Mangiare

Mijn aardappeloogst is minuscuul. Maar wel heel lief. Dit is de oogst van de vijf pootaardappeltjes die ik begin juni pootte. Eén maaltje. Bobby heeft kookbeurt en maakt een lekkere Spaanse aardappel-visschotel met zalm. Volgend jaar doe ik een heel aardappelveldje.

Ora et labora

Ik heb een nieuwe methode voor het tuingenieten ontwikkeld. Eerst een uur werken: spitten, wieden, planten, oogsten, opruimen, en dan een thee, en dan een uur in het huisje liggen. Ora et labora: bid-en-werk. Ik doe dan werk-en-bid. Relaxen met mooie religieuze muziek. Ik heb twee Spotify-playlists gemaakt met heilige muziek: de ene heet ‘De Fluisterstille Stem’ en de andere ‘Female Spiritual Composers’. Zoek maar eens op. Heerlijke muziek om bij uit te rusten en bij te tanken. Als je ervan houdt.

En tot mijn vreugd doet het Bluetooth-geluidsboxje het weer. Een jaar geleden weigerde het ineens op te laden, een los contactje ergens binnenin het apparaat, vermoed ik, maar dat lijkt nu plots weer voorbij. Heel fijn. Het luistert lekkerder vanaf een boxje op een paar meter afstand dan met oortjes in het oor.

Het werk: ik heb tomaten geoogst, paprika’s, bramen. De druiven zijn ook heel erg lekker, maar we hebben thuis nog twee doosjes van AH. Daarna weer ruim een vierkante meter losgespit. Daar staat nu een nieuwe roze herfstanemoon in, en een piepkleine nog niet ontwikkelde hybiscus. Die kan later eventueel nog wel eens verplaatst. Als ik klaar ben met het spitten en ontginnen. Maar dat zal nog wel even duren.

Verstoten

Tegenwoordig rijd ik vaak de Buurt Taxi op woensdagochtenden en daardoor heb ik vaker dezelfde klanten. Dat schept een soort vertrouwensband. Vandaag heb ik de Française weer die elke woensdagochtend een soort sport doet bij een fysiotherapie aan de Blauwkapelseweg. Het is ca 10 minuten rijden dus we hebben al een boel besproken. Zo weet ik dat ze binnenkort met een groepsreis naar Peru gaat, een hele oude droom, en ze is tegen de 70. Dus het is now or never. Ik vind het nogal wat, want echt kwiek loopt ze niet. Vandaag noemt ze een dochter. Goh ik wist niet dat u een dochter heeft, zei ik. Die zie ik niet meer, zegt ze. Die wil mij niet meer zien… ‘Wat is er gebeurd, als ik vragen mag…’ vraag ik. Dit is al de vierde maal dat ik dit jaar zo’n verhaal hoor van ouders/moeders die hun dochter/zoon niet meer zien en ze snappen niet waarom. ‘Verstoten ouders.’ Deze dochter is twee jaar geleden getrouwd, met een vrouw, moeders was nog bij de bruiloft, ze stond er helemaal achter. En daarna was alles voorbij. Ze weet niet eens waar haar dochter woont.

Wel bijzondere ontmoetingen zo.

https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/al-die-dertig-jaar-ben-ik-blijven-hopen-op-contact/

Angelslo

Wim Sonneveld zong: ‘En langs het tuinpad van mijn vader…’  Wel, dat liedje roept toch een ander beeld op dat dit. Dit is waar ík niet geboren maar wel getogen ben. Dit plaatje kwam net langs in de Facebookgroep Oud Emmen.

Het is een luchtfoto van de wijk Angelslo te Emmen toen die nog niet helemaal af was, maar al wel een eind. Wij woonden aan de Wendeling, mid-onder in beeld. Het drie-verdiepingen-rijtje waren de ‘herenhuizen’, daar woonden wij. De grasvelden tussen de huizen, het was er heel groen, kregen bomen die met de jaren groter en zwaarder werden. Op de foto zijn nog vlakken leeg, waar onder meer torenflats kwamen. Het winkelcentrum en de bibliotheek zijn ook nog niet gebouwd, maar de kerken al wel. Wij kwamen er in 1965 wonen, dat is al bijna 60 jaar geleden. Boven in. Eeld zie je het zwembad met het ronde dak dat in de zomer open kon. Ja zo’n plaatje roept vele herinneringen op.

In 2016 schreef ik ook al een blog nav een luchtfoto. Die foto is van een jaar of wat later, want daar staat de flat aan de Wendeling wel op.

http://lucietheodora.blogspot.com/2016/02/het-wonder-van-emmen.html

Cyclaam

In Zwitserland was ik van de bruine Stabilo fineliners afgestapt omdat de nieuwe doos aquarelverf ook niet zo mengde als ik gewend was en het allemaal een beetje een indifferente smeerboel werd. Ik vond twee watervaste zwarte fineliners in Val Müstair, die inderdaad watervast zijn, maar niet zo fine als ik zou willen. Ik moest maar eens naar Swaab om te kijken wat die aan fineliners hebben.

Toch wel leuk geworden, de cyclaampjes. Elk najaar weer een goeie opfleurder in de tuin.

Nichtje

Nichtje heeft een tijdje terug besloten de maandag vrij te nemen en aan zichzelf te geven. Een paar uur geen werk en geen kroost. Ik herinner me nog goed dat ik van 5 dagen werken naar 4 dagen werken ging en op de verworven vrije dag in mijn eentje ging zwerven in vreemde steden en stadjes. Zonder plan op stap en maar zien wat ik tegenkom. Hoe helend dat was. 

Vandaag komt zij naar mij, met de racefiets in de trein. Ze wil de tuin zien, fietsen, en om 16u weer thuis zijn dus om 15u op station Driebergen Zeist. Dus stippel ik een mooie fietstocht van 40 km uit van Zuilen naar Zeist, via de Maarsseveense Plassen, Tienhoven, Hollandsche Rading, Maartensdijk, Groenekan, De Bilt naar Zeist. 40 km was dat. En dan via Odijk en Bunnik weer terug. Dat is nog eens 20 km. ‘n Geweldige tocht. Wat heb ik dat al lang niet gedaan.

Bij Landgoed Beerschoten is een nieuw professioneel café gekomen in de plaats van het vriendelijke maar vooral wat knullige bezoekerscentrum van Utrechts Landschap. Het heeft een verrukkelijk terras met uitzicht op de beeldentuin waardoor je je een beetje bij Kröller-Müller Museum op de Hoge Veluwe waant. Daar doen we een kopje koffie. Er zijn op het terras twee lange tafels gereserveerd voor de lunch en daar komen zo’n dertig dames van boven de 70 lunchen. Wij proberen te raden wat hun samenhang is, maar we komen er niet uit. Een koor? Een Jaarclub? Oud-collega’s? Dus gaan we het maar vragen. De dames vinden ons maar nieuwsgierig, maar als we de bedachte en verworpen opties opgesomd hebben verklappen ze het toch: ze zijn een wandelclub uit Driebergen en dit is hun jaarlijkse uitje.

