Vanwege Landelijke Gedichtendag

(Ellen Warmond)

Fernando, Alfredo en José

Na een lange slopende werkdag moet je ineens naar een Opening. Echt, je kunt er niet onderuit. Te Alkmaar. Gelukkig is Hani501 over te halen om mee te gaan. Het is feestelijk. De ceo is trots en licht gespannen omdat zijn drie bazen uit Duitsland helemaal naar Alkmaar gekomen zijn om zijn nieuwe concept te bekijken. De hoogste van de drie draagt een roze overhemd en telefoneert aan een stuk door. Hij heet Fernando.

Als je moe bent komen er liedjes bovendrijven. Als een van de dames vol ontzag over Fernando van wal steekt ('Die kleine, maar hij is heel hoog!') begin je spontaan te zingen: 'Zij zochten hun geluk in de grote stad / Fernando, Alfredo en José / Een trio dat nog nimmer een cent bezat / Fernando, Alfredo en José / De eerste speelde fluit, de tweede sjouwde graan / De derde zag je elke dag als schoenenpoetser staan / Ze zaten zonder geld, dat was hen niet verteld/ Fernando, Alfredo en José...' Ria Valk (foto).

Er zijn nog veel meer belangrijke meneren, zoals de man net ònder de ceo, Peter Peters. Die leidt je gedienstig rond. Hij gedraagt zich nogal formeel tot Hani501 erbij komt en de openingszin 'U heeft echt een gezicht om Peter te heten' debiteert, wat bij jou dan weer leidt tot het neurien van 'Peter is m'n ideaal / Grijze trui en rode sjaal / Blauwe ogen, donker haar / Groot en knap en achttien jaar / Peter vindt de meisjes dom / Kijkt niet naar ze om / Want zo is Peter / Ja, zo is Peter / Peter, Peter, zie je niet / Dat ik ziek ben van verdriet...' Van de groep Sweet Sixteen. En Neerlands Hoop. En Jiskefet.

Deze Peter Peters chanst wat later een beetje met een blonde Duitse in strak pak maar met paardestaart, Stephany. Hij blijkt haar helemaal voor zich ingenomen door Hani501's openingszin te kopieren. Giegelend vertelt ze: 'Er sagte: Sie haben echt ein Gesicht um Stephany zu heissen.' Hani501 vindt het niet erg, bekent dat ze zelf ook wat snedigheden van anderen heeft gekopieerd.

Echt, het was allemaal bijzonder en innovatief en morgenvroeg ga je daar een mooi zakelijk stukje over schrijven.

Bij Limewire zijn zulke liedjes zo te downloaden. Ria Valk zong ook: 'Je bent niet hip, je bent niet knap', 'Als ik de golven aan het strand zie', 'Houd je echt nog van mij, Rocking Billy', 'Janus, Janus pak me nog een keer', 'Ik heb worstjes op mijn borstjes'...

Rechteroog?

JR kwam langs. De vorige foto was tenslotte alweer zes à zeven jaar oud, heel mooi, filmsterrenachtig, maar de jaren trekken nu eenmaal voorbij en er moest maar eens iets anders.

Ik herinner me nog goed dat hij de vorige keer langskwam. Het was een periode van Groot Leed en ik had alleen maar zin in zachtjes wenen. Wat ik maar niet deed. Had streepjes rond de ogen getrokken en lippestip op gedaan. Het werd een schitterende foto. Wist nooit dat ik zo mooi mild kon zijn/kijken.

JR heeft zich bekwaamd in het fotograferen van 'veertig-plus'-vrouwen, zoals hij ze zelf eufemistisch bestempelt. Veel photoshoppen, antwoordt hij, als ik naar zijn geheim vraag. De lijnen in het gezicht wat verzachten, en wat poetsen in het décolleté. Het decolleté? Ja, het décolleté.

Iedereen bemoeide zich ermee. De collega's hadden al commentaar op mijn kleren geleverd: 'Lucie, dat ritsje kan echt niet, je gaat toch niet in pyama op de foto?' Toen had ik bedacht dat ik drie foto's wilde in verschillende kleurstellingen, verschillende jasjes, oorbellen, sjaals, van die opfleurende zaken. Enfin, van het weekend een nieuw colbertje gekocht, met tijgerprint. Stond vond ik leuk pittig. Wéér commentaar: 'Nu ben je een rijpe vrouw met tijgerprint'. Zucht.

Het was een hele sessie. JR vond al mijn suggesties en outfits goed ('Heb ik een keus, overigens?') en moedigde mij onvermoeibaar aan: 'Ja ja ja, zo is het goed, nu een beetje meer deze kant op kijken, kun je deze blik even vasthouden? Ja leuk zo. Kun je je rechteroog misschien een beetje open houden?' Mijn rechteroog? Wat is er met mijn rechteroog? 'Dat hangt een beetje.'

Moeders en zonen

Vinnie raadde me vrijdag Een lange winter aan van Colm Tóibín, een Ierse schrijver. Fijn als iemand je een boek in handen duwt. Ik kende de schrijver niet, Vinnie had het voor zijn rubriek in Squeeze gerecenseerd. Is het een homoboek dan, vroeg ik. Stomme vraag, zeker als je geen homo meer bent. Mwo, was het nogal vage antwoord.

Het verhaal: een jongen moet in militaire dienst moet, ziet er erg tegenop. Zijn broer is al in dienst geweest en woont nu weer thuis. Hoe oud de broers zijn is niet duidelijk. Wanneer de jongste weg is gaat de oudste (Miguel) met zijn moeder naar de stad. Daar komt hij er achter dat zij alcoholist is. Zijn vader blijkt dat al lang te weten, maar kan haar er niet van af brengen. Vader gooit een vaatje goedkope wijn weg om haar te ‘helpen’, wat moeder zo boos maakt dat ze wegloopt. Verdwijnt in een sneeuwstorm. Never heard of since. Na vergeefse zoektochten wordt voor haar leven gevreesd.

Miquel en zijn vader moeten zich een lange winter zien te redden en kunnen alleen maar wachten tot de dooi intreedt. Miquels eenzaamheid wordt doorbroken door de komst van Manolo, een hulp in de huishouding, tot wie hij zich aangetrokken voelt. Samen met hem hervat hij aan het eind van de winter de zoektocht naar het lichaam van zijn moeder.

Homoboek? Ach. Doet het ertoe? Het is een mooi boek over liefde, verlies en verlangen. Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen. En als je homo bent dan mag je dat een homoboek noemen.

Mothers and Sons heet de verhalenbundel waar dit verhaal oorspronkelijk in opgenomen was. Mooi thema, zeker onder homo's. Deze novelle is wel een aanbeveling om die bundel eens helemaal te gaan lezen en voor deze en gene aan te schaffen.

Over moeders & zonen had ik ook een geestige ansichtkaart gekocht bij mijn buurtboekhandel, maar die kan ik nu niet tonen, want die heb ik onmiddellijk verstuurd naar een bevriend personage - die er helaas niet op reageerde. Of hij is niet aangekomen, of hij vond het helemaal niet leuk, of hij voelde zich betrapt. Wie was het ook al weer?

Ga je mee naar de Scheidingsbeurs?

- Schat, ik ga volgende week zaterdag een dagje naar Utrecht hoor, een beetje stadten met Jolanda...
- Schat, ga je mee volgende week een dagje naar de Scheidingsbeurs?
- Schat, ik ga zaterdag een dagje weg. Nee, ik ga alleen. Nee, echt alleen. Nee, ik zeg niet waar naartoe.

Op de stations hangen grote billboards met naar je eerste indruk een romantische foto. Man en vrouw in innige omhelzing. Hoewel, innig? Zij heeft wel een beetje een lege blik in de ogen. Het affiche is tamelijk ontregelend. Nieuw nieuw nieuw! Nu! Een Scheidingsbeurs!

De Scheidingsbeurs wordt georganiseerd door de voormalige staatsuitgeverij Sdu. Raar idee dat daar een marketingafdeling is die handenwrijvend op het idee komt nieuwe markten aan te boren. We moeten meer de publieksmarkt op! Er wordt zoveel gescheiden. Kunnen we daar niet een slaatje uit slaan? In Wenen hebben ze het ook gedaan en daar was het een doorslaand succes. Laten we het proberen en dan meteen groot, in de Jaarbeurs.

