Tuinmaat

Anderhalf jaar geleden, toen ik op zoek was naar een volkstuin zocht ik ook een tuinmaat, die ik vond in Reenske. We opteerden voor een mooie permatuin, maar het bestuur vond dat bij nader inzien geen tuin voor twee vrouwen. Wij verontwaardigd en Reenske haakte af. Maar ik verzoende mij en accepteerde cde tuin die zij wel geschikt voor mij achtten. 

Reenske is nog steeds op zoek naar een buiten plek, en dat valt niet mee. Bij volkstuinen kom je er niet makkelijk tussen, en de prijzen van stacaravans rijzen de pan uit, en vaak heb je daar niet dat beetje anarchistische moestuinen-gevoel. Dus ik zeg: Je mag wel in mijn huisje. Zo vaak ben ik er tenslotte ook niet. Lijkt me ook wel gezellig.

Dus dat wordt nu het plan. Ik vandaag weer naar de tuin, om het ‘akkertje’ onkruidvrij te maken en misschien vroege aardappels te gaan poten. De aanstaande komst van Reenske stimuleert wel om het iets meer op orde te maken. Zo wil ik bedjes. Want altijd als ik op de tuin ben wil ik zo graag liggen.

Ik heb al verteld dat van de houten aanrecht kast de lades klemvast zitten. Ze komen nu weer een béétje los, dus ik probeer er achter te komen hoe het in die lades gesteld is. Daar zitten onder andere bamboe bakjes in voor bestek, en die zijn helemaal verschimmeld, evenals de bamboe rolgordijntjes.

De schimmel is wel afwasbaar, maar het intrigeert me wel, dat bamboe zo schimmelt. Het enorme Perzische vloerkleed van Tante Mies schimmelt gelukkig niet.

Reenske zegt dat ze zin heeft om het huisje te verven. Dat is echt nodig.

Paaltjes

Aanstaande zondag doen Nieuwe Wilma en ik weer een Stille Wandeling, en wel in natuurgebied De Leyen, ten westen van Bilthoven. We lopen ditmaal een paaltjeswandeling. Want dat is handig tegen het verdwalen, denken we. Verdwalen is niet heel erg, maar als je een sliertje mensen achter je aan hebt lopen… De vorige keer liep er een dame mee die zei dat het zo fijn was dat je alleen maar mee hoefde te lopen.

Vandaar. Maar toen we twee weken geleden proef liepen verdwaalden we steeds omdat de rode paaltjes niet te vinden waren. De wandeling was waarschijnlijk uitgezet in één richting, maar dat hadden ze er niet bij gezegd. De klompenpaden zijn expliciet twee kanten op bewegwijzerd, maar deze wandeling duidelijk niet. Nu loop ik ‘m voor de zekerheid nog een keertje, in de goeie richting. Geheel probleemloos. 

In het bos is het jammer genoeg nog geen lente…

In Memoriam Wim de Bie

 

Ik ben er wel een beetje laat mee, en ik doe ook geen herinneringen, maar toch mooi om dit te (laten) zien en te horen. Wim de Bie en zijn moeder.

De ecologe

Voor het Park heb ik een ontzettend leuke ontmoeting met een ecologe, een vrouw van mijn leeftijd, die van opleiding bioloog/ecoloog was maar die haar werkend bestaan als zangeres/zangdocente/dirigent heeft ingevuld. Nu ze met pensioen is is ze weer ecoloog geworden. Het gesprek waaiert alle kanten uit, heel onderhoudend en we lachen veel, maar voor een interview is dat niet zo handig. 

Wat wij beiden doen en vinden over openbaar groen spreekt ons over en weer erg aan. Zij is actief in De Buitenhof van het Park, ze wàs actief bij de Oosterspoorbaan en bij Slot Zuylen en ze bemoeit zich ook aan tegen de recreatieve plannen met ons in ons natuurgebiedje Zuylen, waarvan je denkt: het is goed zo, doe nou niet.

Nu nog een stuk schrijven.

Lente

Langzaam wordt het weer lente in het plantsoen. Mèt ochtendzon is het ochtend-ommetje toch beter te verdragen dan met maartse buien zoals gisteren. Misschien kan ik de Facebookpagina van het plantsoen weer nieuw leven in blazen. Daar was ik in 2016 mee begonnen om draagvlak te creëren voor de opknapbeurt in het plantsoen. Elke dag een sprekende foto van dit op zich weinig opzienbarende groenstrookje. Nu geeft dat het Ommetje een extra doel.

Wat is het? Mijn determineer-app twijfelt. Een hopbeuk? Een haagbeuk? Een zachte berk? Een boomhazelaar? De volgende wandeling moet ik ook de stam maar fotograferen. 

Ik ben erg fan van de Facebookpagina van het Park de Gagel in Overvecht, waar een kenner dag in dag uit elke dag een mooie foto van een opmerkelijke boom/struik/plant/bloem plaatst, met de naam en een educatief verhaaltje erbij.

‘Over de bergen ben jij’

Het leven weer herpakt. En hoe doe je dan rouwen? In de avonduren luister ik muziek. Dit nummer uit de jaren negentig komt van een oude lievelings-cd: 'Still Crazy' van de Utrechtse muziekgroep Intermezzo, met als muzikaal middelpunt Stijn van de Loo. Gelukkig staat het op Spotify. Het nummer gaat over een geliefde die vertrokken is naar ver weg, maar dood gaan is ook een soort vertrekken naar ver weg. Er staan twee filmpjes van dit nummer  op YouTube: een met de cover van de cd, en een met uitzichten uit een trein. Deze dus.

Over de bergen ben jij

Ook vannacht

Lig je in een ander bed

Een andere stad, een ander land

Onbereikbaar ver

Over rivieren ben jij

Elke dag, elke nacht

Een andere wereld, een andere taal

Een ander leven

Onbereikbaar ver

En ik, ik leef

Met jou op mijn lippen

Mijn vingers raken je zachte huid

Ik ruik je haren, ik kus je oren

Ik fluister je naam, ik schreeuw het uit

Mijn lief, mijn leven mijn verwondering

Mijn verlangen, mijn diepste herinnering

Muziek uit de jaren negentig. Mijn muziek. Daar had ik ook uit geput voor de playlist bij de uitvaart. Frank Boeijen, Annie Lennox. In de jaren negentig waren wij in onze dertiger jaren. Goeie jaren waren dat. Op YouTube ook nog een optreden van Stijn van de Loo / Intermezzo bij het tv-programma 'Schreeuw van De Leeuw' in die jaren, toen Paul de Leeuw nog jong en in opkomst was. Met krullen. In zelfgebreide truien. Ik wil het jullie niet onthouden. Dat waren nog eens tijden.

Bloesempark

Ik moet nodig naar het Bloemsempark in het Amsterdamse Bos. 400 kersenbomen (Prunus Yedoensis), in 2000 geschonken door een Japanse vrouwenvereniging aan Amstelveen. De bomen bloeien ca 1 à 2 weken per jaar. Geheimtipp. Nú.

Reenske is er meteen voor in. Behalve dat de kersen in de dop er prachtig bloeien is het er ook heel grappig omdat veel Japanse meisjes en jonge vrouwen er beeldschoon op de foto willen en zich in alle mogelijke poses wringen om op hun ideaalst op de foto te komen. En dan hun verkeringen met uitgestreken gezichten die hun vriendin zo prachtig op de foto moeten krijgen. En ze is alsmaar niet tevreden.

We spreken af in Bovenkerk, tussen Amstelveen en Aalsmeer, en er blijken behoorlijk wat meer dames die daar om 10.30u afgesproken hebben. We zijn weer voll im Trend.

Stabat Mater

Culturele zondag. We gaan naar een middagconcert met twee Stabat Maters. Planto della Madonna van G. F. Sances en Stabat Mater van Pergolesi. In de prachtige Oud-Katholieke kerk. Schitterend concert. Vooral verrukt ben ik van de sopraan Marjon Strijk. Heel heel mooi. Ik heb me nu geabonneerd op hun nieuwsbrief, om tijdig op de hoogte te zijn van alles wat ze daar muzikaal doen.

Boekenweekgeschenk

Gelezen: De eerlijke vinder door Lize Spit. Boekenweekgeschenk. Bobby had het gekregen toen hij twee weken geleden een boek voor de jarige in De Bijlmer kocht. Het feestje waar ik niet mee naar toe ging omdat Will een dag later zou sterven. Wat een mooi boek. Heel mooi boek. Goed geschreven, knap, spannend, ontroerend, relevant. Hoofdpersoon is een 11-jarig jongetje Jimmy, beetje eenzaam, ouders gescheiden, vader uit beeld. Hij is bevriend geraakt met een Kosovaars jongetje, uit een groot vluchtelingengezin in hun dorp. Jimmy helpt Tristan bij alles en de vriendschap betekent alles voor hem. 

Tulpen

Lastig om een nieuw evenwicht te vinden na de vele weken van zorgen maken. Wekenlang wilde ik haast niemand zien, en nu ben ik zo energiek en communicatief dat mijn agenda vol stroomt, waar ik zo op tegen ben. Want ik wil 's morgens kunnen bedenken waar ik die dag / die week zin in heb. Vorige week kloeg ik er nog over met Jongste Nichtje over, hoe 'n hekel we hebben als mensen zeggen: 'Leuk ja,  maar ik kan pas over vier weken.'

Het idee was om met de Bayerische Freundin naar de Keukenhof te gaan. Want ze was er nooit geweest. Gaan we getwee of ook met de andere Duitse vriendinnen? Alle drie blijken ze op de een of andere manier de komende weken naar Berlijn te gaan, niet tegelijk maar ná elkaar, en zouden we pas op 6 mei kunnen. Ik sla er een beetje van op tilt, merk ik. 

En het erge is: als iemand mij nu vraagt Zullen we wandelen, zeg ik nu ook: Eh... mijn agenda is een beetje vol. Volgende week ook. Eh..,

Vandaag maar even gas terug en thuis wat tulpen tekenen.

Naïef realisme

Ik ben naar Gorssel vanwege een perspreview in het museum MORE van hun nieuwe tentoonstelling ‘Naïef realisme. Van Henri Rousseau tot Grandma Moses’. Het is wel een eindje rijden, maar ik heb er gewoon weer zin in. De tentoonstelling laat werk zien van schilders zonder een kunstopleiding, mensen die in hun vrije tijd schilderden, zondagsschilders worden ze ook wel genoemd. Periode 1900-1950, vooral uit Frankrijk en de USA. Sommigen van hen trokken de aandacht van beroemde beeldend kunstenaars en kunsthandelaren en kwamen in de grote musea te hangen. Werden bij leven al heel beroemd. Henri Rousseau werd beroemd om zijn jungle taferelen. In het dagelijks leven was hij douanier. Grandma Moses was boerin. Zij begon pas op haar 78e met schilderen toen ze wegens artrose niet meer kon borduren.

Het is een grote vreugde naar deze werken te kijken. Ze zijn vol leven en levensvreugde. Als autodidactisch tekenaar voel ik grote herkenning in de werken. De kleuren. Het gebrek aan diepte en perspectief. Het hoeft niet allemaal te kloppen. Maar ze hebben grote zeggingskracht. 

Wij van de ‘pers’ worden rondgeleid door een curator van de tentoonstelling en de directeur (v) van het museum. De aanwezige ‘pers’ bestaat grotendeels uit dames bloggers. Ik ken ze niet, dus ik weet het niet zeker, maar aan wie ik het vraag krijg ik dit antwoord. De kunstblogs zijn belangrijk in het pr werk van de museum-pr. We worden enorm in de watten gelegd. We krijgen een lekkere lunch in het museumrestaurant (boerenbrood met kroketten), het kunstboek, en kunst-sokken.

Als t.z.t. mijn artikel af is zal ik een link plaatsen.

De link:

https://www.museumkijker.nl/henri-rousseau-blikvanger-grootse-verzameling-naief-realisten-in-museum-more/

Zonder Will

Vandaag loop ik in memoriam een echte Will-wandeling, en wel in de uiterwaarden van de IJssel bij Gorssel. Ik vind een P ‘De Ravenswaarden’ midden in die uiterwaarden. ‘Dit is een Natura 2000 gebied’, staat op een bordje, om me maar even aan de politieke kwesties van het moment te herinneren.

Met Will liep ik de laatste jaren vaak langs rivieren: de Vecht, de Rijn, de Lek, de Oude IJssel. De verten waar die rivieren naar toe stromen geven een illusie dat alles mogelijk is. Zij wilde er altijd in. Ik niet zo. Soms deed ik het wel.

Ik ben er in mijn eentje. Wills uitvaart is zes dagen geleden. Het is prachtig en heerlijk, van zware regenluchten tot schitterend blauw. Ook in mijn eentje is het mooi. Maar ik mis haar wel. Samen was veel en veel en veel gezelliger.

My Little Keukenhof

Zoals elk jaar heb ik geen idee wat er bij mij nog aan bollen in de grond zit. Omdat die plantenbak vóór zo krap is haal ik ze er meestal uit. Dus de afgelopen weken heb ik steeds weer wat bij gezet. Blauwe druifjes, witte druifjes, trosnarcisjes, anemoontjes…. En nu eindelijk de zon gaat schijnen sorteert het enorm effect. My own little Keukenhof. Ik zal eens vragen of de Bayerische Freundin al eens in de Keukenhof was. 

DHL

De betaling van de assertieve klant (toevallig ook uit Lelystad) is binnen. Dus nu het pakje inpakken en naar de DHL. Heb ik meteen weer een Ommetje. Bij de tabakszaak die veel meer functies heeft dan tabak sta ik een poosje in de rij. De DHL-auto komt net pakjes halen dus daarvoor ben ik te laat. 

Mijn pakje wordt geweigerd. Natuurlijk. ‘U mag het zelf labelen’, zegt de meneer. Mag? Móet! Grr. Dus ik weer naar huis. Ik had me er mentaal al op ingesteld dat het even tijd zou kosten. Maar ik wil helemaal geen label aanmaken en printen. Zou het komen doordat ik ouder word dat ik nieuwe dingen niet meer wil? Dat kan ik niet en dat wil ik niet kunnen. Ik wil gewoon een employé die de juiste administratieve handelingen doet. 

De volgende keer ga je niet meer in discussie en doe je alleen nog brievenbuspakje, vindt Bobby ook. Maar goed, het lukt, nu heb ik een account bij DHL, en nu kan ik ook dit. Een Leven Lang Leren.

Te Lelystad

Ik had een avondje ‘Plien & Bianca’ bedacht. Had gezien dat ze in theater De Meervaart in Amsterdam-Osdorp speelden, maar die avond kon Hani501 niet. En zo werd het een avondje Theater Agora in Lelystad. Lelystad ligt precies tussen Utrecht en Heeg, dus dat is eerlijk. 

We parkeren volgens de instructies bij de parkeergarage boven de Jumbo. Wat is Lelystad troosteloos. Het regent ook nog. Maar we gaan er wat van maken. Eerst gaan we eten bij een Indiaas restaurant Sher-E-Punjab. Dat is lekker en gezellig en zeer geslaagd. 

Maar dan het theater. We zitten in de Grote Zaal. Het is bomvol, ik herinner me ook weer dat ik de laatste twee kaarten kocht. We zitten ‘eerste rang’, maar wel op de allerachterste rij. Het podium is erg ver weg. Voor mij is Rij 2 of Rij 4 beter. De mensen om mij heen hebben daar geen last van en schateren veel en luid om Plien en Bianca, Hani501 ook, maar bij mij wil het niet. Ik snap het niet, het komt niet binnen. Was het anders geweest op Rij 4?

Maar ja, niet zeuren, ik had het zelf bedacht en voorgesteld. Ik had vorig jaar erg genoten van Plien als aspirant dirigent bij het tv-programma ‘Maestro’ waarbij BN-ers strijden om de beste dirigent te worden. En van haar typetjes bij Koefnoen. En vaag herinnerde ik me nog van lang lang geleden het kinderprogramma ‘Zaai’ met postbode Siem. Toen begreep in het ook al niet zo. Met zijn drieën op een hek praten over niks. Dat is dit ook, legt Hani501 uit. Het gaat over niks. 

Het is niet dat ik geen gevoel voor humor heb. Toch? Vijf weken geleden waren we bij een jong komisch duo nOOb te Sneek. Die vond ik wél leuk.

Te Lelystad was ik ook toen ik twee jaar geleden met Will een tóp dagtochtje naar de Marker Wadden had gedaan.

Suriname

Ha! Weer een nieuwe klant, nu voor een boek over de Surinaamse kunstenares Nola Hatterman. Deze klant woont in Utrecht en wil ook liever geen porto betalen en het boek komen ophalen, maar nu is ze nog in Suriname. Of ik het tot eind maart wil laten liggen, als ze betaald heeft.

Met vorige klant met die hoge poten ben ik het eens geworden. Zij betaalt volgens mij nog met papieren overschrijvingskaarten. Dus dan moet ik steeds kijken of dat geld er al is. Quod non. Ik moet misschien maar een administratie gaan aanleggen.  

Woudkapel

Het is weer heerlijk zingen in de Dinsdagochtendgroep in Woudkapel in Bilthoven. Vandaag zingen we in de kerkzaal in plaats van in de koffiekamer. De reden schijnt te zijn dat in de winter de kerkzaal ongestookt te koud is. Hier klinkt nog een stuk beter. Ik zing hier voluit. Er zijn nu al 30 deelneemsters. Ik app de Bayerische Freundin of ze volgende keer ook meegaat. Dat wil ze wel. 

Deze nummers heb ik al geleerd:

1. Hänsel und Gretel – Humperdinck 

2. Irish Blessing – Chilcott

3. Evening rise

4. La Paz del Senor

5. Sing-swing-Saints

6. Autumn comes

7. California Dreaming

8. Go down Moses

Mijn Boekwinkeltje

En dan hebben we ook nog mijn Boekwinkeltje. Vanochtend de eerste bestelling naar de Post gebracht. Meteen volgen er twee nieuwe bestellingen, nu uit Lelystad. Deze dame wil twee boeken. Ze begint meteen hoog van de toren te blazen dat ze niet twee keer portokosten wil betalen en niet bezorging via Post.nl, zoals ik aanbied, maar dat ik de boeken in één pakketje via DHL moet versturen. Ik sputter wat tegen, dat ik het voor de eenvoud doe zoals ik het doe, dat het in totaal slechts 1 euro scheelt, waar gaat het over, dus graag of niet. Maar goed, uiteindelijk geef ik toe dat ik DHL zal onderzoeken zodra ze betaald heeft, en nu betaalt ze niet.

Ik heb dat in het verleden ook wel eens gehad als ik iets kocht via Marktplaats, dat er soms wat ruis is in het e-mail verkeer. Dat je als klant enorm geïrriteerd kunt raken. Daar zijn vast wetmatigheden over, hoeveel mailtjes nog verdraaglijk zijn voor een koopje. Men dealt op dit soort platforms vaak niet met professionele verkopers, maar met welwillende amateurs die hun grenzen proberen te bewaken. Maar het verbaast me wat voor toon mensen tegen je aanslaan.

Ommetje

De Ommetje-app leidt tot veel. Ik denk er voortdurend aan. Gisteren haperde hij - ik weet zeker dat ik ‘m aangezet had - maar toen het Ommetje klaar was had de app niets geregistreerd. Ik promoveerde wel naar een nieuw level (1. Starter, 2. Doorbijter, 3. Volhouder, 4. Semi-professional), maar na mijn loopje vanochtend blijk ik vanwege dat niet-geregistreerde loopje nu in de ‘degradatiezone’ te zitten. Grr! 

Ik pas mijn leven er al aardig op aan. Doe de boodschappen nu vóór 9 uur, zodat ik extra punten krijg voor het vroege Ommetje. En als het even kan doe ik dan ook nog een lunch-Ommetje tussen 11 en 14 uur, want dan krijg je ook extra punten. Te gênant voor woorden allemaal. 

Langs de Vecht kom ik de buurman tegen die ooit ook Ommetje deed maar al lang niet meer, en die sinds een tijdje een hond heeft en nu 20.000 stappen per dag maakt.

De tuin

Het is alweer meer dan twee maanden geleden dat ik op de tuin was. Met alle zorgen over de zieke Will en het winterweer kon ik die er niet bij hebben. Nu ga ik er bijna schoorvoetend naar toe, in plaats van vol vreugde. De aarde nu is woest en ledig. Er bloeien alleen wat narcissen. Sommige struiken raken - heel ielig nog - in de knop. 

O nee, een paar weken geleden was ik er met Anke uit Rotterdam, die het gewéldig vond en niet snapte wat ik zat te miezemuizen. Ze vond dat ik op Zen-meditatie moest. Daar leer je met de negatieve stemmen in je hoofd te dealen. (Zij is sinds een paar jaar Zen-leraar.)

Eenmaal op de tuin is het trouwens altijd meteen weer fijn. Lekker op je eigen buiten. Een tuin is vooral fijn als je die verzorgt en onderhoudt. Als je er voeling mee houdt. Dat geldt natuurlijk voor alles in het leven.

Ik moest er maar een Project van maken. De komende week elke dag een uur. Stukken leegmaken, omspitten en dan stukje voor stukje een plan. Misschien een schoolbord. Dat bedenk ik wel vaker, maar ik heb het tot nu toe niet gedaan. Nou ja, ik heb de tuin ook nog maar een jaar. En hij was vorig jaar ook wild mooi zonder dat ik er al te veel aan deed.

Staphorst

Weken hoorde ik niets, maar vandaag heb ik mijn eerste bestelling van Boekwinkeltjes: ‘De Schilders van Staphorst’. De klant gegoogeld en zij is een docente Nederlands aan ‘nieuwkomers’. Grappig dat ze daar dit boekje voor gaat gebruiken, tenminste dat neem ik aan. Ik weet nog goed dat ik het aanschafte. Ik was voor Museumkijker naar een tentoonstelling in Meppel van de expressioniste Stien Eelsingh, en daarna ging ik nog even naar Staphorst om haar huis te zien en de sfeer anno 2021 te proeven. Dat was een heel leuk uitje. 

Ik ben dol op die reeks van uitgeverij W-Books: schilderijen van een regio. Ze hebben er heel veel. Het past bij mijn wandelpassie. Het genieten van de landschappen. De kleinschaligheid. Het eigene aan verschillende regio’s. Waarom doe ik dit boek eigenlijk weg?

Als de mevrouw betaald heeft ga ik het boek strak inpakken - eerst in een oude krant en dan in binnenstebuiten gekeerd cadeaupapier met roosjes. En tenslotte aftapen met doorzichtig tape. Morgen naar het postkantoor kijken of de door mij opgevoerde portokosten (€ 3,65) kloppen.

- Lucie over Stien Eelsingh:

https://www.museumkijker.nl/stien-elsingh-in-stedelijk-museum-meppel-expressionist-uit-staphorst/

- Lucie te Staphorst:

http://lucietheodora.blogspot.com/2021/09/bekering.html?m=1

Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij

Ik word wakker met de woorden ‘Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij’ en kan niet bedenken van wie die zijn. Journaliste Clairy Polak heeft ze gebruikt voor het boek over haar man met Alzheimer. Dus als je googelt krijg je Clairy. Maar uiteindelijk vind ik het toch. Het is het slot van het gedicht ‘Herinnering’ van de onvergetelijke J.C.Bloem.

Herinnering

 

De gloeiende avond in de kleine stad:

Verlichte ramen stonden ruischend open

Naar zomertuinen en het langzaam loopen

Van de geliefden langs het grijze pad.

Als dit geheime ooit wéér te leven was:

Hoe dat het zachte licht van een lantaren

Scheen op de donkere, gedempte blaren,

Wist het hart, dat het van den dood genas.

Maar het vergankelijke kent geen keer

Dan in de opstanding der herinneringen;

Gistren is even ver als deze dingen:

In het verleden is de tijd niet meer.

Toch zullen bij het sluiten van den kring,

Waarin ons dreef des levens streng beschikken,

Die als de lucht onhoudbare oogenblikken

Onze eenige eer zijn en rechtvaardiging.

 

En zullen we, in de wervling van den tijd

En de vervoeringen, die niet beklijven,

Indachtig aan onze oude dagen blijven

Met onvergankelijke aanhanklijkheid.

Tot aan het zwichten en het laatst getij,

Wanneer de wereld één wordt met het duistren,

En wij de niet te hooren woorden fluistren:

Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.

Het was allemaal mooi en goed en fijn. De Ooster Begraafplaats, de Aula, de leiding van de uitvaartonderneemster, de uitvaartspreekster, de familie, het bloemstuk uit Zwartsluis, de vele vriendinnen, de mensen van de roei en tennis, oude schoolvrienden. Bobby was aan mijn zijde, en tot mijn grote vreugde waren Hani501, Leen en Broerlief er ook. 

Wat een beroep, uitvaartspreekster. Ze luisterde woensdag naar twee uur naar chaotische input, ik had ook nog allemaal e-mailtjes ingebracht van vrienden die ik om een korte laatste herinnering had gevraagd en een dag later heeft ze het verwerkt tot een prachtig verhaal, dat Will helemaal recht doet. De Nichtjes hadden de zee aan foto’s verwerkt tot PowerPoint in vier delen. Leen appt na afloop: ‘de foto’s lieten op de een of andere manier helemaal zien waar het om gaat.’

En dan de Nichtjes die mooie herinneringen doen, af en toe even in tranen. En dan ik. En die hartverscheurende playlist. Ik had het er maar druk mee. Maar het was prachtig. En nu is ook dat voorbij.

Blvf

Zoals altijd bij een uitvaart heb ik niets-om-aan-te-trekken. De dag ervoor móet ik shoppen voor de juiste outfit. Met Mutti’s uitvaart kocht ik een grijs velours jasje met grote bloemen. Bij Schoonmama’s uitvaart werd het een donkerblauw fluwelen colbertje. Bij Marg weet ik het niet meer. Die vorige uitvaart-outfits hangen nog in de kast. Maar die wil ik nu niet aan. 

Eigenlijk wil ik mijn lichtroze trui aan die ik een maand geleden op de markt in Leeuwarden kocht. Dat was al om als een licht engeltje Will richting een hemel (of whatever) te gidsen. Maar de familie is nogal traditioneel en op goede vormen. Donderdag bij het afscheid bij de kist had ik mijn schapenvestje aan met een grijze linnen broek en mijn mediterrane grijs gouden glittersjaaltje nog uit ik geloof Zuid Spanje. Dat was ontspannen. Maar de familie was ‘netter’. Een lichtroze trui, dat past echt niet.

Dus ik moet ik nodig toch iets ‘nets’. Ik ga naar de winkel Blvf in Bussum waar ik bijna altijd slaag. Ik koop er een lang zwart vest en een sixties-bloesje. De dames in de winkel zijn het er over eens: het is heel geschikt en kéurig. Maar ja, dat keurig. 

Toen ik werkte liep ik jarenlang in pakken en colberts, vooral de eerste jaren. Als hoofdredacteur moest ik een colbert, vond ik. Wel kleurig en niet saai, maar toch. Toe ik later meer truien en vesten ging dragen, zei Will dat dat veel ‘liever’ stond. 

En nu op de ochtend van straks de uitvaart loop ik door het huis in mijn nieuwe keurige outfit en denk ik Nee. Dit is een toneelstuk waarin ik deze rol niet wil. Ik ga terug in mijn lichtgrijze schapenvestje van donderdag. Will zei op haar sterfbed dat ik haar meest spontane en spirituele vriendin was. Dan moet ik geen keurige kleren dragen waar ik me niet in thuisvoel.

Het lange zwarte vest kan bij de uitvoering van het koor in mei. En het sixties-bloesje kan ergens in de lente.

De affaire op het werk

Ik snap niet goed waarom Tom Egbers mij boeit. En waarom ik naar zijn optreden bij ‘Khalid en Sophie’ kijk waarin hij zijn versie van het Studio Sport-verhaal vertelt. Ik heb nog nooit naar ‘Khalid en Sophie’ gekeken. Het is weer net als een paar maanden (?) geleden bij Matthijs van Nieuwkerk. De tv-iconen, zo mooi zo leuk zo goed, op tv. Tom zit nu een week thuis met de gordijnen dicht. Dat stelde ik me ook voor bij Matthijs. Ik smul en griezel ervan. Ik heb ook met de mannen te doen.

Tom Egbers zie/zag ik elke zondag bij ‘Studio Sport’ en ook zag ik zijn tv-programma’s over Ierland. Hij heeft een Engelse moeder met Ierse roots. Ik las ooit een interview van hem en zijn prachtige vrouw Janke in de Nouveau. Nooit vergeten. Zo’n ideaal plaatje, zó dol op elkaar, zó true love. En nu dan dit. Hij vertelt aan Khalid - met een trillende lip - ook duistere kanten te hebben en dan vreemd te gaan. Hij was zo dol geweest op die leuke slimme mooie goeie jonge collega, en ze hadden echt alleen gezoend. Drie jaar lang, dat wel. En toen was de telefoon van hun dochter kapot. ‘Neem papa’s oude telefoon maar’, zei Janke. En daar stonden allemaal berichtjes van dat meisje op. Eerloze taferelen in huize Egbers.

En het is allemaal al heel lang geleden. 2005. En nu dan dit. 

- Terukijken: ‘Khalid & Sophie’

https://www.npostart.nl/BV_101409178

- Het interview in Nouveau.

https://www.nouveau.nl/personality/interviews/tom-egbers-over-zijn-vrouw-janke-dekker-ze-is-een-totale-tien-met-ogen-om-in-te-verdrinken?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.nl%2F

En ondertussen in Bathmen

En terwijl wij met elkaar in Wills flat aan de IJhaven haar levensverhaal bijeensprokkelen vindt er in de Nederlandse politiek een aardverschuiving plaats. Foto’s van een juichende en dansende Caroline van der Plas. Het platteland dat het overneemt van de stad.

Ik ben te laat terug uit Amsterdam voor het koor en ga in de stad een wijntje drinken met Elly, die verrast is van mijn uitnodiging, maar blij dat ze niet de hele avond naar de verkiezingsuitslagen op tv hoeft te kijken.

Ik ga mij maar eens verdiepen in Caroline's achtergrond. Ze woont in Deventer, was lange tijd vaktijdschrift journalist en chef-redacteur in de vleessector, onder ander  bij het vakblad Pig Industry bij Reed Elsevier, trouwens in de jaren negentig ook een paar jaar mijn werkgever, maar dan in Maarssenbroek. Ze is weduwe met twee zonen. Caroline heeft een Ierse moeder die CDA-gemeenteraadslid en wethouder in Deventer was. Die is ook steeds in beeld.

'Het leven is kort'

Bij het zoeken naar foto's kom ik dit plaatje tegen. Jaren negentig. Het was op de Parade. Annelies maakte de foto. Die is  ook al weer lang geleden overleden aan borstkanker. En toen Marg. En nu Will.

De laatste nummer op mijn playlist voor zaterdag is nu: And So It Goes van Billy Joel, gezongen door de Kings Singers.

Stemmen

Ga toch naar het verkiezingsdebat kijken. Het zijn zulke verschillende werkelijkheden. Bobby kijkt niet, hij vindt dat overbodig. Hij zegt alle partijen en standpunten te kennen. Zoals altijd bij verkiezingsdebatten erger ik me dood. Het 'format'. De oneliners. Geert Wilders. Caroline van der Plas, Tierry Baudet, Wopke Hoekstra. Hu! Mijn voorkeur ligt geheel in de lijn van mijn bubbel bij GroenLinks, Partij van de Arbeid of de Partij voor de Dieren. De door Rutte zo gevreesde 'linkse wolk'.

Tegen de dames van de gymnastiek zei ik vorige week belerend: Je moet die Stemwijzer niet doen! Je stemmen wat je altijd stemt. Stemmen op de partij wiens standpunten je vertrouwt. Het is zo erg in de Stemwijzer dat allemaal kwesties en standpunten worden opgevoerd (voor /  tegen / neutraal) waar je dan je 'mening' over mag geven, terwijl je de specifieke details en argumenten en overwegingen niet kent. Meningen uit het buikgevoel. Tegen windmolens. Tegen asielzoekers. Tegen klimaatbeleid.

Dit jaar is het stemmen in de bibliotheek. Vorige keer met Corona in het buurthuis. Daarvoor in de gymzaal in de school. Het is druk. Vanavond weer de hele avond prognoses en uitslagen kijken. Denken aan vier jaar geleden, met de krankzinnige Tierry Baudet  toen als winnaar. En straks waarschijnlijk Caroline.

Elegie

Het afscheid was intens droevig, maar ergens ook mooi. Voor haar in elk geval een verlossing uit de hel van de pijn. Het was lief en warm. Ik ga nu helpen met de uitvaart. Teksten bedenken voor de kaart, foto's zoeken. Adressen verzamelen, kaarten schrijven, speech bedenken, mp3-tjes verzamelen, minuten tellen voor de drie kwartier (slechts) die we krijgen. Ik moet nog kiezen tussen deze en Dido’s Lament door Annie Lennox.

Censuur

Allemaal berichten waaruit blijkt hoeveel minder vrij onze vrije westerse wereld wordt. De laatste natuurfilm van de bioloog en filmmaker David Attenborough (96) gaat niet op de BBC vertoond worden. Omdat hij laat zien hoeveel soorten planten en dieren er verloren zijn gegaan en gaan. Dat is te politiek gevoelig. En de BBC-sport presentator en oud voetballer Gary Lineker mag voorlopig niet presenteren omdat hij op Twitter heeft geuit dat hij het voorgenomen asielbeleid van de Britse regering onmenselijk vindt. De BBC staat op het standpunt dat ze neutraal zijn.

Als je je zorgen maakt over de toekomst van de wereld, als je de behandeling van migranten inhumaan vindt, dan ben je een linkse rakker die bedreigd wordt. 

Op het Journaal het nieuws dat de hoofdredactie van Studio Sport per direct terugtreedt. Maar geen namen genoemd. De hoofdredacteur die het misgedrag van Tom Egbers en anderen toestond. Heeft hun chef gezegd dat ze die namen niet mochten noemen? Dat ze niet op het persbericht stonden kan ik begrijpen. Maar de journalist van dienst kent ze en zo niet heeft die ze zo gevonden. Angst?

Op het feestje in de Bijlmer waar Bobby gisteren wel was was ook een journaliste die ooit bij Egbers op de School voor Journalistiek zat. Toen was hij al een vrouwenverschalker.

https://www.metronieuws.nl/in-het-nieuws/buitenland/2023/03/bbc-extra-aflevering-david-attenborough-angst-kritiek/

Winkeldijk

Het is een beetje wezenloos wachten op de dingen die komen. Reenske vraagt of ik mee ga wandelen bij Vinkeveense Plassen. Er is daar ter hoogte van Abcoude aan de westkant van de A2 aan de smalle Winkeldijk een jachthaventje Bon waar je kan parkeren en vandaar kun je lopen naar Botshol. De dag is weer heel anders dan gisteren, toen het zo vrolijk zonnig was, nu is het kil en grijs en  totaal kleurloos. Koud. De foto’s lijken wel zwart-wit. 

Een bordje op de dijk vertelt dat dit stiltegebied is, het stilste stukje van de provincie Utrecht. Maar mooi dat er om de zoveel minuten een vliegtuig overvliegt. Vrij laag. Zo ver is Schiphol niet. 

Maar ondanks de vochtige kou toch lekker wel. Voelt beter dan een verjaardagsvisite in de Bijlmer waar ik naar toe zou.

Gedichten

In de poëziekast van de bibliotheek aan de Neude vind ik een bundel ‘Gedichten die vrouwen aan het huilen maken’, samengesteld door Isa Hoes. Bekende ‘vooraanstaande’ vrouwen kiezen een gedicht dat hen raakt en vertellen daar elk kort iets over. Dat is natuurlijk een drempelverlagende benadering voor mensen die wel een gedicht zouden willen, maar niet weten waar te beginnen. Dat heeft - waarschijnlijk - de marketingafdeling goed bedacht. Ik kan me zo voorstellen hoe het boek is samengesteld. Namen noemen. Uitnodigingen schrijven. En al die ‘vooraanstaande vrouwen’ zoeken in hun boekenkast.

Maar voor mij is deze bundel nu ook een fijne ingang. De eigen poëziekast is te veel. 

Ik ben wel opgegroeid met gedichten. Vati hield ook van gedichten. Hij hield van Piet Paaltjes en Guido Gezelle. Dat heb ik ongetwijfeld al eerder gememoreerd. Hij had in zijn studeerkamer een paar stukgelezen bloemlezingen. Die staan nu in mijn poëziekast. 

In mijn studietijd Nederlands maakte ik kennis met meer Nederlandse dichters. Met mijn studievriendin Marg reciteerde ik in die tijd - en later ook - regelmatig het gedicht ‘O als ik dood zal dood zal zijn / kom dan en fluister fluister iets liefs’ van de dichter Leopold. Omdat we het moeilijk vonden om aardige dingen tegen elkaar te zeggen. Dat hadden we niet van huis uit meegekregen. Will en ik zeggen nu ook voor het eerst lieve dingen.

Drie gedichten zouden in aanmerking kunnen komen:

maar we zouden niet vergeten

door Bert Schierbeek

maar we zouden  niet vergeten dat
we hebben gelachen, gelachen hebben

we veel en dat zal ik niet vergeten

want we hebben gelachen en veel hè?

en dat zullen we nooit vergeten om-
dat we zoveel gelachen hebben en dat

niet vergeten gvd wat hebben we gelachen

en niet en nooit vergeten dat we zo

hebben gelachen omdat we samen waren 

en zoveel gelachen hebben dat we

het nooit zullen vergeten

Het is een magere troost

door Tom Lanoye

Het is een magere troost 

dat alles moet verdwijnen

en ik je hoe dan ook op een keer

toch zou moeten missen, bij voorbeeld

door de dood. Ik hou van  je, al

kunnen we waarschijnlijk niet meer

worden wat we vroeger waren of dachten

te zijn. Geen verhalen over afkeer,

over waanzin of grote trouw: ik
verlang naar toen terwijl 

ik ouder word. Ik denk

nog veel aan jou.

je hebt me alleen gelaten
Hans Lodeizen

je hebt me alleen gelaten

maar ik heb het je al vergeven

want ik weet dat je nog ergens bent

vannacht nog, toen ik door de stad

dwaalde, zag ik je silhouet in het glas

van een badkamer

en gisteren hoorde ik je in het bos lachen

zie je ik weet dat je er nog bent

laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto

en ofschoon jij de enige was die 

niet omkeek, wist ik toch dat jij

de enige was die mij herkende de enige

die zonder mij niet kan leven

en ik heb geglimlacht

ik was zeker dat je me niet verlaten zou

morgen misschien zul je terugkomen

of anders overmorgen of wie weet wel nooit

maar je  kunt me  niet verlaten.

‘Where all roses go’

Ik ben bezig met een playlist aan te leggen. Weet niet waarom, niemand heeft me iets gevraagd, maar ik moet toch wat. Al is het alleen maar voor mijzelf. Deze muziek vind ik zo mooi. Ik laat de lijst aan Karen horen, en die noemt het ‘schurende’ muziek. Will zei donderdag: ‘Maakt niet uit wat je kiest, als ze maar hard gaan huilen.’ 

Amelisweerd

Met de Deutsche Freundinnen naar Amelisweerd. Het is een heel eind fietsen vanaf Zuilen, maar zeer de moeite waard. Wat is dat gebied toch prachtig romantisch beeldschoon. Er ligt nog wat sneeuw, maar er zijn ook velden vol sneeuwklokjes en narcissen. We lopen tot mijn voeten beginnen te protesteren. 8 km kan ik alweer probleemloos en dan nog twee kreupel door de hielspoor. Er zit vooruitgang in. 

Studio Sport

Vrijdagavond laat. Op Nu.nl verschijnen berichten over misstanden op de werkvloer van Studio Sport. Ik kijk regelmatig naar Studio Sport. Het is gekomen omdat ik méékeek, maar gaandeweg ging ik er meer van genieten. Ik vind die presentatoren opvallend goed. En het taalgebruik. En dan nu dit weer. Tom Egbers uit de bocht met wangedrag. Jack van Gelder. 

