Atelier

Zoals ik mij dat gedroomd had: een atelier in de volkstuin. Er is zware regen voorspeld, maar die wordt door de weer-app steeds uitgesteld. Nu staat het grote regenen om 17u.

 

Ik heb nog geen tekenspullen in het huisje en sleep voor nu mijn vakantietekentas heen en weer, maar het idee en het gevoel is er. Domweg gelukkig.

De schilders

De schilders zijn bij ons aangeland. Gisteren vroeg de opperschilder nog welk nummer groen we wilden, ik appte het nummer, en nu wordt het erop geschilderd. Wat grijs was, wordt groen. Het is wel erg groen in dit felle zonlicht. ‘Ik had gedacht dat u een donkerder kleur zou nemen’, zegt de schilder. ‘Met die afplakstrip lijkt het wel ADO Den Haag’, zeg ik. Dat vindt hij een leuk grapje.

Stuur een foto naar Bobby op zijn werk. ‘Het is wel erg groen’, schrijf ik er als commentaar bij. Maar hij snapt mijn grapje niet. Toen Mutti ooit verhuisde van de drive-in woning naar de flat heb ik met haar vloerbedekking en gordijnen uitgezocht. Het was nogal geel. Weet u dat wel zeker, vroeg ik een paar keer, want het is wel erg geel. Ja ze wist het zeker. En toen de vloerbedekking gelegd werd belde ze op mijn werk. ‘Het is wel erg geel, Luus.’ Alsof ik opdracht zou geven om die vloerbedekking weer te verwijderen. Het bleef erg geel, maar als een zonnig korenveld. Eigenzinnig. 

Zo moeten we ook maar naar dit groen kijken in een straat vol grijze deuren.

Visite

De Duitse vriendinnen komen op de tuin op de thee. Ze hebben Kuchen mee. Ik heb inmiddels stijlvolle blauwe kop-en-schoteltjes van de Kringloop. 

We wisselen Duits-Nederlandse populaire cultuur uit onze vroege jeugd, zoals Rudi Carrell en Heintje. En dan komt het op de kinder-schrijfster Irmgard Smits. Hoe graag we indertijd allemaal in een sanatorium of op een kostschool wilden. 

En we luisteren naar DC Lewis ‘Mijn gebed’. Ze stellen zich voor dat ik in mijn tuinkapelletje straks een kerkgenootschapje ga beginnen, dat er een Philicorda komt en dat er dan dat ‘gebed’ van DC Lewis over het tuincomplex schalt. 

Blokje informatief:

D.C. Lewis is het pseudoniem van Ruud Eggenhuizen (1947-2000), was een Nederlandse zanger. Hij is vooral bekend van de nummer 1-hit 'Mijn Gebed', waarmee hij in 1970 zestien weken in de Top 40 stond. Garrels-orgel van de Grote Kerk van Maassluis te horen, bespeeld door Feike Asma. De trompetsolo is van Jan Marinus (1923-1990). De plaatopname en bediening van de registers zijn door Harry van Hoof en D.C. Lewis verzorgd.

De tekst is van Gerrit den Braber, de muziek van Joop Stokkermans, het arrangement van Bert Paige in de stijl van een klassiek orgelkoraal, met tegengesteld verlopende melodierichtingen voor de stemvoering van klavier en pedaal.

Tekst

Dit is uw orgel Heer, dit is uw kerk
'k Loop zomaar binnen Heer, net van m'n werk
Niet voor de priester Heer, of 't antiek
Ik kom alleen maar Heer, voor de muziek

Is het bezwaarlijk Heer, dat ik hier zit
Maakt 't wat uit oh Heer, dat ik niet bid
'k Ben niet hervormd of zo, niet katholiek
Ik kom alleen maar hier voor de muziek

Ik kom hier vaker Heer, haast elke week
Nooit bij een zondagsdienst, nooit voor de preek
Als je alleen bent Heer, zonder publiek
Nou dan geniet je meer van de muziek

Ik had 'n rotdag Heer, 't lukte niet best
'k Werd door collega's Heer, ook nog gepest
't Komt door 't orgel Heer, door uw trompet
Ik kwam haast ongemerkt tot een gebed

Honingkip

Ik blijf de hele in bed vanwege een miezemuizerig gevoel overal, behalve om even boodschappen te halen bij AH. Ik maak weer heel erg leuk en lekker eten, al zeg ik het zelf, verrassend. Van Flying Foodie. Ze frituurt de kipstukjes in dit recept, er is sprake van maar liefst een liter olie, maar dat doe ik niet, ik bak ze gewoon. De sticky honingsaus maakt het maaltje heel verrassend. Ik doe er zilvervliesrijst en sperziebonen bij. Voor de koolhydraatarmen onder ons kan bloemkoolrijst natuurlijk ook.

Recept: https://www.flyingfoodie.nl/recept/heerlijke-honingkip-voor-de-liefhebber-van-sweet-sticky/

Geitjes

We gaan weer eens naar de vrienden aan de Maas. Hun land wordt steeds groter. Ze hebben geitjes, pony’s, kippen. Er zijn weitjes, siertuin, een poel met kikkers Fruitbomen, een moestuin. Pure idylle. Ook hier slakken die alle groenten opeten. Alleen rucola lusten ze niet. En we krijgen barbecue, ovengroenten en een toetje met frambozen uit de tuin.

Het zijn Bobby’s vrienden van de radio. Radiomakers. En dus gaat het over Brabant en de boeren, Radio 5 en de muziek, podcasts, Argos, Radio1 Nieuws. Amerika en de abortuswetgeving. De Nederlandse politiek, en alle rechtse partijen. 

Ik ben alleen ziekig. Snipverkouden, gloeihoofd, zere maag, zere rug. Zit een beetje passief in een hoekje. Twee keer per week test ik nu op Corona, want er waren besmettingen in mijn buurt, maar mijn tests zijn vooralsnog negatief.

Gas

Toen we deze tuin plus huisje accepteerden was het huisje leeg maar er stond nog wel een butagasfles buiten. Voor de inventaris (met o.a. een koelkast en gevelkacheltje op gas) hadden we vriendelijk bedankt en op de gastank sloten we een camping gasstelletje aan. En het werkte allemaal perfect. Bobby weet natúúrlijk hoe je gasflessen aan- en afkoppelt. Ik natuurlijk niet.

Toen Linda van de week in de tuin op de thee kwam was er ineens geen gas meer en dus geen thee. Dat past in het geheel niet bij mijn concept van mijn tuin dus ik op onderzoek uit. Prioriteit nummer 1. Er zijn dagelijks butagasflessen te koop aan de Gageldijk, maar dan moet je met de auto. Het kan ook bij ons eigen winkeltje, maar dan moet je even geduld hebben. Op zaterdagochtend tussen 10 en 12 kun je daar je lege gastank inruilen voor een volle à €36. Ik donderdag mailen met Gert-Jan van het winkeltje, die echt niet eerder kon dan zaterdag. En Bobby gevraagd de tank af te koppelen en voor te doen hoe die er weer aan gaat. 