Natuurlijk is het verhaal erachter niet zo plat. Op de site staat dat die beurs een initiatief is van Result ADR Confictmanagement en Fred Schonewille, scheidingsbemiddelaar en docent Mediation. Zoiets voldoet vast aan een grote behoefte. In Wenen vond afgelopen oktober de eerste Scheidingsbeurs plaats. Sdu verwacht dat de Scheidingsbeurs net als in Wenen vooral vrouwelijke bezoekers zal trekken. Daar hadden ze zelfs aparte dagen voor vrouwen. Why? Trekt zo'n dag vieze mannen?

Leuk! Jeroen heeft er ook over geschreven. Hij gaat heus niet scheiden hoor, meldt hij erbij.

Zie http://www.allesoverscheiding.nl/.

Bard

Vanavond naar een avond over de Russische bard Vladimir Vissotski geweest, de Russische Jacques Brel. Op 25 januari 1938, zeventig jaar geleden, werd hij geboren. Hij overleed in 1980, 42 jaar jong, aan drank en drugs.

Ruim zeshonderd liederen schreef hij, over het leven, de dood, liefde, haat, vrijheid, vriendschap, zijn land en het communistische systeem. Zijn liedjes waren verboden in de Sovjet-tijd, maar toen-ie doodging, was er een rij van 30.000 mensen op zijn begrafenis. Zijn graf trekt nog altijd vele bezoekers.

Flairck-gitarist Hans Visser en de Russische accordeoniste en zangeres Irena Filippova maakten ter gelegenheid vanwege zijn zeventigste geboortedag een muzikaal portret van Vissotski, daarbij rijkelijk puttend uit de biografie die Vissotski's derde vrouw over hem schreef, de Franse actrice Marina Vlady.

Het was een wondere avond. Irena Filippova is een een begenadigd accordeoniste, en ze zingt best aardig, en op dit eenmalige programma had iedereen enorm zijn best gedaan, maar de rauwe persoonlijkheid van Vissotski benaderde zij geen moment. Ze had een grappig schertsend lied over Nederlanders die allemaal in therapie gaan, terwijl de Russen allemaal naar de kroeg gaan om hun verdriet te verwerken. Maar zelf straalt zij niet uit ooit dronken te zijn weest.

Ze is een echte Russische jonge blonde blom. Ik heb zo'n vaag vermoeden dat Hans Visser (1954) enorm verliefd op haar is geworden toen hij haar en haar groep Kalejdoskopop tijdens een reis door Rusland ontmoette. Ze woont sinds 1998 in Nederland. Samen hebben ze een cd gemaakt onder de titel With love from Russia. Ik bedoel maar.

Als je even door fantaseert dan heeft hij vrouw en kinderen voor haar verlaten, adoreert hij haar en doet hij alles om haar carrière tot een succes te maken. Maar zo'n avond over Vissotski heeft rauwheid nodig, en die ontbeert ze. Ze leeft wellicht te beschermd, te weinig in de kroeg. Wil ze het gaan maken, dan moet ze dat op eigen kracht doen. Hans, laat haar los! Dat waren zo wat gedachten na afloop van dit optreden. Mocht ik het helemaal fout hebben, bij voorbaat mijn welgemeende excuses aan de betrokkenen...

Website Vladimir Vissotski
Website Irena Fillipova

Henk Doet Iets Met Strategie

Yteke de Jong vandaag over het fenomeen 'chef lege dozen', in de rubriek 'Carrière' van het Financieele Dagblad. Over werknemers die 'weggepromoveerd' zijn, die de hele dag niets doen maar wel goed betaald krijgen. 'Duizenden managers blijven zitten ondanks het feit dat ze zijn weggepromoveerd', kopt het artikel.

Citaat: Als er een nieuwe collega collega kwam, vroeg deze na een tijdje: 'Wie is die dikke man in dat hok, en wat doet-ie eigenlijk?' Dan zeiden wij: 'Dat is Henk. Hij doet iets met strategie. Henk heeft het zelfs tot de raad van bestuur geschopt.'

Twee deskundigen laat ze dit fenomeen duiden. Ton de Korte, directeur van het Nederlands Centrum voor Sociale Innovatie (nooit van gehoord): 'Vroeger zaten er veel werknemers betaald of met ziekteverlof thuis als er om wat voor reden dan ook problemen met de werkgever waren. Sinds de Wet Poortwachter kan dat niet meer.' En René Tissen, hoogleraar management en organisatie aan Nyenrode, zegt: 'Vroeger was je gearriveerd als je het tot leidinggevende had geschopt, nu ben je aangeschoten wild'.

Een angstvisioen toch, vooral op dagen dat er door computers, vergaderschema's, verhuizingen en trainingen etcetera niets maar dan ook NIETS lijkt te lukken. Goddank ging vandaag alles weer goed - ik heb een oneindige lijst taakjes en taken in het schrift Things To Do Today kunnen noteren en afvinken. Ik heb heus wel een Taak, een Opdracht, een Visie, een Strategie en een Geloof. Maar morgen neem ik even vrijaf van die dingen.

Het Plaatje van de Dag komt van keramist Kasper.

No one is to blame

Het leven is een beetje kafkaesk. Meer dan eerder zijn wij onderdeel van het concern met de eigen concernwetten. Wij worden zeg maar geintegreerd. Omdat ons dat het wijste lijkt proberen wij ons de hele dag door welwillend en flexibel op te stellen. We zeggen steeds tegen elkaar: 'Je opwinden helpt ook niet'. En we wuiven als bamboe.

Maar dat valt niet elke dag mede. De nieuwe computers doen namelijk al meer dan een maand niet wat wij willen, en ze doen wel veel wat wij niet willen. Zoals elk kwartier onze mail van een server halen, wat twee minuten duurt en dan kun je niets met je computer. Dus elk kwartier gaat iedereen rondjes door het kantoor lopen en slap ouwehoeren. Of kankeren. Dat duurt dan veel te lang, zodat tegen de tijd dat je weer terug bent bij je bureau de e-mail wéér begint vast te lopen.

Enfin: als je hierover bij een verantwoordelijke aanklop, dan gaat die daar echt meteen iets aan doen - máár... hij is ook afhankelijk. Ergens in Den Haag is het Hoofdkantoor, en dáár moet de oplossing vandaan komen. En dáár hebben ze die regels.

Valt dit onder de categorie Groot Leed of dit slechts Klein Leed? Ben ik nog niet over uit.

Vorige week klonk de oplossing dat wij van Outlook zouden overstappen op Thunderbird. Dan zouden we thuis ook op webmail kunnen. Nooit van gehoord, maar mij best. Echter vandaag hoorde ik dat op concernniveau bedenkingen gerezen zijn over Thunderbird en dat er wellicht besloten wordt terug te gaan naar Outlook. Terwijl bij ons nu voorbereidingen getroffen lijken te worden tot de implementatie van Thunderbird...

Vandaag ben ik dus bezig geweest de in gang gezette verbeteringen tégen te houden. Kortom: ik ben heel, héél blij dat de boekhandel op de hoek flauwe ansichtkaarten verkoopt.

'Er zij licht'

En er wàs licht. Wat een treurigheid gisteren. Het was alleen nog maar donker, koud, winderig en heel erg nat. Hú! En toen opeens vanochtend geheel onverwacht: een heldere lucht, en licht. Zowel de heen- als de terugweg. Terwijl het gisteren de duisternis nog heerste toen ik de terugweg aanving was er vandaag gewoon licht. En in het Westerpark bloeien de narcissen volop. Is dat normaal rond de 20e januari? En toen ik mijn gracht op fietste straalde de volle maan mij door de bomen toe. Lente in januari. Kan het mooier?

Zelf had ik vanavond liefst naar een romantische komedie gewild (ik geloof dat dat tegenwoordig romkom heet), maar M. wilde naar Earth. De duurste documentaire ooit. BBC. Niet erg verbazingwekkend dat ze daar naar toe wilde, want ze heeft vorige jaar ook actief meegewerkt aan Life Earth. En aangezien ik een watje ben gingen we niet een romkom, maar naar Earth.

