Files

Vorige week in de Ardennen had ik al gelezen dat het autoverkeer in heel Utrecht Noord-West al dagen vast staat vanwege werken aan de doorgaande wegen. Daar heb ik vandaag met de buurt taxi inderdaad enorm last van. vanaf rit 2 ben ik bij alle klanten zo'n half uur te laat. Ik heb wel weer fijne types in de auto. Een mevrouw van (bijna) 90 die binnenkort haar verjaardag gaat vieren in Fort de Gagel en even de ruimte wil bekijken. Een feestje met zes negentigjarigen stelt wel wat eisen aan de locatie. Niet te veel drukte en herrie, gelijkvloers, auto dichtbij. Twee dames uit Zuilen die voor een coronaprik naar de Einsteindreef moeten. Een mevrouw die naar de tandarts moet. Een mevrouw die naast winkelcentrum De Gaard in Tuindorp woont en nu gaat shoppen in Overvecht wat ze afschuwelijk vindt. De meneer die elke dag zijn demente vrouw in het zorgcentrum bezoekt... Vandaag gaan de gesprekjes bijna alleen maar over het verkeer.

En na afloop van mijn dienst ga ik zelf ook even langs bij de GGD voor den coroba-prik.

De Galerie

Er is nog wat e-mail contact met de landlady in de Ardennen. Dat hoort erbij. Het is het gevolg van wederzijds recenseren na afloop van een verhuur bij Airbnb. Je recenseert voor het openbaar, je geeft nog wat tips aan de landlady, je bedankt elkaar nog een keer. Nou ja, en dan stuur ik mijn tekening van de kerk van Léglise en ze is lááiend enthousiast. Ze wil ‘m onmiddellijk op haar Facebook zetten. ‘Kopen?’ vraag ik nog, maar daar reageert ze niet op. Dan zet ik ‘m maar op de homepage van mijn Galerie. Wie weet wil het Gemeentehuis van Léglise hem wel kopen.

Sub Finem

Neufchauteau

Het is alweer onze laatste dag in Belgisch Luxemburg. We vullen 'm voornamelijk met een beetje te lezen op de veranda. Vol lof over deze gite en deze regio. Bobby gaat nog even naar Habay om te shoppen. Zo scoort hij glutenvrije piccalilly en rijstgriesmeel (dus ook glutenvrij) wat je in Nederland nergens vindt. 

An het einde van de dag rijden we naar Neufchateau, 17 km van hier, ook een oud stadje, alwaar een Chinees restaurant, onze hobby. We hebben het klokje in de auto niet teruggezet vanwege de wintertijd en kloppen om 17u ongeduldig aan de deur, alwaar ze ons vriendelijk vertellen dat het vanwege de wintertijd nog een uur duurt voor ze open gaan. 'Weet u dat niet?'

Dan hebben we nog een uurtje voor een mooie wandeling om het Lac van Neufchateau. 

Martelange

We maken een mooie wandeling in/rond het dorp Martelange, dat ligt ca 11 km van hier, de weg er naar toe loopt dwars door een prachtig roodgekleurd bos. 

Wat is dat leuk hier met al die dorpen een paar kilometer van elkaar dat het overal volstrekt anders is. Door Martelange loopt een rivier(tje) de Sûre, die uitkomt in de Moezel. Ten noorden van Martelange vormt de Sûre de grens met het groothertogdom Luxemburg. 

Martelange is parkachtig en rustig. In het dorp is een brug over de Sûre en óver die brug is het heel druk. Daar is Luxemburg. De benzine en de drank zijn in Luxemburg veel goedkoper dan in België. Dat heeft met accijns te maken. Daarom zijn er in het Luxemburgse deel van het dorp wel tien benzinestations op een rijtje. Allemaal verkopen ze de euro loodvrije voor €1,48 per liter. En er is een drankenhal waar het krankzinnig druk is. Vol ordinaire types. De uitwassen van het kapitalisme.

Een een uur daarvoor had ik nog vastgesteld dat (het Belgische deel van) Martelange wel een socialistisch paradijs leek, met zoveel mooie openbare plekken en allemaal gratis. Geen commercie.

Léglise (3)

Léglise (2)

Deze tekening doet me denken aan die van het museum in St. Moritz in Zwitserland vorig jaar. Toen had ik de contouren ook zo getekend en vroeg ik me af of ik zou gaan kleuren of niet. Heb ik toen wel gedaan.

http://lucietheodora.blogspot.com/2023/08/het-museum.html

Léglise (1)

Het dorpje waar wij verblijven maakt onderdeel uit van de gemeente Léglise, een dorp dat hier 7 km hier vandaag ligt. Vandaag gaan we daar maar eens wandelen, benieuwd wat daar is. Een gemeentehuis en een Office de Tourisme. 

Elke wandeling is weer totaal anders. Je kunt het op grond van de kaartjes nauwelijks voorspellen. Dat is leuk.,We zitten midden in een nationaal park, geheten Le Parc Naturel Haute-Sûre Forêt d'Anliers.

Het foldertje met kaartje van de wandeling van vandaag staat weer vol met onduidelijkheden en spelfouten, we denken dat de Franse tekst gewoon even door een vertaalmachine is gehaald. Het doet zeer aan ons redacteurenhart dat iemand in staat is zulke slechte folders te maken, waar je als lezer geen touw aan vast kunt knopen. 

De wandeling loopt over en onder de snelweg E25 van Luik naar Luxemburg door, maar dat hebben ze op het kaartje weggelaten.

https://parcnaturel.be/

Lapjesboom

Hier op het Waalse platteland zijn weliswaar veel kerken, elk dorp/gehucht heeft er minstens een, maar de meeste zijn gesloten. Dat is jammer, want ik heb grote behoefte om in een hoekje bij Maria te zitten en kaarsjes te branden. Het gaat helemaal niet goed met ons nichtje. Ik denk dag en nacht aan haar en haar naasten. Je wilt zo graag iets doen, maar dat kan niet. 

Gisteren in Arlon waren twee enorme kerken wél open. Toen ik een kaarsje aanstak sprongen de tranen me in de ogen. Het Mariahoekje was wat groot, maar toch ontroerend. Al die verschillende kaarsen. Zo'n plek in de stad waar mensen met hun verdriet naar toe kunnen.

Ik hoorde eens over een 'koortsboom' of 'lapjesboom' in Overasselt, een dorp onder Nijmegen, waar mensen lapjes in hangen om hun verdriet ergens kwijt te kunnen. Ze zijn ook in Ierland. Mooi.

Fryslan boppe

Het weekje Wallonië bestaat weer uit lekker eten, lekker slapen, tekenen en lezen. Vandaag gelezen:: De stad uit door Petra Possel, dat ik aantrof in de e-bibliotheek. Ik ken haar eigenlijk alleen van stem, van de radioprogramma’s als ‘Kunststof’ en ‘Mangiare’. Maar schrijven kan ze ook. Ik koos het uit omdat ik Friesland een beetje ken van Hani501, die van Amsterdam naar Friesland emigreerde. Voor de liefde. 

Petra Possel (1963) verhuisde naar Friesland nadat ze weduwe was geworden en ze zich in de ruis van de grote stad steeds eenzamer ging voelen. Ze kocht een klein huisje in een klein dorp aan de dijk van het IJsselmeer en probeert er daar wat van te maken. En dat lukt haar aardig. Ze schrijft bijzonder aanstekelijk over het dorp, de dorpelingen, de gesprekjes, de wandelingen, de korte bezoeken aan Amsterdam waar haar werk nog ligt, de nieuwe man in haar leven. 

Arlon

We gaan een dagje naar Arlon, de hoofdstad van deze provincie. We moeten toch een keer en waarom dan niet vandaag. Het weer is behoorlijk omgeslagen, het is nu koud en mistig. Arlon is een van de oudste steden van België, de Romeinen hebben hier ook gezeten. Het ligt vlak tegen het land en de stad Luxemburg aan. Ik stel me er qua importantie een soort Assen bij voor. 

Het is er vooral heel stil en weinig bedrijvig. Het is markt maar verder zijn er weinig mensen op straat. De winkels zijn tussen 12u en 14u gesloten. Dus je loopt door allemaal uitgestorven stillevens. ‘n Beetje armoedig is het hier, weinig uitbundig

Pelletkachel

In onze gite staat een pelletkachel. Tot nu toe was het niet koud genoeg om 'm aan te doen, maar vanavond vinden we dat het kan. Deze kachel verbrandt geen houtblokken, maar houtkorrels. Die gooi je boven in in de kachel, je zet 'm met een knop op 'aan', dan even geduld en dat komt er vuur. Ik had er nooit van gehoord, maar hier in Belgisch Luxemburg is-ie heel gangbaar. Die korrels zijn hier in de supermarkt te koop. Hoog opgestapeld. 

Natuurlijk is het niet het echte werk, met zagen en kloven en drogen, maar het is heel makkelijk en snel.

https://aaaeco.nl/pelletkachel/

Broccoli stamppot

Een verrassend recept, al zeg ik het zelf. Broccoli stamppot met gerookte zalm en feta. En veldsla. En amandelschaafsel. De aardappelen wat minder en aanvullen met knolselderij of pastinaak.

Recept: https://www.ah.nl/r/1189882

Habay-la-Neuve

Bobby heeft een wandeling uitgezocht bij Habay-la-Neuve. Ik kan alle bergen toeristische informatie weer eens niet aan. Het is overal mooi. 

We doen niet al te lange wandelingen. Met al dat klimmen en dalen en glibberen door blubber op de bospaden is het wandelen best pittig. Vandaag hebben we nogal te stellen met de wandelkaartjes van onze gastvrouw. Ze heeft oneindig veel wandelkaartjes, hartstikke leuk, maar ze kloppen niet. Ze zijn door een persoon zonder kennis van zaken in elkaar gepleurd. Die tekent een kasteel in waar helemaal geen kasteel is, een pad waar geen pad is. Gelukkig hebben we mijn Routiq-wandelapp, en kunnen we checken hoe het wél moet.

Maitrank

Als welkomstgeschenk kregen we van de eigenares van onze gite een fles 'maitrank', dat hier in de streek rond Arlon als aperitief wordt geschonken en gedronken. Haar man produceert het zelf. Het is erg lekker. 'n Leuk cadeautje. Ik heb er diverse recepten van gezien, want het is natuurlijk ook leuk om zelf te máken. Ingrediënten zijn witte wijn, cognac, sinaasappelsap. Lieverouwebedstro noemt bijna iedereen als ingredient, maar ik zie ook ergens basilicum.

https://ardennen.nl/eten-en-drinken/maitrank/

Mandala

Het is een heerlijk huis. Het is mooi weer. Het is knetterend herfst. Tijd voor een herfstmandala.

Louftémont

Begin met kleine wandelingetjes om er een beetje in te komen. Eerst ons eigen gehucht Louftémont en dan een wandeling door het bos naar het volgende dorp Vlessart. Het is prachtig weer.  Ik heb even geen tekst. Zeg het met plaatjes.

Welkom

Gelezen: Welkom bij de club door Thomas van der Meer. Gevonden in de e-bibliotheek. De naam van de schrijver maakte me een beetje in de war, zat iets in tussen Thomas Heerma van Vos, Daan Heerma van Vos en Daniel van der Meer. Maar dit is dus weer een andere. Dit boek is van 2020, en onlangs heeft deze Thomas ook een boek uitgebracht over zijn werk met demente bejaarden. Hij schrijft ook in de Volkskrant columns over dat werk. Dat deed me weer denken aan het boek VerpleegThuis van Teun Toebes. Maar dit is dus Thomas van der Meer.

Dit autobiografische boek gaat dus over een meisje dat altijd een jongetje heeft willen zijn en over de transitie van vrouw naar man. In zijn genre is het opmerkelijk luchtig en laconiek geschreven. Het is zo'n onderwerp dat ik nooit helemaal kan begrijpen maar wel respectvol tot mij nemen. In dit boek zit het probleem eerder bij de omgeving die raar reageert dan bij de verteller. Zijn ouders zijn opmerkelijk ondersteunend. De luchtigheid in dit boek is wel een opluchting.

Naar de Ardennen

We vertrekken rond 11 uur. Het (mot)regent tot voorbij Luik maar dan ineens is het wolkendek klaar en schijnt de zon. We hebben een huis gehuurd in een gehucht Louftémont tussen de dorpen Léglise en Habay, in een gebied in de buurt van Arlon, bij de Luxemburgse grens. Het ligt midden ìn het Nationaal Park van Anlier. Veelbelovend. Het weer ook. 

Er staan hier veel van die grote boerenhuizen. De mensen spreken hier alleen Frans, geen woord Nederlands/Vlaams. Boodschappen halen we in Habay, 6 km van hier, alwaar een Carrefour, een Delhaize en een Aldi.

Het appartement is onderdeel van zo'n grote boerderij en ruim en prettig en sfeervol. We hebben een grote veranda en kunnen lekker buiten zitten. Luisteren naar de vogeltjes. De tv krijgen we niet aan de praat, geen idee of ze mogelijk Nederlandse zenders hebben, maar het Haagse nieuws en Arjan Lubach willen we niet missen en kunnen we op de iPad volgen.

Houtkachels verboden

Vanaf 2030 is het gebruik van houtkachels verboden in Utrecht. Dat werd deze week bekend. Vanaf 2025 zijn vuurkorven al verboden. Dit alles vanwege de fijnstof dat vuur veroorzaakt in de lucht. Hou je maar een beetje in met het brandhout verzamelen, verzagen en kloven, zeg ik voorzichtig tegen Bobby, die daar natuurlijk niets van wil horen. Kom niet aan zijn hout. We hebben zo'n mooie hoogrendements houtkachel met filters. Het eerste wat er gebeurde toen we dit huis kregen was een schoorsteen aanleggen dwars door twee zware betonnen vloeren/plafonds/ het dak. Dat was me nogal een klus. De kachel hadden we van Van Echtelt in Bunnik, specialist. Achter het huis en in huis hebben we op diverse plekken houtopslag.

In de Volkskrant hebben ze een interview met de firma Van Echtelt. Ik vond dat een heel leuk bedrijf, familiebedrijf. We hadden ook wel bij de Praxis en de Karwei gekeken, maar die houtkachels leken veel minder solide. Deze Van Echtelt is ooit begonnen als smederij en vader Van Echtelt bouwde vooral open haarden, die de huidige generatie Van Echtelt afbrak en verving door die hoogrendementskachels. Maar die mogen straks ook niet meer.

- https://www.duic.nl/algemeen/houtstook-binnenshuis-verbieden-en-milieuzone-in-de-hele-stad-utrecht-wil-grote-stappen-in-luchtkwaliteit-zetten/

- https://www.volkskrant.nl/cs-b8099f0b/

Night of Lights

De oude vader van de ijverige tuinbuurvrouw is vorige week overleden en om haar moverende redenen (die ik niet ken) heeft ze een kleine herdenkingsbijeenkomst bedacht bij de Domkerk. Daar is eens in de maand Night of Lights, al tien jaar, op zaterdagavond, waar de mensen naar binnen gelokt worden met een zee van waxinelichtjes. Ik ben er nog nooit geweest. Vanwege dat het event nu tien jaar bestaat is het niet alleen in de Domkerk, maar ook in de naastgelegen Pandhof, die een oude kloostergang is. Op het event zijn honderden mensen af gekomen. Die krijgen allemaal een waxinelichtje die ze naar de trappen van het altaar brengen. Ieder met zijn/haar eigen gedachten. Achter het 'koor' zingt een koor mooie gewijde muziek. Je ziet ze niet, het is heel dienstbaar. Wij zijn met ons achten maar een minuscuul onderdeel daarvan.

Ik stel me voor hoe aangenaam verrast ik zou zijn van zo'n event in een vreemde stad in een buitenland, en nu is het in al acht jaar mijn eigen stad.

Oogappels

De meeste nachten slaap ik tegenwoordig wel weer door, maar vannacht ben ik weer eens onherstelbaar klaarwakker. Na een uur proberen de slaap tóch te vatten ga ik in het logeerbed tv kijken. Ik had gezien dat er een nieuw seizoen 'Oogappels' is, het zesde, en was even vergeten hoe verslavend die vorige seizoenen waren. Dat heb ik geweten. Alle tien de afleveringen heb ik gebinged. Helemaal verslaafd aan al die types van alle leeftijdscategorieën met elk hun positieve en negatieve kanten. 

Herbst

Het is enorm herfst. Ik zou niet weten wat nog te doen op de tuin. Alles vergaat. De kringloop van het leven. Ik heb wat bloembollen gekocht maar afgelopen voorjaar kwam er niets op. Door de aanhoudende regen was alles verzopen. Dus dat stimuleert ook niet.

Er is een groepje nieuwe dames (4) gekomen op de tuin van Richard, die afstand heeft gedaan van zijn tuin na een herseninfarct. Het gaat gelukkig steeds beter met hem, hij loopt inmiddels zonder rollator, zonder stok, en hij fietst weer, maar zijn tuin, dat gaat niet meer. Ik heb de nieuwe dames de hand geschud maar ben al hun namen nu alweer vergeten.

In het huisje zijn is goed. Een potje koken. Theetje drinken. Het wordt tijd voor een petroleumkachel.