Op de site staat dat je bij het winkeltje soms wat langer moet wachten dan je wellicht lief is, en of je dat voor lief wilt nemen. Dus ik vanochtend vroeg naar het winkeltje. Een hoofd vol horrorscenario’s. Ik weet niet waarom ik dat heb, die horrorscenario’s. Dat er een lange rij kletsende mensen staat. Dat ik een verkeerde fles heb. Dat er net geen karretje beschikbaar is en dat ik het hele eind met die loodzware fles moet lopen. Dat er geen geld meer op mijn pasje staat zodat iedereen mij onbetrouwbaar vindt. En natuurlijk: dat de gasfles ontploft en dat het huisje afbrandt.

‘Ben jij Gert-Jan’, vraag ik aan Gert-Jan. Ja hij is Gert-Jan. ‘Ik ben Lucie.’ ‘O dan hebben we van de week contact gehad!’ Je maakt zo nieuwe vrienden. Hij waarschuwt dat de prijs van het gas wel omhoog zal gaan en dat binnenkort de gastank wel €40 zal kosten.  ‘Hoe lang doe je met zo’n gastank’, vraag ik. ‘Ik zet alleen maar kopjes thee.’ Hij heeft geen idee. Zelf had hij zijn gastank na twee jaar maar eens vernieuwd, hoewel de oude nog niet leeg was. Waarom? Dat wist hij ook niet, zo’n gevoel. Dus er zijn ook mannen met dergelijke hersenspinsels. Een hele troost.

En dan dus het moment suprême. Lucie sluit gasfles aan. Want Bobby slaapt nog, daar kun je niet op wachten. Het gaat helemaal goed. Ik heb nu verse koffie en er is niets ontploft.

Fazantenbes

Érg leuk, steeds weer te ontdekken hoeveel er groeit en bloeit op de tuin. Het is een komen en gaan van bloeisels. Elke twee weken weer anders. De ‘fazantenbes’ en ‘peterseliebraam’ vind ik momenteel het mooist. En ik ben erg benieuwd hoe de lathyrus gaat bloeien. Die staat daar wat wonderlijk links van het hekje bij de ingang te woekeren. Er zijn zoveel bessen. Als de vogels ze niet opeten wordt dat nog veel jam maken. Na en tijdens de regenbui nog even gekeken hoe het er is. De regenton is weer boordevol, hoera, en er staat ditmaal géén water onder de vloer. De putlucht die er een paar weken heerste is ineens weer weg.

Mobiel

Mooi middagje buurt taxi. De mensen en hun boodschappen. Een mevrouw zet ik af bij het Groot Winkelcentrum maar later vind ik op de grond van de taxi haar tasje. Ik terug naar het winkelcentrum en zoeken en zoeken, maar nergens mevrouw te vinden. e kan toch niets kopen/betalen zonder haar tasje, zou je zeggen. Daarna rijd ik een meneer van een verpleeghuis naar het nieuwe biercafe Oproer. Hij is halfzijdig verlamd en kan niet praten. Stapt moeizaam de auto in en uit. Ik moet zijn loodzware lamme been sjorren. Ik herken het meteen. Hersenbloeding. Dat had Vati ook. 

Dus als ik hem anderhalf uur later weer op kom halen zit hij met nog twee zwaar invalide oudere heren in dat café. Wat zijn jullie voor clubje, vraag ik. Alleen de jonge vrouw kan antwoorden. Zij blijkt de activiteitenbegeleidster uit het verpleeghuis te zijn en had dit uitstapje voor de heren bedacht. Heeft u een biertje gehad, vraag ik aan de meneer. Nee, schudt hij, maar hij straalt wel.

Uddevalla

Hans komt op bezoek met zijn dochter M. en haar vriend B., die een jaar in Zweden gaan wonen. Volgende week zaterdag vertrekken ze met een busje (Hans als vader rijdt de bus, en de andere vader gaat ook mee) en twee personenauto’s. Hun droom was /is om in een bos te gaan wonen dus ze hebben iets gevonden in the middle of nowhere 15 km bóven Uddevalla.

Ze komen bij ons omdat wij drie Zweden-vakanties gedaan hebben, en met kaarten en gidsjes en fotoboeken kunnen vertellen en laten zien hoe mooi het land was/is. B. heeft met Bitcoins een kapitaaltje vergaard waardoor ze daar nu een jaar kunnen gaan wonen en schrijven. Wij snappen niet waarom ze in een bos gaan wonen en niet aan de rand van een dorp, maar so be it. Ik wil ze de Duitse schrijfster Juli Zeh aan de hand doen, ook een stadse die de rust van het platteland zoekt, maar dat boek kan ik niet terugvinden in de schemer van onze bibliotheek. De oude ogen.

Ze komen ‘s avonds. We zouden in de tuin zitten, met Zweedse hapjes, maar het is zo warm buiten (32 graden) dat we maar binnen blijven met de gordijnen dicht (24 graden). Nu ik the morning after weer wakker ben is het buiten 18 graden.

Lage alt

Er zijn deze week maar heel weinig op koor. Een aantal is op verre vakantie, en een aantal is positief getest op Corona. Vanwege de privacy mogen we niet weten wie, zegt de voorzitster. Wie er wel zijn: vier sopranen en vier mezzo’s, maar van de zeven alten zijn alleen Ria en ik er. We oefenen stukken waarbij de alten verdeeld zijn in een lage en een hoge alt, dus eigenlijk zingen Ria en ik allebei de hele avond onze partij in ons eentje. En tot onze verrassing gaat het helemaal niet slecht. Best goed.

Ons koor is - zoals vele koren - sinds Corona behoorlijk uitgedund en eigenlijk te klein. Twee nieuwe mezzo’s hebben we nu. Van horen zeggen hebben we gehoord dat er een dameskoor in de buurt is dat ook met te weinig leden kampt, en nu gaat Linda bij ze ‘vissen’ of ze misschien bij ons willen. Polsen. In de week leggen. Wij willen natuurlijk dat ónze dirigent blijft en óns repertoire. 

Er wordt ook gevraagd wie in de Optreedcommissie wil. Tweeënhalf jaar geleden, april 2020, deed ik ook de Optreedcommissie, toen samen met de Limburgse vriendin, en samen hadden wij de Doopsgezinde Kerk aan de Oudegracht geboekt. Maar de Limburgse vriendin is vertrokken naar haar Hongaarse koor in Amsterdam.

Al eerder  is gekozen voor een woensdagavond in november voor ons concert, vooral uit praktische overwegingen, omdat we die avond repeteren en dus dan kan iedereen. Geen idee of die dag in die kerk ook kan of dat er misschien een koor oefent. Toen was het idee dat het in het Gymnasium zou zijn in de theaterzaal waar wij nu oefenen. Maar ik vind dat een ontzettend kale zaal, niet intiem, niet feestelijk. Dát wil ik niet organiseren. 