Ik moet toegeven: het is een prachtige film over de wonderen der seizoenen, der landschappen, der dieren. Van de Noordpool tot de Zuidpool. Van koud naar heet, van droog naar nat, van hoog naar laag, verzin er maar allemaal Bijbelse teksten bij. Je reinste Openbaringen. Schitterend, prachtig, indrukwekkend, en een goeie tegenhanger voor het pessimistische wereldbeeld van Jeanette Winterson, maar kwamen dan ook geen mensen in voor. En net iets te veel violen.

Terwijl ik keek schoot de gedachte door mij heen: deze ongelofelijke schoonheid bestaat alleen bij de gratie Gods, ofzo, en wij mensen maken het allemaal stuk. Ik vond het een vreselijk voorspelbare gedachte en sprak hem dan ook niet uit. Zegt M. na afloop: 'Sommige mensen zeggen als ze deze film zien: zie je wel dat God bestaat. Ik zou zeggen: dit is veel te complex. Dan kan niemand bedacht hebben. Hèt bewijs dat God niet bestaat.'

Earth

Zwaargewichten

De Zilveren Camera's zijn dit weekend uitgereikt. Volkskrant-fotograaf Martijn Beekman won een aantal prijzen, onder meer met zijn foto van drie zwaargewichten van de VVD. Zwaargewicht in elke zin des woords. Men zegt wel eens dat macht erotiseert, maar dat kun je uit deze foto toch niet concluderen. Erika Terpstra, Henk Vonhoff en Frits Korthals Altes hebben tevergeefs Rita Verdonk geprobeerd te overleggen over haar rol in de Partij. Tevergeefs. (Grr.)

Geweldig om in het gedrang tussen tientallen collega-journalisten, fotografen en camera-mensen zo'n moment te raken. Dan heb je goed de pé in als blijkt dat je te laat bent met de foto om de krant te halen. Maar er dan een prijs mee winnen betekent dat er af en toe toch gerechtigheid bestaat.

Tip: blader even de hele galerij met winnaars door! Prachtig werk. Ik ben ook zeer geporteerd van de foto van onze Hare Majesteit en voormalig minister Karla Peijs, nu Commissaris van de Koningin te Zeeland. De foto is van Robin Utrecht, en haalde de tweede prijs in de categorie Portretten. Wat een onverwachte energie zien we van die dames, zo onder elkaar. Het lijkt wel kostuumdrama. Hedendaagse operette.

In de categorie Dagelijks Nieuws is een hartverscheurende foto te zien van Arie Kievit die asielzoekers in beeld brengt die in aanmerking menen te kunnen komen voor het generaal pardon. Zij kunnen zich laten registeren, op deze foto in Rotterdam. Die hand op die hand.

To hug or not to hug

In Trouw staat elk weekend een rubriek 'Moderne Manieren' waarin Beatrijs Ritsema de lezers tips geeft over moderne omgangsvormen. Dit weekend werpt een lezeres het vraagstuk op van het huggen. Haar echtgenoot is op een cursus geweest waar hij heeft leren huggen. Voor wie het niet kent: dat betekent zo'n vijf à tien seconden met het hele lichaam de ander omhelzen. Armen om de rug geklemd, borst(en) tegen borst(en). Of het onderlijf meedoet hangt ervan af. Vooral spiritueel angehauchte mensen beoefenen dit begroeten wildenthousiast. De vrouw schreef dat er tegenwoordig regelmatig nieuwe vrienden op bezoek kwamen, die nu ook met haar wilden huggen. Maar zij wilde niet huggen. Wat moest ze doen? Tegen die nieuwe vrienden zeggen: ik wil niet huggen?

Leuk onderwerp. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen: als je er eenmaal kennis mee hebt gemaakt is het best fijn. Van oorsprong ben ik er helemaal niet van, maar vorig jaar kwam ik in aanraking met een hugger. Hij aankondigde het altijd even aan: ik ga je even huggen hoor! Ik vond het allemaal een beetje overdreven en modieus, maar niet onplezierig.

Om de aantrekkingskracht van en afweer jegens het huggen beter te begrijpen ging ik het een tijdje actief beoefenen. Even aankondigen en kijken wat er gebeurde. Met sommige vriendinnen/vrienden ging het heel goed, maar anderen schrokken ervan, weer anderen gingen er bijna van huilen. Diep psychologisch gaat het natuurlijk over Erkenning en Aandacht. Ik probeerde het een keer in grootfamilieverband uit, wat erg boeiend was, want in onze familie zijn wij dat niet gewoon. Een zus werd er tamelijk door geraakt, en zei toen ik vervolgens met een zwager hugde bestraffend: Lucie, dat dóe je niet met een zwager!

Het lijkt mij vooral historisch en cultureel bepaald of mensen wel of niet huggen. Vorig jaar had ik een groepje Oostduitsers op bezoek, die ik de Koikenhoof en met een rondvaartboot Amsterdam had laten zien. Verder niets diep spiritueels, en die hugden me na afloop enorm, als dank voor het aangenaam verpozen. Het is maar net wat je gewend bent. RoRo7 doet het ook, die doet het weer op zijn Surinaams.

Maar Beatrijs Ritsema is niet van het huggen. Zij raadt de brievenschrijfster aan de nieuwe vrienden met gestrekte arm te begroeten, of ze bij de bovenarmen te grijpen, om het ze op die manier onmogelijk maken te gaan huggen, en heel veel te zwetsen. Rare tip.

Cantare, prego!

De avond met Siciliaanse polyfonie bleek een avond met Sardíjnse polyfonie te zijn. Foutje van de organisatie. De groep heette Su Cuncordu Iscanesu en kwam uit het bergdorp Iscanu op West-Sardinie.

Wonderschone stemmen en harmonieen. Heel hoog en diep. Er is een solist en daar valt dan een harmonie van drie bij in: een hoge tegenstem, en tenor en een diepe, diepe bas. Soms associeerde ik de muziek met een doedelzak, soms naar het diepe geluid van de zang van Tibettaanse monniken of de didgeridoo van de aboriginals. Unesco schijnt deze muziek nu tot het werelderfgoed te rekenen. Het zou duizenden jaar oud zijn en wellicht geinspireerd op het leven van de herders tussen de schaapskudden.

De zaal was bomvol, want er had donderdag onder de kop 'Zingende broeders vormen een "huwelijk"' een lovend stuk in de Volkskrant gestaan. Groepen als deze beginnen al jong en zingen hun hele leven samen. Pas na vele jaren samen zingen schijnen ze deze harmonieen en boventonen te bereiken. Hoe zo'n recensie helpt om een zaal vol te krijgen!

Het concert werd een hele belevenis. Dat kwam doordat ene Antiogu Cappai, een wat oudere man met traditioneel Sardijns hoofddeksel op zijn hoofd, het programma aan elkaar praatte en bij tamelijk slechte kiekjes gepassioneerd vertelde over het leven op Sardinie. Maar het publiek verwachtte dat niet, kwam daar niet voor, dat verwachtte een concert.

In de pauze is hem blijkbaar gevraagd of hij zich een beetje kon inhouden. Het was kritisch intellectueel publiek, dunkt me niet het gewone Rasa/publiek, en daardoor lekte steeds meer sfeer weg. 'Cantare, prego!' riep iemand uit de zaal door zijn verhaal heen. 'Haast is de ziekte van deze tijd', reageerde hij diep verbolgen. Hij vatte het laatste halfuur alleen nog de inhoud van de liedjes samen.

De meeste mensen kregen zo met de man te doen, dat niet alleen de zangers, maar ook de verteller na afloop een daverend applaus ten deel viel. Het wás ook genant, dat mensen zo horkerig zijn en het niet kunnen opbrengen om zich open te stellen. 'Misschien ben ik ook wel een schoolmeester', zei hij na afloop schuldbewust met zijn schitterende Italiaanse accent. Hij kon wel janken. Een paar mensen probeerden hem te troosten, ik ook. Dank u wel, het was mooi, u ook, dank u wel, zeiden we. Over en weer.

Met mijn buurman had ik gefantaseerd dat deze Antiogu Cappai ooit gastarbeider was die in de jaren zestig hier gewoond heeft en teruggegaan is naar zijn dorp van herkomst. Dat blijkt helemaal niet waar. Bobby heeft hem achteraf ook nog gesproken en begreep dat hij sinds twintig jaar in Amsterdam woont. Wat een vooroordelen weer. Als je zijn naam googelt blijkt hij dichter en vertaler te zijn.

Het Labyrintlopen heb ik maar overgeslagen, en met dit tweede concert was het themaweekend Parallelle Werelden denk ik wel voldoende gevuld. En helemaal geslaagd.

De Volkskrant-recensie.

Tachtig artistieke steunkousen

In Rotterdam begint 9 februari een tentoonstelling over steunkousen. Met een heuse catwalk. Tachtig kunstenaars hebben zich laten inspireren iets van dit oersaaie kledingstuk te maken. De tentoonstelling is een initiatief van het Rotterdamse kunstenaarsechtpaar Laurine Tukker (48) en Eloy Everwijn (58).

Toen Laurine een tijdje terug onverhoopt aan de prednison moest, kreeg ze vocht in de benen en moest ze aan de steunkousen. Eloy vertelt daarover in het AD: 'Wat ze kreeg was een aseksueel ding: een onaantrekkelijke bandage die alleen in off-white of huidskleur leverbaar was. We hebben het gedrocht direct in de wasmachine gedaan om het een knalkleur te geven, maar de verf pakte niet op nylon breisel. Daarop hebben we bevriende kunstenaars gevraagd of zij mogelijkheden tot verfraaiing zagen. Nu is het min of meer uit de hand gelopen. Er zijn al tachtig artistieke steunkousen.' Die op de foto zijn van Elsbeth Muilwijk.

Het is straks allemaal te zien bij Humanitas in Rotterdam, bij mijn weten het meest vooruitstrevende 'woonzorgcomplex' van Nederland, geleid door Hans Becker. Jé, die heb ik ook al weer ontmoet in een vorig leven (1997 ofzo), geinterviewd voor mijn vorige werk. Prachtig complex voor alle portemonnees, waar de bewoners huisdieren mogen en waar ze drie restaurants hebben met naar keuze een goedkope, een 'gewone' en een chique kaart, en een tuin met knuffelkarpers in de vijvers. En nu dus een tentoonstelling plus catwalk over steunkousen. Héél goed!

Het AD over de tentoonstelling.

Soefi-muziek

Het is fijn dat er parallelle werelden zijn. Even uit de eigen kooi. Als ik wil kan ik dit weekend drie nieuwe werelden betreden. Ik moest vanavond al kiezen: of op de bank uitgestrekt sitcoms gaan liggen kijken, of een ander universum betreden. Aan het plaatje kunt u al zien dat ik het laatste heb gekozen.

Ik ging naar een concert van de Egyptische zanger Said Hafid met Ensemble. Het is een hele grote dikke blinde meneer (model zittende boeddha) die soefi-liederen zingt en die binnen de Arabische wereld grote faam geniet. 'Een kruising van Ray Charles en Luciano Pavarotti', stond in de folder. Dat zal wel over de bril en het postuur gaan, want de muziek deed in de verste verte niet aan die twee denken. De drie muzikanten van het Ensemble zagen er uit of ze van de Egyptische Geheime Dienst waren.

Said Hafid heeft een stem als een klok. Het is niet na te vertellen. Een stem, een fluit, een snaarinstrument een trommel. Onbekende ritmes en melodieen. Het genre van klassieke arabische muziek is me niet geheel onbekend, sinds ik ooit in Cordoba middeleeuwse Arabisch-Andalusische muziek kocht. Maar die was instrumentaal.

Vooraf was er een inleiding door Gustavo Pazos van de NPS, hij vertelde wat over soefi's (een verlichte stroming binnen de islam, die vooral op mystiek gericht is), en over zijn ervaringen bij optredens van Said Hafid, die wel eens helemaal uit zijn dak kan gaan. Maar dat gebeurt vooral bij religieuze bijeenkosten die soms wel acht uur kunnen duren. Hij vergeleek de zang met flamenco, waarbij het de zanger en/of de stem ook kan overkomen dat ze helemaal buiten de oevers treden. De ziel die uittreedt en de stem meevoert. Als ik het goed begrijp. Trance. Vervoering.

Raar om als braaf Nederlands pubiek naar zulke muziek te zitten luisteren, terwijl je net gehoord hebt dat in de Arabische wereld het publiek zich in vervoering de kleren van het lijf rukt. Wij klapten af en toe mee. Ik vind dat meeklappen met concerten vaak een beetje infantiel ('zie-ons-eens-enorm-uit-ons-gaan!'), maar nu was dat wel het minste wat we konden doen voor de blinde zanger.

Op het weekendprogramma staan mogelijk ook nog 'Siciliaanse polyfonen' en een concert van het zangquintet Compagnie Bischoff met het programma 'Altijd, Al' die onder meer 'Altijd Al' van Adriaansz zingen en 'Missa prolationem' van Ockeghem. En ik kan ook nog gaan Labyrintlopen. Beetje veel van het goede, vrees ik.

Een tocht te voet

Ik wil even terugkomen op Wintersons nieuwe roman De stenen goden. Mocht ik een week geleden mijn/ haar vaste lezers afgeschrikt hebben: het is géén science fiction-boek. Het is een roman over verbanning, die in verschillende tijden speelt: in de toekomst een verbanning naar een andere planeet, in het verre verleden naar Paasleiland, in een recent verleden een adoptieverhaal. De geschiedenissen knoopt Winterson op Wintersonse wijze knap aan elkaar.

Wie is Jeanette Winterson, vroeg Bobby. Ja, iedereen heeft zijn eigen eigen canon.

In een vorig leven (1992) hield ik een - al zeg ik het zelf - prachtige lezing over de dolende (meisjes-)puber als lesbisch-literair idool. Die lezing gaf betekenis aan mijn toenmalige persoonlijke canon. Ik had een verhaal over mijn lievelingsboeken en citeerde fragmenten daaruit. De boeken hadden gemeen dat ze gingen over zoeken naar boeken en zoeken naar liefde. Het voert te ver ze allemaal op te halen, maar Jeanette Winterson was er een van. De lezing was een beurtzang. Een stoere jongensachtige actrice las de fragmenten voor, ander andere uit Passie van Winterson. Prachtige teksten kan zij over zoenen. In De stenen goden ook weer mooie fragmenten over de mens die zich door een niet alledaagse liefde laat verrassen!

'Wanneer ik haar aanraak, vragen mijn vingers zich niet af wie zij is. Het vreemde van vreemden is dat ze onbekend en bekend zijn. Er schuilt een patroon in haar, een vorm die ik begrijp, een persoonlijke geometrie die de mijne omvat. Zij is een doolhof waarin ik jaren geleden ben verdwaald, en waarvan ik nu de uitgang vind. Zij is de ontbrekende kaart. Zij is de plek die ik ben.

Zij is een vreemde. Zij is het vreemde dat ik begin lief te hebben.

En je zult misschien zeggen dat alleen de dood ons hiertoe heeft gebracht. Dat de ene intensiteit een andere moet evenaren. Dat we elkaar gevonden hebben omdat er niemand anders, niets anders te vinden is.

Het maakt niet uit - noch de redenen voor de dood, noch de verklaring voor de liefde. Het gebeurt, allebei samen, en het is waar we zijn, allebei samen.' (p 126)

En:

Ze glimlachte: 'Wat denk je dat liefde is, Billie?'

'O, ik weet het niet. Misschien is het herkenning, misschien ontdekking, soms is het opoffering, het is altijd een schat. Het is een tocht te voet naar een ander gebied.' (p 129)

Vrouwen emotionieel instabieler

Weer een geweldige foto in de ochtendkrant, een vrouw met een maxibeker popcorn op schoot, droevige blik, zakdoek bij de ogen. Heel herkenbaar, je in het donker lekker laten meeslepen door een film.

Onderzoek in de gehele wereld, zo blijkt uit dit bericht, heeft uitgewezen dat vrouwen gemiddeld extraverter, vriendelijker, nauwkeuriger en vooral emotioneel instabieler zijn dan mannen. Als het u interesseert kunt u op de afbeelding klikken en het bericht in zijn geheel lezen. Zelf wond ik mij vooral op over het fotobijschrift.

De eindredacteur moet zich geheel in die laatste zin herkend hebben. Hij moest bij het bericht een plaatje zoeken, vond deze en schreef als bijschrift stellend: 'Vrouwen zijn emotioneel instabieler dan mannen.'

Instabieler??? Wat heeft deze eindredacteur meegemaakt in zijn jonge leven dat hij zo'n zin produceert? Een vriendin die stilletjes zit te wenen bij de film? En daar voelt hij zich ongemakkelijk bij? Schaamt hij zich? Of durft hij geen vriendin aan, uit angst dat ze een traantje zou kunnen gaan plengen bij de film? Zou hij zelf wel lichtjes willen huilen, maar durft hij niet, uit angst te desintegreren?

Je zal ze de kost geven, de mannen die niet bij-hun-gevoel-kunnen. Daar komen ze dan op hun vijftigste achter, en dan mogen ze jaren in therapie en er over emmeren.

'Stom boek'

Vandaag was de laatste dag van de verkiezing van het Mooiste Boekomslag. Het is altijd een beetje de adem inhouden of de mensen wel gaan stemmen en welke kant het opgaat. Vaak is zijn het sfeervolle natuurfoto's die de harten stelen. De meeste ontwerpers en uitgevers vinden de prijs maar niets - tot ze hem winnen uiteraard. Dan gaan ze ermee adverteren.

Er zijn meerdere 'mooie' boekomslagen bij de genomineerden. Onvergelijkbaar zijn ze weer. Eén omslag is koploper, een die ik zelf niet zou uitkiezen. Ik vind hem wat pietepeuterig, houd er meer van als je in een oogopslag door beeld en belettering wordt gegegrepen. Of door het materiaal.

Dit jaar heb ik zelf geloof ik een lichte voorkeur voor De baas van alles van Bart Moeyaert. Rood linnen met daarop een glimmende zwarte sticker met een geestige illustratie. Het is een boek dat je in het donker in bed kunt lezen, het is gedrukt volgens het glow in the dark-procedé. De poezen van illustratrice Katrien Matthijs zijn in elk geval geweldig.

Vandaag hadden we een stemcomputer geinstalleerd en trokken we boekverkopers aan hun jasje om ze tot stemmen te pressen en ze te vragen waarom zij stemmen wat zij stemmen. Dat ze steeds antwoordden: 'Het is zo'n leuk boek', vond ik niet eenvoudig. Het gaat toch om het omslag... En toen ik een viste of men misschien het omslag van dit boek van Moeyaert niet ook heel mooi vonden, zei iemand: 'Het is zo'n stom boek'. En dan moet ik er het zwijgen toe doen. Het concept is immers: boekverkopers kiezen...

Stalingrad

Zondagavond is de avond van de geschiedenis. Eerst In Europa van Geert Mak, die gisteren de Weimar Republiek behandelde, en daarna tot over twaalven de Teleac-serie over de Slag om Stalingrad. Gisteravond was de tweede aflevering. Er komen zowel Duitsers als Russen die erbij waren aan het woord.

Er wordt gesproken over 700.000 Russische soldaten die omkwamen bij Stalingrad, 100.000 Russische burgers, 500.000 {Duitsers, Roemenen, Hongaren, Italianen}. De slag duurde een half jaar duurde en was gruwelijk en wreed, en dit alles grotendeels bij 40 graden onder nul. Wat is er veel beeldmateriaal over die oorlog.

Je weet het allemaal ergens wel, maar laat het liever niet tot je doordringen. Die beelden zijn echt onontkoombaar. Ik had het ook al bij de beelden van de Eerste Wereldoorlog bij In Europa van Mak. Wat een shock om al die loopgraven vol ellende te zien, afgrijselijk, gruwelijk! Uit angst voor platitudes en open deuren durf ik er nauwelijks tekst aan te wijden. Over de loopgravenoorlog in de Eerste Wereldoorlog zijn bibliotheken vol geschreven en ook over Stalingrad is veel geschreven, gefilmd. De slag was zelfs inspiratiebron voor bordspellen en computergames.

Als je die beelden en ooggetuigen voorbij ziet komen, de documentairemakers nemen de tijd, dan realiseer je je even dat wij hier in West Europa sinds 1945 een uiterst vredig leven leven, iets wat je je meestal niet eens bewust bent.

Wikipedia over Slag om Stalingrad

Connaught kristal

Loop je een avondje te sluren langs de Amsterdamse grachten, sta je in de Nes ineens oog in oog met een rij kristallen wijnglazen, weet je zeker: dit is het moment voor kristal in mijn leven. Geen kwaad woord over Blokker-, Hema- en Xenos-glazen, maar nu gaan we voor iets moois.

De glazen, vertelt eigenares Kyra ten Cate de volgende dag, zijn afkomstig van het Connaught Hotel, een van de meest chique hotels van London. (Even googelen: een nachtje in het Connaught Hotel kost al gauw meer dan 500 pond.) Afgelopen december is het hotel verbouwd en om de een of andere reden heeft men besloten het kristal weg te doen en Kyra ten Cate had de kelder mogen leeghalen. De glazen zijn nog niet allemaal van mij, maar volgens de mevrouw zijn ze vreselijk hot. Misschien is het wijs om gauw nog een keer te gaan.

Ik was nog nooit in zo'n winkel. Ze verkoopt van alles waar ik geen benul van heb, maar andere mensen hebben blijkbaar een hang naar notenaccesoires, alholholaccesoires, zakmesjes, verzilverde visbestekken. Terwijl mevrouw alle glazen een voor een inpakt, wordt bij mij de drang naar het aanschaffen van ijscoupes steeds sterker...

En nu is het avond. De glazen zijn ingedronken; ze klinken schitterend als je proost! Het klinkt als een klok. Alleen al van het geluid blijf je proosten.

De winkel: Kyra ten Cate
Het Connaught Hotel over zijn verbouwing

TellSell failliet

Wat zijn Fokke & Sukke toch goed voor het ochtendhumeur.

Inderdaad, TellSell is failliet. Het is dat ik tegenwoordig weer als een roosje slaap, maar in het verleden heb ik toch vele slapeloze nachten lang intens van die intens foute handel genoten. In een halfslaaphalfwaaktoestand liet ik me er graag door meeslepen. De filmpjes over afslankpillen, buikspieroefenapparaten, looprekken, corsetachtigen die je soepeltjes 2 maten dunner maakten, kwasten om plafonds zonder spetters te witten, pannensets, blenderapparaten, stofzuigers die moeiteloos langs elk hoekje gleden, stofzuigers die de lucht zuiveren... Bij TellSell wisten ze van de werkelijke kwellingen van het menselijk bestaan. Kopen verbood ik mezelf ten strengste, maar het was wel heel moeilijk om het niet te doen.

Ik was niet de enige die aan die spotjes verslaafd was. Ik houd erg van ontboezingsrondjes op verjaarspartijtjes ('Hoeveel kilo weeg jij', 'Met hoeveel mensen heb jij het gedaan?'), waarbij men niet de waarheid hóeft te vertellen, maar wel iets moet zeggen dat waarheidsgetrouw overkomt. Daar hoorde ook de vraag bij 'Wat heb jij ooit bij TellSell gekocht?' Je moet ze de kost geven! Zo heb ik gehoord dat die kwasten waarmee je zo makkelijk plafonds wit, zelfs in je duurste maatpak zonder spatten, uiteraard wel degelijk spatten. Leed van een zwager. Heel het maatpak onder de witte vlekken.

