel ander genre - ook zo.

Ik lees op internet dat Beverley Craven eigenlijk maar één hit had, dat 'Promise me', dat ze twee dochters heeft, borstkanker heeft gehad en een  paar jaar geleden gescheiden is van een man die ook liedjeszanger was. En nu dan een comeback. 

Nu op de terugreis van Dover naar Calais luister ik op de iPod die muziek. Héérlijk. 'Memories' is ook zo'n mooi nummer. De muziek schermt me mooi af van de honderden - zo niet duizenden -  medepassagiers. Heb een zitje aan het raam veroverd, met uitzicht op de white cliffs van Normandië In september maar eens opletten of ik ergens het nieuwe album van Beverley tegenkom. 

Lost in space

Er zijn drie AA-wegenkaarten van Zuid-Engeland: Oost, West en Midden. We hebben voor deze vakantie alleen de kaarten Oost en West gekocht. Niet die van het Midden. Leek niet nodig. Tussen die twee kaarten die we gekocht hebben in is een stukje van zo'n 20 km, ter hoogte van Bournemouth, dat we missen. De heenweg is dat probleemloos goed gegaan. 

Nu verdwalen we echter eindeloos in Bournemouth, wat is dat groot en onbegrijpelijk, waar nergens Southampton of A35 op de borden staat. Wat er wel aan namen op de borden staat, die kunnen we niet plaatsen. Lost in space. 

Kortom: een oefening in goed humeur en oplossingsgerichtheid. We moeten naar het oosten. Dat is de mantra. De opluchting is groot als we Lyndhurst bereiken en weer op de kaart zijn. Eerst maar eens koffie.

Ouwe Harry's Rots

De laatste vakantiedag is een alleszins stralende dag. Het blijft ijzig koud als er geen zon is, maar bloedjeheet zodra de zon doorbreekt. We besluiten tot een wandeling vanuit Studland - hier vlakbij - naar Old Harry's Rock. Fantastisch is het daar. 

Ik sta op de foto zonder bril, omdat ik er vanochtend in de wasruimte achter kwam dat mijn bril de zonnestralen tegenhoudt en ik dus achter die glazen wit ben.

In de verte ligt het Isle of White ons toe te stralen. Maar dat is op de foto haast niet te zien. 

Engeland

Over Engeland. Algemene indruk. Where do I begin... Het land is prachtig. Landschap, huizen... De mensen zijn heel prettig, aardig, beleefd, behulpzaam. Er is ontzettend veel te zien en te bewonderen, alsook te verguizen: er is gewoon geen beginnen aan.

Deze tuin op de foto (veel dahlia's) is zo heerlijk Engels. De buurvrouw van de tuin begon een heel verhaal tegen me toen ik de foto maakte. 

We brengen al een paar avonden een paar uur in de pub door. Vanwege de temperatuur. Bobby kan er de kranten lezen en met de mannen over voetbal praten. En ik kan er mijn WiFi-ding doen, zoals Bobby dat benoemt. Ik lees het nieuws liever via Nederlandse apps dan via Britse tabloids. Louis van Gaal heeft het niet eenvoudig bij Manchester, begrijp ik.

Het is hartstikke gezellig in de pub. Mensen gaan niet direct met je praten, maar na een tijdje toch wel. Hier in het dorp Langton is de pub echt een gemeenschapshuis. Mensen gebruiken de pub veel meer dan vroeger voor de maaltijden. Er is vaak echt lekker eten. Door die veranderde functie zijn er nu ook meer dan vroeger mensen (m/v) van alle leeftijden aanwezig. Omdat de pub doorgaans rond 23 uur sluit (dat hoeft trouwens niet meer van de wet) loopt er qua drankgebruik ook weinig uit de hand. 

Helweek

Ben begonnen in het boek Helweek. De auteur Erik Bertrand Larssen is een Noorse mental coach, die vele politici en topsporters heeft gecoacht. Hij heeft zowel in de militaire wereld gewerkt als in het bankwezen. Wil je in militaire wereld een carrière maken als officier, dan moet je een 'helweek' door, zo'n week waarin je veel meer moet dan je denkt dat he kunt, veel zwaarder dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Fysiek en mentaal. Die week bewijst je mentale en fysieke kracht. Je kunt veel meer dan je dacht en het is zo intensief dat je het nooit meer vergeet. Vinnie heeft het boek al gelezen en overwoog (voor ik op vakantie ging) zo'n helweek te gaan doen.