Wie er met mij in de Optreedcommissie wil. Wat ik hoop gebeurt: nieuwe Corrie meldt zich. 

Ik had indertijd een postertje gemaakt in het programma Canva. ‘April Mood’ hadden we het genoemd. Er stonden vijf tekeningen van mij op, met voorjaarsbloemen. Nu zal het Concert dus ‘November Mood’ kunnen heten en moeten er dan november bloemen op. Chrysanten. Of herfst bladeren. Ben benieuwd of dat ontwerp nog ergens in the cloud bestaat.

Kinderopvang

Ik ben er al vaak langs gefietst en vandaag ga ik ze interviewen voor het Park: kinderdagverblijf De Boerderij. Moeder en dochter runnen het bedrijf in de boerderij waar ze ooit mestvarkens en meststieren hielden, en kosjere meikaas fabriceerden. Maar nu zijn ze al 24 jaar kinderdagverblijf. Ze doen een babygroep, een paar peutergroepen en buitenschoolse opvang. De boerderij ligt midden in het park. De voormalige schoonouders van moeders waren hier gekomen nadat ze uitgekocht waren door Amsterdam. Ooit hadden ze een boerderij in wat toen de Bijlmermeer werd en nu Amsterdam Zuid-Oost heet.

Het buitengebeuren en de natuurbeleving maken een groot deel uit van hun benadering. Er zitten de allerschattigste baby’s en peuters in de diverse groepsruimtes. Baby’s die in bakjes buiten slapen, peuters die knutselen, alles even sweet. Vanwege de privacy mag ik ze natuurlijk niet fotograferen. 

Venkelsalade met avocado en zalm

Ik heb al een tijdje geen recepten meer geplaatst, realiseer ik me, terwijl ik toch heerlijke maaltijdsalades maak vanwege het feestelijk zomereten in de tuin. Voor de vaste kooklezertjes, maar ook vanwege het eigen archief met keuze te over, zal ik weer af en toe een goeie doorgeven. Ditmaal dus venkel met avocado en gerookte zalm. Die venkel moet je heel dun snijden, anders is-ie te hard. In het recept staat dat je dat met een mandoline kunt doet, maar die ken ik niet. Ik doe het gewoon met een scherp schilmesje. Erg lekker.

https://keto-recepten.nl/venkelsalade-met-avocado-en-zalm/

Fietsdag

Het is een echte fietsdag. Eerst fiets ik naar de Haarrijnseplas en weerom, omdat Will voorstelt daar te gaan zwemmen. En daarna ga ik met de fiets naar Hornbach. Want Bobby heeft de bolide voor naar tante Mies in Den Haag. 

Nu had ik al een paar keer naar Hornbach gebeld om te informeren naar de bemensing van de lijstenmakerij. Maar zelfs om de telefoon op te nemen zijn er geen mensen genoeg, belt u later nog maar eens. Ik moet maar wat anders verzinnen. Zónder passe partouts. Er naar toe. 

Naar Hornbach is een fietstocht langs het Merwedekanaal naar het zuiden. Ik kom daar nooit en kijk mijn ogen uit. Er wordt een nieuwe wijk gebouwd met alleen maar te dure appartementen. Een groot schandaal in deze stad dat de gemeenteraad dat allemaal heeft laten gebeuren. Het is wel een eind maar eigenlijk maar een half uur fietsen.

Ik zag laatst een uitzending van het VPRO-programma ‘Tegenlicht’ over de mobiliteit van de toekomst, met twee Eindhovense hoogleraren die de loftrompet blazen over de stad Houten waar alle mobiliteit rond de fiets is opgezet. In Houten doen de mensen alles op de fiets. Het is heel prettig daar. Raar dat ik dat nooit zo gezien heb. Wel dat Houten voor de auto een rondweg heeft waar je altijd naar terug moet, en dat je in het oude dorp wel met de auto kan komen. Het schijnt revolutionair te zijn. Ze pleiten voor investeren in de fietsstructuur in plaats van in het OV. Je hoort steeds vaker klagen in de grote steden dat de fietspaden te smal zijn voor alle soorten fietsen. In de binnenstad dan. De fietsroute van Zuilen naar Hornbach is bijzonder goed. Je moet hem wel weten te vinden.

Nu heb ik 16 lijstjes van 13x18. Kleine lijstjes zonder passe-partout. Hier maar eens mee beginnen in het huisje. En dan verder bouwen. 

Brüderlein

Ik had vorige week ons broertje getekend voor zijn 60e verjaardag. Als zevenjarige en als twaalfjarige. Hij was zo verrukt van het plaatje van hem als zevenjarige dat ik gestopt was met de andere. Maar die lag er nog wel, half af. Nu heb ik hem afgemaakt. 

Maar weer eens bellen met de Hornbach Nieuwegein hoe het zit met hun inlijstservice. Ik had natuurlijk gisteren naar Hornbach Zaandam kunnen rijden toen ik naar D.‘s verjaardag ging in Amsterdam-Noord. Maar dat bedenk je ook pas als je al onderweg bent.

Rechtgebreid

Het gaat niet altijd allemaal langs een leien dakje. Ik had een meneer geïnterviewd die zich al vele jaren op volle kracht inzet voor het Park. Het Park waar ik voor/over schrijf. Het Park wordt bestuurd door een groep ambtenaren van de gemeente en een groep ‘vrijwilligers’. In duo’s. Het is bijzonder en iets om trots op te zijn, maar er gaat ook wel eens iets mis in de samenwerking. En dan zijn er spanningen en worden er over en weer nare dingen gezegd. En dat plopt er wel eens uit als ik een vrijwilliger interview. Vooral als die vrijwilliger ook nog bestuurslid en/of kartrekker is. Die zeggen wel eens dingen die de gemeente onwelgevallig is. Waar de gemeente gladstrijkend jargon voor bedacht heeft. 

Ik word voor deze tak aangestuurd door een communicatie-ambtenares van de gemeente. Dat gaat altijd bijzonder prettig. Maar nu had ze zinnen van mijn geïnterviewde geschrapt en gekuist en hij was not amused. Woedend. Op mij. 

De ambtenares heeft alle schuld op zich genomen en geprobeerd het weer goed te maken. Ik was ook wel een beetje pissed, dat ze hem zijn kritische dingen niet liet zeggen. Maar het zat ánders, zegt zij dan. Het klópt niet wat hij zegt. Wees toch niet zo bang, riep ik tijdens de vergadering. Laat die man het zeggen zoals hij het ziet. Hij is nergens grof of beledigend. Hij is gefrustreerd door de trage molens van gemeentepolitiek en ambtenarij. Mag hij? Maar ja, de tere zielen van de ambtenaars die zo hun best doen. Ja dat is ook weer zo.