Vetbolspiraal

Ik had een maand geleden al pinda’s in de kersenboom gehangen, omdat ik graag wat meer vogeltjes in de tuin wilde. Sinds ik de tientallen vogeltjes bij Reenske in haar bospark zag heb ik ook vetbolletjes gekocht en een ‘vetbolspiraal’. Twee bolletjes deed ik er vrijdag in, en nu is het zondagmiddag en zijn de bolletjes weg. Op. Ik doe er een nieuw bolletje in en meteen komt er een koolmeesje schranzen. Het is hier dan wel geen Veluwe, maar dit is ook al leuk. Natuurlijk wil het diertje niet poseren. 

Het wenshuis

Van de bibliotheek heb ik de roman Het wenshuis van de Noorse schrijfster Anne B. Ragde meegenomen. Het is een soort familiesaga zoals je die van de Noorse familieseries kent. Maar deze schrijfster noch de titel kende ik. Het is wel intrigerend en meeslepend geschreven, maar ik begreep er niet zo veel van. Het speelt op en rond een varkensboerderij in de buurt van Trondheim, daar wonen een varkensboer en zijn oude vader, nogal onhartelijk tezamen. De oude vader wil naar een bejaardenhuis maar dat vinden zijn zoons niet nodig en zij huren een thuishulp in om voor zijn natje en droogje en hygiëne te zorgen. Er zijn behalve de boer nog twee zoons: een homo in Kopenhagen met een dikke steenrijke vriend, en een alleenstaande begrafenisondernemer. En er is een kleindochter, dierenarts, dochter van de varkensboer die haar vader tot voor kort nooit gezien had. Het gaat bedrijfsmatig helemaal niet goed met de boerderij. En ook nog is er een rattenplaag. Je volgt alle personages in hun verschillende levens. 

Tot zo ver is het nog wel te volgen, maar blijkbaar is er met Kerst door oma of opa een groot geheim onthuld. Oma is inmiddels gestorven. Dus ik denk steeds: straks gaat dat geheim komen, maar dat komt maar niet.

Blijkt dat dit boek het twééde deel is van een trilogie, wat nergens op of in het boek staat. Het leugenhuis, Het wenshuis, Het droomhuis. Het is ook verfilmd geweest als tv-serie. Ik heb dit wel uitgelezen, maar in grote verwarring en zonder clou. Dus nu heb ik maar de hele trilogie gereserveerd, om in deel 1 alsnog het geheim te ontdekken. Wordt vervolgd.

Te Heerde

Alwéér een dagje Veluwe. Deze week zijn Schoonzus en Zwager verhuisd naar Heerde. Ze hebben een schat van een huisje met heel veel grond weten te kopen. Wij gunnen het ze natuurlijk van harte, maar voor onszelf vinden we het maar zozo, want Leusden is beduidend dichterbij dan Heerde, maar eerlijk is eerlijk: het is een droomhuisje.

Op de tafel te Heerde ligt een lange klussenlijst en ik kies daaruit gras maaien. Ze komen van een woonerf en hebben nog geen grote maaier, dus ik doe het met de grastrimmer, die hier helemaal niet op berekend is. 

Stilte

Voor het Park doe ik  een interview met een dame die in het Park Stiltewandelingen organiseert. Een soort collega. Leuk is dat. Zij doet haar wandelingen zo’n vijf keer per jaar, ook doet zij dauwtrappen met Hemelvaart. 

Wij doen steeds een andere wandeling, zij loopt altijd dezelfde wandeling, met het argument dat je zo de seizoenen goed beleeft. 

Sinds ze stilte-wandelt vindt ze wandelen met een vriendin - vaak is dat veel kletsen -  haast jammer, omdat je bij een stiltewandeling zoveel meer aan de natuur en je innerlijk beleeft. 

Ik heb haar gefotografeerd in een oude boomgaard en in het kunstwerk de Wood Chapel.

Venkelsalade

Een heerlijke maaltijdsalade gemaakt. De basis is venkel en ik heb vijf geslaagde venkelknollen in de tuin. De salade is wel behoorlijk ‘rijk’ met gerookte zalm, avocado, snippers Parmezaanse kaas, ei en pijnboompitten, maar ja als je er dan geen (of één) aardappeltje bij eet is het helemaal keto.

De ‘eetrijpe’ avocado’s haal ik tegenwoordig bij de Lidl, die zijn namelijk helemaal goed. In tegenstelling tot die van AH, die altijd nog keihard zijn.

Recept:

https://keto-recepten.nl/venkelsalade-met-avocado-en-zalm/

Nazomer

Het wordt steeds meer nazomer. De tuin is nog weelderig maar vertoont ook instortmomentjes. Bij de Lidl zijn cyclaampjes in de aanbieding dus ik koop er vijf. Daar fleurt de najaarstuin altijd enorm van op.

Ik heb enorme ontginningsdrift. Elke dag een stukje omscheppen. Weg met die bessen en andere chaos achterin. Ruimte voor nieuwe dingen.

Nieuwe juf

Het gymseizoen is weer begonnen. Nu bij een nieuwe groep en een nieuwe gymjuf in Overvecht. Ik heb haar foto op de site van de Vereniging gevonden. Ook een seniorenles. Maar iets jonger, iets meer Olga Commandeur dan de oude juf. 

Ik ga er op mijn oude mountainbike naar toe, want Overvecht staat niet zo goed bekend. Er zouden nogal eens e-bikes gestolen worden. Eerst maar eens kijken of de fiets er binnen kan staan. Daarom kalefater ik mijn mountainbike op, die ik al drie jaar niet gebruikt heb. Stofnesten en spinnenwebben verwijderen, banden oppompen, lichten checken. Veertig was ik toen ik die fiets kreeg. Dat is behoorlijk lang geleden, zegt de buurman, aan wie ik trots de mountainbike laat zien. Het is toch een andere uitstraling: Lucie op de mountainbike. De fiets is veel lichter dan de e-bike, maar hij trapt behoorlijk zwaarder. Gelukkig blijken de fietsen ook daar binnen te kunnen staan, dus dit was eens-maar-nooit-weer op de mountainbike.

Deze juf geeft behoorlijk wat energieker en pittiger les dan oude juf. Oef, zeg maar. Ze zegt er wel steeds bij dat je het op je eigen tempo mag doen, maar zij vindt dat zij met haar uptempo voorbeeld stimulerend aan de gang is. Ik vind het eerder demotiverend. Wat ook anders is: de muziek. Ria draaide muziek van de 60-s, 70-s en 80-s, en zacht. Dit is moderner, met stevige beat, en harder. Als ik het met mijn halfdove oren hard vind dan moet het echt wel hard zijn. Dat moet ik de volgende keer maar eens melden. 

Ik ben twee keer op proef. Het is zo inspannend dat ik overweeg niet meer te gaan. Maar dat zou natuurlijk slap zijn. 

Smaken en kleuren

Gezien op Netflix de feelgoodmovie ‘Les Gouts et les Couleurs’ (smaken en kleuren). Speelt in Parijs. Hoofdpersoon is Simone, tegen de dertig, medewerkster bij een bank, lesbisch, uit een traditioneel Joods milieu. Ze woont samen met Claire maar durft haar ouders niet te zeggen hoe het werkelijk zit. Haar ouders weten niet van haar privéleven, ze heeft ook een homobroer, en een heel traditionele broer, die een datingsite beheert om joden aan elkaar te koppelen. 