Ze vinden het zelf natuurlijk helemaal niet erg. Blijkbaar tierden ze niet, zoals Matthijs van Nieuwkerk. Hoe erg is erg? Die ongewenste avances.

Stel je die vrouwen voor. Je zult toch als jonge journaliste vol vertrouwen naar je nieuwe prestigieuze baan gaan, trots dat je de baan hebt gekregen en eager om het goed te doen en bij te leren. En dan het leven zuur gemaakt worden door hitsige presentatoren. Marijn de Vries in NRC over de collega met vieze praatjes. En de collega’s gaan ook nog eens meepesten. Je wilt dat niet. Je zegt dat je dat niet wilt. En nog eens en nog eens. Je trekt bij je chef aan de bel en die doet er niets mee. Dan vertrek je maar. Afschuwelijk. 

Bobby heeft ook medelijden met de redacteuren met vrijdagavonddienst die net klaar waren met hun werk werk en dan ineens nog iets moeten maken op grond van het Volkskrant-verhaal. Met een eigen insteek.

Als het zover is

Mooi liedje.

The eighties

Zo is de vriendschap begonnen, halverwege de jaren tachtig. Wat waren we jong. Wat zag ze er geweldig punk uit. De foto staat in haar boekenkast. Dat stond die de vorige keer nog niet.

Archeologie

Voor de website van het Park doe ik een telefonisch interview met twee archeologen. Volgende week is er in het Museum daar een lezing in het kader van 25 jaar Leidsche Rijn, zo oud is die wijk nu. En de archeologen zijn in 1997 begonnen met graven. Dat het het grootste archeologische project van Nederland zou worden kon nu niemand bevroeden. De Romeinen hebben hier gezeten, er zijn schepen gevonden, zowel van de Romeinen als van de Vikingen, er stonden tientallen kastelen en vele boerderijen. Ik vind het altijd moeilijk om archeologie tot mij door te laten dringen. Potscherven. Wapens. Munten. Dus dit is mijn kans. Ik mag een half uur bellen. Vertel vertel. 

Zinnen die me triggeren: ‘Leidsche Rijn is samen met de Betuwelijn het grootste archeologische project van Nederland’. Betuwelijn? Is nooit tot me doorgedrongen. ‘In de binnenstad kun je als archeoloog kleine stukjes ontdekken, hier in Leidsche Rijn hebben we een beeld kunnen schetsen van een heel landschap hoe zich dat door de eeuwen heen ontwikkeld heeft.’

Interview:

https://maximapark.nl/interview-erik-graafstal-en-jeroen-van-der-kamp/

Zeg Me Dat Het Niet Zo Is

Hier staat als het goed is een link naar het liedje ‘Zeg me dat het niet zo is’ van Frank Boeijen. Op Spotify.

Soof3

Eerlijk gezegd was ik de tv-serie Soof een beetje vergeten, die zag ik járen geleden, maar nu is de film Soof 3 te zien op Netflix (en trouwens ook de twee seizoenen). Zeer onderhoudend weer. Soof heeft haar inmiddels succesvolle restaurant, haar ex Kasper heeft een nieuw gezin, de oudste dochter Sacha is uitgevlogen en naar India. En op de dag dat haar Sacha terugkomt uit India ontdekt Soof een knobbeltje in haar borst. Die heeft een Indiase verloofde bij zich, en ze moeten meteen trouwen. Want zwanger. Nou ja, weer gedoe te over. Het leuke is dat de serie in emoties alle kanten op swingt, zoals het leven zelf. Je moet vrees ik wel tegen het onderwerp kanker kunnen om de film te kunnen waarderen. En dit is een feel good movie, en dan weet je dat alles goed afloopt. 

Geh nicht

Het tweede lied dat ik van het koor in de mail krijg is 'Geh nicht fort' van de Hongaarse componist Béla Bartók. Op YouTube vind ik een kinderkoor dat het zingt en een Hongaars koor. Het doet me denken aan ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel, vertaald als ‘Laat me niet alleen’ of zoals Lianne Abeln in het Gronings zong ‘Loat mie nait alloin’. In mijn studententijd leerde ik ook een mooi pathetisch afscheidsliedje ‘O blijf bij mij en ga niet voort, het is je hartje dat mij bekoort…’ Dit van Bartók is muzikaal wel iets complexer.

tg

Soft and Gently

Nieuwe muziek in de mail, voor ons woensdagkoor. 'Soft and Gently' van Gustav Holst. Het gedicht is van Heine en de vertaler is onbekend.

Voordeeluitjes

Ik ben geabonneerd op de nieuwsbrief van Voordeeluitjes.nl. Dan kun je lekker fantaseren over onverwacht een weekendje of midweekje weg. Niet te duur, want dat geld is er niet meer. Het zijn vaak niet supersexy bestemmingen, maar we laten ons verrassen.

De laatste weken kijk ik met weemoed naar die mailtjes. Ik deed deze ‘Voordeeluitjes’ altijd met Will. Nou ja, altijd… Een keer per jaar. We zochten dan op aanbiedingen voor ‘single reizen’ want zij wilde per se niet samen op een kamer. Ontbijt en diner inbegrepen. Vorig jaar hadden we nog een geweldig tripje in de buurt van Bonn voor een ongelofelijk lage prijs. En we hadden een in Delfzijl aan de haven met een lange wandeltocht naar Appingedam en een uitje naar Borkum. Een paar dagen Lochem. We hadden steeds allebei een majestueuze eigen tweepersoonskamer. 

We deden ook een keer een voordeeluitje in Hotel Zum Post ergens in de Karwendel, Noord Oostenrijk, onder München. Dat hotel was een soort Fawlty Towers. Práchtig was het daar, en het hotel en het wat fantasieloze eten namen we maar voor lief. Het was avontuur.

We deden trouwens veel meer dan Voordeeluitjes. We deden ook elke twee weken een lange wandeling, ergens. Al jaren. In de Coronatijd deden we dat elke week. Het gaf zoveel ruimte en licht en lucht in het leven. Zo’n plezier. Al werden de wandelingen de laatste jaren steeds wat korter. Ze kreeg pijn aan haar knie. Aan haar heup. 

Nu maken de Voordeeluitjes-mailtjes me heel weemoedig. Ik mis haar. En men heeft niet zomaar een uitjes-makker.

Boekwinkeltje

Ik heb nogal veel kunstboeken. De kast is al jaren vol, dus staan ze in stapels op de grond. Geen gezicht. Ik kan ze natuurlijk allemaal naar De Slegte brengen, en er een habbekrats voor krijgen en misschien doe ik dat over een poosje ook wel. Maar eerst ga ik eens Boekwinkeltjes proberen.