Lof der Luiheid

Ik lig in bed, klaarwakker, en denk: 'Wat zal ik?' Nog even lekker blijven liggen of al opstaan? De meeste dagen ben ik rond 7 uur wakker. Nee, dan Bobby, die slaapt zo tot 11 uur, als het niet langer is. Ik heb de neiging dat lui te vinden en af te keuren, en probeer uit alle macht dat niet te doen. Bioritme enzo. Want waarom zou je als je niet meer naar het werk hoeft vroeg opstaan? 

Vanochtend besluit ik wel vroeg op te staan en naar museum De Fundatie in Zwolle af te reizen. Met de trein. Want als je gebruik wilt maken van de daluren dan moet dat tussen 9u en 16u.

Na het museumbezoek (zie vorige blog)  dwaal ik wat door de binnenstad. Zwolle is een geweldige stad om doorheen te dwalen. Leuke straten, leuke winkels, onbegrijpelijk stratenpatroon. Nergens is het zo stervensdruk als bij ons te Utrecht. En dan passeer ik zomaar een leuk mooi smaakvol modern antiquariaat 'Bloks Boeken'. Met allemaal interessante boeken. Zo koop ik er Lof der Luiheid. Wenken voor de beoefenaar door de Engelse schrijver Tom Hodgkinson (2004). How to be Idle?

Er de tijd voor nemen. Geen deadlines. Lekker eten en drinken. Je lekker omdraaien in je bed. Dan worden ideeën geboren. Daaruit ontstaat creativiteit. We zijn met z'n allen doordenkt van moeten, produceren, nuttig bezig zijn, geld verdienen, volle agenda's. Tot het niet meer gaat. Hodgkinson behandelt de dag per uur, elk hoofdstuk een uur. Het nog eens omdraaien in bed, de wekker op repeat. Het te laat op het werk komen. De lange lunch. Eigen ervaringen en veel literatuur. Ik denk een genot voor echte luiaard.

Het is wel een mannenboek. Hij haalt alleen maar mannelijke luiaards, denkers en schrijvers aan.

Hielspoor

In Trouw van vandaag ineens een verhaal over hielspoor. Ik ben er gelukkig helemaal van af. Ruim een jaar heb ik eronder geleden. Verrast door de felle pijn na een wandeling van 7 km bij Haarzuilens. Drie dagen lag ik op de bank, ik kon geen stap meer verzetten. Met rollen met een tennisbal en stretchen probeerde ik er wat aan te doen, en diverse zachte zooltjes, en ik piekerde me suf over de vele rare remedies die op internet worden aangeboden. Tuigjes om met gestrekt voet te slapen. Bij de koorrepetities kon ik niet staan, met de gym kon ik niet meedoen, wandelen kon ik hoogstens 1 km. En toen ging ik naar de huisarts en die zei: het duurt tot een jaar, maar het gaat vanzelf weer over. Ik geloofde haar en ik berustte in mijn lot. En nu is het al maanden weer helemaal over en ben ik het vergeten.

https://www.trouw.nl/zorg/hielspoor-is-pijnlijk-en-je-kunt-je-flink-ellendig-voelen-hoe-kom-je-er-zo-snel-mogelijk-van-af~bfd2ac71/

Naar Zwolle

Dagje Zwolle. Ik wil graag de tentoonstelling zien van Marianne Werefkin in Museum De Fundatie. Zij was een Russisch kunstenares, 1860-1938, een van de eerste expressionisten, woonde in München (tot WO-I) en daarna in Zwitserland. Ze was met Alexej von Jawlenski, ook een expressionist, en samen waren zij bevriend met Wassily Kandinski en Gabriele Münter. Marianne was behalve een getalenteerd en gedreven kunstenaar ook een goeie verbinder en ze organiseerde allerlei kunstenaarsverbanden. 

In de jaren dat zij met Von Jawlenski was heeft zij zelf weinig geschilderd en vooral voor hem gewerkt. Wel schetste ze veel, Alexej was een niet erg trouwe partner en hij kreeg een relatie met Mariannes dienstmeisje (die met haar mee was gekomen uit Rusland toen ze nog maar 11 was). Die twee kregen ook een zoontje. Ze woonden met zijn allen in één huis. Marianne vond het vreselijk, maar bleef toch en zorgde ook voor het zoontje. 

In 2018 was ik naar een tentoonstelling over Von Jawlensky met als ondertitel 'expressionisme en devotie' in het Kunstmuseum in Den Haag, daar kwam ik het verhaal van hem en Marianne en het dienstmeisje ook al tegen. Marianne werd daar ook wel zijn 'mecenas' genoemd. Ik ben benieuwd hoe de samenstelster van deze tentoonstelling (de directeur van Museum De Fundatie) deze relatie duidt. (https://www.museumkijker.nl/expressionisme-en-devotie-zoektocht-alexej-von-jawlensky-in-gemeentemuseum-den-haag/)

Uiteindelijk trouwde Alexej met de jonge vrouw en toen bleef Marianne alleen en berooid achter. Maar toen schilderde ze wel weer. Landschappen. Mensen in landschappen. Tuinen. Vrouwen. Arbeiders. Weersomstandigheden. Met veel kleur en grote intensiteit. Mooi werk.

https://www.museumdefundatie.nl/nl/marianne-von-werefkin/

Hakdag

We leven er al weken naar toe: de hakdag. Van de week is Bobby nog even naar de Stihl-motorzaagwinkel nu in Maartensdijk geweest voor wat puntjes op de i, want hij heeft al jaren niet gemotorzaagd, en vanochtend komt Nol, zijn zaagmaat. Ze hebben de stammetjes uit Heerde gehaald en als deze voorraad verzaagd is gaan ze een nieuwe voorraad halen. 

Om 15u komt Thijs, die ook alweer 15 is nu, maar op zijn zesde de liefde voor het houthakken leerde in onze achtertuin.

Naar Spakenburg

De Bayerische Freundin is terug uit Bayern. Er is mooi weer voorspeld, dus ik stel een fietstocht voor naar Bunschoten-Spakenburg. Ze heeft geen idee van Spakenburg, maar ze is onmiddellijk vóór. Vanaf mijn huis is het 38 km heen en 38 km terug, we ontmoeten elkaar in Groenekan op hetzelfde hoekje waar we ook op dinsdagochtenden afspreken als we naar het koor in Bilthoven fietsen. We fietsen langs de Beukenburgerlaan en door de Ridderoordse Bossen en doen onze eerste stop in Lage Vuursche met koffie en appeltaart 'mit Sahne', natuurlijk. 

Dan door de bossen naar Baarn en dóór Baarn, onder de A1 door, en vervolgens de Eempolder in, langs de Eem. Wijds wijds wijds. Op de dijk hebben we stevige wind tegen. Uit angst dat mijn accu deze afstand en wind niet trekt durf ik niet op volle ondersteuning te rijden, en houd ik het zeker de heenweg bij de Eco-stand, waardoor het echt ferm trappen is. Pff. 

Bij de visboer te Spakenburg nuttigen we een broodje haring en genieten we van de oude botters in de Museumhaven. Het klederdrachtmuseum is dicht. Verder is Spakenburg behoorlijk saai. Het gaat ook alleen maar om het idéé, leg ik uit. Die oude botters en het broodje haring, en dan gauw weer weg. Al met al is het 78 km. We vertrokken om half elf en zijn om half zes weer thuis. Niet gek voor twee zestigsters. 

Verhaaltjes

Of ik ziek ben, vraagt Zus1, want ik heb al twee dagen niet geblogd. Nee ik ben niet ziek, ik heb alleen twee dagen achtereen auto gereden en daarna was ik zo moe dat ik na afloop na het koken en eten en afwassen neerstortte op de bank en geen pap meer kon zeggen. Dinsdag ook nog naar de garage vanwege de schade. En maandag hadden we de vreselijke Nations League-wedstrijd Nederland-Duitsland er achteraan, en dinsdag de gymnastiek. Ik kon er even geen verhaaltjes van bakken.

Polder Ruigenhoek

We doen vandaag met tien deelnemers de Stille Wandeling. Acht dames en twee heren. Stil wandelen is echt een activiteit voor zestigplus-dames - en af en toe neemt een een heer mee. 

Vandaag zijn er vier nieuwelingen. Zij vinden het een hele belevenis om de gewoonte om te converseren even on hold te zetten. Er is ook een dame die al jaren niet meer wandelt omdat ze niemand heeft om mee te wandelen en in haar eentje altijd verdwaalt, zo vertelt ze. 

Na afloop praten we wat na, eerst in het veld, en dan in het café bij de forellenvijver. Dat we samen anderhalf uur zwijgend lopen schept blijkbaar een band en vertrouwen. Heel bijzonder.

Valentina Tóth

Gaat dat zien: de voorstelling 'Wildbloei' van Valentina Tóth (1994). Zij is actrice, zangeres, liedjesschrijver en theatermaker. In 2022 won zij zowel de juryprijs (Wim Sonneveldprijs) als de publieksprijs tijdens het Amsterdams Kleinkunst Festival. Door de Volkskrant werd zij uitgeroepen als hét Comedy Talent van 2023.

Ik weet niet meer hoe of waar ik haar (naam) tegenkwam, het was circa een half jaar geleden, maar ik wist meteen dat ik met Hani501 hier naar toe wilde. De speellijst bracht ons vanavond naar het Fiji Theater in Zeist. Geweldig! (Eerder hadden we een fantastische voorstelling bij het bizarre duo nOOB te Sneek. We deden ook Plien & Bianca in Lelystad, maar daar vond ik toen niets aan. uit deze reeks concluderen wij een voorkeur voor getikte vrouwspersonen.

Valentina Tóth was ooit een wonderkind in de klassieke muziek, pianist, ver geschopt, maar ze vond het afgrijselijk, en nu is ze cabaretière of hoe je dat noemt. Een heel bijzonder goede veelzijdige one-woman-show met als leidraad 'de hysterische vrouw'. Ge-wel-dig.

Aan het eind van de voorstelling na het lange applaus zegt ze dat de voorstellingen nog lang niet uitverkocht zijn: zegt het voort. Bij dezen.

Burgerparticipatie

Vanmiddag was de première van de documentaire 'Goed doen voor de stad' van Babbe de Thouars over de wording van Natuurgebied Zuilen. Ik heb hier denk ik best vaak over de kwestie geschreven, over het droom-natuurgebiedje waar wij aan wonen (zie de tag 'natuurgebied Zuilen')

Naar het oordeel van de Utrechtse politiek heeft de stedeling behoefte aan “nieuwe longen”. Het landelijk gebied aan de noordwestkant van de stad tussen de stad, de Vecht en Slot Zuylen zou meer ruimte moeten bieden aan mogelijkheden voor sport en recreatie. De doelstellingen van de gemeente voor het natuurgebied: toegankelijker maken voor de mens, en de biodiversiteit vergroten. De huidige gebruikers, en veel omwonenden, zijn tegen de plannen. Men wil de verstilling en de schoonheid van het eeuwenoude boerenlandschap behouden. De toekomst van de kleine melkveehouder die zijn koeien in het gebied laat grazen is hoogst onzeker.

Vanwege het ongemeen heftige protest uit de buurt liet het gemeentebestuur vanaf mei 2023 inwoners van Utrecht meedenken over onderdelen van de nieuwe inrichting van het gebied. Documentairemaakster Babbe de Thouars volgde dit intensieve proces met de camera. Het resultaat is een bijzondere film die een complex traject van burgerparticipatie blootlegt en in beeld brengt. Zij filmde als neutrale toeschouwer de worsteling van ambtenaren en andere deelnemers aan dit proces, dat nu en dan voor scherpe tegenstellingen zorgde.

De theaterzaal in het Zimihc Zuilen zit bomvol voor de première. Heel interessante film, die natuurlijk nog op tv uitgezonden moet worden. Hij is gemaakt voor/door de Stichting U-in-de-wijk-producties. 