En dan krijgt ze kennis aan een hele leuke Senegalese man, een kok, en het klikt enorm. Er loopt dientengevolge heel veel in het honderd, maar dat is natuurlijk part of the game bij zo’n film. Erg onderhoudend.

Dieren

De uitzending van ‘Zomergasten’ van vorige week met Bibi Dumon Tak leidt wel tot lezen. Ik was heel nieuwsgierig wat en hoe ze schrijft. Twee boeken heb ik al gelezen. ‘Oorlogsdieren’ en ‘Bibi’s doodgewone dierenboek’. Ze kan heel betrokken en aanstekelijk vertellen. Voelt zich nauw betrokken bij dieren en is zeer gepassioneerd in het overbrengen van die betrokkenheid. Interessant. ‘Oorlogsdieren’ gaat over honden, paarden, postduiven en een enkele beer en kat -die onverschrokken modderige loopgraven, kogelregens en instortende wolkenkrabbers trotseerden.

Boekwinkeltje

Sinds ze haar heup gebroken heeft na een val is Elly haar huis en boekenkast aan het opruimen. Ze loopt alweer, dat wel, en zelfs zonder stok, maar nog wel een beetje raar. Alsof ze een beetje beschonken is. Ze vraagt of ik deze boeken wil voor mijn ‘boekwinkeltje’. Ik had/heb er vooral hoogst bijzondere kunstboeken, en dat loopt niet zo hard. Ze had me de vraag gesteld een week voor de vakantie, en ik moest er toen niet aan denken, maar nu denk ik: waarom niet proberen.

Dus vandaag haal ik die boeken bij haar op, na het bezoek aan de mondhygieniste in Uttecht-Oost.  Om ze daarna in te voeren in mijn systeem. 

De boeken die zij wegdoet blijken allesbehalve schaars, ze worden vaker aangeboden en de prijs is laag. Als je daar dan ook nog onder moet gaan zitten is het niet meer zo leuk. Toch maak ik het werkje af, want zo had ik mij dat voorgenomen.

Mijn Boekwinkeltje:

https://www.boekwinkeltjes.nl/v/huistezuylen/

75 jaar

Arthur is 75 jaar geworden en viert dat in zijn achtertuin met de oud-leden en vrienden van de Kommuniteit (inderdaad met een K.). Het is een kring mensen waar Bobby bij hoorde en ik op hoogtijdagen mee kwam. Maar de oude kernleden werden te oud, een aantal is al overleden, en de kommuniteit is gestopt. Al is er uiteindelijk in hun pand nu wel weer een nieuwe communiteit gekomen, nu met een c. Het zijn mensen die gebed, gemeenschap en gastvrijheid hoog in hun vaandel hebben staan. 

Het feestje is heel gezellig. Veel levensverhalen. Veel mensen van ver boven de zestig. Wel veel mensen zijn elkaars naam vergeten, in elk geval zijnmijn naam en ik hun naam. Maar ja ik was ook geen intimi met ze.

Arthur is nu gids bij het Gilde en leidt geïnteresseerden rond door de stad, met oude verhalen. Hij doet dat heel leuk en enthousiast. Hij heeft Bobby al een paar keer een rondleiding gegeven voor zijn verjaardag en dan gaan we met zijn drieën. Een keer thema Utrechtse vrouwen, een keer thema Sporen vab slavernij in Utrecht, een keer de wijk Wittevrouwen… Laatst stond er een interview met hem in het parochieblaadje van de katholieken in Utrecht. 

En zondagmiddag hebben we nòg een verjaardagsfeestje van Peeq die 65 wordt. Raar die hoge leeftijden. We zijn allemaal nog dezelfden. Feestje aan een picknicktafel in het Noorderpark. Op dit feestje zijn de meesten net met pensioen of nog net niet. Hier gebeuren weer andere dingen. Sommigen gaan na hun pensioen juist door met hun werk, anderen juist niet. Sommigen leven het gepensioneerde leven met een redelijk volle agenda, anderen juist niet. De aanwezige mannen hebben allemaal een vrouw, sommige aanwezige vrouwen niet en zijn aan het daten. Maar als 65-jarige (of 59-jarige) vrouw met mannen daten is ook weer zo wat, zo horen we. Dat getal schrikt de mensen (mannen) af..

Canna

De tekening van de canna had ik hier nog niet laten zien. Dit keer was het kunstje de waterdruppeltjes op de bloemblaadjes. Toen die er nog niet op stonden was het een saaie tekening, daarna springlevend en energiek.

Tuinvogels

Op naar Elspeet om Reenske’s chalet in ogenschouw te nemen. Als u naar de foto’s kijkt: project 1 is dat dat betongrind weg moet. Maar verder heeft het alles in zich om een paradijs te worden. Ze is dan ook helemaal stralend en gelukkig. Vanochtend heeft ze net twee netjes met pinda’s en zaden voor de vogels opgehangen, en die worden stormachtig bezocht door tientallen tuinvogeltjes. Koolmezen, pimpelmezen. Mussen. Vinken. Winter koninkje. Ongelofelijk zoveel. De hele dag door. Je hoeft alleen maar op de veranda te gaan zitten.

 

Ik had een ‘geluksklavertje’ meegenomen, een eetbaar plantje dat lijkt op een klavertje vier, met eetbare bloemetjes. We scheppen een lelijke grijze grasplant  (een ‘siergras’ genaamd ‘blauw schapengras’) uit het perk en vervangen die door tijm, munt een klavertje vier. De border wordt meteen veel leuker. 

Deux

Gezien: de film Deux die zondag de keuzefilm was van Bibi Dumon Tak na afloop van ‘Zomergasten’. Twee gepensioneerde dames (Madeleine, gespeeld door Martine Chevalier, en Nina, gespeeld door Barbara Sukowa) hebben al 20 jaar een liefdesrelatie, true love, maar die houden ze verborgen voor de buitenwereld en met name voor de kinderen van Madeleine. Ze wonen in twee aangrenzende appartementen. Het idee is dat ze beide appartementen gaan verkopen en naar Rome verhuizen. 

Maar als puntje bij paaltje komt durft Madeleine niet en krijgen ze erge ruzie. Dan krijgt Madeleine een hersenbloeding, halfzijdig verlamd en ze kan niet meer praten, en Nina is ineens niets van haar, alleen de buurvrouw. Als ze uit het ziekenhuis weer naar huis mag verzorgen haar dochter en een verpleegster haar, en die laten Nina nauwelijks binnen, wat ze dan ‘s nachts doet, want ze heeft natuurlijk de sleutel. Nou ja wat een verwikkelingen, maar heel kort door de bocht: de liefde overwint. 

De regisseur Filippo Meneghetti is een jongeman die met deze film debuteerde. Hij wilde actrices die naturel waren en geen Botox. 

Trailer:

Bramensaus

Deze week heb ik al twee keer een pond bramen geplukt en er een verrukkelijke saus van gemaakt. Alleen een beetje water erbij, wat citroensap en wat honing. Dit mag ik van mijzelf bij mijn ‘dieet’, een bakje kwark met rijkelijk deze bramensaus. Ook als je géén eigen bramen hebt zou ik ervoor gaan. Zó lekker!