Nu is alle weer rechtgebreid. Een beetje geven en nemen. 

https://maximapark.nl/over-het-park/peter-mocking/

Jarig

D. viert weer haar verjaardag, twee maanden uitgesteld wegens corona, maar wat maakt dat uit. Vier vriendinnen, dus met ons vijven aan tafel. Dat is een mooi aantal. Dan komt iedereen aan bod en leer je nieuwe mensen echt een beetje kennen. D. is net met pensioen, heeft na een soort van afscheidstournee door de organisatie waar zij werkte de afgelopen week haar finale afscheidsreceptie gehad. Schluss. En nu dan de leegte. Die al ruim is ingevuld met weekendjes weg, retraites, kampeerweekjes.

Een van de vriendinnen is bijna tachtig en nog steeds erudiet en ondernemend. Zij is enorm opgelucht dat wij 65-66-67-jarigen ook zo aan vergeetachtigheid lijden. ('We-waren-naar-de-film-maar-welke-ook-alweer. Ik-heb-net-een-boek-gelezen-hoe-heette-dat-ook-alweer'). Een van de vriendinnen heeft gedoe op haar werk met haar chef en een jaarcontract en gemanipuleerd worden. We krijgen er hele discussies over wat ze zou kunnen doen. D. vliegt de kwestie aan met haar managersjargon en ik reageer een beetje scherp hoe een hekel ik heb aan managers en dat managersjargon. Altijd strategisch denken en praten. Meelullen met het belang van de baas. Dat valt een beetje pijnlijk, want zij is natuurlijk decennialang met hart en ziel manager geweest. Oeps.

Vier jaar geleden was ik hier ook op haar verjaardag, toen was ik net mijn baan kwijt en was ik midden in de verjaardag in  huilen uitgebarsten, toen iemand geheel onschuldig aan mij vroeg 'En wat doe jij?' Het is wel fijn dat deze nieuwe herinnering daaroverheen is gekomen.

Stadsopera Trijn

Met Linda van het koor ga ik naar de Stadsopera ‘Trijn’ in de grote zaal van Tivoli Vredenburg. Een van ons koor zingt mee in de koor. 

Linda is net hersteld van een Coronabesmetting dus ze gaat maar met mondkapje op en ik doe voor de solidariteit mee. Warm en benauwd is dat. 

Het is een opera rond de Utrechtse heldin Trijn van de Leemput. Onder haar leiding haalden in/na de Tachtigjarige Oorlog de Utrechts vrouwen het kasteel Vredenburg naar beneden. Dat kasteel huisvestte de onderdrukkers. Eerst dus de Spanjaarden en daarna een corrupt garnizoen. Het is een echte ‘volksopera’ in het kader van 900 jaar Utrecht. En de première. De burgemeester is er ook. Echt een volksfeest. Veel juichende stadgenoten. Het is - eigenlijk om andere dan muzikale redenen - volop genieten.

https://www.operamagazine.nl/featured/59186/trijn-een-sympathiek-gebeuren/

Boomschors

Ik leer langzaam, maar er zit groei in. Het onkruid tussen de groenteplantjes is weer zo’n ding maar van de week drong het nut van de houtpulp op de paden in de mooie groentetuin van de buurvrouw ineens tot mij door. O ja! Vanmorgen naar de Praxis voor twee zakken boomschors van 40 liter elk, in de aanbieding. Geen idee hoe groot dat is en of ze achterop de fiets kunnen. Niet echt en ik sta enorm te hannesen, en een aardige Marokkaanse meneer helpt me met opbinden en zo lukt het toch. 

Het gaat niet slecht met diverse groenten dus dat vraagt om uitbreiding. De pompoen groeit maar wel de verkeerde kant op. Die leid ik om. Het wordt tijd om mijn akkertje uit te breiden. Het is allemaal knullig maar lief. Best trots. 

De buurvrouw heeft een heel erg rechte heg. Dat met die heggenschaar valt niet mee als je zo’n lange heg hebt. Nu zie ik haar met een elektrisch heggenschaartje in de weer. Van de Lidl, vertelt ze. Je kan ‘m thuis opladen. Die wil ik ook! 

Ondertussen heeft Bobby gisteren met een grondboor een aantal gaten in de kleigrond onder het huisje geboord. In de hoop dat bij een regenbui het water dan sneller wegloopt.

Naar Ameide

Eerste lange fietstocht van het jaar gemaakt en wel met die Bayerische Freundin. Ze had me vooraf nog de schrik op het lijf gejaagd met de mededeling dat haar boordcomputer stuk was, maar dat blijkt gelukkig loos alarm. We doen een route langs de Lek: Zuilen - Nieuwegein - voetveer - Vianen (ijsje en het boek van Cas) - Ameide (lunch) - voetveer - Salmsteke (zwemmen) - Jaarsveld - IJsselstein (Radler) - De Meern - Zuilen. Het is krankzinnig zonnig en winderig, en dan toeren op de Lekdijk. 65 km. Allemachtig prachtig.

Rusteloos

Ik luister naar de podcast van het VPRO-radioprogramma ‘Nooit meer slapen’, waarin Cas een uur geïnterviewd wordt over zijn nieuwe boek Rusteloos. Het boek is een verslag van een reis naar Nepal waar hij de Boeddha wil ontmaskeren en te werken komt in een bibliotheek te Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha.

Misschien dat u mijn blog al zo lang volgt dat u Cas nog kent. Hij kwam omstreeks 2013 binnen als stagiaire op onze redactie, en was daarna een tijdje redacteur, en we raakten steeds meer bevriend. 

Hij kwam te wonen in de Javastraat vlakbij mijn Zeeburgerdijk en we gingen vaak regelmatig samen wat eten of drinken. Toen was het denk ik 2014/2015. Hij kon altijd geweldig vertellen over zijn levensvraagstukken, ouders, zijn liefdes. Hij maakte furore in het boekhandelspanel van DWDD, werd boeken redacteur, schrijver. 

Toen ik in 2015 naar Utrecht verhuisde en we geen buurtgenoten meer waren zijn we elkaar uit het oog verloren. 

Wat klinkt dat interview met hem allemaal leuk vertrouwd, al die verhalen over zijn ouders en India en de Tibetanen die bij hen over de vloer kwamen. De wandelingen met zijn vader. Aan het eind verklapt hij dat hij toen hij terugkwam uit Nepal de liefde van zijn leven tegenkwam en dat hij nu twee maanden een zoontje met haar heeft.

https://www.vpro.nl/nooitmeerslapen/speel~PREPR_VPRO_16882123~nooit-meer-slapen-casper-luckerhof-schrijver~.html

Het broertje

Wat dat is, dat ik elke dag wat moet maken? Het is een enorm sterke drang. Vandaag wordt ons broertje zestig. Hij krijgt een tekening. Zeven was hij hier. So sweet!!

Spitten

Koor gaat niet door. Er zijn maar liefst zeven afmeldingen waaronder twee positieve zelftesten. Ik hoor het de afgelopen week meer, de positieve zelftesten. Mensen zijn niet erg ziek maar wel vijf dagen in isolatie. Corona: het voelt heel ver weg, maar het is nog niet voorbij.

Zo’n dag. ‘s Morgens  rijd ik voor de Buurt Taxi, zeven ritten, ‘s middags herschrijf ik mijn artikel over Museum Arnhem (want Zwaze vindt de ingeleverde versie niet goed), ik kook Salade Niçoise, ik gieter hier en daar, en Bobby gaat naar volleybal. 

Wat zal ik doen? Maar even naar de volkstuin. Dat heb ik nog niet gedaan: ‘s avonds naar de volkstuin. Het toegangshek is ‘s avonds op slot, maar met sleutel kun je er wel in en er zijn nog best wat mensen. Sommigen eten op de tuin, anderen komen even gieteren. Misschien zijn er ook wel die er overnachten.,

Ik besluit mijn één-bij-één-akkertje’ achter mijn huisje uit te gaan breiden. Het is daar een enorme bende met onkruid en brandnetels en St Janskruid-struikjes. Ik zal die planten niet missen en heb behoefte aan meer orde. Moestuinieren geeft structuur. Dus ga ik een uurtje spitten. Noeste arbeid.

Ik heb een nieuwe buurvrouw daar, die in zo anderhalve maand tijd haar tuin die totaal overwoekerd en niets was heeft omgetoverd tot een creatieve wils- en daadkrachtige moestuin. Ik voel me haast verpletterd, zo’n harde werkster, en ze weet er ook zoveel van. Ze zal mij wel aartslui vinden. Maar ik vind het uiteraard ook prachtig en inspirerend. 

Als ik thuiskom van de moeste arbeid is er een bericht van Zwaze dat het stuk over Arnhem nu veel en veel beter is. Gelukkig maar.

Vergeten

Dit is de kersenboom  in de volkstuin. De kersen doen het goed. Ik heb een heerlijk middagje op de tuin. Dat is te danken aan de vergeetachtigheid van Hani501.

Vergeetachtigheid wordt steeds meer een dingetje onder de mensen om mij heen. Zelfs dingen in de agenda zetten is geen garantie meer om ze te onthouden. (Ik weet nog dat Mutti op een gegeven moment élk telefoontje in haar agenda schreef en dat ik dat een beetje overdreven vond. Toen was ze over de tachtig.) Bobby en ik hebben afgesproken niet meer boos te worden als je iets voor de derde keer zegt en de ander is het alweer vergeten. It is what it is.

Enfin, ik zou vandaag dus naar Heeg, maar Hani501 weet van niets. Ze blijkt de afspraak wel gemaakt maar niet in haar agenda gezet te hebben. ‘En wat niet in de agenda staat bestaat niet.’ Ze heeft een afspraak staan in Eindhoven, en zo kan ze toch even langs komen. En kunnen we toch even bijpraten.

Eigenlijk is het wel lekker zo, want nu kan ik werkjes afmaken én naar de tuin. In de tuin heb ik nu drie projecten: het moestuingedeelte opschonen en uitbreiden, uitstekende takken (druif en braam) aan het huisje kortwieken, en een stukje gras bijknippen. Langzaam maar zeker centimeter voor centimeter de tuin meer eigen maken. Ik heb laatst op de markt een artisjok gekocht. Waar zal ik die eens neerzetten? Die wordt héél groot.

Bobby is nog steeds beschäftigt met het vocht onder het huisje. Want als er een hoosbui is staat het ónder de vloer behoorlijk blank. Of dat regenwater is of grondwater is de vraag.

Ral

De schilders komen in de buurt. Met zes buren doen we de buitenboel. Dat scheelt in de prijs, want zo hoeft hij de steigers maar één keer op te zetten. De buitendeuren en binnenkant raamkozijnen zijn bij ons grijs. Vinden we afschuwelijk. Veel mensen in de straat die vorig jaar de boel al hebben laten verven hebben gekozen voor een donkerder kleur grijs die bijna zwart is. Even dacht ik dat het grachtengroen was, maar dat is niet zo. Grachtengroen is diepgroen ook tegen zwart aan en heeft RAL-nummer 6064. Die zit echter niet in de kleurenwaaier die de schilder me net geeft.

Ik zou me best kunnen vinden in de donkere kleur die de buren doen, maar Bobby wordt heel naar van grijs. Nee nee nee. Ik herinner me nog helder de discussies over de badkamertegels zeven-acht jaar geleden. De aannemer bood een aantal opties aan maar allemaal met donkergrijze tegels. Ik had er niet veel gedachten aan gewijd en vond het best. Er waren al zoveel keuzes te maken. Maar nee. Dus toen zijn we vele weken naar tegelwinkels en badkamerwinkels geweest en kwam er na veel geheen-en-weer wel iets heel verrassends uit met blauwe glaskiezels.

Dat gaan we nu weer krijgen. Zelf denk ik aan donkergroen, donkerrrood, donkerblauw of grijsblauw. Het moet wel passen bij de nogal oranje bakstenen van de buitenmuur. Het is een heel verschil of je de kleur in de schelle zomerzon of in de schaduw beoordeelt. Ben benieuwd wat Bobby gaat kiezen.

Huiselijk geluk

Ik mag een middag op Bébé3 passen, Nichtje moet om 14u weg. De zusje zijn op school. 

Zij heeft er al een hele dag op zitten voor ze naar haar werk gaat, namelijk met de meisjes naar de tandarts, en avondeten koken. Net voor ik kom heeft ze Bébé3 in bed gestopt, want dan kunnen wij nog even een stukje bijkletsen. Bebe3 is anderhalf nu, ik heb nog niet zo’n band met hem. Hij zit in de fase dat hij de hele dag alles uit de kasten trekt en aarde in zijn mond. ‘Nee Tije! Néé Tije! NÉÉ Tije!’ 

Volgens de instructies slaapt hij een uurtje en dan hoor ik wel op de babyfoon dat hij wakker wordt. En dan gaan we naar de speeltuin. Maar het is over vieren en slaapt hij nog steeds. Als een roosje. Duimpje in de mond. Hij draait door het hele bed. Elke keer als ik kom kijken ligt hij helemaal anders. Zo ziet. Het is wel makkelijk oppassen zo als het kindeke slaapt. Heel anders dan de hele middag ‘Nee Tije!’ roepen. Het is ook wel lekker rustig, want vanmorgen heb ik in de volkstuin gewerkt. Het gras en de heg, die ik beide twee weken geleden gekortwiekt heb, zijn alweer uitgegroeid en de vierkante meter moestuintje zit onder het onkruid. 

Hier kijk ik naar de wand met de plaatjes van het gezinsgeluk. Vier ervan heb ik getekend. Best trots op.

Choral Even Song

Ik probeer een nieuwe soort van eigen zondagsinvulling te vinden. In de ochtend naar de kerk vind ik niet meer fijn, vooral omdat er geen kerk is die aan mijn lange ongelovige wensenlijstje voldoet, en nu heb ik een overzicht gemaakt met alle Choral Even Songs in de stad. Diverse kerken doen dat één keer per maand, meestal om 17u. Vorige week deden we de Nicolaaskerk naast het Centraal Museum, deze week de Anglicaanse Holy Trinity Church bij het Wilhelminapark. 

