Ik zet weer wat boeken in het biebje en raak in gesprek met een vrouw met hond. Ze is tachtig, vertelt ze, en haar man die ooit op zee voer, is er al jaren niet meer. Hoe ze hier lang jaar geleden kwam wonen. Ingekwartierd bij een vrouw alleen. Toen waren er regels dat je men niet alleen in een groot huis mocht wonen.
Ze heeft twee kinderen en een paar kleinkinderen, maar die ziet ze haast nooit. Een paar dagen per jaar. 'Ha oma, hoe is het, schrijven ze op Facebook, vertelt ze, en misschien twee keer per jaar komen ze langs en dan willen ze pizza. En oma betaalt wel.' Nu is haar buurvrouw dood en een andere vriendin ook. Er is gewoon niemand meer. Ik wil haar wel zo op de thee noden en denk tegelijkertijd: 'Doe nou niet Lucie. Wat haal je je op de hals?' Maar het is zo'n aardig mens, en zelf vind ik gesprekjes ook leuk, waarom doe ik dat niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten