Prüm

Nog één plaatje dan, want wie weet wanneer ik pas weer een internetcafé tegenkom. Zo'n mooi gebouw, die Basilik. Fijn roze. En de kleur van het weer klopt ook wel zo'n beetje. We wilden gisteren wel naar de H. Messe, maar het was een beetje te veel gevraagd in de kou het chaletje te verlaten, dus dat feest houden we nog tegoed.

Als we echt niet weten wat we moeten doen kunnen we altijd nog naar Museum Prüm waar een tentoonstelling is over ' 50 Jahre Barbie'.

Als men met de auto van Schönecken naar Bitburg toert, 24 km, tussen de heuvels door langs kronkelige beekjes, dan kan men zich de Eifel voor stellen in de lente. Wat moet het dan uitbundig zijn. Tóe Lucie Theodora, het is gewoon even wennen als je ineens geen powerpointpresentaties meer hoeft te fabrieken.

Weihnachtsmarkt

Een lokkertje om naar Bitburg te gaan is de Weihnachtsmarkt. Duitse kerstmarkten vind ik altijd bijzonder mooi. Ze oefenen een grote aantrekkingskracht op mij uit. Als ik er nog niet ben. In werkelijkheid is ook deze Bitburger Weihnachtsmarkt weer bijzonder treurig. Bratwurst en Glühwein. Hier heeft de plaatselijke Chinees ook een kraam. En op elke hoek van de winkelstraat is een kerststal, een met levende have, een zelfs met konijnen.

We raken verzeild in de Bitburger hobbywinkel van een soort dat in Nederland niet meer bestaat. Heel Duitsland is dezer dagen denk ik aan het knippen en plakken, of breien, of kettingen maken, of schilderen, Kerstversieringen. Ik krijg van de weeromstuit enorme zin in een nieuwe hobby: speksteen bewerken. Misschien verkopen ze een beginnerssetje.

Schönecken

Wij zijn de enige bezoekers in het Schönecker huisjespark. In de Südeifel. Er staan in het park zo'n tien chaletjes op een rijtje - allemaal leeg. Op ons balkon staat een kunstkerstboom met circa vijf lichtjes. Als we tijdig opstaan kunnen we de Burg aan de overkant van het dal zien. Als we uitslapen is vrijwel onmiddellijk na het opstaan alweer donker. De eerste avond houden we ons onledig met het zoeken naar Brennholz. De supermarkt heeft het niet en verder is alles dicht. Maar de derde benzinestation heeft hout.

Het is hier een beetje koud, nat en donker. Dus beginnen we het weekje weg maar met een winterslaap. Die stapel van tien boeken is denk ik zo op. Ik heb al twee boeken van de stapel uit.

In Prüm, het dichtstbijzijnde stadje met schitterende roze basiliek, is zoals gevreesd geen internetcafé. Maar nu heb ik er een gevonden in Bitburg, waar we nodig naar toe moeten vanwege boodschappen zoals een nieuwe riem, want de broek zakt af. Fijn toch, afgevallen zijn.

Schippersdochter

Vandaag nemen we afscheid van Oma. Oma is 99 jaar geworden, op vier maanden na 100. Ze was leuk, levendig, scherp en helder, tot op het laatst. Ze had een stuk of tien stiefkinderen van twee gezinnen. Bijna al die kinderen hebben zich voortgeplant (dat zijn ook al tachtigers) en al hun kroost, kleinkroost en achterkleinkroost was ook dol op Oma. Er is bij het afscheid een onvoorstelbaar aantal mensen aanwezig.

De uitvaartdienst is in de Kruiskerk in Amstelveen, zo'n jaren zestig kerk met herkenbare architectuur. De voorganger is een vrouwelijke Indonesische dominee. Die schetst Oma's leven, een vrouw, opgegroeid in een schippersgezin uit Zuid-Holland waar de meisjes al op hun twaalfde vrijwel zonder opleiding aan de wal gingen in een 'dienstje'. Zo ander leven dan de levens van nu. De dominee zei steeds (ik neem aan om het uit te leggen aan de jonge aanwezigen): Zo was dat toen. Iemand die zo'n sterke aanwezigheid wordt in zoveel levens. Het woord Mater Familias viel regelmatig. Van twee families ook nog eens. Heel mooi om haar gekend te hebben.

