Vertrouweling

Het fietstochtje gisteren door de windvlagen naar de binnenstad is me niet goed bekomen, dus nu moet weer een dag in bed danwel op de bank. Het snotteren en niezen is over, maar nu is het een kwestie van hóesten, hóesten, dokter. Wel een beetje sneu, zo op oudejaarsdag. Maar goed, zo kan ik mijn leeslijst 2023 met nóg een titel verlengen. 

Na het tot mij nemen van alles lijstjes met beste films, series, podcasts, concerten, theaterstukken en boeken in NRC (veel totaal onbekend) zoek ik wat auteurs in de digitale bibliotheek, waar natuurlijk nul recente titels in staan. En zo wordt het Marja Pruis: De vertrouweling, een roman uit 2005. Een Nederlands echtpaar met twee zoontjes gaat uit logeren bij hun beste vrienden in Oxford, een echtpaar met een dochter. Nog voor de eerste nacht daar voorbij is is de Engelse vrouw vertrokken. Ze laat niets meer horen. We lezen stukken uit de geschiedenis van de vriendschap uit de monden van de beide vriendinnen en van de dochter. Hoe je samen kunt leven of vriendinnen kunt zijn zonder het fijne van het leven van de ander te kennen. Het is knap geschreven. In één ruk uit.

‘VerpleegThuis’

Gelezen: VerpleegThuis door Teun Toebes. Met kerst had ik het zien liggen bij Zus&Zwager3, en toen dacht ik O ja! Daar heb ik over gelezen. Wat een grappige jongen, mooi haar, idiote jaren 70-bril. 

Nu is Teun Toebes alweer 24 jaar, maar dit boek schreef hij toen hij 21 was en student HBO-Verpleegkunde. Zijn stage in een verpleeghuis raakte hem zo dat hij besloot er te gaan wonen. Gewoon op een verpleegafdeling, bij de demente bewoners. Zijn boek is goed verkocht en al in 15 talen vertaald. Het is te leen in de e-bibliotheek. 

Teun vindt de woonsituatie van demente ouderen mensonterend en zet zich in voor verbeteringen van de huizen waarbij er ruimte is voor gezelligheid en aandacht. Hij beschouwde zijn medebewoners als vrienden en vriendinnen. Dat gebeurt er als je echt contact legt. Dat strookt geheel met mijn eigen ervaring met Mutti en Aunti, als ze je naaste naasten zijn begrijp je ze beter. Heb je contact. Teun wil beslist geen kritiek leveren op het personeel, want die zijn ook maar radertje in het systeem.

Het is interessant, goed geschreven, je leest het in één ruk uit. Het is een grappige welbespraakte jongen die snel overtuigt.

Wit

Het is de hoogste tijd voor nieuwe tubetjes wit-voor-waterverf. Het tubetje ‘dekwit’ moet vervangen. Vroeger zat er in mijn doos met aquarelverf altijd een tubetje wit dat geheel aan mijn wensen voldeed. Ik gebruik zo’n doos tot het napje ‘vaalbruin’ op is en dan bestel ik een nieuwe doos. De oude doos gaat dan in het buurtbiebje. Met de nieuwe verfdoos was er ook vanzelf weer een nieuw tubetje wit. Ergens is daar echter iets mis gegaan en toen heb ik blijkbaar twee tubetjes dekwit gekocht. Maar die mengt niet. En dat zie je pas als de tekening helemaal droog is.

Eerst ga ik naar de Pipoos. Dat is voor de mensen met creatieve hobby’s. Swaak is voor de professionele kunstenaar. Bij beide winkels is het trouwens stervensdruk. Zaterdagmiddag. Maar bij de Pipoos zie ik ze niet. De winkelmeisjes begrijpen niet wat ik vraag. Hun cheffin weet het wel, maar zij vindt dat de meisjes het zelf ook moeten weten. In het Systeem staat dat er nog drie tubetjes zijn, maar die zijn waarschijnlijk gestolen. Meer mensen dan ik zijn behoeftig naar witte verf. Ik bestel ze maar. 

Maar ja dan heb ik nog niets, dus ook nog maar naar Swaak, die wel vier merken wit-voor-waterverf op voorraad heeft. Die koop ik dan maar allemaal.

Belle

Al een paar weken had ik geen inspiratie voor een tekening, ik weet het aan het grauwe weer, maar eergisteren was die er ineens weer. Vandaag zou ik eigenlijk aan mijn Jaaroverzicht 2023 beginnen, maar ik zie er wat tegenop. Waarschijnlijk omdat het gevoelsmatig grotendeels draait om het verlies van Will. Daar denk ik echt elke dag aan. Wat mis ik haar. 

Misschien ga ik nog aan het Jaaroverzicht beginnen, later, maar eerst een tekening. Kijk, dit krijg je van zo’n onverwacht bezoek aan een Slot Zuylen. Ik zat na afloop met Colette en Lise aan tafel terwijl Bobby ijverig creatief aan het koken was. We hadden het over tekenen, over Lise’s enorme tekentafel midden in hun woonkamer, en de mijne boven. 

Het oude land

Gelezen: Het oude land van Dörte Hansen. Duits schrijfster uit Noord Duitsland, omgeving Hamburg. Het is een tip van de Bayerische Freundin. Hedendaagse intellectuele vrouwen op het platteland: het is een slag romans dat mij aanspreekt, blijkbaar. Juli Zeh die van Berlijn naar Brandenburg verkast. Kristine Bilkau die nog wat noordelijker in Sleeswijk Holstein gaat wonen. Hier gaat het over de stugge boerenbevolking, die na WOII vluchtelingen uit Polen opneemt. Het gaat er allemaal ruig aan toe in die gezinnen. Je hebt de familieverhalen, de generaties, de gewoonten van de boeren en de wensen van de stedelingen die naar het platteland trekken. Creatievelingen. 

Te bed

Ineens lig ik ziek te bed. Keelpijn, snotteren, hoesten, hoofdpijn, warm hoofd, spookbeelden. Het gaat heel snel. Zou het Corona zijn? Je hoort veel Corona. We hebben in de badkamerkast nog wel wat zelftests liggen, maar ik zou niet weten hoe oud die zijn. En of dat nog werkt. Blijkt dat het houdertje met vocht, waar je je snot doorheen moet roeren, leeg is. Droog. Uitgedroogd. Voorlopig blijf ik maar in bed. 

Vispannetje

Gegeten: Vispannetje met courgette en zoete aardappelpuree. Heel erg lekker. Omdat verse kabeljauw zo duur is koop ik deze keer voor dit gerecht van die blokken Kabeljauwstukjes uit de diepvries. Het blijft heel lekker. Het gerecht is smeuïg mede door een bloemsaus (vanwege de gluten doe ik een roux-je op basis van aardappelzetmeel) van visbouillon.

Recept:

https://15gram.be/recepten/vispannetje-met-zoete-aardappelpuree-en-courgette

Slot Zuylen

Colette en Lise komen een dagje op bezoek en geheel in traditie gaan we samen naar iets historisch in de buurt, en wel naar Slot Zuylen. Dat ligt op slechts een half uur wandelen van ons. Ik wandel er heel vaak naar toe en omheen, maar binnen was ik er nog nooit. Ik heb er ook weinig mee, maar ik doe mijn best er de schoonheid van te ontdekken. De anderen zijn duidelijk geïnteresseerder dan ik. 