Bobby’s is heel enthousiast. Zijn vader maakte vroeger altijd bramenjam. We hebben nog lang na zijn dood een potje jam van zijn hand in de koelkast gehad. 

Normaal voor jam is 50% fruit 50% suiker. Dat wil je natuurlijk niet. Nu heb ik een recept voor jam met ‘chiazaad’ gevonden, dat ik al een tijd gebruik voor bij het koolhydraatarm ontbijt en de koolhydraatloze crackers.

- Recept bramensaus:

https://www.bakkenderwijs.nl/recepten/suikervrij/bramensaus-recept/

- Recept jam zonder suiker:

https://www.koolhydraatarmrecept.nl/frambozen-chia-jam/

‘Voorrangspleinen’

In Utrecht hebben we een aantal nieuwe verkeerspleinen, ‘voorrangspleinen’ geheten. Ze schijnen met dit fenomeen een paar jaar geleden in Hilversum gestart te zijn en ik stel mij zo voor dat allerlei borstkloppende deskundologen gezegd hebben dat dat een goed idee is. 

Wij hebben er sinds kort ook twee in de wijk. Een doorgaande weg tussen de wijken was vierbaans en is nu tweebaans met groenstroken met bomen ertussen, en dus twee voorrangspleinen. De doorgaande weg (Marnixlaan) heeft twee jaar overhoop gelegen, er is veel groen gekomen, ik vind het groen mooi, maar bij die pleinen is het verkeer vaak om wanhopig van te worden. Het is onduidelijk wat de bedoeling is en het past niet. Vooral bussen passen niet. En dan loopt het muurvast.

Nu komt er dus weer een onderzoek door een duur onderzoeksbureau dat met camera’s moet vaststellen wat er mis gaat en wat er verbeterd zou kunnen worden. Ze gaan het ook maar eens aan de omwonenden vragen, want die zien dat daar de hele dag mis gaan. 

Deze voorrangspleinen zijn in de wijk Hoograven al jaren een hoofdpijndossier (ook hier is de klacht dat het onduidelijk is en dat het niet past en ook na onderzoek en verbeteringen is het er nog steeds niet beter). Wat een verspilling van geld en energie.

- Wegenwiki over voorrangspleinen:

https://www.wegenwiki.nl/Voorrangsplein

- Bericht in de DUIC:

https://www.duic.nl/algemeen/mogelijk-maatregelen-om-verkeerssituatie-op-t-goylaan-en-marnixlaan-in-utrecht-te-verbeteren/

Canna

Ergens in het voorjaar nam ik uit de uitverkoopbak bij tuincentrum Vechtweelde een zakje met een ‘knolgewas’ mee, ‘Indisch bloeiend riet’, heette het. Geen idee wat dat was. Om de twee knollen niet uit het oog te verliezen tussen het voortdurend oprukkende onkruid zette ik ze in een plantenbak achter in de tuin. En van de week ging één bloem open. Wow! 

Ik stuur meteen Reenske een foto, als suggestie voor haar nieuwe tuin bij haar pas betrokken stacaravan. Pardon, chalet. 

Ik associeer de bloem met een schilderij dat zij vroeger in haar huis had hangen. ‘Dat was een reproductie van een schilderij van Georgia O’Keeffe’, herinnert zij zich. En ja hoor, dat is het. Die heeft inderdaad tientallen canna’s geschilderd. 

Stukjes ijzer

Al vele jaren slik ik het. Ik kreeg ze ooit voorgeschreven door mijn toenmalige antroposofischè huisarts aan de Weteringschans. Ik had last van een fenomeen dat ik regelmatig nachten van 02 tot 05 uur wakker lag. Soms wel vier nachten achtereen. Je kon de klok erop gelijk zetten. En als ik dan om 6.45u moest opstaan en naar het Werk, dan was ik al gevloerd. 

Het zou de ‘leverenergie’ zijn. Niet dat er iets met mijn lever was. Het ging om de leverenergie, volgens de Chinese medische kennis. Het zijn/waren groene tabletjes, samengesteld uit wijn- en aardbeienblaadjes. Het hielp wonderbaarlijk en als ik niet slikte (want natuurlijk dacht ik dat het placebo was) dan kwam het probleem weer terug.

In Amsterdam kocht ik de tabletjes in een antroposofische apotheek, twee heb je daarvan. In Utrecht heb je die niet. Wel zijn hier twee ouderwetse drogisterijen: Woortman op de Neude en Slamat in de Zadelstraat. De Erica op NS-station Amsterdam Centraal verkoopt ze ook, maar die in Utrecht dan weer niet. En via internet natuurlijk. Maar ik houd van die gespecialiseerde winkels met bejaarde drogisten achter de toonbank, dus daarom koop ik ze nu daar.

Maar sinds april is Hepatodoron niet meer leverbaar. Ik krijg weer vaker last van wakker liggen tussen 02 en 05. Heel vervelend. Soms lukt het me stil te blijven liggen, maar soms ook ga ik een film of een serie kijken. 

‘Het is momenteel niet leverbaar. Ik weet niet of het weer terugkomt’, zei in mei de oude drogist aan de Neude. ‘Dat is niet bekend.’ Begin juli ging ik weer want het leek fijn om een potje mee te hebben op reis. ‘Nee het is nog steeds niet leverbaar.’ Uitleg kon/wilde hij verder niet geven. Ik vond hem wel een beetje onwillig en afhoudend. 

In de afgelopen koude vakantie in Zwitserland lag ik ook weer diverse koude nachten wakker tussen 02 en 05, dus ik bij terugkomst weer naar de Neude. In de drogisterij stond een onbekende stokoude vervanger, die zeker wist dat het middel weer op voorraad was, want hij had het zelf uitgepakt, alleen kon hij het niet vinden. Zei hij. Ik moest maar even op de eigenaar wachten, die was een broodje aan het kopen, hij zou zo terugkomen.

En wéér dat antwoord: ‘Het is niet leverbaar. Het is onduidelijk hoe het verder gaat.’ Wat ís er dan mee? vraag ik bijna geagiteerd. ‘Ach’, zegt de oude drogist. ‘De mensen zeggen zoveel’, en klemt zijn kaken op elkaar. Hij zal niets zeggen, dat is duidelijk.

Aardbeien- en wijnbladeren. Wat kan daar nou mee mis zijn?

Maar dan ga je googelen,en blijken er in april in dit schijnbaar onschuldige middel stukjes ijzer gevonden te zijn. Een terugroep-actie volgde. Ik zal Weleda eens aanschrijven.

Terugroepactie:

https://www.productwaarschuwing.nl/2023/04/terugroepactie-weleda-hepatodoron-kauwtabletten/

My First Pumpkin

Ik heb weer eens een raar akkevietje. Voor de grap had ik zondag op Facebook gepost: ‘Wie wil er een courgette’, vanwege die enorme courgettes. Op de foto die ik erbij plaatste kon je niet zien hoe groot ze waren, maar wie er een in het echt zag, barstte in lachen uit. Ik was er al een kwijt aan een buurvrouw (de kleinste) en een aan Zus+Zwager3.