Die Bayerische Freundin overweegt om bij de Holy Trinity Choir te gaan zingen, dus gaan we even kijken en luisteren. Het is een klein koor van vier vrouwen en vier mannen. Het is allemaal kleinschalig en lief en naar mijn smaak heel ouderwets. Ik heb overwogen of ik met haar mee zal gaan, maar sinds de geslaagde Koordag is de liefde voor het eigen Pica-koor weer terug en blijf ik daar.

Bloeiende prei

En dan probeer je de bloeiende prei in een tekening te vangen. En dan is je dag weer goed. Die bloem zit in dat witte bolletje, dus op enig moment binnenkort gaat die puntmuts eraf vallen.

Wonderen der natuur

Eigenlijk heb ik mijn moestuinbak vooral voor de verwondering over de wonderen der natuur. De groeisels. Deze prei staat er al zo’n negen maanden en die begint te bloeien. Bijna dan. Maar nu zo net vóór de bloei vind ik m op zijn mooist. Ik kocht de preitjes (mini-sprietjes) denk ik in augustus, en het werd niet zoveel, maar ook niet zo dat ze eruit moesten. En je kijkt even twee weken niet en dan dit. Fantastisch. Ik heb een paar nu heel artyfarty in een vaas op tafel gezet. 

Vandaag eruit gehaald: doorgeschoten andijvie, oude houtige tijm. Het meiraapje is verdwenen maar voor de pastinaak heb ik nog goede hoop. De bieten lijken het goed te doen, maar ik heb niet onder de grond gekeken. De sla moet binnenkort opgegeten. En er nieuw ingezet: babymais, amsoi (een Surinaamse groente, een soort paksoi geloof ik), selderijknol, venkelknol. 

https://www.volkstuinverhalen.nl/prei-in-bloei/

Koor dag

Het is mijn eerste Koordag. De vorige Koordagen gingen door Corona niet door. Koordag betekent de hele dag oefenen, in vier shifts. We oefenen in een basisschool in Overvecht, waar één van de mezzo’s werkt. We zingen best goed, geconcentreerd, doen extra ons best voor de juf. Er is voor de gelegenheid een Griekse pianist: Alexander, zodat de dirigente zich vol aan het dirigeren kan overgeven.

Bij de school is een grote schoolplein omgeven door rijk groen met ook picknickbanken. Iedereen heeft lekkere dingen meegenomen: appeltaart, soep, broodjes, kaasjes. Wat een rijke dag.

Unforgotten

Ik heb gebinged de serie ‘Unforgotten’, Engels, KRO-NCRV. Heel erg goed en verslavend. Drie series heb ik tot nu toe gezien, er zijn er vier. Twee hoofdinspecteurs (Cassy en Sunny, zij is de baas) en hun afdelingen moeten moeilijke ingewikkelde moorden van jaren her oplossen. Grote ethische kwesties, en zelf hebben ze ook geen gemakkelijke thuissituaties. Elke reeks begint met een onverwachte opgraving van een lijk dat daar wie weet hoe lang al ligt en dan de puzzel. En dan worden de kijkers geconfronteerd met vele mensenlevens met ups en downs. Heerlijk Engels ook allemaal.

De Strook

De zon schijnt gelukkig weer en ik heb enorme zin in fietsen. Ik zou wel naar Hoek van Holland willen en dan een paar dagen noordwaarts door de duinen. Of zuidwaarts. Maar dat is gezien de agenda de komende dagen niet haalbaar. Dan maar naar Loosdrecht, naar De Strook. Er is helemaal niemand. Op het terras waar ook bijna niemand zit geniet ik een uitsmijter. Wat een heerlijk vakantie gevoel ineens.

Brokstukken

Er komt een kunstwerk met brokstukken van de Domkerk/-toren in het Park. Eind oktober moet het klaar zijn. Dit in het kader van afgedankte dingen van de oude stad die naar de nieuwe stad gesleept worden en daar nieuwe betekenis krijgen. Ik heb al eens een stuk geschreven over een oude brug die verplaatst is en over de zes oude platanen van het Domplein die daar weg moesten en nu zomaar wat in het Park staan. In een kruisvorm op een terpje, maar wie het niet weet ziet het niet.

Nu gaan ze daar een kunstwerk  van maken. Een kapel. Het ontwerpen wordt vandaag gepresenteerd aan de ambtenaren van de gemeente, die erover mogen zeggen wat er nodig is om het te realiseren en tot een succes te maken. Mag ik mee, vroeg ik gisteren aan onze eigen ambtenares. En het mocht. En zo zit ik ineens in een enorm leuk creatieven-kantoor aan de 2e Daalsedijk. 

 

Ik had gefantaseerd dat er van de brokstenen een hele kapel gebouwd ging worden, maar zo is het niet. Het is meer land art. De terp gaat straks een duidelijker vorm krijgen, in de vorm van de Heilige Kruis Kapel (Sint Maartenskerk) waar het met de kerkenbouw in Utrecht allemaal mee begon, die dus ooit in de 11e eeuw ofzo gebouwd werd op wat nu het Domplein heet. En dan komen er brokstukken van de Dom op sokkels te staan. Je reinste Land Art. Het doet me denken aan de Groene Kathedraal van Marinus Boezem bij Almere.  

Raar gevoel om er bij te zijn en  maar aan de zijlijn mee te spelen. Het is een wereld waar ik tot vier jaar geleden als vanzelfsprekend deel van uitmaakte en waar iedereen luisterde als ik wat te zeggen had. Nu sta ik daar volstrekt buiten. 'Werk je bij de gemeente of ben je freelancer', is de vraag steeds. Ik antwoord dan dat ik freelancer ben, maar de ambtenares (met wie ik het heel goed kan vinden en die mij hogelijk waardeert) benadrukt steeds dat ik vrijwilliger ben. De meeste mensen in de vergadering dertigers/veertigers met jonge gezinnen. Waarbij de mannen dominant zijn (als ondernemer, kunstenaar, bouwkundige), en de vrouwen ondersteunend, al dan niet in de marketing of communicatie. Het is een rare gewaarwording, repeterende breuk, dat je als zestiger niet meer mee mag spelen, alleen nog als vrijwilliger.

Muteren naar hooiland

En hoe druk je het dan weer kan hebben. De ochtend rijd ik de Buurt Taxi. Dan heb ik een afspraak met de Wijkopzichter Groen in en over het vergraste Bloemenlint. We besluiten dat ze twee derde van voorheen het bloemenlint laten 'muteren’ tot ‘hooiland'. Dat betekent dat ze het maar een beetje in het wilde weg laten groeien en twee keer per jaar afmaaien. Van dik hout.

Een stukje gaan we proberen een beetje te verbeteren, net naast de moestuinbakken, maar daar moet ik dan zelf geld voor aanvragen bij het Initiatievenfonds. Evenals voor nieuwe moestuinbakken voor degene die bijna in elkaar storten. Nou vooruit dan. 