Ik zeg dat ik altijd kwaad word op puissante rijkdom omdat die meestal gerealiseerd is over de ruggen van anderen. Ook de familie Van Tuyll tot Serooskerken verdiende geld aan de slavernij. https://radar.nl/events/slot-zuylen-en-slavernij/

App

De gym heeft een - nieuwe - app. Apetrots. Kunnen ze nóg beter communiceren, menen ze. Maar als eerste zie ik een agenda waarin staat dat we 2 en 9 januari les hebben en dat is niet zo. We beginnen weer de 16e. Dus ik stuur bij wijze van feedback een mailtje, of ze die data misschien kunnen afstemmen met onze juf. Dat dit meer verwarring opwekt dan dat het verheldert. Krijg ik als antwoord (anoniem) dat dat automatisch ingeladen wordt, dat ze daar niets aan kunnen doen. Dat moet je niet tegen mij zeggen.

Nieuwe zalen

Er is lange tijd verbouwd aan het Centraal Museum te Utrecht, om precies te zijn aan het Collectie-gebouw. Het deel waar de vaste collectie hing/hangt. Een week of wat geleden was er een trotse heropening van, ik had ook een uitnodiging, maar ik ging daar niet naar toe, want ik heb het niet zo op de vaste collectie van het Centraal Museum. De tijdelijke tentoonstellingen vind ik wèl leuk. Fris. Hedendaags.

Maar Elly stuurde mij vorige week een lóvende recensie uit de Volkskrant De artistiek directeur van het museum Bart Rutte had de journalist in kwestie helemaal ingepakt. En toen stuurde ze een heel erg leuke foto van een zaal. Deze. Dus ik ga toch. Vandaag. Het is heel druk. Allemaal kerstvakantie-bezoekers.

Op de een of andere manier vind ik de door Elly gefotografeerde zaal ook het leukst. Het is de kunstverzameling van de Utrechtse zus en broer Josephina en Lambertus van Baaren, telgen uit een welgestelde aannemersfamilie, toendertijd woonachtig aan de Oudegracht. Het zijn schilderijen die me aanspreken, impressionistisch en daaromtrent, die heeft dit museum verder niet zoveel. En volgens mij doet het gezellige behang ook een boel.

Ik vind er van alles van. In Den Haag hebben ze onderin het museum de Wonderkamers, een vrolijke verzameling kunstschatten. Voor kinderen. Kijk-eens-wat-wij-allemaal-bewaren-hier. Maar het is niet de meest overtuigende manier om de grootsheid van je collectie te presenteren, denk ik. Wel hebben ze een zaal met: ‘Kíjk! Gerrit Rietveld!’ Maar niet ‘Kijk! Pyke Koch’ of ‘Kijk! Jopie Moesman!’ Het is allemaal een beetje een allegaartje. Allemaal werken die ze heel erg mooi vinden en die ze zelf bij elkaar associëren. Weinig informatie over de kunstenaars. Ik had denk ik per kunstenaar of stroming waar je apetrots op bent een zaal, een foto van de kunstenaar en een biografietje plus aansprekende tekst over zijn/haar stijl doen. En een leuke anekdote. Dat is wat de mensen aanspreekt. 

Er wordt in de introductie steeds gezegd: Kijk zelf naar wat je ziet, maar er is veel te veel om te zien. Het is fijn als je aandacht geleid wordt. 

Ach het museum is nu veel beter dan het was, ze hebben echt hun best gedaan. Maar zo enthousiast als de Volkskrant-recensent ben ik niet.

Langs de IJssel

Schoonzusje te Heerde raadt ons aan om op de terugweg een stukje langs de IJssel te rijden, waar de waterstand extreem hoog is. ‘Ga maar even langs Veessen (nooit van gehoord), dat is vlakbij.’ Maar ja, wat weten wij nou helemaal van de omgeving IJssel en Veluwe. Ik typ Veessen in op Google Maps, maar als we bij de IJssel in de buurt komen, alwaar vele ramptoeristen, stuurt Google me naar het zuiden, terwijl we volgens Bobby naar het noorden moeten. 

Enfin, na een paar kilometer, zodra het kan op die smalle dijk, keren we om richting het noorden, inderdaad ligt daar het dorp Veessen, maar dan is het einde zoek. Het is er druk, fietsers, auto’s, tractoren, motoren en dat allemaal op een smalle doorweekte dijk. En geen plek om te stoppen, laat staan te keren. Wanneer kunnen we naar links, vraag ik om de drie minuten. Nergens dus. Maar Bobby weet een mooie route, zegt hij. Hij heeft de kaart op schoot. En zo rijden we op Tweede Kerstdag eindeloos over de IJsseldijk noordwaarts. ‘Straks zitten we in Zwolle’, roep ik, steeds geagiteerder.

Bij Wapenveld kunnen we eindelijk richting de A50. We komen in Hattem terecht. Waar ligt dat allemaal? ’Moeten we bij de A50 richting Apeldoorn of Kampen?’ Bobby heeft geen idee. ‘Apeldoorn is de A1’, weet hij. Nou ja, uiteindelijk staat er gelukkig Amersfoort op een bord en komt alles goed.

Boomers

Aan het eind van Eerste Kerstdag spelen we een spel: OK Boomer! Voor de neven en nichten zijn wij (hun ouders en wij oom en tante) ‘boomers’, kort voor babyboomers. Dat in onze definitie  babyboomers van vlak na WO II waren, en dus 10 jaar ouder dan wij, dat doet er niet meer toe. Boomers en millennials. De oudjes (wij dus) hebben een stapel kaarten met vragen over de jaren zeventig en tachtig, die moeten de jongeren beantwoorden, de youngsters hebben vragen voor ons over hun belevingswereld. Eigenlijk gaan die alleen maar over de telefoon, over icoontjes van appjes die zij gebruiken. Dat wij die allemaal niet kennen leidt natuurlijk tot grote hilariteit.

Dat is het slot van een heel erg leuke Kerst in Heerde. Schoonzusje en Zwager hebben vier kinderen van 32 tot 25 jaar. Twee van hen hebben steady vaste verkering. Dus we zijn met tien. De oudste dochter werkt momenteel in Damascus (in de internationale hulpverlening) en een zoon in Toulouse (in de vliegtuigindustrie). Dus het is een wonder dat iedereen tezamen is. Voor zover ik dat kan zien is het een vrolijk saamhorig gezin. In de middag krijgen we allemaal cadeautjes onder de kerstboom. Moeders en dochters hebben dat verzorgd. De youngsters koken. Heel erg lekker. Bobby heeft de wijnen verzorgd. Het hoofdgerecht is gevulde pompoen (heel erg lekker) en fazant. De zoete aardappelpuree was ook lekker, evenals de in witte wijn gekookte stoofpeertjes. En dan nog diverse salades en regenboogworteltjes. We kunnen geen pap meer zeggen.

De avond wordt afgesloten met groepsfoto’s en dan dat Boomker-spel. Tot de een na de ander niet meer kan van slaperigheid. Bobby en ik slapen in de caravan. Voor het eerst van ons leven in een caravan.

This is my Song

Ondanks mijn gemiezemuis vooraf wordt het toch een hele mooie Kerstavond. Het prachtige Woudkapel-kerkje midden in bos en villawijk is stampend vol. Er zingen ruim twintig zangers mee in het gelegenheidskoor. De dienst wordt geleid door twee vrouwelijke voorgangers: Christa Anbeek en Madelief den Brok. Ze doen het anders dan anders, met een heel eigen vrouwelijke touch, maar ook met respect en gevoel voor traditie. Zo werden er alleen maar bekende kerstliederen gezongen. Dan kun je mooi uit je hoofd meezingen.