Enfin, een vage kennis toonde interesse. Zij woont in Overvecht, ik ken haar van jaren terug bij de Buurt Taxi, waar zij telefoondiensten draaide. Dat doet zij al een tijd niet meer, maar laatst troffen we elkaar ergens. We bleken we qua leefomstandigheden van alles gemeen te hebben: na je zestigste je goeie baan kwijt raken, jarenlang fanatiek solliciteren en niet geloven dat het niet lukt, en toch dan opgewekt voort-maar-weer. 

We werden Facebookvrienden. En altijd als ik een foto plaats van mijn tuin en/of huisje geeft ze een duimpje. Zelf plaatst ze er altijd de dagelijkse posts van Park De Gagel door, die ik ook zeer waardeer. Kortom: je denkt we zijn een beetje zielverwanten, wellicht.

Dus haar gunde ik wel een courgette. Maandag einde ochtend meldde ik haar: vanaf 14u werk ik een uurtje op de tuin. Misschien kun je de courgette dan halen? Ja ze kon om 15u. 

Na een uurtje werken - het was nogal heet - wilde ik wel weer naar huis, maar ze kwam maar niet. Om 15.30 fietste ik weg, en ik appte haar dat het me te lang duurde, maar dat ‘haar’ courgette op de tuintafel lag. Ik hoorde niets meer. 

Kom ik de volgende dag weer op de tuin: is niet alleen de courgette weg, maar ook mijn pompoen! My First Pumpkin, die per ongeluk tijdens het grastrimmen van zijn stokje was geraakt. Ik pissig. Die heeft die vrouw uit Overvecht natuurlijk meegenomen, denkende dat als zij die courgette mocht dat ze dan ook de pompoen wel mocht. Maar ja ik had geen bewijs. 

Bobby zei vergoelijkend dat iedereen dat gedaan kon hebben, wat ook zo is, maar toch wist ik het zeker. Dus ik app haar op mijn allervriendelijkst dat tot mijn teleurstelling mijn allereerste pompoen er niet meer ligt en of zij zich herinnert hoe dat was toen zij die courgette gepakt had.  

Na een dag krijg ik antwoord. De courgette bleek verrot van binnen. En de pompoen had ze inderdaad meegenomen. Ze dacht dat dat wel kon. Maar ze zou hem terugbrengen. 

Wat is nou een pompoen, kun je zeggen. Op zoveel plattelandsweggetjes liggen elk najaar pompoenen in overvloed, maar toch? Die neem je toch niet zomaar mee?

Souvenir Humoresque

Twee weken geleden waren we in de ‘Do-It’ voorbij St. Moritz, op zoek naar reparatietape voor de tent, waar ik deze twee kledinghaken vond. Een steenbok en een edelhert. Ofzo. Echt iets voor mijn huisje, dacht ik. Ik kon niet al te lang nadenken en dus nam ik ze maar mee. Net heb ik ze vastgeschroefd  aan beide kanten van de deur één, dan kan bezoek (of ikzelf) haar zijn jas ophangen. 

Maar ik zit er nu naar te kijken: waarom vond ik ze leuk? Ze refereren aan jachttrofeeën. En gisteren heb ik de uitzending van ‘Zomergasten’ van Theo Maassen en prijswinnende kinderboekenschrijfster Bibi Dumon Tak, waarin ze wel een uur lang ageert tegen de jacht. Zij is een schrijfster die in haar boeken vooral over dieren vertelt. Allerlei dieren. Vaak koeien.

Het is een bijzondere uitzending, de ontmoeting tussen Theo Maassen en Bibi Dumon Tak. Het is niet een format-gesprek, maar een gewoon gesprek van mens tot mens. Soms wat onhandig, maar altijd verrassend. En leuk. Zij raakt hem. Zij raken de kijker. 

En nu heb ik een boek van Bibi van de bibliotheek gehaald, over de rol van dieren in oorlogen. En deze twee haken toch maar opgehangen.

De tuinen

Ook de ‘voortuin’ is een grote overwoekerde bende. Er delen uit trekken helpt nauwelijks echt. Ik besluit vandaag die bak maar eens aan te pakken. Ik doe dat zo drie keer per jaar. Er is geen duidelijk plan, meestal ingegeven door de plantjes uit de reclame. Vandaag van de Praxis. Een lavendel, een salvia, twee Chinese anjers, twee gele chrysantjes en een witte ‘gaura’ of ‘prachtkaars’. De kleurstelling vóór is in principe wit paars en geel, ooit geïnspireerd op viooltjes in die kleuren. Maar momenteel zijn er geen violen. Veel heide, maar heide - in een plantenbak - vind ik saai. Over een paar dagen is alles hopelijk een beetje ingeklonken. Maar het ziet er allemaal weer optimistisch uit.

Gisteravond heb ik de geveltuin aan de zijkant van ons rijtje gesnoeid. Die groeide over de halve stoep heen. Dat ergert mij enorm. Ik weet nog dat we die geveltuin bedachten, subsidie aanvroegen bij de provincie, een plantenplan maakten met de hovenier van de gemeente, en het alles realiseerden met de hulp van de stratenmakers, die net de straat opengegooid hadden. Het was wel de bedoeling dat we het zelf ‘beheerden. Maar sinds mijn straattuinmaat Jeroen de straat uit verhuisd is ben ik ook minder actief geworden.

Toch voel ik me wel een beetje een karikatuur in de straat: het tuinvrouwtje. Vandaag zei de buurvrouw dat haar man, die mij bezig had gezien met die geveltuin, had gegrapt dat dat niet mijn tuin was. 

De meeste mensen hebben één soort in de bak: alleen hortensia of alleen lavendel. Ik zou er ook een kruidentuin van kunnen maken. Of een aardappelveldje.

Keto salade

In de afgelopen vakantie(s) ben ik langzaam weer wat aangekomen, dus ik moet maar eens terug naar het regime van twee jaar geleden onder leiding van de Consulente. 

Het idee is: genieten van eten en genieten van het bereiden. Maar: geen brood, geen pasta, geen aardappelen, geen suiker, geen sap, geen wijn. Veel water drinken. Thee. Lekkere dingen klaarmaken waar je je op kan verheugen en met aandacht eten.

Vandaag een lekkere maaltijdsalade met een heerlijke dressing. Ijsbergsla, komkommer, paprika, appel, avocado, gerookte kip, beetje walnoot. Dressing van kwark, mayonaise en kerrie. Er had ook nog een drupje gembersiroop door gemogen, maar dat was ik vergeten. 

Bobby krijgt aardappels er bij en zelf serveer er nog sperziebonen bij, maar dat is omdat ik sperziebonen bij alles lekker vind.

Recept:

https://www.koolhydraatarmrecept.nl/keto-salade-met-gerookte-kip-en-kerriedressing/

Jaloersmakend

En dan nu weer de jaloersmakende foto’s. De eerste reeks foto’s was gewijd aan de schrik over de mega courgettes en de rest van de oogst. En dan had ik het geloof ik nog niet eens over het onkruid. Nu het grasmaaien gebeurd is (in twee shifts: tussendoor naar huis om de accu weer op te laden) begint het genieten van het visueel spektakel. ‘Kun je het huisje nog wel zien?’ appt Nichtje. Nou inderdaad bijna niet. 