In Memoriam

Jazzpianiste Pia Beck is overleden. Ze was 84 jaar. Ik heb al een keer over haar geblogd, over haar als rolmodel voor de beginnend pianiste. Ach, de biografieen zijn overal te lezen. Ze begon haar carrière kort na de bevrijding als pianiste en zangeres in het Miller Sextet. Daarmee had ze meteen internationaal succes. Een paar jaar later begon ze een eigen combo, waarmee ze door Europa en de USA toerde. Time Magazine omschreef haar eens als 'The Flying Dutchess'. Oscar Peterson noemde haar de beste jazzpianiste ter wereld. In de jaren zestig emigreerde ze naar Spanje, waar ze samen met haar vriendin een pianobar en een makelaardij begon. Beck verloor haar vriendin afgelopen juni. Nog een filmpje dan maar.

Wifi

Alsmaar richting Trier en dan richting Prüm. Daar wacht ons een chalet met open haard en schrootjes en buiten veel wind. Gezellig, reageert iedereen. Dat wordt een heerlijk weekje.

Maar wifi, zegt Vinnie pesterig, ik zie geen wifi? Nee op het Duitse platteland is geen wifi. Ik word nu al gestrest, ik ben echt verslaafd. Mooie boeken neem ik ook mee, en een tekenblok, en een kookboek, en wandelschoenen, en runenstenen, en m'n iPod, en m'n telefoon, maar ik moet toch ook verhalen vertellen. Misschien is er een internetcafé in Prüm. Er is daar ook een beroemd klooster. Of moet ik helemaal naar Malmedy, Bitburg of Aachen? Dag Bobby, ik ga even een eindje om hoor. Ben over een uurtje ofzo weer terug. 't Kan ook iets langer duren.

Her First Powerpoint (2)

21 Powerpoint slides had ik gefabriekt. Het werd een klein drama. Ik had er keihard aan gewerkt, maar toen ik naar Riekje moest (voor wie ik zo bang was) had ik het document niet goed bewaard. En toen was alles weg. Dus gisteravond uren bezig alles te herstellen. Met Hani501 overlegd. Zij heeft tenslotte al veel filmpjes gemaakt, met powerpoint en moviemaker. Ik stuur haar mijn ppt, dat duurt even want het is maar liefst 3,87 MB. daarna ga ik slapen. Stuurt ze me vannacht onderstaand filmpje. 10 slides, niet meer, is de boodschap. Moet ik er dan nu 11 weggooien????

Er zijn ook andere opvattingen, zie ik nu. Het Genootschap Witteveen vraagt van een reeks sprekers 20 seconden per slide x 20 slides = 400 seconden per lezing.

En volgens Hani501 kan men van een powerpoint in moviemaker een filmpje maken en dat op YouTube plaatsen. Dan kunnen de bloglezers meegenieten. Dat weet ik nog niet hoor. Nog meer leermomenten: ik kan ze niet meer aan. Al die bedrijfsgeheimen...

Exit Riekje

Riekje zegt dat ze me eigenlijk niets meer te bieden heeft. Het is nu aan mijzelf. De oefeningen en strenge regels hebben hun vruchten afgeworpen. De bovenrug is weer los. Alleen de schouder is nog een probleem, dat voel ik niet in de schouders maar in de bovenarm. Maar dat is uitstraling. En dat duurt volgens haar nog wel een paar maanden voor dat over is.

'Ik zal je wel missen', zeg ik. 'Zo bang als ik voor jou ben! Je bent mijn geweten, zo streng! Ik verdring bijna dat ik naar je toe moet. Er is iets, denk ik dan, en dan kijk ik maar niet in mijn agenda. Het is überhaupt een wonder dat ik er ben.'