Dan heb ik de  maandelijkse vergadering van de werkgroep Communicatie van het grote Park. Er is een kwestie aan de hand met een meneer die ik leuk geïnterviewd heb, en de ambtenaar communicatie met wie ik nauw samenwerk heeft daar eigenhandig het een en ander in gekuist. Zonder dat met hem kort te sluiten. En toen stond het stuk ineens groot in de Nieuwsbrief. En nu is hij woedend op mij. 

Koken. (Zalm met pesto uit de oven). Mmm. En mooi. 

Naar Koor. Er is een nieuw aspirant-lid en die vindt  alles héél moeilijk. Veel zingen en lachen. En dan snel naar huis voor net nog een staartje voetbal: Nederland Wales. Pff.

Stille dag

We krijgen Hans te eten. Twee weken geleden was hij aan de deur met bloemen wegens ons zevenjarig geregistreerd partnership, zoals elk jaar mei, maar wij zaten in het vliegtuig uit Zakynthos en waren het zelf helemaal vergeten, zoals ook elk jaar. Dus nodigden we hem gauw uit om het goed te maken. Het is erg gezellig en het wordt erg laat, en daarom focus ik vandaag maar op een artikel over Museum Arnhem. Want dat ligt ook nog. En op gevulde paprika’s. Even geen belevenissen voor het blog. 

De veroordeling

Gezien op tv: de film De veroordeling over de Deventer Moordzaak van twintig jaar geleden. Het is het verhaal van de Netwerk-journalist Bas Haan die een aantal uitzendingen wijdt aan de zaak. Hij heeft er een paar jaar geleden zelf een boek over geschreven en dáár is een film over gemaakt waar de journalist centraal staat. De film kwam vorig jaar september in de bioscoop, nu dus op tv. Het ergste is Maurice de Hond, die in allerlei tv-programma’s maar vooral bij Pauw & Witteman een andere man dan de veroordeelde ging lopen beschuldigen, de zogeheten ‘klusjesman’. Achteraf bleek hij dat vooral te doen om veel in de publiciteit te komen, als kopstuk voor een nieuwe politieke beweging. Mooie boeiende film. Als je hem kunt terugkijken zou ik het zeker doen.

Recensie:

https://filmkrant.nl/recensies/de-veroordeling/

Zwarte Madonna

Een Zwarte Madonna. Soms post iemand iets in de creatieve groep en dan wil ik dat ook. Ik had dat bijvoorbeeld met een Nefertite, die ik toen prompt verkocht. Nu had ik dat met de Zwarte Madonna. Ik weet niets van Zwarte Madonna’s, hun betekenis, maar ze zijn bijzonder en trekken bedevaartgangers aan. Dan ga ik googelen en zoeken tot ik iets vind dat me treft. Dit is naar een afbeelding van een Grieks 14e-eeuws icoon.

Blokje educatief (bron: Wikipedia): een Zwarte Madonna is een afbeelding van een Madonna waarvan het gezicht zwart is - doordat het in die kleur geschilderd is of doordat er zwart materiaal gebruikt is. Zwarte Madonna's gaan terug op een zinsnede in Hooglied (1: 5-6) waar staat ‘Ik ben zwart maar lieflijk". Dit zou slaan op de Koningin van Sheba, de geliefde van koning Salomo.

In de geschiedenis van de religie komen zwarte godinnen meerdere keren voor. Sommige van de vruchtbaarheids-, moeder- en aardgodinnen waren zwart.  In het Midden-Oosten bestond de cultus rond  de moedergodinnen Cybele, Astarte, Isis en Ishtar. Deze traditie breidde zich uit in westelijke richting met Artemis, Demeter en Ceres. Ook in het Oosten met de zwarte godin Kálii. In de Keltische cultuur werden Freya en Ana vereerd. De heilige Anna die in Bretagne vereerd wordt, wordt met deze laatste in verband gebracht. Zij gelden als voorlopers van de zwarte madonna's. Onderzoekers zien de christelijke zwarte madonna's als vervolg op deze oude tradities.  

De oudste Zwarte Madonna's stammen uit de romaanse periode. Het bijzondere is dat deze figuur op vele plaatsen bijna gelijktijdig te vinden is. Wellicht dat deze originele zwarte madonna's voor het eerst door de Tempeliers vanuit het Midden-Oosten naar West-Europa, vooral naar Frankrijk, werden meegenomen.

Ik probeer ook nog wat over dit specifieke icoon te vinden en kom op een Russische website genaamd РЕЛИГИЯ ofwel Religia en daar is een heel lang artikel gewijd aan deze Theotokos (van het Griekse Θεοτόκος) wat betekent: 'die God baarde'). Ofwel Maria. En dan kun je stukje bij beetje (per keer max 3000 tekens) via Google Translate de tekst vertalen.

Maar die tekst is veel te lang om te publiceren en volstrekt oninteressant voor de lezer die helemaal niet in iconen is geïnteresseerd. O, hier is het verhaal in het Engels.

Familietreffen

De jaarlijkse grootfamiliedag, traditioneel op de eerste zaterdag van juni, is ook dit jaar niet doorgegaan, maar op de valreep hebben we toch een klein Familietreffen met tweederde van de Geschwister. 

We starten in de volkstuin, want iedereen is natuurlijk nieuwsgierig, en lopen naar de Kleine Plas van de Maarsseveense Plassen en dan naar Fort Maarsseveen. De zon straalt, we lopen door schitterende groengebieden en doen onderweg wel drie terrassen aan: Fort Maarsseveen, Bistro Belle in Oud Zuilen en Fort aan de Klop aan de Vecht bij ons. Bij de Forten zijn hedendaagse feestjes met uitbundige jongeren aan de gang, op de eerste plek is het een event met corpsballen en meisjes in te sexy satijnen jurpjes, die ook een workshop mondharmonica spelen gaan volgen. En bij Fort aan de Klop hebben ze een mix van keukens en doelgroepen en bestelwijzen (menukaart en bestellen via QR-code op de telefoon). Je moet het eten ook nog zelf ophalen in diverse shifts van verschillende afhaalpunten op het terrein. Het levert wat ergernis op, maar ook veel hilariteit.

Al met al lig ik nu met een intens tevreden gevoel op de bank na te sudderen. Zo leuk dat we dit gedaan hebben, zo leuk als we zijn met zijn allen, zo leuk als we wonen, al die dingen op fietsafstand van elkaar en voor mij op loopafstand van huis. 

Misschien moet dat Fort Maarsseveen maar de locatie van de Familiedag 2023 worden.

Appletree

De rest van de dag hang ik thuis wat om. Er valt van alles te doen, maar liever doe ik helemaal niets. Inspiratie vinden.

Deze week had ik bij AH uit hun rekken met perkgoed wat zonnebloemen en fuchsia's meegenomen en in potten gedaan. Die hangen allemaal al na één dag zon op half zeven. Dus het gieteren kan weer beginnen.