Tijdens de vakantie zag ik er af en toe tegenop om weer naar huis te gaan en het pre-pensionado-bestaan weer in te gaan, maar dit huisje en de tuin maken veel goed. 

Courgette

Met enige schroom ga ik weer naar de volkstuin. Drie weken afwezigheid. Hoeveel megacourgettes tref ik aan? Hoe is het met de bramen? Hoe staat het gras erbij? En het onkruid bij de groentenbedden? En het zakje ‘eetbare bloemen’ dat ik twee maanden geleden gezaaid heb… Ik ben verrast. De courgettes zijn zoals verwacht enorm, bijna obsceen. Als honkbalknuppels. De pompoen is ook niet niks. Er is weer een enorme bramenoogst. De artisjok ziet er veelbelovend uit en de venkel ook. 

De accu van de grastrimmer kan niet het hele gazon aan, dus ik moet heen en weer om die weer op te laden. Kan ik ook meteen een grote pan courgettesoep maken en proberen de andere courgettes uit te venten. 

Na drie weken campingleven lijkt het moment in zicht dat ik eens in de tuin in mijn huisje ga overnachten. 

Back home

Officieel staat er minder dan vijfenhalf uur rijden voor maar we doen er acht uur over. Veel files en buien. De Raststättes zijn erger dan ooit, nergens gezond eten of een rustig plekje om bij te komen van het snelweggeraas, maar ook dat overleven we. Wat is vakantie toch een gekte. We zijn weer thuis. ‘Lekker vanavond Eredivisie kijken’, verzucht Bobby. En denk: ‘Lekker een eerste wasje draaien, dat alles weer fris ruikt.’ Home sweet home.

Too hot

Na drie weken kou worden we wakker met een stralend blauwe lucht. Felle zon. Vanaf de vroege ochtend is het al bloedheet. 34 graden wordt het. Wat een wonderlijk slot van een zo koude vakantie. Onze ‘bonte avond’ hebben  we doorgebracht met een Zwitserse alleenkampeerder genaamd Claudio. Samen hebben we bij ons vuur gezeten en Schnaps gedronken. Hij was met zijn tentje met trein en bus uit Luzern gekomen. Heel trots op het Zwitserse wegen- en  treinsysteem. Dat was een leuke ontmoeting.

De door weer en wind gehavende tent laten we achter in de container van de camping. Dat was dat, maar toch een beetje een snik. 

Het is wel een heel eind van de Müstairvallei in Zuid-Oost Zwitserland naar Bazel in het Noord-Westen. We passeren de Ofenpas, Davos, Zürich, en uiteindelijk Bazel. En dan nog een paar uur.  

Ditmaal overnachten we in Hotel Da Franco in het stadje Rastatt - boven Baden-Baden en onder Karlsruhe. Het is weer een heel gedoe om een hotel te vinden. Je kunt ze niet meer even bellen, alles moet online geboekt worden of er zit een telefoondienst tussen. Grr. 

Dit hotel vinden we door een ouderwets bordje langs de weg. Het is dan ook een heel ouderwets hotel. Jaren 70. Ze hebben geen tweepersoonskamer meer, maar nog wel  twee eenpersoonskamertjes. Ook goed.

Op dringend advies van ds eigenares eten we bij Brouwerij Hopfenschlingel. Buiten. Veel mensen. Heel bijzonder plekje. Erg leuk en lekker en gezellig. We weten nu twee leuke adressen voor als je naar het zuiden rijdt: hotel Poseidon in Bruchsal of hotel Da Franco in Rastatt.

Het was 6 uur rijden van St. Maria Val Müstair naar hier, nu is het nog eens 6 uur rijden naar Utrecht.

De evaluatie

We hebben onze laatste campingdag en doen totale rust. ‘O’, zegt Bobby, ‘dit zou ik nog wel een week willen.’ Het geval wil dat de zon eindelijk weer tevoorschijn komt dan is het in de zon meteen snoeiheet. Dan kun je in het gras een boekje lezen of een muziekje luisteren. Dat kon dus al deze weken niet. 

En dan de evaluatie. Vanwege mijn angst voor een te hete vakantie te hebben kregen we een te koude vakantie. Maar wel mooi. We gaan proberen of we de tent hier in de container kunnen achterlaten, dat scheelt op de terugweg weet met al die hellingen en passen. Bobby is het er nu ook mee eens; het tentdoek is op. We gaan een nieuwe grote tent kopen en een kleintje voor korte overnachtingen. 

We houden een lange lijst over met wat-we-ook-niet-gedaan-hebben, maar we moeten leren luisteren naar de stem die vraagt om rust en stilte. Misschien is het de leeftijd. Maar ik ben gewoon domweg gelukkig als we geen programma hebben, geen museum, geen klooster, een wandelingetje, een boodschapje. Natuurlijk af en toe ook wat spektakel, maar liever minder.

Bochten

De laatste dag op deze camping blijven we ‘thuis’. Geen uitstapjes meer, geen sightseeing, geen concert, het is even op de plaats rust, ieder voor zich. Ik blader heen en weer door de foto’s van de vakantie om te zien was aardig zou kunnen zijn om te tekenen en uiteindelijk kom ik uit bij een foto van een haarspeldbocht in/op de Umbrail Pas. Dit is de terugweg. Weer naar beneden. De heenweg naar boven was het te druk met fietsers en motoren en tegenliggers om plaatjes te schieten.

Campers

Sinds Hani501 haar/hun bootvakanties documenteert op PolarSteps volg ik wat meer mensen op dat platform. Het werkt goed om te laten zien waar je allemaal langs komt en te vertellen wat je allemaal beleeft. Niet iedereen heeft de gave van fotograferen en vertellen, dat maakt nogal verschil. Maar de afgelopen maand heb ik met plezier Margs zus Hilda gevolgd die elk jaar met haar nieuwe amant lange vakanties geniet. Dit jaar reisden ze door Engeland en Schotland,  voor het eerst per camper. Het was extra leuk omdat ze diverse plaatsen bezochten in Noord Engeland en Schotland waar Bobby en ik ook geweest zijn. 

Vandaag lees ik haar laatste bijdrage van een paar dagen geleden. Ze evalueert daarin het gebruik van een camper in vergelijking tot het gebruik van een tent. In een tent blijf je langer op één plek, want het afbreken en opeten van een grote tent is een heel gedoe, maar daardoor is de vakantie wel wat rustiger. Met de Camper ga je steeds maar door en moet je ook steeds weer nieuwe campings zoeken.

Omdat onze tent zijn langste tijd gehad heeft kijken we met wat extra belangstelling naar de tenten en kampeerbusjes hier op de camping. En de parafernalia. Campers vinden we bakbeesten. Maar die busjes zijn erg charmant. Toch zie ik ze niet zo zitten, tenminste niet voor met zijn tweeën als het regent. Beetje krap.

Mals

Vandaag geen een foto gemaakt. De compilatie plaatjes bij deze post is van internet geplukt. Zulk weer is het niet. Het is grijs. En af en toe regent het een beetje, terwijl er zon beloofd is. Vandaag gaan we naar Mals, een plaatsje in Italië, Südtirol, hier net over de grens. 