Regels: een week lang elke dag om vijf ur opstaan en opgewekt. Eerst een uur sporten. Dan lekker ontbijten en aan het werk. Geen geouwehoer met collega's op het werk, geen social media op het werk. Alle tijd voor je geliefden nemen, geen tv kijken en om 22 uur naar bed. Een nacht moet je doorwerken en mag je niet naar bed.

Voor je er aan begint moet je drie weken goed voorbereiden. Over wat je wilt veranderen in je leven, wat je wilt verbeteren. Je moet  aan je collega's, je partner en je vrienden feedback vragen hoe je een betere partner / collega / vriend kunt worden. Wat je hoort is misschien niet leuk maar wel waardevol. Je moet ook vooraf de moeilijke momenten visualiseren om die - als ze zich werkelijk voordoen - goed door te komen.

Nou ja. Wat de man schrijft is heel uitdagend. Het raakt ook nog eens behoorlijk aan het kampeeravontuur deze vakantie: luister je nou wel of niet naar zeurstemmetjes in je hoofd die naggen dat het ongemakkelijk is, niet behaaglijk, koud, nat? Of laat je die stemmetjes de stemmetjes en doe je je ding, zoals tent opzetten in de koude wind? Het is vanzelf een keer klaar en dan is er de beloning. Het leven buiten is heerlijk. Als de zon er bij schijnt is het lekkerder dan wanneer die niet schijnt, maar het is werkelijk vervelend als je steeds gaat zeuren.

K-k-koud

Het is koud maar stralend weer en we besluiten tot een lange wandeling langs de kust naar Swanage. Het dorp Langton waar we verblijven heeft veel sociale activiteit, die zich concentreert bij de pub, het winkeltje en de kerk. Zie foto. Dat heeft tot een prachtig verkeersbord geleid: Kijk uit! overstekende bejaarden!

De Engelse telefooncel - die zie je bijna niet meer - roept herinneringen op aan het fenomeen 'internetcafé', dat sinds de smartphone ook nauwelijks meer bestaat.

Het is hier verder een prachtig leeg landschap. Je zou hier zo een week in dit durp kunnen verblijven. Wandelen, kijken, kletsen...

Halverwege de wandeling in Swanage koop ik in een soort Zeeman-winkel een pyjama. Een lichtblauwe met witte roosjes. De dame heeft alleen hele grote maten. Ik zeg dat ik m koop omdat het zo koud is in de tent. Ze vertelt: 'Darling, het gaat heel hard met de pyjama's dezer  dagen!'

We kopen er ook een picknickplaid voor in de tent op de grond. Tegen de kou, en voor de gezelligheid. 'Wie zegt dat het in een tent niet gezellig kan zijn?' zegt Bobby.

In de pub is weer WiFi en daar lees ik op Nu.nl dat het de koudste 19 augustus in 90 jaar was.

Vakantie

We hebben discussie over wat vakantie is. Ik vind het verplaatsen van onszelf en de tent een heel gedoe. Is dat vakantie? Twee uur afbreken en inpakken, zeven   uur rijden, dan twee uur uitpakken en precies dezelfde tent weet opzetten op een andere lap gras. Onderweg en 's avonds eten in de pub. De volgende ochtend moet je een winkel zoeken, voor brood, kaas en melk. De campings die wij uitzoeken hebben dat niet altijd. Het is gewoon hard werken. Houd jij wel van vakantie? Vraagt Bobby. Jazeker wel, maar ik verlang vooral naar lezen, tekenen, muziekjes luisteren en een beetje rondscharrelen. En daar kom ik zo trekkend en kamperend door Engeland nauwelijks aan toe.  

In de pub raken we aan het eind van de avond in gesprek met een heel aardige oudere man die Engelse les geeft als tweede taal. Aan immigranten, maar ook wel ver weg. Hij was in Albanië, Polen, China en gaat misschien ook les geven in Noord-Korea. Hij praat heel zacht, je moet je oren spitsen om hem te verstaan. Echt doorvragen komt er niet van. Fascinerend. Kamperen in augustus, zegt  hij, dat is toch veel te koud!

Dergelijke onverwachte ontmoetingen en gesprekken: dat vind ik wel vakantie. Daar zijn we het helemaal over eens. Ook de adembenemende sterrenhemel boven het immense weiland is prachtig. En kruipen dan maar weer gezellig tegen elkaar aan in de koude tent.