Als koor zongen wij onder meer ‘Song of Peace’ van Sibelius. Vanwege de toestand in de wereld. Ik zong voluit mee. Bobby was ook mee en zei dat hij af en toe mijn stem hoorde zingen. Dat dat mooi was (dat hoop je dan maar). Dat het een goede keus is geweest om hier te gaan zingen in plaats van het woensdagavondkoor.

- Interview met hoogleraar Christa Anbeek: 
https://www.trouw.nl/religie-filosofie/theologe-christa-anbeek-wil-het-niet-meer-over-god-hebben-maar-over-de-kwetsbaarheid-van-het-leven~ba31b199/

Kerstavond

Het valt niet mee dat 24 december dit jaar op zondag valt. En dat het ook nog eens bere-slecht weer is. Kerst is nog niet eens begonnen. 

Eigenlijk houd ik helemaal niet van Kerst. We hebben nu al weken ‘voorpret’ met kerstconcerten, kerstkaarten, kerstbomen, kerstlichtjes, amarylli, kerstkransjes, kerstborrels, oneindig veel kerstfoto’s in de app, en niet te vergeten de gesprekken over wat-ga-jij-doen-met-de-kerst? Toen Mutti nog leefde gingen we een dag naar Emmen, daarna zo lang Schoonmama nog onder ons was gingen we één Kerstdag naar Maassluis. En toen naar Auntie in Rotterdam Ommoord. En met Will als mede-spil deed ik mijn eigen kerstavond-diner. Maar die mensen zijn er allemaal niet meer. 

Niet dat we een lege Kerst hebben. Vanavond zing ik in een gelegenheidskoor in de Woudkapel in Bilthoven. Dat vind ik wel mooi spannend. En we zijn maar voor maar liefst twee kerstdiners uitgenodigd, waar ik blij mee ben. Stel je voor dat we die druilerige kerstdagen thuis op de bank zaten.

Je doet wat je kan tegen de kerstdruil. Vanmiddag stort ik me na de boodschappen maar op de Madonna’s. Met Kerstmuziek van de King’s Singers op de oren. 

Het is bij de Madonna’s dit keer heel moeilijk om het wit en het licht goed te krijgen. Een tijd geleden heb ik een tubetje dekwit gekocht, dat niet goed mengt met de aquarelverf. De aquarelverf zelf mengt ook al niet zo goed. 

Madonna’s met kind geven altijd een mooie diepe snik.

Buitenleven

Gelezen: Buitenleven door Nina Polak. Van de bibliotheek gehaald. Twee weken geleden had ik haar debuut geleend over de twee kinderenvan twee lesbische moeders: We zullen niet te pletter slaan. Een onconventionele jeugd en daarna zoekende zielen. Het is indertijd (2014)  de hemel in geprezen en bekroond, maar ik heb het toch niet helemaal uitgelezen. 

Wat wat meer over de auteur gelezen, ze is van 1986, schrijft veel over ‘modern leven’ voor De Correpondent. Toen toch een ander recentere titel geleend: Buitenleven. Het gaat over een vriendinnenstel dat van de grote stad Amsterdam naar een dorp in Noord-Groningen verhuist. Ruimte. Geen drukte. Zoals je dat kunt dromen. De een is schrijfster, de ander basketbalcoach. Ze komen er in contact met een tv-psychiater die in de buurt woont en een manipulatieve persoonlijkheid, die een wig tussen hen drijft.

Te Driebergen-Zeist

Nieuwe Wilma is een paar weken geleden bij tuinieren uitgegleden en heeft haar pols gebroken. Vandaag ga ik op ziekenbezoek. Ze kan wel weer lopen, dus gaan we naar de heide bij Landgoed Heidestein bij Driebergen-Zeist waar zij woont. Maar eerst kopje koffie en lunch, grotendeels door haar man verzorgd. Want dat gaat allemaal niet met een gebroken pols.

Het is interessant om mee te maken hoe zo’n polsbreuk de huiselijke routine ontregelt. Want nu loopt de vrouw die altijd het huishouden bestiert opeens haar man te commanderen, die zo zijn best doet maar bijna alles fout doet. Het doet hem wel goed dat ook hij alles mag vertellen.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/heidestein 

Gelezen in 2023

De eerste maanden van 2023 las ik nauwelijks een boek. Ik maakte meteen in februari al zorgen over mijn eindejaarslijstje. Meestal zijn dat toch wel rond de 40 boeken. Als ik dat niet haal, dan vrees ik dat ik mentaal ernstig achteruit kachel. Maar het kan verkeren. De laatste maanden lees ik weer graag. Vorig jaar waren het er trouwens ook 'maar' 29. Ik zou de bekeken  films en documentaires kunnen gaan bijhouden. Zodat ik en de mensen zien dat ik geen leeghoofd ben.

Gelezen in 2023:
1. Dirk De Wachter, Vertroostingen (Lannoo)

2. Kaouter Adimi, De boekhandel van Algiers (AmboAnthos)

3. Kristine Bolkau, Bij de buren (Cossee)
4. Maeve Brennan, De Rozentuin (Atheneum)
5. Ian McEwan, Amsterdam (De Harmonie)

6. Onno Blom, Amstelglorie, De Volkstuin van Jan Wolkers (De Bezige Bij)
7. Gerbrand Bakker, Rotgrond bestaat niet (Cossee)
8. Ciara Geraghty, Achter de horizon (Lannoo)
9. Greta Riemersma, Het land van zijn vader (Podium)
10. Claudia Durastanti, De vreemdelinge (De Bezige Bij)

11. Fredrik Backma, Een man die Ove heet (Volt)
12. Bibi Dumon Tak, Oorlogsdieren (Querido)

13. Bibi Dumon Tak, Bibi’s doodgewone dierenboek (Querido)
14. Anne B. Ragde, Het wenshuis (De Geus)
15. Jannetje Koelewijn, Ruimte maken voor het andere. Het denken van Marjan Slob (Denker des Vaderlands) (AmboAnthos)

16. Lindsay Gibson, Ongezien opgegroeid. Herstel van een jeugd met narcistische, afwijzende en afstandelijke ouders (Boom Psychologie)
17. Joep Dohmen, Het leven als kunstwerk van de filosoof (Boom Filosofie)
18. Sofia Lundberg, Hilma af Klint en haar salon op vrijdagavond (Orlando)
19. Elik Shafak, 10 minuten 38 seconden in deze vreemde wereld (Pluim)

21. Doris Knecht, Het bericht (AmboAnthos)
22. Ap Dijksterhuis, Op naar geluk. De psychologie van een goed leven (Prometheus) 
23. Hans Münstermann, Micha (De Kring)
24. Claudia Roden, Med. Een kookboek (Fontaine)
25. Oek de Jong, Man zonder rijbewijs (Atlas Contact)

26. Dörte Hansen, Het oude land (HarperCollins)
27. Marjan Geurtsen, Een bijzondere liefde. Als je partner transgender is (De Vrije Uitgevers)
28. Nina Polak, Buitenleven (Prometheus)
29. Teun Toebes, VerpleegThuis (Arbeiderspers)
30. Marja Pruis, Vertrouweling (Nijgh & Van Ditmar)

- Gelezen in 2022

Cajun

Lekker maaltje gekookt: romige kip met cajunkruiden. Met aardappelen en broccoli. En zure room. Ik doe trouwens extra groenten, ook nog een rode paprika. Er staat: 500 gram aardappelen, dat kan wel wat minder.