Bij TellSell kocht ik dan wel niet, maar ik heb wel een ontboezeming in die richting. Mijn oude moeder krijgt een paar keer per jaar een catalogus in de bus van een postorderbedrijf voor bejaarden. Naam kwijt. Als zij en ik een tijdje uitgesproken zijn kan het wel eens boeiende lectuur zijn, bijvoorbeeld om inzicht te krijgen in de vele ongemakken der ouderdom. Uit die catalogus heb ik eens een 'handschoen' besteld, waarmee men zijn auto glimmend zou kunnen poetsen zonder dat er water aan te pas komt. Dat is best fijn voor een binnenstadsbewoner zonder eigen stoepje. 35 euro ofzo. U snapt het al: werkte van geen meter. Onmiddellijk daarna met schaamrood op de kaken in een straatprullebak gesmeten.

TellSell: weer een stukje onzin is geschiedenis.

Glimlach op het juiste moment

Geweldig plaatje in NRC Next vandaag. Chinezen leren professioneel te glimlachen. Let wel: glimlachen is een héél belangrijke professionele competentie.

Vandaag had ik weer workshop competentie-ontwikkeling. Het was al m'n derde in een maand tijd. Over workshop 1 heb ik begin december al geschreven, workshop 2 viel tijdens de verhuizing naar Sloterdijk. Die heb ik als blog moeten overslaan, want die dagen schreef ik ter verwerking van het verhuisleed al drie blogs per dag. Maar deze derde wurkshup was wel weer geweldig.

Alle leidinggevenden waren bijeengeroepen in het Van der Valk-hotel in Hillegersberg, deelgemeente van Rotterdam. Vanaf volgende week worden we namelijk geacht beoordelingsgesprekken volgens nieuw model te praktizeren. Eerst gaat de baas het op ons uitproberen, daarna mogen we het op onze medewerkers toepassen.

Iedereen lijkt er een beetje tegenop te zien. De booschap 'Alles moet elk jaar beter' is neem ik aan goed gedoeld, maar heeft voor mijn gevoel toch ook de ondertoon dat het allemaal nooit genoeg is. Maar goed, die discussie is een brug te ver en we worden we geacht nu te communiceren over kerncompetenties, functiecompetenties, resultaatgebieden en nieuwe doelstellingen. Als je dat niet helemaal natuurlijk taalgebruik vindt ben je zo iemand die graag vasthoudt aan het oude en niet openstaat voor het nieuwe. Je attititude zou ook kunnen zijn: 'Leuk, wat nieuws!' Ter geruststelling zei onze baas: 'De eerste keer hoeft het niet de schoonheidsprijs te verdienen.' Dat stelt mij helemaal niet gerust.

De competentiemanagementtrainer heeft ons weer veel geleerd. Zo deelde hij ook ditmaal weer een handout uit. Over gedrag en karakter en types en wat al niet (moet ik nog lezen). We deden ook rollenspelen. Dat was eigenlijk leuker dan ik gedacht had. Eigenlijk was alles leuker dan gedacht. Het was best leuk. En leerzaam. En inzichtgevend. En uitdagend. (Leuk, wat nieuws!)

Amsterdam was lastig, zeiden ze, en redacties zijn altijd het lastigst. Ik val in beide categorieen en deed mijn reputatie eer aan. Tijdens de inleiding - die ik inmiddels voor de derde keer hoorde - ging ik alvast de handout van deze keer lezen, en daarin kwam ik de prachtigste open deuren tegen over communicatie, lichaamstaal, en over feedback geven (feedback ontvangen zat niet in dit pakket). We moeten onze gesprekpartner aankijken en op gezette tijden te knikken, hummen en spreken. De mooiste aanwijzing vond ik: 'Glimlach op het juiste moment'. Dus toen ons subgroepje op de flipover moest schrijven hoe wij leidinggevenden onze zorgen over de komende beoordelinggesprekken dachten weg te nemen, schreef ik als mijn bijdrage: 'Glimlach op het juiste moment.' Dat was flauw, de trainer, die toch ook zijn best doet, voelde zich in het ootje genomen. Maar ik ben denk ik inmiddels als lastpak gelabeled, die het desalniettemin goed met de zaak voor heeft, dus het is mij krijg ik de indruk voorlopig vergeven.

Bij dergelijke aanwijzingen valt mij altijd het rijmpje te binnen, dat ooit een van mijn gezusters in mijn poezie-album schreef: 'Altijd lief te zijn voor anderen / Dat vergeet ik telkens weer / 'k Wil niet boos of kribbig wezen / Maak mij vriend'lijk, help mij Heer!

Robo Sapiens

Had een afspraak in De Mandarijn van de week, de kleine literaire boekhandel te Gorinchem. Gevestigd in een stokoud lief pand. Het was tegen half zes, het was al donker, het motregende en alle winkels gingen dicht. Ik kon de winkel eerst niet vinden, stuitte wel vanzelf op de grote boekhandel van Vijfzinnen, die deze week definitief haar deuren sluit en had ruim zicht op het uitruimen van de laatste kasten. Daarna liep ik zo voorbij aan de collega-boekwinkel voor literatuuradepten, midden in de Gorinchemse Kalverstraat, maar zonder modern retailconcept.

Voor iemand die regelmatig de grote Amsterdamse boekhandels afschuimt is het onbegrijpelijk dat zo'n kleine boekwinkel ook kan bestaan. Er staan voor mijn gevoel hoogstens honderd boeken. Máár: allemaal pareltjes. Ik koop lang niet bij elk boekhandelsbezoek wat, want ik wil graag alles hebben, er is geen plaats meer in mijn kasten en wat kies je dan? Hier koos ik zonder nadenken De stenen goden van Jeanette Winterson (foto). Gewoon, de nieuwe Winterson.

Dat heb ik regelmatig, dat ik in een boekwinkel met 'eentjes' door kooplust bevangen word, eerder dan in winkels met stapels. Vakmatig ben ik geneigd de eentjeswinkels met enig leedwezen te beschouwen: zo werkt dat commercieel toch niet..., maar ik ben wel precies het type klant dat onmiddellijk omgaat voor de strenge selectie van de literatuur- en kunstminnende boekverkoper.

Wonderlijk boek, dit De stenen goden. Science fiction-achtig lijkt het. Had ik bij het kopen niet eens opgemerkt. Ik houd helemaal niet van science fiction, dat verwacht je niet in zo'n winkel en al helemaal niet van Winterson. Maar ik ben inmiddels op pagina tachtig en ik ben inmiddels gegrepen. Het is een uitvergroting van de technologische, medische, cosmetische en politieke ontwikkelingen van onze planeet en maatschappij. Een wereld waar de vrouwen zich op de leeftijd van 24 jaar laten fixeren en de mannen op 45. En die willen nu geen vrouwen van 24 meer, maar liever van 13.

Het zou Winterson niet zijn als het niet ook prachtig over liefde en erotiek zou gaan. Hoofdpersoon Billie (v) gaat als proefpersoon naar een andere planeet, om daar uit te zoeken of er leven mogelijk is en wordt onderweg verliefd op een een robot die erg op een mens lijkt, vrouwelijke 'robo sapiens'.

'I hate science fiction', zegt Winterson in een interview in New Scientist. 'But good writers about science, such as Jim Crace or Margaret Atwood, are great. They take on science because it's crucial to our world, and they use language to give energy to ideas.' En energie geven doet ze. Ontregelen. Misschien spreekt wat ik schrijf nog niet aan, maar toch: ik kan het aanbevelen, zeker aan Winterson-adepten.

Leuk om te memoreren (niet dat het er in dit kader verder toe doet) dat op de uitverkooptafel van deze winkel een reeds lang uitverkocht boekje door mijzelf geschreven lag, uit 1993: De verrukkelijke kunst van het verhaal. Leven en werk van Willy Corsari. Het was al vier keer afgeprijsd, nu kostte het nog 1,50. De boekverkoopster gaf het mij cadeau...

Volkskrant-recensie Winterson

Intreden

Iemand die ik ken overweegt in te treden in een klooster. Ik weet het eigenlijk al bijna een jaar, maar nu mailt ze me ineens dat ze vanaf morgenavond voor een maand op proef gaat. Dat is toch schrikken, anders dan overwegingen dienaangaande aan te horen of te lezen. Ik vraag me af of ze straks nog wel mailt, blogt, lacht. Of dat ze van de wereld afgesloten zal zijn.