Putlake Adventure

De terugtocht is aanvaard. We hebben een nieuw grasveld honderden kilometerslange oostwaarts gevonden in een dorpje net boven de kustplaats Swanage in Dorset. Zie foto. In dat plaatsje (naam kwijt) zou volgens de Rough Guide een droomcamping zijn: Tom's Field, maar die blijkt vol.

Zijn buurman - van de Putlake Adventure Farm - moet gedacht hebben: dat kan ik ook en hij heeft een gigantisch weiland voor tentkampeerders beschikbaar gesteld. Er staan misschien 20 tenten op, maar zo ver uit elkaar dat het moeilijk gezellig worden lijkt. Men gaat met de auto naar het toiletgebouwtje. 

Beetje wildwest voelt het. Ieder voor zich. Onze tent staat er - na een uur in de wind opzetten - bijna perfect bij. Dat kunnen we inmiddels aardig.

Narigheid

Als je als 21e-eeuwse verwende burger last hebt van een beetje kou, nat & narigheid houdt kun je af en toe even aan oorlogsvluchtelingen denken, om jezelf wat te relativeren. Of je kunt de nieuwste roman De schemerpoort vqn Jeanette Winterson gaan lezen. Daar in 1612 hebben ze al die moderniteiten niet als waterdichte warme huizen en elektriciteit. Om maar wat te noemen. Daar hadden ze grote godsdienststrijden en maakten hier in Engeland de protestanten de katholieken af en de 'heksen'. In het bijzonder in Lancaster, waar het boek speelt,

Winterson is altijd nogal beeldend over lichamelijke en psychische sensaties. Het leven was enkele eeuwen geleden nog bijzonder ongemakkelijk en hardvochtig. Daar zijn het dus de Anglicanen die de katholieken en de heksen uit het veld ruimen, waarbij iedereen die niet bevalt in een van beide hokjes geplaatst wordt. De hoofdpersoon is een vermogende ontwikkelde vrouw die alchemist is, maar uiteindelijk als heks onthoofd wordt.

Nee, aangenaam is het niet. Mensen werden maar in vuile donkere kerkers gegooid alsof het niets was. Als je nu het nieuws uit het Midden Oosten volgt dat realiseer je je dat ook allemaal nú kan en gebeurt. 

Het is interessant voor wie de boeken van Winterson volgt, maar het is niet haar meest geniale boek. 

Altijd weer zonneschijn

Na regen komt altijd weer zonneschijn. We doen een uitje naar Lizard Point, het zuidelijkste puntje van Cornwall en minder commercieel uitgebuit dan Lands End, helemaal in het westen. Het is een uur rijden van onze camping. Echt heerlijk is het daar. Spectaculaire kust, spectaculaire luchten.

Er is ook het grootste vuurtorencomplex van Europa - of de Wereld, daar wil ik van af zijn - en daar kun ook cottages huren. 

Koud nat en akelig

Het is zo ver: ik zit in de campinghel. De zon is helemaal weg, het is koud en het miezert. En Neil, de eigenaar van het grasveld, heeft gisteren het hele veld gemaaid, maar niet het gras weggehaald. 

Zo is het  vakantieleven nu: een tent vol natte handdoeken. natte jassen en gras. Ik vind dit wel een beetje hel.

Na het douchen ga ik maar terug naar bed. Wat doet een kamperend mens met kou en regen? Een ritje met de auto? Naar een Museum? Hoe krijgen we morgen die natte troep in de auto???

Bobby belooft dat hij alles welgemoed zal aanpakken: de troep, het ontbijt. Dat was de deal. Vooralsnog zie ik als enige manier om ook welgemoed te blijven in bed. Dat is tenminste warm. En met een boek in bed is altijd feest.

Er is nóg iets leuks; er struint een zwarte kat over de camping. Af en toe komt hij bij mij. Ter herinnering aan Rooie en Gele. Ook deze mag ik niet over zijn buikje aaien, terwijl ik dat zo graag doe. Nu heb ik schrammen.

Avondje uit

Saturday Night! We zitten in  de pub The Harbour Inn te Charlestown te luisteren naar een bandje met enorm energieke ouwe rockers: The Prevention. Volgens mij zijn ze goed, maar dat weet ik niet zeker, want ze worden niet goed versterkt. De zang komt niet goed door. 

Waarom zegt niemand dat? Wat zijn de mores in de muziekoptredens in cafés? Vraag je je dan af.