Wat een beetje onduidelijk is aan het recept is dat er sprake is van ‘zakjes’ cajun-kruiden, dat is toch geen maateenheid? Van een andere kip-cajun-recept herinner ik me dat er twee éétlepels door gingen, dus ik doe niet te zuinig, zodat het resultaat wel behoorlijk pittig is. Maar de zure room blust het weer. 

Recept: https://dinnerly.nl/menu/74031-romige-kip-met-cajunkruiden-en-aardappels-en-broccoli

Taxi

Ik heb een hele mooie taxidienst vandaag. Het is héél druk. Herinner me dat ik vier jaar geleden met dit werk begon, precies op de dag voor kerst. Drúk! Toen liep het me helemaal om. Elk kwartier had ik een nieuwe rit, zonder adempauze. Al snel liep ik toen enorm achter op schema dus overal stonden die oude mensen buiten op straat te kleumen. Ook nu is het weer knetterdruk rond het Groot Winkelcentrum in Overvecht. 

Ik heb voornamelijk vaste klanten vandaag. Mevrouw Tukking die naar de kapper moet. En de andere mevrouw Tukking die naar het winkelcentrum gaat. Ze heeft een grote ronde pleister op haar voorhoofd en ik zie bloedresten. Ze vertelt dat ze daar huidkanker heeft, die van de week is weggesneden. Ze is wankeler dan ooit. Er is nu voor het eerst een vrijwilligster die haar opwacht bij de Hema om met haar boodschappen gaan doen. 

Mijn lievelingsmevrouw Magdenburg gaat voor de derde keer deze week boodschappen doen bij AH in winkelcentrum De Gaard bij Tuindorp. Ze weet niet of en wie er langs komt met kerst, maar ze wil genoeg in huis hebben. Ze heeft drie linnen draagtassen die elke keer vol zitten. Ze heeft vijf kwartier nodig voor haar boodschappen doen. Zo wankel als die negentigplussers door zo’n winkelcentrum schuiven.

De mooiste rit is met mevrouw Hamer. Die rijden we elke vrijdag van Huis aan de Vecht naar haar dochter aan de Hildebranddreef, waar ze dan de hele dag is en om 16.15u weer terug. Die had ik al maanden niet gezien. De dochter was ik een maand of wat tegengekomen in de Lidl, en die vertelde toen dat haar moeder veel minder was, op de verpleegafdeling lag, en niet meer kon komen. En nu is ze er weer! Mevrouw Hamer! zeg ik, wat fijn dat u er weer bent. Ze had hartklachten gehad, vertelt ze, was geopereerd en toen kon ze niets meer. ‘Zat ik daar gevangen op de 11e etage.’ Met alle wilskracht van de wereld heeft ze met een fysiotherapeut geoefend tot ze weer zelfstandig naar beneden kon en naar buiten en nu dus naar haar dochter. Omhoog komen uit de auto kan ze niet, maar daar help ik natuurlijk bij.

- De eerste rit in december 2019:

http://lucietheodora.blogspot.com/2019/12/overvecht.html?m=0

De Kerstkaarten

Elk jaar is het moment weer daar: de kerstkaarten. Ik heb het idee dat het weer meer wordt. We hebben er nu al tien gehad. Vorige week heb ik kaartjes laten maken bij de Fotofabriek. Dat gaat in negentallen, dus ik heb er eerst maar eens 3x9=27 besteld. Geen idee of dat genoeg was. Nee dus, volgend jaar worden het er 36. 

Het afgelopen decennium waren de oude (schoon)moeder en de oude tantes een belangrijke motivatie om kerstkaarten te gaan sturen, maar die zijn er niet meer. En dan deed je de zussen en broers, de buren, een paar vriendinnen, een paar vriendenstellen. Nauwe samenwerkingscontacten, wandelmaatjes, concertmaatjes. Het is weer aan het aantrekken met de kerstkaarten, heb ik de indruk. Om 22u bij de donkere brievenbus tref ik een mevrouw die ook in zonder licht haar envelopjes probeert uit te sorteren. We zijn het roerend eens: een kerstkaartje is leuker dan een kerst-appje.

Het Zeisterbos

Als je naar de weerapps kijkt zou je denken dat het de hele dag regent. Maar dat is helemaal niet zo. Tegenwoordig check ik de buienradar maar even, en dan valt het vaak enorm mee. Mooi is het niet, maar het was enorm lekker. Ella wordt steeds meer mijn vaste wandelmaat. Zij was ook een vriendin van Will en de ontwerper van ons Vakblad. Elke keer als we lopen hebben we het nog even over Will, die vorig jaar december al zo erge rugpijn had was dat we steeds gingen mantelzorgen. Huis poetsen, eten halen en koken, medicijnen halen. Pas eind januari kon ze onder de scan en toen was daar meteen het doodvonnis. 

Het Zeisterbos doen we vandaag. Wat is dat een leuk afwisselend bos. We komen ook langs het Zeister hertenkamp. De hertenkampen mogen gelukkig blijven bestaan. En na afloop een spekpannenkoek in het Jagershuys.

Wandeling Zeisterbos: 
https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/zeisterbos

Olga

Het kan niet op met de kerstsferen. Linda van het oude koor heeft me uitgenodigd voor een uitvoering ‘Olga’s Christmas Tour’ van een vijfkoppig mannenkoor genaamd Olga’s Vocal Ensemble. In de Pieterskerk. Ze zijn een beetje als de King’s Singers. En ook een beetje de Comedian Harmonists. Ze zingen geweldig goed. Vóór de pauze per klassieke kerstmuziek en daarna wat luchtiger tot Andre Hazes aan toe. Ze zijn Nederlands, Brits, IJslands, Russisch. Ze bestaan nu tien jaar en kennen elkaar van het Utrechts Conservatorium.

Autorijles

Gelezen: Man zonder rijbewijs van Oek de Jong. Wat een geweldig leuk boek. Oek de Jong heb ik nog nooit gelezen hoewel hij altijd hoge ogen gooit. Maar ik vond het altijd het een rare man en zeker in mijn feministische jaren koos ik andere boeken. 

Dit sprak mij ineens wel aan: een 66-jarige man die op rijles gaat. Zelf leerde ik autorijden rond mijn 35e en dat was al laat. Bobby deed het op zijn 50e, nadat hij mij leerde kennen en ik gezegd had: ik ga je niet overal naar toe rijden hoor! Dus het is wel een thema.  

Autorijles is een intens proces, je leert de stad anders kennen, je wordt geconfronteerd met hoe moeilijk iets leren kan zijn, je hebt al dan niet chemie met de instructeur, je hebt de theorieles, je hebt de spiegels, je hebt je familiegeschiedenis met auto’s, je hebt de conventies: een volwassene hoort eigenlijk auto te kunnen rijden. Nou ja en over al die dingen gaat dit boek. 

Oek de Jong (1952) heeft nooit auto gereden, is altijd meegereden met mensen, met zijn vriendin. Hij woont in hartje Amsterdam en bewoog zich altijd door de stad op zijn racefiets of met de tram. Maar hij en zijn vriendin hebben ook een huis op het Franse platteland en toen zij een ongeluk kreeg en polsen brak was hij geheel onthand. 