Wat zal ik tekenen? Vooral het appelboompje knalt. Allemaal kleine appeltjes. Tekenen is je elke dag weer verwonderen en die verwondering proberen te laten zien.

Naar Moerkapelle

Het wordt steeds echter. Deze week ben ik op zoek gegaan naar de Norden klaptafel. Berkenhout. Van Ikea. Hij is heel populair op Marktplaats. Heel handig voor kleinbehuisde mensen. Als je biedt word je heel snel overboden. Je moet wel goed opletten in welke plaats iets wordt aangeboden want het ritje er naar toe komt bij de prijs op. In Zeeuws Vlaanderen loopt het niet zo hard als in Amsterdam en Utrecht. 

Bij Marktplaats moet je als verkoper en klant in hun systeem communiceren, dus je ziet de berichten niet altijd meteen. En voor je het weet vis je achter het net. Maar met een mevrouw uit Waddinxveen (waar ligt Waddinxveen?) word ik het eens. De tafel staat in een loods in Moerkapelle (waar ligt Moerkapelle?) De mevrouw die me de tafel verkoopt heeft er zelfs twéé. Ze heeft net een migraine-aanval en kan haast geen tikkie schrijven. Blij dat ze toch gekomen is.

Terwijl ik over het compex loop met een rammelende kar en de tafel erop zegt een van Chinese zusters: kan die tafel wel tegen de regen? Hij is voor bínnen, zeg ik. Is-ie niet veel te groot? Nee toch? Het huisje is 3,5 bij 5m. Het tafeltje 80x80cm als het aan één kant is ingeklapt. Het past juist heel goed. De ruimte wordt er juist groter van.

Dan ga ik eens lekker IN het huisje zitten. En denk ik: er mag wel een bed bij. Daar op dat nieuwe vloerdeel. Dan hoeft dat ook niet geschilderd.

De vloer

Buch van het bestuur heeft Bobby aangeboden om te helpen met de vloer van het huisje. Er moeten wat balken onder het huisje vervangen, vanwege rot. Ik blijf maar even weg. Maar al gauw word ik gebeld: de rubberen ring van het espressopotje is vergaan, het is een beetje een bende rond het gasfornuisje, en of ik de andere potje wil komen brengen. Dus maak ik er toch wat van mee. Mannen die vloeren open maken en vervangen. Ver-van-mijn-bed-show. Bobby is héél opgetogen na afloop.

Ik vind de mensen van het complex zo bijzonder. Zo’n gemeenschap die draait op welwillende idealistische mensen draait. Vrijwilligers heten zij. Er zijn in onze maatschappij de dominante systemen die allemaal draaien om geld verdienen en economisch gewin, en parallel hebt dit soort universums.

De afgelopen dagen heb ik gekeken naar de tv-serie ‘Tweede Hans’ van omroep Max. Die gaat over Hans, medewerker van een tuincentrum, die na een overname vervroegd met pensioen wordt gestuurd en van de een op de andere dag thuis zit, zoals dat dan heet. Zijn vrouw Mar maakt op haar ouwe dag een carrière move zodat zij het ineens stikdruk heeft. Hans gaat fietsen met een buurtgenoot en hij gaat bij het plaatselijke shantykoor en verliest zich daar helemaal in. Verwikkelingen in het koor, verwikkelingen in het huwelijk, verwikkelingen met de buren.

Ik vind het een heel erg leuke serie, en ook wel herkenbaar, ook al geef ik dat niet graag toe. Maar daar gaat het over, de pensionado die zichzelf helemaal moet heruitvinden.

Geslaagd

Koor moet ik een keertje overslaan, want Neef Jelle studeert af. Hij heeft iets werktuigbouwkundigs gestudeerd in de aeronautica ofzo. In Enschede. Eindelijk mag hij zijn afstudeerscriptie verdedigen. Dat gaat heel goed, hij krijgt een 8,5. De scriptie gaat geloof ik over lijmen en bouten. Geen touw aan vast te knopen. Deze tekening van hem is van twee jaar geleden toen ik in Coronatijd het hele gezin heb getekend.

Enschede is heel ver. We vertrekken om 15u en komen terecht in een file van een uur stilstaan net voorbij Amersfoort vanwege een ongeluk bij Barneveld. En dan verdwalen we ook nog eens kibbelend op de campus omdat Google de verkeerde kant op wijst. Het eerste eindemiddagfeestje is in studentencafé ‘Diepzat in de kelder van het jaren zestig complex. Daar voegen we ons bij zijn vrienden (huisgenoten uit het studentenhuis waar hij al die tijd heeft gewoond en de sporters van de kitesurfvereniging) die gezellig pullen bier staan te hijsen. 

Dan gaan we met de familie uit eten bij restaurant Bardot in binnenstad van Enschede. Daar ontmoeten we eindelijk Lotte, de vriendin van Neef Pieter, die we door Corona nog nooit ontmoet hebben. Ik heb haar al wel geschilderd naar een foto. Haar ouders vonden het erg mooi lijkend, vertelt ze.

De ronde tafel is verdeeld is een mannen- en een vrouwenhelft. Bij deze youngsters hoef je niet mee te praten. Ze praten aan een stuk door. Er is ook nog een Wappie-neef van de andere kant van de familie. Voor deze levendige jonge mensen zijn wij oude mensen, maar het wordt zéér gewaardeerd dat we erbij zijn.

Corvee

Bij ons volkstuinencomplex heb je als Mitglied zes keer per jaar een halve dag ‘corvee’, en wel op zaterdagochtend. Daarnaast werkt woensdagochtenden een vrij vaste groep mensen ‘Bikkels’ aan het gemeenschappelijke entreeparkje en de speeltuin. Ik heb al twee zaterdagen moeten afzeggen en ga nu mijn corvee vanochtend maar inhalen. Vandaag gaan ze onduidelijke massieve bosschages naast de speeltuin uitdunnen en daarin spannende speelgangen voor de kinderen creëren. Het werk bestaat dus takken en brandnetels en bosschages wegsnoeien en afvoeren naar de compost en de hakselaar. 

Ik word niet echt ingewerkt en begeleid, en als ik iets uit mezelf doe word ik meteen gecorrigeerd, dan stimuleert niet echt om te werken. Het valt niet mede. Dan stort ik me maar op het afvoeren van het snoeisel, hoewel ook daar steeds iemand het beter weet. Lucie Theodora, je léért hiervan, houd ik mijzelf steeds voor.

‘Vind je het leuk, tuinieren?’ vraagt de een na de andere tuinierder. Want het zal niet moeilijk te zien zijn hoe een beginner is ben. Met de ‘teamleider Groen’ babbel ik over mijn nieuwe buurvrouw die net begonnen is en een woest overwoekerde verlaten tuin in een paar weken tijd in een eigenzinnige produciemoestuin heeft getransformeerd. ‘Ik ben heel blij met haar!’ zegt de Teamleider Groen.

Als je wekelijks op woensdag met hen meewerkt leer je wel een boel, al doende, en krijg je als het goed is natuurlijk veel nieuwe vrienden.