- april 2022: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3373203/utrechters-zien-komst-nieuw-park-langs-de-vecht-niet-zitten-waarom-kan-het-niet-blijven-zoals-het-is
- mei 2024: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3736858/nieuwe-plannen-voor-natuurgebied-zuilen-bekend-maar-kritiek-nog-niet-helemaal-verstomd
- 26 september 2024: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3791494/utrecht-maakt-van-boerengrasland-natuur-omwonenden-blijven-kritisch

Rijst met chorizo en witvis

Heerlijk eiwitrijk recept met kabeljauw, chorizo en ei. Dat ei kun je ook wel weglaten, maar is wel lekker. Er staat pangasius, maar dat is niet zo lekker. Groenten: ui, knoflook, courgette en champignon. Kruiden: komijn, gerookte paprika en koriander (ketoembar). Het is koolhydraatarm omdat je maar weinig rijst doet. Er staat 150 gram rijst voor 4 personen, dat is zeg maat de helft van wat je normaal zou gebruiken.

https://makkelijkafvallen.nl/recepten/gebakken-rijst-recept/

Control

Zondag hebben we weer een stiltewandeling en ik had een stuk van het klompenpad Beukenburgerpad uitgezocht bij Groenekan. Het is daar zó mooi! Ik ga altijd vóórlopen, om niet onaangenaam verrast te worden. Soms zijn paden te drassig of is er iets anders dat de serene rust verstoort. Ik vind mezelf soms wel een beetje een controlfreak, maar toch. En weer heb ik gelijk. Want het is er nu beeldschoon en prachtig, maar zondag zijn precies op ons parcours Groenekanse hardloopwedstrijden! Wie verzint dat nou? Ik heb de startplaats al doorgegeven aan onze deelnemers, die moet ik nu rectificeren.

Vandaag loop ik met Elly en we doen meteen maar het héle klompenpad. Daarbij passeren we een boerderijwinkel 'De Groenekan'. Dat je de tamelijk drukke provinciaalse weg moet oversteken, dat moet dan maar. Ze verkopen er 'boerendelicatessen', en hebben er bijzondere geiten. Weer een mooie ontdekking.

WA Plus

Wij zijn met de auto WA-Plus verzekerd, dus ik vrees met grote vreze dat ik de schade van maandag niet vergoed krijg. Maar nooit geschoten is altijd mis, dus ik zet mij aan contact leggen met de autoverzekering. Ik denk: Ik bel even om te onderzoeken of mijn claim een kans maakt. Maar dat kan natuurlijk niet, bellen. Dat is zo old school. Het moet via de website. Er zijn geen telefoonnummers, ze willen niet dat je belt.

Er is een veldje waarin je gedetailleerd van moment tot moment moet beschrijven wat er gebeurde. Maar daar kunnen maar 100 tekens in. Het betere inkortwerk. Grr. 

Dan moeten er foto's bij. Dus ik naar de garage om een foto te maken van de spoiler die ik daar maandag maar even achtergelaten heb tot Dirk de garageman weer terug is van vakantie. Foto's  van de telefoon naar de laptop. Inlog is inmiddels natuurlijk verlopen, hele formulier opnieuw invullen. Als ik eindelijk alles ('naar waarheid') heb ingevuld en voor akkoord teken loopt de website vast.

Nóg een keer. Wéér.

Op de laatste pagina staat wel een telefoonnummer. Daar ploeg je je door heel veel keuzemenu's heen, checken ze of je vraag niet via een chatbox kan, nee kan niet, kom je in de wacht te staan. Na een kwartier hang ik dan maar op. Grr. Vervolgens blijkt de hele website vastgelopen. Het lag weer eens niet aan mij. Maar wel een nutteloos uur achter de rug en geen enkel resultaat nog.

Nummer 11

Gelezen: Nummer 11 door Jonathan Coe, 2013, gevonden in de buurtbibliotheek. Een boek die iets raakt van de waanzin van deze tijd met groot maatschappelijk onrecht, waanzinnige rijken, mensen die buiten de boot vallen. Hoofdpersoon is een meisje / jonge vrouw Rachel Wells in diverse fases van haar leven. Persoonlijke thema's in een wereld met ontspoorde levens en relaties. Vermalen in de maatschappelijke werkelijkheid. Als jong kind logerend bij haar grootouders, samen haar (zwarte)vriendinnetje Alison. Wier moeder ooit een beroemde popzangeres was maar al lang niet meer en aan lager wal. Die meedoet met een genadeloze reality show op tv. Rachel komt na haar studie te uiteindelijk te werken als privé-lerares bij een puissant rijke familie die over de wereld krankzinnig grote huizen bezit. Bevriend met een Roemeense veouw die dagelijks tien twaalf honden uitlaat van even puissant rijke buurtgenotes. Heel knap hoe Coe al die werkelijkheden waar wij in verkeren weet te verbinden, hoewel hij maar weinig dagelijkse politiek verwerkt.

Dat noem ik omdat dat dezer dagen onze beleving van de wereld nogal kleurt met onze idiote rechtse regering.

Artificial

Al maanden werk ik aan een boek(je) over het Park. Het idee is om een portrettenbundel samen te stellen uit de interviews die ik de afgelopen jaren geschreven heb voor de website van het Park. 'Mensen-maken-het-Park', is tot nu toe de werktitel. Er komen vrijwilligers, ondernemers en ambtenaren aan het woord. Veel foto's ook. De verhalen staan al een tijd op internet, maar die zie je ze niet. Ik heb lange tijd gepleit voor een boekje, en nu werk ik daar aan. Het wordt denk ik heel leuk. Maar nu moeten alle stukken opnieuw bekeken worden en geredigeerd en er moeten keuzes worden gemaakt. De ambtenares voor wie ik werk heeft weinig tijd, maar vandaag hebben we er eindelijk een afspraak over. 