Er zijn veel zestigers in het publiek en vooral zestigsters, die helemaal meetrillen op de muziek. Daar heb ik merk ik veel gemengde gedachten en gevoelens over. Maar waarom eigenlijk? Is de wildheid van de nu zestigers niet veel leuker dan de braafheid van de hedendaagse youngsters?  

Freezing!

Vandaag doen we dagje thuis. Er is veel zonneschijn beloofd, maar die wisselt regelmatig af met koude noordenwind. Kleren aan kleren uit. Lezen, tekenen, wasjes, koffies. 

Aan het eind van de dag gaan we naar het strand om de hoek. Ik vind het echt te koud, maar Bobby wil toch, we hebben nog niet één keer gezwommen.

'That's freezing, mate! Good luck!' zegt een voorbijganger tegen Bobby, die tegen alle gezonde verstand in gaat zwemmen. Ik bedank voor de eer. 

Campingleven

Ik twijfel of ik de details van het campingleven nog wel of niet onderwerp van mijn blog zal laten zijn. Ik heb ze nu drie dagen lang achterwege gelaten (en zelfs verwijderd, omdat het uit de hand dreigde te lopen, maar nu denk ik weer dat het campingleven léuker is dan de verslagen van de uitjes. Laat ik benadrukken; ook al schrijf ik er niet over: het is er allemáál: het weer, het eten, het slapen, de uitzichten, de wegen, de plannen, de mede-kampeerders. de boeken, het parkeren, de leeslampjes, de winkels, de restaurants, de WiFi. 

De mooiste momenten vind ik de ochtenden en de avond op de camping. We koken en eten wat, groeten de buren, wuiven naar de peutertjes, lokken de honden, leven mee met huilbaby's, wachten op onze beurt bij de ene douche, wassen af, laden op... 

De manier waarop Engelse meisjes 'Daddy' zeggen! Hoe lang jongeren onder de douche blijven staan, ook al staat er een rij op hen te wachten. De dreigende luchten uit het noorden. En dan weer de brandende zo'n. Onbegrijpelijk heldere sterrenhemel. Koud. De felle korte regenbuien, de plasjes water in de tent. De mijnwerkersleeslampjes op het voorhoofd.

Dat is vakantie. Dit leidt allemaal af van de dagelijkse werkelijkheid in Amsterdam en Utrecht, die evenwel af en toe opduikt in bizarre dromen.

Lichtblauw

St. Ives ligt aan de westkust van Corwall en staat bekend om zijn zandstranden en zijn mooie licht. Veel kunstenaars hebben hier gewoond en gewerkt. Een beetje als Bergen aan Zee en Domburg en Oostende. Het is anderhalf uur rijden van onze St. Austell, dus er glijden vele vergezichten met glooiende landschappen aan ons voorbij. En veel roundabouts.   

St. Ives heeft een Tate Gallery en museum gewijd aan de beeldhouwster Barbara Hepworth. Na een rondje haven, strand en vuurtoren (ook hier weer een bij eb totaal droogvallend haventje) gaan we naar Tate. Dat heeft hier een schitterend rond gebouw, met grote ronde ramen richting strand en Atlantische Oceaan, heerlijk om rond te lopen, maar de kunst die er hangt is niet erg makkelijk/toegankelijk. De tentoonstelling heet 'International Exchanges: Modern Art and St. Ives 1915-1965'. Nogal wild abstract. In de talloze galerieën in het stadje zelf zie je - behalve veel kitsch - vind ik ook veel mooier werk. Grafiek. Ik houd van grafiek: etsen en houtsneden. 

Al met al mooie plek om geweest te zijn, en om te onthouden, ook al is het ook in St. Ives in augustus behoorlijk druk.

Kust

Vandaag doen we het coastal path bij Poruan bij Fowey. Volgens onze wandelgids is het een korte wandeling, van 6 miles slechts. Maar met alle hoogteverschillen is die afstand niet echt vergelijkbaar met een 10 km in Nederland. Best zwaar. Maar prachtig, prachtig, prachtig! We treffen alle soorten landschap en alle soorten weer. Mijn tópvakantiedag tot nu toe, mag ik wel zeggen. Zelfs als we aan het win kletsnat regenen.

Bij Poruan kom je met een voetgangerspontje over de baai. Het zijn allemaal stokoude vissersplaatsjes, uit de middeleeuwen. Een geweldige pub voorziet ons van een verrukkelijke vispastei.

Het stadje Fowey (echt mooi oud aan een baai/kreek aan zee) is wel weer druk, want beeldschoon, en nu is daar ook weer regatta en carnival. Met de plaatselijke fanfare.