Ik geniet enorm. Feest der herkenning. Zelf natuurlijk ook in Amsterdam leren autorijden. Druk daar op de Rozegracht. Hoe hij de westelijke tuinsteden ontdekt, was hij nooit geweest. Verhalen over zijn ouders, allebei heel introvert. Hij ook heel introvert. In een interview met Wilfried de Jong in ‘Brommer op Zee’ vertelt hij dat het autorijden het ultieme moment was om zich te mengen in de wereld en te doen wat andere mensen ook doen. Uit de introvertie stappen.

Slangenleer

Vandaag hebben we feestelijk samenzingen van de drie zanggroepen in Bilthoven. Het is wel een beetje veel achter elkaar, maar ik wil het toch niet missen. We hebben niet genoeg repertoire voor een concert, dus doen we het zo. Ik besluit voor de feestelijkheid eindelijk maar weer eens ijdele  schoenen aan te trekken, nu het echt een stuk beter gaat met de hielspoorvoeten. De eeuwige sport- of wandelschoenen ben ik wel een beetje beu. Mijn Clarks-slangenleren laarsjes. Ik maak mijzelf graag wat wijs. Het zal slangenprint zijn.

Geen idee hoe lang ik ze al heb, ik schat zo drie, vier jaar. Al heb ik ze het afgelopen jaar niet kunnen dragen, de zolen zijn behoorlijk versleten. Ineens herinner ik me dat Zus4 in MeckPom ze zó leuk vond dat ze ze ook kocht. Bij Amazon. Maar ja, het zijn echt geen schoenen voor het platteland. Dus toen zij & ik laatst gingen fietsen langs de Oostzee heb ik nog een blik kunnen werpen op háár slangenlaarsjes, die er brand new uitzagen. We hebben dezelfde maat. Dus ben ik maar zo brutaal om te vragen of ik die van haar mag overnemen. En het mag. Zus3 is net daar te logeren en die zal ze mee naar Nederland nemen. 

O, dat de huisarts vorig jaar zei: ‘Het gaat vanzelf weer over, die hielspoor, maar het kan wel een jaar duren.’ En dat dat dan echt zo is. Bijna dan.

Pad Thai

Ik geniet momenteel nogal van Thaise recepten nu eens zónder kokosroom. Niet dat er wat mis is met kokosroom, maar nu even niet. Vandaag een ‘eenvoudige’ Pad Thai met kip en ei. Er is wel wat lastigs aan, namelijk dat je diverse dingen vooraf moet doen. Want als je niet vooraf het hele recept leest dan kun je aardig in de knoop raken. Eerst de rijstnoedels koken, het ei roerbakken. De courgette in lange slierten snijden.

Recept: https://www.ah.nl/r/1187225

Merry merry merry

De dirigente van mijn Bilthovense zanggroep organiseert elk jaar december een workshop Christmas Carols. De Bayerische Freundin is er gek op, zoals zij ook gek is op kerstversiering, en daarom ga ik mee. Morgen hebben we ook nog een afsluitend zangfeestje van haar beide zanggroepen, met ook Christmas Carols, dus nu heb ik mijn vuurdoop wel gehad. Merry merry merry Christmas. Je moet er niet over nadenken, zegt de dirigente, je moet er gewoon van genieten. In de middag gaan ze ook nog zingen bij winkels in Bilthoven, maar er zijn grenzen. Zeker met dit kouwe grauwe weer. 

De Bayerische Freundin ken ik van het woensdagvondkoor. Sopraan. Zij is er eerder weggegaan dan ik. Nu is ze voor het eerst mee naar Bilthoven. Ze zou al in september maar toen ging het niet. Ik heb heel hoog opgegeven over de dirigente, en ben heel benieuwd of ze even enthousiast is. Dat is ze.

May December

K. belt of ik mee ga naar een film, ze zou met een andere vriendin gaan, heeft kaartjes, maar die is plotseling verhinderd. Het gaat om May December. Omdat ik nauwelijks meer naar de bioscoop ga ben ik niet zo op de hoogte van nieuwe films, dus ik lees me vooraf maar even in. Zeer positieve recensies. Een actrice gaat het waargebeurde verhaal spelen over een onderwijzeres van destijds 36 jaar die een verhouding begon met een 13-jarige jongen. Zij heeft in de gevangenis gezeten, heeft daar een kind gekregen, en toen ze eruit kwam is ze met die jongen getrouwd. Over die affaire wordt een film gemaakt en de actrice gaat een paar dagen in dat gezin meelopen om het allemaal beter in- en aan te voelen.

Het is mooi gefilmd. Veel meer dan ik verwacht op grond van de recensies wordt de achtergrond van de film opengelaten. Ik weet niet of de filmer ervan uitgaat dat het schandaal van de vrouw die het aanlegt met een jongen en die daarvoor naar het gevang gaat algemeen bekend is, waarschijnlijk is dat in de USA het geval, maar hier toch minder. Hier gaat het toch echt over de actrice die de rol goed wil spelen. Of die nieuwsgierig is. Die in een wonderlijk gezin terecht komt. Die wel een soort van welkom wordt geheten maar niet erg open wordt benaderd. 

Preacher Man

Bobby werkt in een multifunctioneel kerkgebouw dat aan vele doelgroepen verhuurd wordt. Doordeweeks en op zondagen. Hij kan daar smakelijk over vertellen, vooral over de Afrikaanse predikers. Er zijn bijzonder veel kerkgemeenschappen waar de mensen geen weet van hebben. Ik ben er wel eens jaloers op. 

Maar vandaag heb ik een heuse prediker in de Buurt Taxi. Ik denk dat hij Surinaams is. Hij heeft last van hyperventilatie en het raam aan zijn kant moet open, maar dat weerhoudt hem niet om tegen mij te gaan prediken. De Samaritaanse vrouw. Ik ben de strekking van zijn prediking alweer kwijt maar het kwam er erop neer dat iedereen in zijn/haar eigen tempo tot de Heer komt. 

Te Reeuwijk

Op het Journaal was (behalve het ongemeen felle kamerdebat over de kabinetsformatie en Wilders, het slot van de klimaatconferentie in Dubai en een VN-bijeenkomst over de oorlog in Gaza, en de nieuwe president in Polen die alle kwaad gedaan in 8 jaar extreemrechtse regering weer moet oplossen) een itempje over het weer dat werd geïllustreerd met een prachtige foto bij de Reeuwijkse Plassen. Laat ik daar nu ook net vanmiddag geweest zijn.  

Ik was van plan om ná de tentoonstelling in het Fotomuseum naar de Haangse Zuidduinen en het Zuidstrand te gaan, maar het druilde ter plekke zo dat ik accuut geen zin meer had. Maar bij Gouda brak de hemel weer open en zo reed ik de volgende afslag de snelweg af en kwam ik bij de Reeuwijkse Plassen. 

Het is daar heel mooi maar ook raar. Er is namelijk een Landal-huisjespark, direct grenzend aan de A12. Wie gaat daar nou op vakantie? Wat zul je je dan bekocht voelen!

Van een deel van de wandeling (6 km) zie je in de verte die auto’s ook razen, maar aan je rechterhand heb je dat fantastische meer vol vogels. En die luchten. Doet me denken aan vroeger het Twiske tussen Landsmeer en Oostzaan, ook vol vogels. Volgens een meneer met een verrekijker zijn het smienten, een een zootje snaterende grauwe ganzen.