Het Park wordt geleid door een Parkberaad met daarin vijf koppels van een ambtenaar & een vrijwilliger. De ambtenares met wie ik werk werkt op de afdeling Communicatie. Veel uitvoerend werk voor het Park wordt gedaan door vrijwilligers, verzameld in diverse Werkgroepen. Dat is heel bijzonder, zoveel betrokken en actieve mensen. Ik zit dus in de Werkgroep Communicatie. Die wordt geleid door de ambtenares, die er helaas maar een paar uur per week voor heeft. We hebben in de werkgroep drie, vier, vijf vrijwilligers. Soms komen er nieuwe vrijwilligers bij en die gaan naar verloop van tijd ook weer weg. Echt tempo of richting heeft de werkgroep niet. Vind ik. Ik doe er mijn ding. Dd anderen ook.

Sinds een paar maanden zit er ook een nieuwe jonge vrouw bij, die de 'socials' doet. Beeldschoon. Zelfbewust. Zij schiet foto's voor Instagram en zet daar korte tekstjes bij. Stilistisch vind ik haar niet erg sterk, maar wie ben ik. Deze vrouw zit vanmorgen onverwacht ook bij mijn overleg met de ambtenares. Ze weet niet waar het over gaat, heeft geen van de stukken gelezen en gooit er allemaal vragen in over de verschijningsdatum, de drukker, het pr-plan. Zover zijn we nog niet, omdat de ambtenares er eigenlijk geen tijd voor heeft. En het leidt nogal af van de inhoudelijke knopen die ik wil doorhakken. 

Dus ik ploeg me door het overleg heen. Ik kan alleen maar concluderen dat ik de besluiten toch maar zelf moet nemen, en dan komt aan het eind de jonge vrouw met de suggestie om alle verhalen door een AI-programma te halen. Artificial Intelligence. Dat doet ze zelf ook altijd, zegt ze. Alsof je een klap in je gezicht krijgt. Moet ik die suggestie weer beleefd afslaan. Ze geeft me het gevoel dat ik een bejaarde taart ben die niet met haar tijd meegaat. 'Ik beschouw schrijven en samenstellen en redigeren als werk dat door mensen gedaan wordt. Ik weet dat het tegenwoordig anders gebeurt, maar ik doe het graag op de oude manier', zeg ik. 

Ik moet er uren van bijkomen.

Spoiler

Van de week las ik over taalarmoede bij jonge mensen. Dat heel veel schoolboeken steeds meer met plaatjes werken zodat jongeren steeds minder woordenschat hebben en betogen kunnen volgen of opzetten. Je zou het misschien niet zeggen bij een schrijvend persoon als ik, maar ik moet ook vaak naar woorden en begrippen zoeken. 

Nu ben ik gisteren met de auto ergens tegenaan gereden (ik geloof dat het een klein laag elektriciteitskastje was). Ik heb het niet goed gezien. Ik reed op een landweggetje om een file te vermijden - de sluiproute - waar het verkeer natuurlijk ook vastliep. Het was allemaal krap en vol en ik raakte in de berm, dacht ik. Moest flink gas geven om er uit te komen. Dacht ik. Ik hoorde even wat maar toen niet meer. Enfin, een automobilist voor mij stapte uit en zei dat ik de zijkant van mijn auto kwijt was. Huh? Ik uit de auto, zijkant zat er nog in maar zo'n 50 meter terug lag een stuk hardplastic dat blijkbaar van mijn auto kwam.

Nou ja, als ik hoogrood en zwetend van de stress thuiskom kan ik nauwelijks navertellen wat er gebeurd is. Ik heb geen tekst. Kom maar kijken, was het enige. Ik beloof first thing next morning de garage te bellen. Wel wanhopig. Wat moet ik dan zeggen? Hoe heet dat? Taalarmoede, als het over auto's gaat.

Vanmorgen rijd ik om 08.30u - nog vóór de koorrepetitie - naar de garage. De monteur toont gelukkig begrip dat ik geen woorden heb. Hij schrijft ze voor me op een briefje. De onderste spoiler is eraf en er is lakschade. Je kan wel in de auto rijden. Maandag is de baas van de garage er weer. Met deze tekst kan ik de auto weer aan Bobby overdragen.

Petroliekachels

De ijverige tuinbuurvrouw, die trouwens al een stuk minder ijverig is geworden en met wie ik inmiddels goed kan lachen, is bezig met petroliekachels. In haar huisje stond - toen ze indertijd overnam - een Zibro-kachel (plaatje) maar die krijgt ze niet aan de praat. Nu heeft ze van iemand ook nog een vintage 'Alladin' gekregen. Of Bobby even kan uitvogelen of en hoe die werkt. De trouwe ziel doet dat en nu suggereert hij dat ik ook een Alladin-kachel neem.

Op de tuin treft de tuinbuurvrouw een oude medetuinier (90) die wel even wil kijken. Ik kijk ook mee, inmiddels meer dan geïnteresseerd geraakt. Want ik heb geen idee van petroliekachels. Vind dat eng. Maar misschien kan ik 's winters ook naar de tuin als ik een petroliekachel heb. Petroliekachels zijn een paar jaar geleden toen het gas ineens zo duur werd heel populair geworden te zijn. 

De meneer heeft het over een kousje en dat ken ik wel van de petrolielamp, maar daat ziet het er uit een brede veter. Hier is sprake van een rònd kousje en omdat het verkoold is en zwart is het niet te zien. 'Er ontbreekt een onderdeel', had de buurvrouw tegen Bobby gezegd. Tante Riek en de techniek. Blijkt dat een klepje open staat waar batterijen in moeten, maar die ontbreken dus. De oude meneer (90) zegt: 'Die batterijen heb je niet per se nodig, je kan 'm ook met een lucifer aansteken.' Blijkbaar zorgen die batterijen voor een ontsteking. Zo gezegd zo gedaan. En dan doet-ie het gewoon.