Het weer en de luchten zijn waanzinnig dramatisch. Ik weet niet welke foto te kiezen. Het ene moment barst je uit je voegen van de hitte, het volgende moment moeten alle kleren weer aan. Dat is Cornwall.

Eden

Er is hier een wonder project, het Eden Project, en het is onvoorstelbaar. Het is een heel groot natuurproject in een oude uitgenutte steengroeve. Zo'n stuk uitgeput landschap, volstrekt lelijke opgebruikte aarde. 

Daar hebben mensen een regenwoud gebouw en mediterrane tuinen, in kassen en buitenruimten. Er was een droom en iedereen zei: Wat een droom, maar dat kán niet! Het kon dus wel. Er is ook allemaal natuureducatie en projecten om inventieve idealistische jonge mensen / uitvinders te stimuleren de wereld te helpen verbeteren. 

Het is een soort mega-hortus- botanicus, het bestaat nu ruim tien jaar, je weet niet wat je ziet, het is is héél erg populair en heel grootschalig. Schitterend, en tegelijkertijd - vanwege die mensenmassa's die je zou willen ontlopen - een van mijn weerkerende thema's op vakantie - een beetje een nachtmerrie. In mijn beleving zijn hortussen (horti?) kleinschalig en intiem. 

Deze dag is het project tot 20u open en aan het eind van de dag verdwijnen de families. Dan wordt het prettig. Rondzwerven door het enorme regenwoud een schitterende ervaring. 

Ongelofelijk mooi en knap. Geweldig om al die planten te zien en te laten zien hoe afhankelijk we daarvan zijn. Het verdient allle verbazing en bewondering, het is een ongelofelijk project. Maar door de massaliteit (en het kost £ 23 entree per persoon, dan ga je ook niet na een kwartiertje weer weg) blijf ik het niet echt fijn vinden.

Stilstaan

Gelezen: De dag dat de tijd stil stond van Rachel Joyce, Engelse schrijfster die twee jaar geleden debuteerde met De wonderbaarlijke reis van Harold Fry dat ik toen bijna mijn mooiste boek van het jaar vond. Een oude man loopt van Zuid-Engeland naar Schotland, zonder iets op zak. Eerst denk je dat hij naar een stervende oude geliefde loopt, maar dat is niet zo, ze is een oude collega. Onderwijl moet er veel verstopt leed verwerkt worden. Het boek werd wel bestempeld als een spirituele feelgood roman. Ze had er groot succes mee. 

Rachel Joyce is de vijftig net gepasseerd lees ik nu, en ze was al 17 jaar hoorspelschrijfster voor ze aan een roman durfde. Nu heeft ze dus een nieuwe roman. Psychologische horror. Heel anders, heel klein opgebouwd, stapje voor stapje, adembenemend. Als hoorspelauteur kent ze de kneepjes van het opbouwen van spanningslijnen.

Nu is het jongetje Byron van ca 12 de hoofdpersoon, die samen met zijn moeder en zijn zusje in een mooi duur huis op het Engelse platteland woont. Zijn vader werkt in Londen en komt de weekenden over. Dat is niet ontspannen, want hij controleert alles wat zij doet. Zijn moeder heeft de moeders van de school als 'vriendinnen'. Het is allemaal heel klassenbewust. 

Een tweede verhaallijn gaat over een zonderlinge vijftiger in een camper, die in een cafetaria werkt. Dat gaat over zijn leven in de cafetaria en de camper. Hij heet Jim, en je vraagt je tot bijna het eind toe af of dit James of Byron is en hoe hij zo geworden is. Het is een knap gedetailleerd en psychologisch en complex verhaal en hoe desastreus ook: aan het eind gloort goddank een sprankje hoop. 

Harmony

Onder het eten horen we vaag heel ver weg heel mooi gezang. Elke vakantie bezoeken we wel een of meerdere concerten, maar tot nu toe zijn we nog niets tegengekomen. Waar is dit? Ik loop het dorp in achter het geluid aan en vind bij de pub onder de bomen een dames a capella koor. Práchtig zingen ze.  Het Champagne Cornwall Choir heten ze. Wat een toewijding en plezier. Als ik hier woonde ging ik er ook bij!

Laden

De mensen zijn echt verslaafd aan hun telefoons. Het is bizar om te zien op de terrassen en in de pubs. Ze communiceren ook in real life met elkaar via hun cellphone: Kijk Henk wat Sjors me net stuurde.