Gewone mensen

Ik ben een beetje geprikkeld door de titel ‘Ordinary people’ van de tentoonstelling van fotograaf Rob Hornstra in het Fotomuseum Den Haag. maar ik wil er toch graag naar toe. Want zijn foto’s intrigeren. De eerste jaren van zijn loopbaan als fotograaf heeft hij vooral in Rusland gefotografeerd, of liever in de voormalige Sovjet-republieken, maar op een gegeven moment (na de Olympische Winterspelen in Sotsji in 2014) was hij er niet meer welkom en heeft hij zijn interessegebied verlegd naar ‘Europa’, maar dan wel de buitengebieden.

Hij gaat naar allerlei uithoeken, zonder plan, maar toch ook wel weer een beetje, want hij houdt ervan om slagers te fotograferen, jongeren, ambtenaren, en nog veel meer categorieën. Maar dan wel de onderkant van de samenleving. Om dat nou ‘Ordinary People’ te noemen. Ze wijken bijzonder af van wat wij dagelijks op tv zien, om maar wat te noemen. Middle class is meer gewoon dan gewoon. Deze mensen vallen allemaal in de categorie ‘bezunner volk’. Wellicht is het woord ironisch bedoeld.

Hornstra laat zich verrassen, gaat met een volstrekt open mind op stap en komt overal binnen. Mooi. Knap. We zien mensen die niet gelijkvormig zijn gemaakt door tv en social media. Die in hun kleine wereld leven en er wat van proberen te maken. De burgemeester. De huismeester. De bewoonsters van een flat. Pubers in het portiek van een flat. Werknemers in slachterijen. Visverwerkende fabrieken.

Maar er zitten tussen al die bijzondere gewone Europeanen ook bijzondere gewone Nederlanders, zoals een keurig geüniformeerde marinevrouw uit Den Helder, een vrouw onder een droogkap thuis in Dieren en twee vrouwen van een organiserend comité in een buurthuis in Den Helder.

Fascinerend. Ik heb het boek bij de tentoonstelling besteld om er meer over le lezen.

https://www.fotomuseumdenhaag.nl/nl

Boerderij Van Dorst

Ik volg momenteel aardig wat series op tv. Lezen wil niet zo goed. Elke week nieuwsgierig naar de nieuwe aflevering. Zoals ‘Maestro’, over BN-ers doe heel graag dirigent willen worden. Ik ken ze niet allemaal, bijna niemand, maar het is geweldig om deze mensen in hun struggle op de bok te volgen. 

Ook ben ik weer verslaafd aan ‘Boerderij Van Dorst’, waar Raven van Dorst elke week twee gasten uit dectevisie-wereld ontvangt. Deze week zijn dat Arie Boomsma en Midas Dekkers. De een is sporthunk en gezondheidsgoeroe, de ander een gepensioneerde wetenschapper en schrijver. De twee hebben werkelijk niets gemeen. Raven en Arie dagen elkaar nog een beetje uit, maar Midas (ver in de 70) heeft nog heel weinig te vertellen. Hij werkt ook niet mee. Wil af en toe een borreltje. Hij vindt sporten niets en ook niet de overbevolking van de aarde. Mensen moeten gewoon geen kinderen meer krijgen, vindt hij. Alle wereldproblemen zijn daardoor veroorzaakt. Op sporten is hij ook tegen. ‘S avonds hebben de drie niet eens een gezellig gesprek maar spelen ze iets als PimPamPet. ‘Een totale mismatch’, concludeert Bobby als ik er kort verslag van doe. Maar dat kan ik niet beamen. Ik heb wel geboeid gekeken naar de enorme verschillen tussen de twee. 

https://npo.nl/start/serie/boerderij-van-dorst/seizoen-3/boerderij-van-dorst_5/afspelen?at_campaign=npostart_player&at_channel=npostart&at_creation=share-link&at_detail_placement=1:lq3ycf1u:636fa4e29a4b4e7aa50c9c4a6e80091e&at_format=share_button;;0_0&at_general_placement=serie||boerderij-van-dorst||seizoen-3||boerderij-van-dorst_5&at_medium=display&at_variant=organic

De nieuwe printer

Om vijf voor negen krijg ik een mailtje dat de nieuwe printer tussen negen en elf bezorgd wordt, dus ik als een haas onder de douche en aankleden. Om kwart over negen is-ie er inderdaad. Pff. Eerst wat andere klussen doen want ik zie er behoorlijk tegenop. Ik kan toch zo goed bedenken wat er allemaal mis kan gaan!

Eerst de oude printer naar beneden dragen, dan de doos openen (met instructie 1 en 2 in vijftien talen). Gelukkig heb ik van CoolBlue ook een instructie in de mail gekregen, die is begrijpelijker. Alle plakbanden en andere beschermingsdingen verwijderen. Dan de printer aan het lichtnet hangen (maar niet aan de computer) en de patronen plaatsen. En dan installeren. Er zit een cd’tje bij met het installatieprocedure, maar ik heb helemaal geen laatje meer in mijn laptop om een cd’tje in te stoppen. Man, wat stressen. Ik typ voor het installatieprogramma steeds ‘https’ terwijl het ‘http’ moet zijn. Dat duurt ook 10 minuten voor ik dat door heb.

Maar als ik ter proef een receptje print, en het printje kómt gewoon, wat een opluchting. Nu naar de afvalstraat.

Trans

We zijn te eten bij H., die op een gegeven moment vertelt dat zijn schoonzoon van begin dertig onthuld heeft dat hij zich zijn leven lang al een meisje/vrouw heeft gevoeld en nu wil onderzoeken of hij een transitie naar vrouw zijn wil ondergaan, zoals dat heet. Ze zijn een heel leuk stel met een diepe klik. Maar ik ben toch niet lesbisch, zegt H.‘s dochter nu in verwarring. 

Ik heb pas geleden een documentaire gezien (teruggekeken) waarin drie stellen gevolgd worden waarvan een een transitie heeft ondergaan. Een vrouw die man werd en een man die vrouw werd. En die bij elkaar bleven. Het was bijzonder en mooi om te zien. Hoe de partner geconfronteerd wordt met iets wat hij/zij nooit bedacht had, en haar eigen proces in gaat. Jammer jammer jammer dat ik er niet over geblogd heb want ik kan de documentaire niet meer terugvinden. 

Een van de geportretteerde personen was Marian Geurtsen, theologe, die ik laatst voor het Park geïnterviewd heb over de stiltewandelingen die ze organiseert. Zij blijkt er ook een boek over geschreven te hebben, met interviews met partners van transgender.

Het gaat niet over of zij lesbisch is, zeg ik. Die etiketten. Als twee mensen echt van elkaar houden en er een diepe klik is, dan hóeft de relatie door zoiets niet over te gaan. Dat vond H. een grote eye-opener.

Kookboek

Terwijl we aan de Mosel vertoefden kwam een bericht in mijn e-mail box van mijn buurtbibliotheek dat het boek Med. Een kookboek van Claudia Roden voor mij gearriveerd was, en een paar dagen later dat ik het nú wel op moest halen, want anders ging het weer verder naar de volgende lener. Mijn smeekbede of ze het alsjeblieft nog even wilden laten staan hielpen gelukkig. Woensdag heb ik het gehaald. 

Ik had het boek aangevraagd nadat ik een zeer inspirerende documentaire over Claudia Roden gezien had. Ik heb wel wat planken kookboeken maar gebruik ze bijna nooit. Ik zoek eigenlijk altijd op internet bij vaste kookblogs en soms ook bij supermarkten. De goeie recepten zet ik op mijn blog en in een mapje op de computer. Verhalende kookboeken vond ik in het verleden altijd ergerlijk. Maar nu ik zo gevallen was voor Claudia Roden en haar levensgeschiedenis was ik ook benieuwd naar haar boek. 