Dit is de tekst die ze erover blogt: 'In het klooster laat ik mijn geest neerdalen op die paar vierkante meter van mijn kamer, ik log in op alle geesten voor en naast mij die zich allen weer inloggen op dat ene woord in de taal (God) dat verwijst naar het mysterie van het leven, en vrede en rust en liefde zijn met mij. Ik word pure geest en omdat je op gezette tijden zit in de kapel krijg je niet gauw pijn in de voeten.'

Omdat ik laatst gedachten uitte over het bijwonen van Vespers, kreeg ik een boek over de getijden in het klooster te leen. Wat die kloosterlingen doen, voor zover ik het begrijp, is heel erg in het hier-en-nu leven, zoals dat modieus heet, en dat ze acht maal per etmaal het werk neerleggen om zingend bij zichzelf en elkaar te komen. En bij God, ofzo. Ongewoon, maar eigenlijk wel mooi. Maar pure geest worden? We hebben toch ook een lijf?

In mijn studietijd besloot een oud-klasgenoot van de middelbare school om niet langer medicijnen te studeren maar diacones te worden. Ik weet er het fijne niet van, maar dat is geloof ik vergelijkbaar met non-zijn, maar dan protestants. Ik herinner me nog goed dat ik nog een keer bij haar op bezoek ging en dat we in de opkamer converseerden. Zij in die wondere zwarte jurk. Waarom, waarom, waarom? dacht ik alleen maar. Omdat je geen liefde kunt vinden? Maar dat durfde ik niet te vragen. We babbelden over haar dagelijks leven, haar kamer, haar werk, de gang der dingen daar, de hierarchie, de gehoorzaamheid. Het gesprek was fijn, gewoon, maar raar vond ik wel die soepjurk en dat ik haar kamer niet mocht zien.

In die jaren kwam ik ook wel eens in een klooster, mee met een contemplatieve vriendin. We gingen naar Diepenveen, waar we elk een kloostercel kregen. Ik vond het wel mooi, maar ook eng, ik begreep er weinig van. Het kamertje was uitgesproken sober, het was erg vroeg opstaan, het ei bij het ontbijt was koud, hard en blauw, en de middagsoep leek aangelengd sinds het ontstaan van het klooster. Het leek me niet echt fijn om nooit lekker eten te krijgen.

Maar dat schijnt niet in elk klooster zo te zijn. Ook bijgaand fotootje stelt me wel gerust. Deze zusters weten van wanten.

Frau und Mist

Ook al ben ik even een Frau ohne Auto, 'Frau und Auto' blijft een geweldig onderwerp. Lang geleden schreef ik een column over een transseksueel, die beweerde niet meer achteruit te kunnen inparkeren vanaf het moment dat hij Priscilla heette.

Nu staan op de site WaarMaarRaar in dit kader weer twee bijzondere berichten:

Vrouw raakt auto kwijt in de mist - Twee dagen lang heeft een vrouw uit Leeuwarden naar haar auto gezocht. De vrouw bracht de jaarwisseling door in de stad Groningen. Toen zij na het feestje naar huis wilde rijden, werd zij overvallen door de hardnekkige mist. De vrouw durfde niet verder te rijden, parkeerde haar wagen in de stad en vroeg een voorbijganger de weg terug naar haar feestadres. Daar liep zij naar toe en bleef zij logeren. Ze wist echter niet waar ze haar auto had geparkeerd. De zoektocht was extra lastig omdat de vrouw het kenteken van de blauwe Volkswagen Golf niet kon vertellen. De papieren lagen nog in de auto. Twee dagen later vond zij het voertuig pas terug.

Vrouw krijgt snelwegverbod na langzaam rijden - De Britse politie heeft een vrouw verboden nog op de snelweg te rijden. Ze rijdt namelijk te langzaam en dat is net zo gevaarlijk als te snel rijden. Op het moment dat de politie haar van de weg plukte reed ze met een gangetje van 20 kilometer per uur over de snelweg, en ze had een papier op haar achterraam geplakt met de tekst 'Haal me in, ik rijd niet snel'. De vrouw verklaarde na haar aanhouding dat ze al enige jaren bij een dokter liep vanwege rijangst. Naast het verbod om nog op de snelweg te rijden heeft ze ook de opdracht gekregen om opnieuw een rijexamen te doen.

Deze tekening was mijn allereerste in de reeks 'Frau und Auto'.

Emmen On Ice

Emmen On Ice was één feest van vrolijkheid en saamhorigheid. Het motregende, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden vanwege Moeders 84e verjaardag met de hele goegemeente drie vlaaien, twee pannen soep en vijftig door mijzelve gesmeerde broodjes op, en toen was het de hoogste tijd voor de ijspret.

Er bevonden zich op het schaatsbaantje van zo'n 50 vierkante meter tientallen zo niet honderden kinderen die niet konden schaatsen. Daar hoef je niet laatdunkend over te doen, Lucie, want de meeste volwassenen waren ook niet Fries en waren het schaatsen geheel verleerd de afgelopen tien jaren zonder ijs. Of ze hadden het sowieso nooit geleerd.

Je eigen noren mocht je er niet aan. Ik heb lage noren. Er waren oranje schaatsen te huur. Die waren best hoog. En klein. Het eerste rondje hield ik me aan het hek vast om in verticale positie te blijven, het half uur daarop hield Nichtje mijn hand vast. Nichtje en ik schelen 25 jaar maar we zijn net een eeneiige tweeling. Na een half uur samen krabbelen on ice dorst ik alleen. Tikkertje spelen, andere familieleden omduwen, rijtjes schaatsen, zorgen dat je een béétje aardig op de foto komt, het maakte allemaal deel uit van de pret.

Bobby was voor het eerst mee en zei: 'Jullie zijn niets bijzonders, jullie zijn een familie als alle families.' Het was vast als oppepper bedoeld, maar ik was toch gepikeerd. Natuurlijk heeft hij gewoon gelijk.

Maar ik kan iedereen Emmen On Ice aanbevelen. Alleen: het kan alleen nog vandaag, dus u moet wel opschieten!

Jaspissen

Afgelopen november kocht ik te Idar-Oberstein, de edelsteenstraat van Europa, een handjevol knuffelstenen. Tien. Knuffelstenen zijn kleine platte edelstenen. Ze zijn 'getrommeld', zoals dat heet, waardoor ze lekker in de hand liggen en voor wie dat wil gemakkelijk mee te nemen zijn. De mijne liggen nu ruim een maand op een schoteltje in mijn 'relihoekje', verlicht door een waxinelichtje.

Ik weet niet goed wat het is met edelstenen: ik vind ze prachtig, schitterend van kleur en tekening. Ik denk altijd dat ze vooral een esthetische aantrekkingskracht op mij uitoefenen, dat van de vermeende magische krachten weet ik niet zo goed. Het kan zijn dat die meespelen, maar dat ik me die niet bewust ben. Wellicht daarom ben ik gisteren bij de boekhandel gevallen voor De Kristallengids van Judy Hall. Mijn keuze voor de knuffelstenen had ik volstrekt intuitief gemaakt, maar nu ben ik toch wel benieuwd welke heilzame werkingen er sinds eind november door mijn huis waren. De mevrouw uit de winkel in Idar-Oberstein had op mijn verzoek op de stenen de namen geschreven. Auf Deutsch.

De meeste stenen die ik gekocht heb blijken jaspis te heten, en een onleesbaar voorvoegsel mee te dragen. 'Jaspis is bekend als de hoogste voeder', schrijft Judy Hall over de jaspis. 'De steen biedt ondersteuning in tijden van stress en geeft rust. Als geneesmiddel verenigt dit kristal alle aspecten van uw leven. Jaspis herinnert mensen er aan dat ze elkaar moeten helpen.' Dat ik juist voor de verbinding allemaal jaspissen (Jaspi?) heb uitgekozen is wel een mooie gedachte. Overigens zijn niet alle stickertjes met namen te lezen, laat staan in het gidsje terug te vinden. Ik kan ontcijferen: de zebra-jaspis, de dalmatier-jaspis en de oceaan-jaspis.