Elke campinghouder heeft zo zijn eigen manier van omgaan met het opladen van de apparaten. Mensen willen niet alleen WiFi op de camping, ze moeten ook voortdurend hun telefoons opladen. Daar kun je wel je kritische gedachten over hebben, maar als je niet iets doet op dat gebied blijven de mensen weg. Dus ontwikkelen ook campingmensen er beleid op. 

De camping in Uplyme had een wandje contactdozen in een ruimte achter de balie en vroeg er 50p voor. De toegang tot WiFi moest de gast zelf kopen voor 6 euro per 2 dagen, te betalen via PayPall. Creditcard. Beetje gedoe steeds dat inloggen, maar OK.

In de camping van Broad Meadow House, een smaakvolle ruime onthaaste camping, waar we nu zitten (slechts vier tenten nu, vrij uitzicht over de prachtige kustlijn, geen auto's op het veld, minstens 6 meter tussen de tenten) is alles even eenvoudig en smaakvol geregeld.

Er is een klein toiletgebouw met slechts twee wc's en één douche. Maar wel mooi ingericht. Daar is ook een ruimtetje met foldertjes van de omgeving en een plankje voor de telefoons. Hier is het laden gratis. De WiFi is ook gratis, maat alleen dáár, bij het toiletgebouwtje. Wel is er een gezellig zitje gemaakt. Ze gunnen hun gasten een moment los van hun telefoonverslaving. Het is een soort rokershoekje.

Harbour

De avond brengen we door op het terras van de Harbour Inn van Charlestown. Her is denk ik heel toeristisch, er zwemmen in het haventje veel jongeren, heel stoer, allemaal in wetsuit, ze rennen achter elkaar aan en duiken salto's. Ook staan er veel mannen te vissen. Het dorpje ziet er uit dat het voor toeristische doeleinden opgeknapt is en succesvol, en dat al die spelende mensen uit omliggende dorpen komen. Want een gewoon winkeltje met etenswaren is hier niet, wel veel ijs en snoep en toeristenprullaria.

Cornwall

Maandag Verplaatsdag. 's Morgens schijnt de zon nog, zeggen de weervoorspellers, daarna komt de regen. Dus staan we vroeg op om gelukkig net voor een wolkbreukje de tent in de tas te proppen. 

Doel van vandaag is Cornwall, om precies te zijn: een grote lege droomcamping met uitzicht op zee bij het piepkleine badplaatsje Charlestown, vlak onder St. Austell. Leve de Rough Guide. 'How did you find us?' 'Through the Rough Guide.' Do you have a reservation?' 'No, we don't.'  'We'll see of we van manage a place for you.'

Het hele veld is leeg. De hurricane van gisteren heeft voor veel afzeggers gezorgd. Overal is plek nu. Wij danken haar omstandig dat ze een plekje voor ons gemanaged heeft.

Anglicaans

Er zijn in de kerk in Uplyme twee diensten: 's morgen een hippe voor alle leeftijden en 's avonds een traditionele voor de oudere medemens. Voor die van 10u verslapen we ons totaal, maar die van 18u halen we net.

Er zijn twintig bejaarden en een zestigjarige voorgangster. Ik excuseer me voor onze korte broeken, maar de mensen vinden het een eer dat wij gekomen zijn. 'We are old, we like dressing up', zegt een oude heer.

Het is een mooie liturgie. Ik vind het goed dat deze gemeenschap hippe diensten voor alle leeftijden doet, maar ook aan de tachtigjarigen niet voorbij gaat. In alle kerken waar we binnenlopen staan dozen om voedsel in te doen. Ik vraag me af of arme mensen die dat nodig hebben de inhoud ook weer zo mee mogen nemen of dat de verdeling anders georganiseerd is.

Hier horen we dat er een hurricane langs het zuiden van de UK gescheerd is. Gescheerd? Geschoren? Het waait inderdaad heel hard en de luchten zijn prachtig fel. Als we terug op de camping komen staat de tent gelukkig nog steeds. 

Beer

Het is een stormachtige nacht met veel regen, de tent houdt het, en ik word pas om 10 uur wakker. Dat is eens wat anders dan 6 uur. En hoera, tegen twaalven klaart het op. De hoogste tijd voor een wasje, die dan mooi in de felle wind kan droogwapperen. 