Vervolgens gaat de oude meneer 100 foto's van zijn geweldige kleinkinderen laten zien, die allemaal in de dertig zijn en maatschappelijk succesvol, dus dan doe ik maar even een ommetje.

Port of India

K. heb ik al maanden niet gezien. We gaan een rondje langs de Singels doen en dan uit eten aan de Oudegracht. Ditmaal Indiaas. Het is prachtig herfstweer en de terrassen zitten bomvol. Eerst proberen we het terras aan de gracht, maar dat is toch te koud, en dan gaan we naar binnen. Daar krijgen we een klein tafeltje en schuin tegenover mij zit een vrouw die ik meen te herkennen uit een ver verleden. Ze zit almaar op haar telefoon, ik weet het niet zeker, dus ik moet wachten tot ze opkijkt. En ja! 'Ben jij Margreet?' 'Ja ik ben Margreet.' 

Ze herkent me niet. Geen wonder. Toentertijd had ik korte wilde rode krullen en nog geen bril. Nu heb opgestoken grijswit haar. En een bril. Heel raar. We kennen elkaar van de studentenvereniging in Groningen en waren vele jaren echt dik bevriend. Toen ik naar Amsterdam verhuisde bleven we elkaar zien. Op een gegeven moment kreeg ze man en zoontje en een jaren dertig woning. Dat stond toen allemaal tamelijk ver van mij af.

Ik wil alles weten, gretig, maar dat kan niet, we hebben allebei ons eigen gezelschap. Woon je nog ik Groningen? Ja ik woon nog in Groningen. Ik ben alleen niet zeker of ze het net zo leuk vindt als ik. Kan me niet meer herinneren wanneer, waarom en hoe we elkaar uit het oog zijn verloren. Enerzijds voelt het vertrouwd maar anderzijds kan ik haar niet lezen. Als ze vertrekt zegt ze alleen maar: 'Nou, tot ziens!' Maar ik wil haar nummer. Daar dring ik op aan. Ik zeg mijn nummer, zij belt mij, en dan heb ik ook haar nummer. Rare belevenis. Vroeger gingen we wel uit eten aan de Oudegracht, ik kwam dan uit Amsterdam naar Utrecht.

De bediening van het restaurant wordt gedaan door drie Engels sprekende meisjes. Zeker niet Indiaas. Slechts een van hen kan een paar woorden Nederlands. Ik vraag naar hun achtergrond en ze blijken Oekraïens. 'We spreken Oekraïens, Russisch en Engels, en we werken alle avonden, en 's morgens slapen we uit. Het lukt tot nu toe niet om Nederlands te leren.' 

De tuin

De zon schijnt weer, eindelijk. In de nacht is het tegen het vriespunt. Dan wil je gelijk wel weer nog één keer naar de tuin, nog één keer gras trimmen, nog één keer kleur genieten. De heg een beetje fatsoeneren. De takken van de vijg die te laag over het pad hangen snoeien. 

De tuinbuurvrouw, bij wie Bobby nu klusjes doet, heeft een petroliumkacheltje gescoord, vertelt hij Zou dat ook niet iets voor mij zijn? Tot nu toe dacht ik van niet, maar misschien toch? Op Marktplaats is veel aanbod.

Ik stuur de foto wat naar deze en gene. Een oase, reageren ze. Ik probeer het zo te ervaren. 

Omwegen

Gelezen: Omwegen door Thomas Heerma van Vos. Een boekje in de reeks Terloops van uitgeverij Van Oorschot. Ik heb er meer van gelezen. Ze spreken mij als wandelaar zeer aan. Thomas gaat met zijn vriendin en haar familie een weekje wandelen in de Ardennen. Zij wandelen als hun hele leven, hij is van huis uit meer van het lezen tijdens vakanties.

Hij schrijft heel opmerkzaam over de routes en over de  dynamiek binnen zijn schoonfamilie die heel goed op elkaar zijn ingesteld. Hij is en blijft de buitenstaander.uit tussendoorzinnetjes begrijp je dat zijn vriendin de relatie vlak na deze vakantie uit zal maken. 

The old boys network

Hani501 is een tijdje geleden benaderd door een aantal gepensioneerde boekenbobo's, die ervan dromen een boek te maken van in hun ogen de gloriedagen van het Vak, met haar foto's uit de tijd dat wij het Vakblad maakten. Van hun koninkrijkjes. Omdat ik de fotorubriek indertijd bedacht had en al die tijd de opdrachtgever was, en jaren gevochten heb voor budget om het in stand te houden, vind ik het een groot compliment aan ons dat ze dit bedacht hebben. Nu gaat Hani501 een selectie maken uit de (honderd-)duizenden foto's op haar harde schijf en de heren discussiëren over selectiecriteria. Nu hebben ze mij er ook bij gevraagd.

We vergaderen in de kas van Ari, ergens tussen Zeist en Bunnik. Heerlijk dat de zon weer schijnt. Ik kan op de fiets. Zuilen-Overvecht-Blauwkapel-Voordorpse dijk-De Bilt-Landgoed Oostbroek. Het is drie kwartier. 

Ari is hier geboren en getogen, zijn ouders zijn hier in de jaren zestig een tuindersbedrijf met kassen gestart. In de loop der jaren heeft zijn broer het bedrijf overgenomen en geleid, maar nu alle broers en zussen met pensioen zijn heeft Ari het overgenomen. Hij wil er nu een landschapspark van maken. De grond grenst aan Landgoed Oostbroek van het Utrechts Landschap en een aantal ziekenhuizen op Utrecht Science Park (vh De Uithof), zoals het UMC, het Wilhelmina KinderZiekenhuis, en het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie. 

Een aantal landeigenaren in zijn buurt wil hun land ook wel openstellen voor wandelaars, en de ziekenhuizen daar zouden dat ook heel graag willen. Het idee is dat daar dan op den duur een nieuw groot natuurgebied ontstaat. Voor over ik het begrijp is er nog één buurman, een grote fruitteler, die niet mee wil werken.