Ik heb me niet zo verdiept in het hoe-wat-waar-en-waarom van Mals, want het is me allemaal net teveel informatie. Ik heb besloten: ik ga gewoon mee, dan zie ik ook eens wat anders dan de camping, de medekampeerders, de wandelingen, de tenten en de busjes, mijn boeken, de tekenspullen. Ik denk dat we naar een marktje gaan, maar we blijken weer naar een klooster te gaan. Boven op een berg. En ditmaal is het geen romantisch rommelig vrouwenklooster, maar een enorme burcht, een mannenklooster, en alles is perfect geschilderd en opgeknapt en schoon en vlekkeloos en duur en machtig, met in de kerk allemaal beelden niet van heiligen maar van kale religieuzen in dure gewaden. Ineens word ik heel chagrijnig. Wat doe ik hier. Krijg herinneringen aan vakanties in mijn jeugd, toen onze Vader ons door heel Nederland meesleepte van kerk naar kerk. En daar dan gesprekken met kosters aanknoopte en hoopte op orgels te mogen spelen. Wat doorgaans lukte. 

Dus terwijl nu Bobby zeer geïnteresseerd het Museum bezoekt blijf ik achter op de binnenplaats, mijn boek over Ove lezen. Dat heb ik van Leen geleerd, bij wie Ekfa en Riemer ook altijd veel langer in musea blijven dan zij. Zorg dat je een paar boeken bij je hebt, op de telefoon ofzo. Een fotoverslag maken doe ik niet. We wandelen na afloop nog wat door het stadje, maar er is geen markt en alle winkels zijn met lange middagpauze. Het fijnste moment van deze dag is een bezoek aan de Spar, met een uitgebreid assortiment en normale prijzen. Morgen maar weer beter. 

Ove

Gelezen: Een man die Ove heet door de Zweedse schrijver Fredrik Backman. Erg leuk geestig boek. Het is verfilmd, jaren geleden alweer, en na de trailer had ik graag de film willen zien, maar die is momenteel niet ergens te streamen en bovendien: streamen doet het toch niet op de camping, daarvoor is de Wifi te zwak. Dit boek heb ik op de iPad staan, geleend van de bibliotheek.

Het is het verhaal van een 59 jaar oude man, een half jaar weduwnaar en sinds kort weggestuurd van zijn werk. Hij is een bijzondere mopperpot, hij hecht heel erg aan regels en vooral dat alle buren zich aan de regels houden. Hij heeft eigenlijk met niemand contact of het is ruzie. Hij had de leukste levendigste vrouw van de wereld, lerares was zij, maar zij kreeg een ongeluk en werd invalide.

Eigenlijk wil Ove dood, zelfmoord, maar elke dag gaat het mis. Want dan is er weer iemand die hij moet helpen. Een buurvrouw, een buurman, een buurjongen, kinderen, naar net ziekenhuis, met documenten, een klusje…

Heerlijk, een boek uit,

De pas

Het weer wordt langzaam maar zeker beter. We hoeven geen winterjacks meer aan. Vandaag hebben we een enerverende rit op het programma: over de Umbrailpas naar de Stelviopas. Dit zijn passen op de grens tussen Zwitserland en Italië. De Umbrailpas is de hoogste pas van Zwitserland en ligt op 2503 meter. De Stelviopas is de hoogste van de Italiaanse Alpen en ligt op 2578 meter. De laatste is de bekendste klim van de Giro d’Italia. Deze passen zijn een absolute must voor motorrijders en wielrenners. Met de auto vind ik het al geen pretje, want de weg is steil en ongelofelijk bochtig, soms ook smal en dan heb al die andere mensen en voertuigen die ook maar boven danwel beneden willen. Die weg is in 1827 aangelegd.

De weg er naar toe is al enerverend, maar daar boven op die Stelviapas is het helemaal een gekkenhuis. Honderden motorbikers en wielrenners uit de hele wereld vieren hier hun finest hour. Allemaal stalletjes met bratwurst en souvenirwinkeltjes. We treffen er ook een Haags gezelschap van vier wielrenners (onder wie een jonge vrouw) die de klim er net op hebben zitten en stralend op tientallen foto’s gaan. Gelukkig vinden we ook een beschaafd restaurant genaamd Tibet, waar we even bij kunnen komen. 

Camping

Overigens is het ondanks de kou heel leuk op deze camping. Het is een eenvoudige natuurcamping, maar alles klopt. Het fijne is dat er haast geen caravans en campers zijn. Er staat een aantal grote tenten van mensen die hier weken achtereen verblijven, en die hier wandelen en fietsen.  Er zijn goeie wandelkaarten en er is veel te doen. Goeie foldertjes ook.

Er staan behoorlijk wat kleine kampeerbusjes, vaak voor twee maar ook regelmatig met mensen alleen. Het is erg leuk om naar al hun geniale oplossingen voor behaaglijk campingleven in die busjes te kijken. Dat zijn vaak fietsers. Dan zijn er motorrijders met kleine trekkerstentjes. 

Er zijn wel gezinnen met kleine kinderen, maar niet zoveel. De plekken waar je kunt staan zijn behoorlijk groot en elke plek heeft een vuurplaats.  

De douches en wc’s zijn goed. Er zijn voldoende afwasplekken. Een koelkast voor de gasten. Alleen het winkeltje dat maar een paar uur open is is belachelijk duur. Maar ze verkopen wel weer CampinGaz, wat fijn is omdat je nooit weet wanneer de tank leeg is.

De foto heeft Bobby gemaakt om te laten zien hoe ik op de camping zit te tekenen. Zoekplaatje. 

Podcast

Het is een bijzondere vakantie, mede door de Zwitserse kou en de hielspoor-voeten. Echt lange wandelingen gaan niet. Echt lang buiten zitten gaat ook niet. Eigenlijk lig ik relatief veel in/op ‘bed’. En dan soms ook nog uren wakker. Op beide campings heb je redelijke WiFi in de tent, en oplaadpunten voor de telefoons en de iPads. In het verleden moest je vaak naar het receptiegebouw voor een beetje verbinding. 

Hoe dan ook, ik heb wel weer 20 boeken, mee maar ik lees minder dan voorheen en lig ineens best veel naar podcasts te luisteren, en wel die van Platte Grond die Hani501 me eerder deze week aanraadde. Na de podcast over Hoog Catharijne luister ik naar verhalen over Vinex-wijken, over de brug over de Lek bij Vianen, over de afschuw van rechtse politici tegen modernisme in de architectuur, over de woningcrisis en bouwen voor asielzoekers en niet zo kapitaalkrachtige starters op de woningmarkt, over lelijke gebouwen zoals het stadhuis van Terneuzen, over jaren zeventig ‘bloemkoolwijken’ met woonerven, als reactie op de jaren zestig flattenwijk. Eigenlijk gaat het steeds over snelle meningen over wat mooi en lelijk is, zonder kennis van zaken, zonder je te verdiepen in de achtergrond, de geschiedenis, de ideeën, de idealen. Ik vind het héél interessant.