We doen een dagje naar Beer, 10 Miles westwaarts, ook weer een betoverend badplaatsje aan de kust. Het is hier al betoverende kustplaatsjes wat de klok slaat. Zeer uitnodigend voor een geheel georganiseerde wandelvakantie van B&B naar B&B naar met bagagevervoer en een culinair arrangement.

Carnival

Ik ken het woord niet: 'carnival', en misschien is het hetzelfde als carnaval? Het is in elk geval heel prachtig en ontroerend. Lyme Regis is weer van de eigen bewoners en even niet van de dagjes-badgasten. Er is een optocht van dorpelingen die zich verpleegd hebben. Eigenlijk met iets als de Gay Parade in Amsterdam, maar zonder homo's. Het allermooist zijn de majorettes, in Belle soorten en maten. De meesten bakken er weinig van en hebben nauwelijks energie. 

Daarna hebben we vuurwerk en een bandje met livemuziek. Het begint te regenen, maar we maken alles mee, tot het einde. Dat is hier om 23 uur. Door de stromende regen lopen we terug naar Uplyme. Zeikenat maar voldaan. Na een lange regenachtige nacht regent het in de ochtend nog steeds. 

Een nieuwe Zarah

Steeds meer leegte

Hele dag brengen we op de camping door. Wat een droomdag. Bobby leest Charles Dickens, ik ga in de schaduw met mijn tekendoos en teken wat na uit het boek met mooiste campings. Al die beloften. Dat verschiet. Zo eenzaam als op dit plaatje zitten we nog lang niet, sterker nog: eerst vanavond Carnival & Regatta in Lyme Regis, en vuurwerk, maar wie weet welke leegte we komende week nog bereiken! 

Huishoudelijks

Het voortdurend buiten zijn en je niet almaar beleefd met mensen te hoeven verhouden vind ik erg fijn van kamperen. Gewoon maar op het grasveldje existeren en lezen. En bloggen natuurlijk, dat is m'n tweede natuur. Gelukkig hebben ze tegenwoordig WiFi op de campings, je betaalt er wel bedragen voor, 2 à 3 £ per dag, maar moet dan maar. De prijs van een kopje kov of een glaasje wijn. En het scheelt een hoop onrust.

Maar ongemakkelijk is het campingleven nog wel. Vooral het opstaan van het luchtbed. Ik bin zo stief as 'ne plank. Gisteren bekenden we elkaar enige eerloze momenten die gelukkig niemand gezien had. Dat we bij het opstaan weer achterover gekukeld waren. Het komt van al dat buiten zijn, de temperatuurs- en de vochtigheidswisselingen, weet Bobby, dat we ons zo stijf voelen. Ik gluur in de tenten om ons heen om te zien wat mensen daar bedacht hebben tegen het ongemak.

Koken op de grond vanaf een stoel is ook een van de ongemakken. Daar zie ik bij een buurman een oplossing voor: een lichtgewicht opklapbaar keukenkastje, waar de etenswaren in en het gasstel op kan. In de winkel vond ik dat nog een overdreven tuttig meubelstuk, inmiddels lijkt het me wel heerlijk. 

Vooralsnog koken we op de grond met het windschermpje uit Pevensey.

De kunst van het weglaten

Vanwege mijn gemopper over de mensenmassa's te Lyme Regis krijgt u als lezer dezes daar natuurlijk geen goed beeld van. Zónder al die mensen is het een schilderachtig plaatsje. Misschien os het buiten het seizoen al een stuk beter. Ik heb maar eens wat schilderijen gezocht en dan zie je van welke hoek, met welke kleuren en welk licht. De meeste schilders - een enkeling daargelaten - laat de mensenmassa's weg.

Heel karakteristiek en de mooiste plek om te zijn was de 'codd', een hele oude ronde pier de zee in.

Douchen op de camping

Als je kampeert zijn heel veel 'gewone' dagelijkse verzorgingsdingen ineens een grote luxe. Je staat in de rij om te douchen en je staat in de rij om af te wassen. want zijn dlechts drie damesdouches en vier afwaswasbakken. In Normans Bay was het douchen tot mijn genoegen gratis. Mijn ervaringen in Zweden met digipasjes op de camping die het niet goed deden maakten me erg tégen kamperen. Daar kwam je elke keer natuurlijk pas achter als je je al helemaal uitgekleed had... 

Wegens die wachtrijen heb ik in Normans Bay het douchen maar overgeslagen. Er waren goede individuele washokjes waar altijd plek was. 