Dit boek is zeer inspirerend. Misschien komt het doordat ik de laatste jaren meer aan het koken ben geslagen dat alleen al bij de foto’s en de ingrediëntenlijst het water me in de mond loopt. En dat ik de verhaaltjes over haar ouders, grootouders, broers en zussen, en over waar ze de recepten vandaan heeft, menu meer aanspreken. De Egyptische, Syrische en joodse roots, de reizen om de Middellandse Zee.

Ik heb wel vergelijkbare recepten gemaakt, zoals laatst nog kip met abrikozen, maar hier is het er iets aanstekelijker gepresenteerd dan op de kooksites. En de liefde waarmee eten gemaakt wordt, zoals zegsters weer benadrukt. Dan schaam ik me wel eens dat ik vroeger zo op mijn moeders eenvoudige weinig creatieve kookkunsten mopperde. Maar ze deed het maar mooi wel, dag in dag uit, voor acht personen. Die nooit een complimentje gaven of bedankten. Aardappelen, groente, gehaktbal, jus. En op zaterdag eenvoudige macaroni. En op zondag soep en sperzieboontjes. Dan zou ik nog wel een schietgebedje naar haar in haar hemel willen sturen, met een bedankje. Bobby kook af en toe ook zoals zijn moeder kookte.

De recepten  van Claudia Roden zien er heel erg leuk en smakelijk uit. Verwennen van je geliefden / gasten. 

Storing

Apparatenstress. Van de week wilde ik de tickets voor de voetbalwedstrijd printen en toen liep het papier vast. Het is altijd een heel gedoe, een vastgelopen vel papier in de printer, maar ik kreeg het er uit, zonder scheuren en restjes papier in de machine. Maar daarna deed de printer het niet meer. En scannen deed hij ook niet meer.

Veel mensen gebruiken geen printer meer, maar ik zou niet zonder kunnen. Bladmuziek, formulieren, tickets… Tekeningen, en foto’s als materiaal voor tekeningen. De leaflets voor de stille wandelingen…

Ik heb een Canon inkjet. Zo’n apparaat kost slechts 55 euro, maar de printerpatronen kosten ook zoiets. Er moeten twee patronen in: zwart en kleuren. En ook al koop je ze XL, ze zijn zo weer leeg. Je kan je er over opwinden, over dat verdienmodel, maar dat lost weinig op, dus ik heb me er maar bij neergelegd. Maar dat hij het niet meer doet, om niks, dat is vreselijk. 

Deze printer heb ik nu zo'n twee jaar, de vorige weigerde ook ineens dienst. Een apparaat van vijftig euro laten nakijken/repareren kost al gauw twee keer zo veel als het apparaat zelf. Ik kocht mijn elektronische spullen altijd bij de BCC, maar die is nu failliet. (En de winkel die de inktpatronen met de hand navulde voor minder dan de helft van de prijs is sinds een jaar ook failliet. Maar dit terzijde)

Enfin. Omdat aan-uit, resetten en even laten rusten ook nog wel eens helpen heb ik nog geen nieuwe gekocht. Dit probleem heb ik al een week. Elke dag doe ik aan uit en resetten, maar er gebeurt geen wonder. Ben inmiddels behoorlijk onthand, want de dirigente heeft 9 muziekstukken gestuurd voor met kerst. En ik wil Lineth Beerensteyn tekenen.

Nu moet ik maar een nieuwe Canon bestellen bij Bol.com ofzo. Want ik heb nog twee van die dure Canon-printerpatronen, die alleen op dit model printer passen.  'Zal ik er nog even naar kijken', vraagt Bobby behulpzaam. Maar omdat hij nogal op (mijn) apparaten kan vitten heb ik daar niet zoveel zin in. Zelf heeft hij inmiddels een laserprinter aangeschaft met wonderbaarlijk weinig problemen. Maar die inkt is dik en vet en mengt zich niet met water, wat zo nodig is voor mijn zelfbedachte tekentechniek. Stoot water zelfs af. Daar kan ik bij het tekenen niets mee.

‘Zal ik er toch niet nog even naar kijken', biedt Bobby weer aan. Ik sputter nog wat tegen, maar omdat het vaker voorkomt dat ik hem er naar laat kijken en dat dan zomaar zonder dat hij iets doet het probleem voorbij is, moet ik hem een kans geven. En wat denk je? Hij print weer en scant weer. Alleen niet scherp. En maar even. Maar al gauw loopt ook hij op tegen alle problemen waar ik ook de afgelopen week tegenaan liep. Dan maar een nieuwe bestellen.

De zin van dit alles? 

Beerschoten

Het is stikmistig vandaag. Bij de weg is dat niet fijn maar in het bos is het prachtig sprookjesachtig. Met Ella wandel ik op landgoed Beerschoten bij De Bilt. Ik ben er al zo vaak geweest, maar ik leer de weg er niet kennen. Altijd doe ik de witte wandeling. 

Door de kamerplanten

Vorige week is het kantoor van de Buurt Taxi verhuisd naar een tuincentrum in Noord-Oost Utrecht. Vanwege het weekje weg heb ik niet kunnen helpen. Vandaag moet ik naar de nieuwe stek. Het is nu ineens 20 minuten fietsen in plaats van vijf. En dat met die kou. Dus om vijf over acht de deur uit in plaats van om twintig over. 

Ineens is alle routine weg. Waar moet je naar binnen? De aanwijzingen op de groepsapp zijn: ‘ga naar binnen door de tweede groene schuifdeur’ en dan: ‘bij de volgende schuifdeur naar rechts’. Ik vraag het aan wat employees die buiten staan de roken en die zeggen dat ik ‘door de kamerplanten’ moet.

In het verleden stonden de taxi’s in de Parkeergarage van de IJsbaan, nu staan ze buiten. En omdat het hybride auto’s zijn moeten ze aan een laadpaal. Ook daarover hebben we op de app instructies ontvangen. De laadpalen staan ‘naast de oliebollenkraam’.

Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker veranderingen en instructies. Dus vandaag zie ik er gewoon een beetje tegenop. Er liggen nieuwe snoeren voor het opladen achter in de auto en ‘druppels’ om de laadpaal in werking te krijgen. 

De andere chauffeurs hebben het ook . We willen liefst gepamperd en begeleid worden. Maar wie pampert ons? Je moet het zelf oplossen.

Aan het eind van mijn dienst weet ik alles en ben ik gepromoveerd tot senior.

Hup Holland Hup

Het was ruim twee maanden geleden op de verjaardag van Hani501 dat ik Dia tegenkwam die vertelde dat ze sinds kort vrouwenvoetbalwedstrijden bijwoonde, van de Oranje-Leeuwinnen en van Ajax, en dat ik zei dat ik wel mee wilde. En vandaag is het zo ver. We gaan naar Tilburg. Nederland-België. Terwijl tegelijkertijd in Glasgow Engeland-Schotland speelt. 

We zouden met de trein gaan, maar het Willem II Stadion ligt nogal ver van het station en de kans dat we de laatste trein terug gaan missen is levensgroot. Dus we gaan met onze auto. Vooraf plan ik een topdagje Tilburg met gratis parkeren, een bezoek aan Museum De Pont, Indonesisch eten en vanaf 18.30 het Stadion. Waratje geen sine cure, want ik weet niets van Tilburg. Dia komt uit Amsterdam en ik kan haar om 14u van de Kiss&Ride Utrecht (Oost) oppikken..