Vooral die over de Viaanse kunstenaar Wim van Sijl die al 25 jaar met succes streed tegen de sloop van de oude brug over de Lek bij Vianen. In 2004 kwam er een nieuwe brug. Het is een uitzending uit maart 2021 en toen lag die oude brug er nog steeds. Heel leuk vind ik zijn verhaal hoe hij als kleine jongen vanuit IJsstelstein waar hij opgroeide met zijn vriendjes over die grote machtige stalen brug met al dat snelverkeer naar Vianen liep. De verhalen roepen zoveel beelden op over waar ik gewoond heb, gefietst heb, gelopen heb. Betekenisvolle plekken. Toen ik in Zeeburg woonde had je al die bruggen over het AmsterdamRijnkanaal, en die heb ik in Utrecht ook weer. Maar al die bruggen en het hele Nederlandse wegen- en bruggen-systeem stamt uit een groot plan uit 1927. Het autoverkeer nam zo toe dat er betere wegen en ook bruggen moesten komen. Ik herinner me ook weer de sensatie van het fietsen over de (nieuwe) brug bij Zaltbommel, drie jaar ofzo geleden. Als ik naar Vianen fiets maak ik op de pont vaak een foto van de brug. Nooit tot me door laten dringen dat er twee bruggen lagen en sinds 2022 nog maar één.

Ach, ik kan niet al die podcasts van ‘Platte Grond’ hier gaan navertellen, maar van harte aanbevolen.

St Johann

Het beroemde vrouwenklooster St. Johann naar Johannes de Doper in Müstair lonkt. Het stamt uit de 8e eeuw en is beeldschoon. Het is een paar jaar geleden helemaal gerestaureerd en er is een museum gemaakt. Werelderfgoed. Er zijn heel veel oude fresco’s. Oud glas. Een enorm project. Ik vind het prachtig. Er zijn foto’s van hoe het er ‘s winters bij ligt als het het dal is ondergesneeuwd. 

Sneeuw

Het weer houdt ons erg bezig. Het weer hier ter plekke maar ook in Nederland en de rest van de wereld. Nu weer Slovenië. M. (bij wie we twee weken geleden logeerden in Dallenwil en het Lago Maggiore) appt me dat er nu sneeuw ligt zowel in Dallenwil als in Maloja waar we kampeerden. Ze stuurt desgevraagd een foto en ik zie geen sneeuw, maar het gaat om verse sneeuw op de bergtoppen. Waar wij zijn en of wij dat ook hebben. Nee dat niet. Maar is wel koud in ons dal, ik ga steeds al om 21u onder de wol. Gelukkig hadden we extra dekens mee. Bobby maakt steeds grapjes over mij dat ik niet in Italië wilde zijn vanwege de hitte en nu dan dit. Overdag gaat het wel. Als de zon schijnt is het meteen heet, en de zon schijnt steeds vaker.

Bij Müstair in de verte zie je dit:

Verf

Al jaren koop ik dezelfde verf: aquarelverf van Talens. 24 kleuren. Altijd heel tevreden over. En ik werk op dik crèmig printpapier van Ecoline. De kleur die ik het meest gebruik is een poepbruin-groen. Als die op is koop ik een nieuw setje en leg ik het oude in het biebje in het park. Maar de consistentie van de laatste twee potjes is anders. De kleuren mengen niet mooi meer. Het wordt meer een knoeiboel. 

In Normandië met de tekeningen van de krijtrotsen was ik tevredener. Bergen en bergweiden zijn misschien minder boeiend. Zo groen. Van de weeromstuit een tekening zónder groen.

Leicht

Omdat we niet meer zo energiek en dynamisch zijn als we (ooit) waren doen we vandaag eerst maar eens een ‘leichte’ wandeling. Het is grotendeels opgehouden met regenen en als de zon gaat schijnen is het gelijk knalheet, maar even zo vaak verdwijnt ze weer à hier de wolken en hebben we het koud. We lopen onder in het dal langs het riviertje / beekje de Rom, en we verbazen ons over de bloeiende bermen en weiden. Dan gaat opeens de afnemende biodiversiteit bin ons te lande wat zeggen. Dit wild en uitbundig bloeien zie je niet bij ons. 

De camping heeft vandaag veel wisselingen. Mensen komen en gaan. Er zijn hier heel veel kampeerbusjes, klein maar fijn, ingenieus, geen campers en caravans. Elvis ook een groep van vier Harley Davidsons met vier stekker stellen en vier mini-slaaptentjes. En een Jack Russell.

Hoog Catharijne

Vanuit Heeg tipt Hani501 me een podcast over Hoog Catharijne, in een podcastserie over architectuur getiteld Platte Grond. Ik ben gelijk geprikkeld, zo afschuwelijk vind ik Hoog Catharijne. Vroeger al, in de jaren zeventig, maar nu het zo verbeterd is vind ik het wel verbeterd, maar nog steeds een non-plek. Omdat projectontwikkelaars voor het grote geld hele stadsdelen vernietigen en monstrums neerzetten waar geen mens om gevraagd heeft. Luister nou maar, appt Hani501, het is heel genuanceerd. En dat is het.

Ik snap ook wel dat er iets moest: in de jaren zestig moest het groeiende autoverkeer ingedamd, het spoor breder, het station groter, er werden enorme reizigersstromen voorzien. De visionairs in de jaren zestig voorzagen een nieuwe tijdsbesteding: winkelen. En dat iedereen dat met de auto zou willen doen. Dus dempten ze een deel van de singel en legden ze midden in de stad een snelweg aan. Mooi bouwen deden ze niet. Functioneel bouwen heette dat. En een deel van die lelijkheid is de afgelopen jaren weer enigszins hersteld.

De burgers die tot de jaren zestig eigenlijk altijd heel volgzaam waren geweest jegens het stadsbestuur begonnen tegen Hoog Catharijne te hoop te lopen. Jarenlang, en fel. Niemand wilde dat gedrocht. Maar het was besloten, de contracten waren getekend en er was niets meer aan te doen. Bij het ontwerp was niet gedacht aan busstations, hoor ik. Bobby herinnert zich nog dat er niet gedacht was aan parkeerplaatsen voor de fietsen. 

En toen bleek het project een ideale verblijfplek voor daklozen, junks, alcoholisten, psychiatrische patiënten. Commercieel een soort van succes, maar menselijkerwijs een monstrum. En die reizigersstromen moesten allemaal door dat winkelcentrum geperst, want zo had de projectontwikkelaar dat bedacht.

Ach het is veel beter nu. Het nieuwe station is huge. Je hóeft niet meer door Hoog Catharijne, je kunt buitenom, er is een enorme fietsenstalling gekomen, er is een groot busstation. Maar het nieuwe winkelcentrum is groot en anoniem en volstrekt inwisselbaar. De daklozen / verslaafden / psychiatrische patiënten zijn ondergebracht in ’woonvormen’ door de hele stad heen.

‘Platte Grond’, Seizoen 1, Aflevering 3: ‘Het volgende station’.

Mijn artikel over Hoog Catharijne en Kanaleneiland in 2019:

https://www.museumkijker.nl/dromen-in-beton-in-centraal-museum-utrecht/