Daarnaast heb ik de howliet, een witte steen met grijze aders: 'Kalmeert de geest en helpt geduld te hebben. Het versterkt positieve karaktertrekken en vermindert zelfzuchtigheid. Howliet is een goed middel tegen slapeloosheid en is bevorderlijk voor tanden en botten door het calciumgehalte in het lichaam in evenwicht te brengen.' En de serpentijn, prachtig licht geel/groen: 'Een aardende steen die zeer geschikt is voor meditatie. Het brengt geestelijk en emotioneel in evenwicht. Serpentijn reinigt en ontgift het lichaam, helpt bij hartritmestoornissen, nier- en maagklachten en werkt krampopheffend. Het bevordert de opname van calcium en magnesium.'

Judy Hall raadt aan de knuffelstenen in zoute badjes te wassen voor ze in gebruik te nemen, om ze van eventuele negatieve energie van anderen te bevrijden. Er staan instructieve tekeningen bij die aan scheikundeles doen denken. Deze handelingen gaan me geloof ik nog even te ver.

'Als roker voel je je een paria'

Aldus kopte vandaag Het Parool. Mensen mogen nu op Schiphol helemaal niet meer roken. Reizigers niet en personeel niet. Schiphol is de eerste Europese luchthaven die deze maatregel invoert, vooruitlopend op het algemeen rookverbod in de horeca dat op 1 juli ingaat. De mensen moeten ergens buiten staan roken, maar niet bij de ingang, omdat ze anders wellicht opstoppingen gaan veroorzaken. Waarschijnlijk worden ze gedwongen ergens tussen de bussen en taxi's te gaan staan, daar stinkt het toch al.

Met Mededogen denk ik aan de rokers onder mijn vriendinnen. Stoppen hebben ze al honderd keer geprobeerd, maar het wil niet. Op het werk in de tuin of in een soort bushokje roken hebben ze geaccepteerd, omdat ze daar kunnen bonden met mederokers. Vliegen was al geen pretje meer voor ze, maar wordt zo een ware hel! En naar het café gaan straks ook. Zouden ze door deze maatregelen dan eindelijk gaan stoppen?

Goddank rook ik niet, althans bijna niet. Helemaal recht in de leer ben ik niet, ik kan er op feesten en partijen af en toe lustig op los bietsen. En met sommige vriendinnen en Broerlief is het roken zo ingeburgerd, dat we ons bij voorbaat al intens verheugen op het pakje dat we die avond gezamenlijk ('alléén vanavond nog, daarna nooit weer...') gaan paffen.

Dit schilderij is van Utrechtse kunstenares Marike Stokker die ik vanvond op internet ontdekte. Mooi dramatisch werk maakt ze. Mijn boodschap van vandaag aan mijzelf (en de wereld): roken stinkt, is ongezond, je valt anderen ermee lastig, en ziet er niet uit.

Happinez voor stieren

Gelukkig hebben we tegenwoordig het 'mindstylemagazine' Happinez. Met dat blad kan ik het Tarot-leed, dat ik gisteren mijzelf heb aangedaan, weer zo goed als onschadelijk maken. Volgens de Happinez komt in 2008 voor mij alles goed, zo goed als het in jaren niet geweest is. Als Stier heb ik zeven magere jaren achter de rug, maar nu breken de vette jaren aan!

Astroloog Nan Luursema benoemt in haar 'Jaarhoroscoop' 2008 als het jaar van de verandering: 'In het jaar dat voor ons ligt zijn de watertekens oppermachtig. Ze zijn inventief, geestig, onvoorspelbaar, origineel en voor niets en niemand bang. Wat het water allemaal zal doen om ons te imponeren weten we nog niet, maar het ziet er naar uit dat deze periode ons blijvend zal veranderen. Wat sterk in ons was, wordt zwak. En andersom.'

Om maar eens wat moois over de Stier te citeren: '2008 is zo'n bar gezellig en veelbelovend jaar dat het er eigenlijk niet toe doet dat jouw eigen planeet Venus met het verkeerde been uit bed is gestapt. Er valt nog steeds een heleboel te beleven, zeker ook in de relationale sfeer. Maar deze relaties lijken in de verste verte niet op die verslavende en afhankelijke toestanden van voorheen. Gebondenheid heeft plaatsgemaakt voor vrijheid. Peilloos diep verdriet is vervangen door gelach. (...) Er hangen zulke leuke mensen om je heen, het lijkt wel of ze licht geven.' Ze voorspelt dat ik het komende jaar als vanzelf alleen nog met de betere kringen om zal gaan. Poe nou juffrouw!

Ik zou zo het hele artikel willen overschrijven. Maar u moet het maar kopen. Het thema van dit nummer is 'ontvangen'. Ben je bereid (en/of in staat) om te ontvangen? Je kunt *jak* griezelen bij de vraag alleen al, maar je kunt het je ook eens afvragen.

Even dacht ik - achterdochtig als ik ben - dat Happinez (vanwege haar naam) alleen maar positieve jaarhoroscopen publiceert, maar dat is niet waar. Als ik Maagd was kocht ik deze Happinez niet, want die maakt de Maagd niet blij. 'Sinds september 2007 hebben jullie Maagden tegen je zin een grumpy old man te logeren. Zijn naam is Saturnus, hij kondigde zichzelf aan en hij verdwijnt pas weer in het voorjaar van 2010.' Oei!

Nu wil het toeval dat ik zo een Maagd te eten krijg die graag haar Tarotkaart voor 2008 wil leggen. Wat moet ik doen? Durf ik het risico aan dat ze een jaarkaart trekt als mijn eigen Pentakels 5??? Maar die Happinez kan ik niet aan haar voorleggen. Dat is dodelijk.

Zijig liedje

May each day in the week be a good day
May the Lord always watch over you
And may all of your hopes turn to wishes
And may all of your wishes come true

Liedje viel vanmorgen zomaar in en uit mijn hoofd, terwijl ik een beetje zompig mijn nieuwjaarsontbijt verorberde. We hadden een lange avond met Top 2000-liedjes en uiteenlopende herinneringen achter de rug. Ik geloof niet dat dit in de Top 2000 stond, want niemand van het Nieuwjaarsontbijtgezelschap (dat ook het Oudjaargezelschap was geweest) kende deze o zo gevoelige song.

Andy Williams. Fifties. Het nummer 'May each day' stond bij ons thuis op een wonderlijke oranje verzamelelpee met een grote gele ster erop en wilde belettering. Ik geef toe: het is een bijzonder zijig liedje, maar dat moet u mij maar vergeven. Zo op deze 1e januari 2008 is het even erg toepasselijk en prachtig.

Dat kan ik namelijk wel gebruiken na het ritueel van het leggen van mijn Jaarkaart. Ik hoopte natuurlijk op een kaart met veel voorspoed en geluk, maar het werd Pentakels 5, de kaart waarop twee bedelaars (een lamme en een blinde) in een sneeuwstorm langs een mooi verlichte kerk lopen. De kaart gaat als je de kenners mag geloven over angst, verlatenheid, tegenslag, nood, afhankelijkheid en bedrog, en vertegenwoordigt crisis, ontbering en onzekerheid. Pentakels 5 staat voor een periode van benauwenis, waarin je je alleen en diep ellendig voelt. Het is de benauwenis die in elke groeicrisis besloten ligt, wanneer iemand vertrouwd terrein prijsgeeft en zich richt op nieuwe uitdagingen. Als ik de kaart dan per se positief wil duiden, dan kan ik hopen dat 2008 een jaar wordt van nieuwe uitdagingen.

Om de voorspelling van crisis en benauwenis een beetje te verzachten nog maar het staartje Andy Williams. Misschien wil wie het kent van mijn lieve lezertjes het even zachtjes voor zich uit zingen.

May each day in the month be a good day
May you make friends with each one you meet
And may all of your daydreams be memories
And may all of your memories be sweet

The weeks turn to months and the months into years
There'll be sadness and joy, there'll be laughter and tears
But one thing I pray to heaven above
May each of your days be a day full of love

May each day in the year be a good day
May each dawn find you happy and gay
And may all of your days be as lovely
As the one you shared with me today
May each day of your life be a good day
And good night...