Ze begint te lachten. 'Ik? Streng?' 'Ja', zeg ik, 'héél streng! Ik werk te hard, ik vind werk te leuk, ik ben te fanatiek, en dat komt psychologisch allemaal ergens diep vandaan. En dat is niet goed, dat is fóut. Een straffende entity. Ben ik de enige cliënt die bang voor je is?' Ze geeft niet direct antwoord. 'Dat komt denk ik omdat ik vind dat het moet gaan waar het over moet gaan', zegt ze dan. 'Ik draai er niet omheen. En misschien komt door mijn felle blik.' 'Je bent doódeng', zeg ik. Weer klaterend gelach. En terwijl ze voor de laatste keer mijn rug masseert kijk ik naar haar prachtige herenschoenen. Ze is niet iemand aan wie je vraagt: 'Waar koop jíj je herenschoenen?'

Koopziekte

Vandaag lunch met een uitgever die op grond van mijn leesblog (ik neem aan op BoekbladLeest) mijn voorkeuren heeft geanalyseerd en met een roman getiteld Ik mis mij komt aandragen die me helemaal niets zegt. Het boek gaat over een vrouw die op haar 50e Alzheimer krijgt. Behalve dat ik vijftig ben... Bespeurt de wereld iets wat ik nog niet weet?

De dame en ik lunchen buiten de deur, maar dan vraag ik: Mag ik ook niet even je collega's ontmoeten? Dat mag. Die hebben allemáál boeken die ik moet lezen en uiteindelijk verlaat ik met twee tassen boeken het pand. Waar moet men die laten?

Eentje lees ik: Domweg gelukkig in de Kalverstraat. Geschreven door journaliste Alina Nubé, uitgegeven door Paradigma, die zich vorig jaar presenteerde als nieuw spiritueel fonds. En dan nu zo'n shop-a-holic verhaal. 'Ze schrijft heel goed', zegt haaar uitgever, 'en het gaat natuurlijk over zingeving'. Hij noemt haar minstens zo goed als Aaf Brandt Corstius.

Ik haat dat, shoppende vrouwen. En die boeken daarover. Natuurlijk ken ik het zelf ook, dat ik-heb-niets-om-aan-te-trekken-syndroom, of ik-heb-niets om-te-lezen. En op vrijdagmiddag naar Hoogstins Cadeautjes, terwijl de kasten uitpuilen en de stapels boeken weer ten berge rijzen. Ik beheers mij tegenwoordig, ik doe het niet, zo eentje ben ik niet. Ik doe zo nodig boodschappen 's morgens vóór het werk en ga alleen bij uitzondering shoppen, bijvoorbeeld als ik een Galajurk nodig heb. Of Poten onder Geluidsboxen.

Dat is ook de boodschap van Alina. Doe het niet. Je wordt er maar héél kortstondig gelukkig van, je raakt blut en de verkeerde mensen worden er rijk van. En als jij zo nodig koopjes wilt moet je je even realiseren dat voor de productie van die koopjes elders in de wereld veel mensen en dieren ongelukkig leven door lijden. Behalve voor kortstondige behoeftebevrediging (en ze geeft toe: die is niet weg te poetsen) is kooplust is nergens goed voor. Het lijkt me een mooi cadeauboek voor mensen met koopzieke vrouwen/vriendinnen.

Surya Namaskar

Vanavond weer yoga bij Shirley. Op maandagavond is het drukker dan op donderdagavond. Er zijn nu wel tien mensen en daarvoor is eigenlijk het lokaal iets te klein. Ik ga wel altijd een boeiend proces door. Je komt er tegen 18.15 uur aan met een druk hoofd en moet dan eerst een kwartier stilzitten. Daarna beginnen de oefeningen. Tegen 19 uur vind ik het idee dat het dan nóg drie kwartier duurt haast onverdraaglijk, maar tegen 19.45 uur is er een grote rust over mij gekeerd.