Op de camping van Uplyme waar we nu staan zijn die niet. Er is een grote ruimte met wastafels waar iedereen of haar haar doet of tandenpoetst, niemand gaat daar in haar blootje staan. Voor het douchen betaal je 20p. Muntje in de gleuf en het warme water stroomt precies 4,5 minuut. Je kunt beter 's avonds ldan 's morgens douchen, want dan staat er zo een moeder of wat met drie kindjes voor je.

Kortom: je leert hier geduldig zijn en je waardeert je douche thuis beter dan ooit

Kustplaatsjes

Toeristische kustplaatsjes hebben mij wel eens tot razernij gebracht. Ik háát die rijen schuifelende consumerende en vretende lelijke medemensen en dat ik daar tussen loop. Dan is er nog maar één gedachte: Ik Wil Hier Weg! 

Dat heeft in een aantal toeristische kustplaatsjes tot onmin geleid, want Bobby vindt het er doorgaans erg leuk en wil het ene na het andere winkeltje en galerietje in. Ik herinner mij Split, Triëst, Smøgen. Waarschijnlijk waren er nog meer. 

Lyme Regis blijkt ook zo'n plaatsje. Ik herken het onmiddellijk. In de grond beeldschoon en schilderachtig, maar grondig verpest door tientallen patattenten. Heel wijs gaan wij elk ons weegs. Wij vinden elkander uren later terug bij de tent - in volledige harmonie. 

Kamperen

Nu staan we hier. Het veldje dat vanochtend leeg liep loopt nu einde middag weer vol. We hebben flink met de manager geslijmd en mogen nu blijven. 

Even een prijsplaatje voor wie ook naar Engeland wil varen: Kamperen kost op deze camping £ 26 per nacht, voor tent, auto en twee personen, en we hebben £2 korting omdat we maar een klein plekje hebben en geen droomuitzicht. De vorige camping kostte £ 31 per nacht. Echt goedkoop is het niet, maar een B&B kost hier al gauw £ 80.

Vandaag is het redelijk koel. Dat is goed, want we gaan een stukje wandelen.

Op de grens van Dorset en Devon

Welgemoed breken we de tent af en gaan we op reis. Doel: Devon of Cornwall. 

Ik heb mij niet erg goed voorbereid en heb - merk ik - weinig sjoege van de Britse topo en de afstanden. Ik ga uit VAB een dagrit van max 4 uur, exclusief koffie en lunch. Dat we om ca 16u de tent weer ergens kunnen opzetten.

De route westwaarts A31 voert langs steden als Eastbourne, Brighton, Chichester, Portsmouth, Southampton, Bornemouth, Dorchester... Soms is er een stukje snelweg, maar meestal niet.

Zo staan we de hele dag in de file voor tientallen roundabouts. Ongelijkvloerse kruisingen lijken hier onbekend, maar die zijn toch wel efficiënter, zou ik de Engelsman willen zeggen. Dit is even slikken. Zo stelt men zich haar vakantie niet voor. 

Na 7 uur rijden - het is bloedje heet - en veel stilstaan arriveren we dan toch in Devon op een sprookjesachtige camping Hook Farm boven Lyme Regis. 'Hoe kent u ons?' 'Via de Rough Guide Camping Gids Great Brittain. Te koop in Amsterdam bij de geweldigste reisboekwinkel ter wereld Pied à Terre.'

Er is hier een Jurrasic Coast. Wat dat ook moge wezen: dat belooft wat.

Het tent opzetten gaat deze tweede keer nog niet heel snel, maar we snappen nu al wel wat we doen. 

We kunnen maar twee nachten blijven, heeft de manager, gezegd, want zaterdag is het volgeboekt wegens carnaval. 'Carnaval? Nu?' 'Ja carnaval. Nu.' Ik moet er even niet aan denken, weer verder reizen. Eerst maar eens lekker eten bij de pub Talbot Arms. Daar is de keuken tot 21u open. Bobby neemt een vispastei, ik een rundvleescurry met rijst. 

Als we de gidsjes hier mogen geloven is Lyme Regis een goddelijk Brits kustplaatsje. Morgen dus maar een potje slijmen bij de manager.

Beachy Head

Het is altijd leuk om op de kaart bijzondere plekken aan te wijzen en op te zoeken. Zo ligt ten westen van Eastbourne aan de kust een plek genaamd Beachy Head. En zo lopen we in enen op grazige weiden boven de white cliffs ten westen van Eastborne. Wauw wauw wauw!

Kijk mama, ik kan vliegen!