Mijn zojuist opgerichte boekwinkeltje heet 'Huis te Zuylen', iets anders kon ik even niet verzinnen. En nu kan ik het niet meer wijzigen. Je bent er al gauw uren zo niet dagen mee bezig om je boeken in te voeren. Ik heb een abonnement genomen voor 50 titels, maar ik vrees dat het verslavend gaat werken en dat als ik  die 50 ingevoerd heb (ik zit nu  na uren op 20) dat ik er dan nóg 50 wil. Zou er ooit iemand die boeken willen? Ik doe een prijs die lager is dan bij anderen. En ik reken als verzendkosten € 3,65 voor brievenbuspost. De maximale afmetingen daarvoor zijn 38 cm lang, 26,5 cm breed en 3,2 cm hoog. Het maximale gewicht is 2 kg.

Vandaag stuurde ik een pakje naar Zus 4 in MeckPom, twee ingelijste portretjes van Vati en Mutti, vanwege het glas in enorm veel bubbeltjesplastic gewikkeld en veel doorzichtig tape om het inpakpapier heen, en dat verzenden kost € 12. Maar dat is dan ook geen brievenbuspost. Nu maar hopen dat het heel aankomt.

Back home

Thuis op de bank evalueren we de vijf dagen in het klooster. Wijntje erbij, nootjes erbij, Studio Sport. Mmm. Maar ook zonder al die lekkere dingen hadden we een mooie week.

Zou je er nog een keer naar toe willen? vraagt Bobby. Ik denk het wel. Ik vond het binnen behaaglijk, mooie kamer, ruime gangen. De omgeving heerlijk voor ommetjes van een uur. De zusters zongen mooi, al vonden we zeven keer per etmaal wel wat veel. Het eten was wel aardig, de pompoen kikkererwtencurry herinner ik me als het lekkerst. De boterhammen ‘s morgens en ‘s avonds zijn fantasieloos. Bobby vond het gegeven dat we aan een begraafplaats grensden niet prettig. Daar had ik helemaal niet erg, zelfs wel prettig. Mijn kritiek op het gebouw (het exterieur) had er vooral mee te maken dat ik geen hoek vond van waaruit ik er een leuke tekening van kon maken. Verder was het best bijzonder.

En dan nu op zoek naar een recept voor kikkererwtencurry. Lekker weer zelf koken.

Recept:
https://www.gezondaantafel.nl/recepten/hoofdgerecht/geurige-pompoencurry-met-kikkererwten-gember-specerijen-kokosmelk/

Warnsborn

Dat is nou weer leuk. Staat hier in de hal Lydia. Ik ken haar niet heel goed, maar toch wel weer zo goed dat we allebei stralen van verrassing. Omdat we eigenlijk niet mogen praten nodig ik haar uit voor een wandeling. Dat wil ze wel en ze neemt me mee naar een lievelingsplek. Vorig jaar had ze in dit klooster een week ‘Natuur & Stilte’ gedaan en had ze dit heideveld bij ochtendgloren bezocht. Landgoed Warnsborn heet het.

Vóór de wandeling zaten we samen aan tafel met vijf protestantse predikantes. Nota bene. Dat heb ik weer. Het klooster is geloof ik helemaal in bij protestantse predikantes. Aan de mittagstisch van dit klooster mag wel gepraat worden. Dat doen onze disgenoten dan ook. Ze vertellen allemaal van welke kerk te zijn. Op een gegeven moment vragen ze aan mij: ‘En jij? Wat ben jij?’ Van welk geloof, bedoelen ze. ‘Ik ben niks’, antwoord ik. Nou, dat vinden ze geen antwoord. Alsof ik een sneu type zonder eigenwaarde ben. Ze bedenken allemaal positieve dingen die ik zou kunnen zeggen op de vraag ‘Wat ben jij?’ ‘Dat kan’, zeg ik, ‘maar het is wel mijn antwoord’. 

‘Als je dit tegen een Taoïst had gezegd had hij helemaal met je ingestemd’, zegt Lydia, die erbij zit. Toevallig is zij óók een protestants predikante, maar zij heeft zich nog niet als zodanig bekend gemaakt. Volgens haar zijn de vijf geen predikantes maar ‘kerkelijk werksters’ (HBO).

- Landgoed Warnsborn

https://www.glk.nl/gebied/landgoed-warnsborn

Koningsakker

Ik denk steeds ‘dodenakker’, maar de natuurbegraafplaats hier heet ‘Koningsakker’. Dat vind ik de mooiste plek hier. Een grote zonvanger. En in de ochtend en de avond mooi witberijpt. Een heideveld in de dop. De begraafplaats is in vier velden verdeeld, genoemd naar alle seizoenen. Misschien wordt het nog verder beplant in de sfeer van die seizoenen? 

Op een van de velden staat een ‘kapel’. Het is eigenlijk gewoon een schuurtje, maar als de avondzon door de gekleurde ramen schijnt zie je dat het iets bijzonderders is. Met een Mariabeeld, wat bankjes, en boomstronken om waxinelichtjes op te zetten. Dat plekje vind ik hier heel mooi.

Bozig

Vandaag heb ik een wat bozige ochtend. Ik ben nog steeds in het klooster. Op donderdag is er om 09u de eucharistie en die wordt geleid door een priester. Een man dus. In zo’n vrouwenklooster dat geheel zelfvoorzienend is moet dan ineens de Mis door een man opgedragen worden. Een onaantrekkelijke oudere kale dikke man in een paarse robe  met onder die robe volgens mij veel lichamelijk ongemak. De zusters zijn vergeleken met hem allemaal lichte zonnetjes. Ooit zal er een tijd komen, denk je dan, hoop je dan, dat ook vrouwen in het priesterambt mogen. 

Wat is de zin en het nut van zo’n klooster? Als het er aan de buitenkant uit ziet als een Instituut, bijna een gevangenis. Binnen is er de paradijselijke omgeving voor in een gemeenschap leven, met een mooie binnenplaats met een ommegang eromheen, er is een grote moestuin, maar buiten is er van die paradijselijkheid niets te zien. En of het er werkelijk paradijselijk is zullen we nooit weten. Voor sommigen wel, voor anderen niet, waarschijnlijk. Er zijn natuurlijk tradities en en er heerst een hiërarchie. Er zijn ook mensen die graag wat lawaai willen maken.

De gasten die er logeren verblijven buiten de verblijven van de zusters. Het uitzicht uit de ramen van de eenvoudige kamertjes is op een asfalt binnenplein De binnentuin van ons gastenverblijf heeft alleen grint en saaie struikjes. Ik kan me voorstellen dat daar een reden voor is en dat het niet te doen is, al dat groenonderhoud. Als er geen zuster is met groene vingers…

In de Abdij in Egmond is echter wel een wonderbaarlijke grote tuin, waar in een groot deel ervan ook gasten en bezoekers welkom zijn. In het klooster in Megen eten de gasten in dezelfde ruimte als de zusters.

Als ik niet bozig ben vind ik het fijn hier te zijn. De rust, de eenvoud, de structuur, het kamertje, de bibliotheek, de kunst, de iconen, de stilte, de natuur. Ik moet iets moois om te tekenen vinden.