Wat een dag. Even helemaal uit de comfort zone. Maar alles gaat helemaal goed. Zo’n live voetbalwedstrijd, die ik  normaal alleen op tv beleef, is heel erg leuk. Als het om vrouwenvoetbal gaat dan. 14 duizend bezoekers en helemaal uitverkocht. Alle soorten en maten en leeftijden en groepjes. Vaders en dochters, dochters en moeders, hele gezinnen, collega-groepjes. Het is een groot feest. En Dia en ik gaan all the way. De aftrap is om 20.45u en we zijn er al om 18.30u. Er is de Fanzone met merchandise en patat en disco. Ik ben nog wat geremd, maar Dia koopt voor zichzelf een sjaal en voor mij een muts. Dat is fijn, want het is ijzig koud. We krijgen vlaggetjes en andere oranje feestartikelen. Wij moeten inchecken bij Ingang O waar ook de spelersbussen arriveren.

Het is heel anders dan voetbal op tv. Er gebeurt veel meer om je heen. Voor de wedstrijd oefenen beide teams op het veld. Mannen in gele hesje checken de hele grasmat. Terwijl het stadion vol stroomt is er wat entertainment met muziek en quizzen. En dan de volksliederen. We juichen en zingen uit volle borst mee.

Maar je ziet van het spel veel minder dan op tv. Daar heb je close ups en herhalingen en commentaar. De eerste helft speelt Oranje veel op de Belgische helft en daar zien we veel van, maar de tweede helft zien we van heel ver. We zien de winnende doelpunten nauwelijks, laat staan dat we door hebben wie er scoort. Wel zitten we tussen meisjes (jonge vrouwen) die de hele tijd aan het checken zijn hoe Engeland het doet. Het is in Glasgow 3-0, 4-0, 5-0, en op het laatst 6-0. Wat dat betekent voor onze 2-0, 3-0 en in de laatste minuut 4-0 kunnen we nauwelijks bevatten. (‘Was die van Miedema?’ Dus die explosie aan het eind ook niet. 

In de auto terug (de rit van Tilburg naar Utrecht duurt vijf kwartier) leest Dia alle verslagen en commentaren voor. We stralen allebei van oor tot oor. In Utrecht halen we nét (‘nipt’) Dia’s laatste trein (00.23u) naar Amsterdam. 

Kikkererwten

Na het toch wel een beetje copieuze Duitse weekje (met lekkere Duitse kazen, Duitse hammetjes en Duitse jammetjes) gaan we weer matigen. Eenvoudig. Vegetarisch. Ik vind een stamppotje ijsbergsla met in kerrie gebakken kikkererwten en uitjes. Heel smakelijk. Oer. En de aardappels voor de gezondheid natuurlijk mengen met knolselderij.

Recept: 

https://www.ah.nl/r/1197632

Toffels

Over pantoffels heb ik mijn leven lang al gemengde gevoelens. Pantoffels waren dingen voor burgerlijke mensen. Oude mensen. Truttig. Lelijk. 

En toen kwam Bobby in mijn leven en die droeg pantoffels. Zonder enige reserve. En eigenlijk was dat ook wel lekker. En zo kocht ik na een tijdje Spaanse slofjes, die ik door de jaren heen opgebruikte tot er niets meer van over was. Daarna kocht ik wéér sloffen, slap en zacht, soort grote dikke sokken met onderop een suede zooltje. Ik check altijd bij mensen thuis of ze pantoffels dragen. Ik zag eens dat Peeq dezelfde sloffen had als ik. Dat stelde me gerust. 

En toen kreeg ik een jaar geleden hielspoor en kon ik niet meer op blote voeten, sokken of sloffen lopen. Dat deed te zeer. Het afgelopen jaar liep ik in huis op sportschoenen met gel-inlegzolen. Wel stevig, maar niet erg ontspannend.

In Duitsland hoopte ik dat we zomaar ergens langs een schoenenwinkel zouden lopen met leuke pantoffels. Hausschuhe. Ik vind Duitsland echt een pantoffelland. Maar de pantoffels die ik zag waren zó ouderwets en tuttig. Allemaal van donkergrijs vilt. Ze deden me heel erg aan Mutti’s pantoffels denken. Nee, nee, nee, die niet. ‘Olioliola, nooit mijn moeder achterna’, zongen we in de jaren zeventig. Dat sentiment was heel sterk. En op pantoffelgebied leeft dat sentiment nog steeds, kwam ik deze week achter. Wat dat betekent dat je zo op pantoffels reageert? 

Enfin. ook al gaat het buiten beter met de hielspoor, binnen loop ik nog op de sportschoenen met inlegzooltjes. Vandaag wil ik ineens pantoffels. Met een schoenmodel, houvast, geen sloffen. Pantoffels koop je niet online, vind ik, die moet je passen. De maatvoering is te onvoorspelbaar. Ik een beetje googelen, en zo kom ik uit bij Scapino. In Utrecht zit die winkel aan de Oudegracht. Dus ik op zondagmiddag de vrieskou in op zoek naar nieuwe pantoffels. Al die modellen die Mutti droeg bestaan nog steeds. Uiteindelijk vind ik een paar dat ik wel leuk vind, bruin met een bontje. 

Weer thuis begin ik hele verhalen over de pantoffels van mijn moeder, hoe ik die verafschuwde, en dat dat allemaal opborrelde in die Scapino-winkel. Goh, zegt Bobby, ik dacht dat je leuk aan het shoppen was. 

Ook heb ik me vandaag ingeschreven voor een cursus creatief biografisch schrijven, nu aan de Hovo. Die begint in februari-maart. Ik ben benieuwd met wat voor opdrachten ze komen en wat er dan uit komt. Pantoffels zouden al een mooie ingang kunnen zijn. Dingen met herinneringen. Maarten Asscher heeft eens een verhalenbundel geschreven over dingen: Dingenliefde. Die vond ik erg leuk. Ik schreef er eerder over, naar aanleiding van Mutti’s theelicht.

https://lucietheodora.blogspot.com/2011/12/hete-thee.html

Waardering

Als je via Airbnb huurt krijg je eenmaal terug thuis een heel proces met recenseren. Het is fijn om te lezen wat mensen van een accommodatie vinden, dus daar wil ik wel aan meedoen. Om dat een beetje evenwichtig te doen krijgen daar veertien dagen de tijd voor. Want soms heb je de neiging de nadruk te leggen op de kritiek, of juist te juichen. Ik gaf onze landlady Doris drie sterren. Drie van vijf. Een dikke voldoende. Schreef wat over de knusse maar wat kleine kamertjes en over de ventilatie (die er niet was en het was te koud om de ramen open ze zetten en dat was wel nodig na koken), en dat er geen balkon was.

Ze reageert dat ze nog nooit maar drie sterren heeft gehad, alleen maar vier en vijf, en dat dit voor haar de slechtste beoordeling ooit is, terwijl ik toch zo aardig en complimenteus was. 

Bobby zegt ook: Ze was verreweg de goedkoopste, we hebben het er fijn gehad, je kunt haar niet vergelijken met die chique dure appartementen. Hij vindt dat ze zeker vier sterren verdient. Maar ik blijk mijn recensie niet meer te kunnen veranderen, omdat zij hem al heeft gezien ofzo. Weggooien kan wel. Dat doe ik dan maar. Ze is me diep diep dankbaar.