Slangenleer

Vandaag hebben we feestelijk samenzingen van de drie zanggroepen in Bilthoven. Het is wel een beetje veel achter elkaar, maar ik wil het toch niet missen. We hebben niet genoeg repertoire voor een concert, dus doen we het zo. Ik besluit voor de feestelijkheid eindelijk maar weer eens ijdele  schoenen aan te trekken, nu het echt een stuk beter gaat met de hielspoorvoeten. De eeuwige sport- of wandelschoenen ben ik wel een beetje beu. Mijn Clarks-slangenleren laarsjes. Ik maak mijzelf graag wat wijs. Het zal slangenprint zijn.

Geen idee hoe lang ik ze al heb, ik schat zo drie, vier jaar. Al heb ik ze het afgelopen jaar niet kunnen dragen, de zolen zijn behoorlijk versleten. Ineens herinner ik me dat Zus4 in MeckPom ze zó leuk vond dat ze ze ook kocht. Bij Amazon. Maar ja, het zijn echt geen schoenen voor het platteland. Dus toen zij & ik laatst gingen fietsen langs de Oostzee heb ik nog een blik kunnen werpen op háár slangenlaarsjes, die er brand new uitzagen. We hebben dezelfde maat. Dus ben ik maar zo brutaal om te vragen of ik die van haar mag overnemen. En het mag. Zus3 is net daar te logeren en die zal ze mee naar Nederland nemen. 

O, dat de huisarts vorig jaar zei: ‘Het gaat vanzelf weer over, die hielspoor, maar het kan wel een jaar duren.’ En dat dat dan echt zo is. Bijna dan.