Vanavond leert ze ons weer de Zonnegroet, die je eigenlijk 's morgens moet doen, en wel zeven keer. Zie tekening. Ik snap niet hoe mensen dit kunnen onthouden. Ik word steeds afgeleid van mijn eigen innerlijke rust a. doordat ik naar de Juf moet kijken om na te kunnen doen wat zij voordoet, en b. omdat ik moet kijken welke medecursisten net zo stijf zijn als ik. Het zijn allemaal twintigers en dertigers in deze groep. Maar niet allemaal zo soepel als de Juf.

Bij de oefeningen prevelt Shirely wonderlijke oosterse termen. Ik denk dat dat bij de Zonnegroet het woord 'Surya Namaskar' is. De Zonnegroet is een serie van twaalf houdingen, die in een ononderbroken en soepele beweging moeten worden uitgevoerd. Deze reeks oefeningen versterkt je en zorgt voor een soepel lichaam. 'Een rondje bestaat uit twee volledige series, één voor de rechterkant en één voor de linker. Eén rondje per dag is voldoende, zolang je het maar elke dag doet. Hier geldt: hoe meer, hoe sterker de werking. Als je eens geen tijd hebt om yoga te doen, probeer dan in ieder geval een paar rondjes Zonnegroet te doen.'

My First Powerpoint

Vorige week had ik nog geen sjoege hoe een powerpoint-presentatie te maken. Ik heb namelijk een grote hekel aan powerpoints, maar als je een presentatie moet geven is het misschien toch wel prettig om er wat beeld achter te laten lopen. Zo'n 'filmpje' verdeelt de aandacht wat over meerdere punten waar de toeschouwer op kan focussen. En het geeft de sprekerd wat houvast.

Vaak bestaan powerpoint-presentaties alleen uit tekst die de spreker woordelijk herhaalt, terwijl hij met zijn rug naar de zaal toe staat om te kijken hoe hij het alweer bedacht had. Ik wil graag kleur en plaatjes en grapjes.

Bobby had nog gezegd: 'Koop dan een bóekje,' maar dat leek me zo omslachtig.

Vandaag snap ik het ineens. Nu heb ik al zo'n dertien "dia's". Ik ben er nog lang niet, maar het wordt heel mooi. Eigenlijk is een powerpoint maken net zoiets als bloggen. 'Veel bullets', moedigt Bien aan. 'Dat bewijst overzicht'. 'Ja, en ik eindig met de LOF-Prijs en de prachtige quote die we voor het persbericht hebben gemaakt.' Dat vindt ze een goed plan. Die kunt u vast wel lezen als u op het plaatje klikt.

Hoe we vandaag de nominatie verwerken is wel weer grappig. O, denk ik sloom, nou, mooi. Het is dan ook nog vroeg. Maar ik krijg steeds meer felicitaties in de mail. Collega-sites als Villamedia en InCT plaatsen ook enthousiaste berichten. Vinnie werkt thuis en sms't: 'Maak nou een bericht op de site!' O ja.

Ook Oude Baas hamert op exposure. Heeft ze helemaal gelijk in. Na twee uur gaan Marketing en ik eindelijk eens een Persbericht poepen. Met quote. Ik ben nog wat onzeker over die qoute, want ik heb teveel bedenkingen bij opgepimpte tekst, maar dat is het spel en Bien zegt dat het helemaal goed is. Haar geloof ik. Ons Persbericht gaat zo rond 13 uur uit. Reed Business, met twéé nominaties, is nog een uur later. En zónder quote.

Groeten uit een Gouden Tempel

Nieuwe Baas zit al een tijdje aan de andere kant van de wereld en schrijft: 'Ben nu week op pad maar voelt als een maand. Vannacht op de heilige grond in de Gouden Tempel in Amritsar geslapen. Hoop dat het bij jullie goed gaat en er niet teveel gedoe is.'

Er is wel gedoe, maar het is van dat gedoe waar je niet over moet klagen. We zijn vanmorgen genomineerd voor de LOF-prijs. Prijsuitreiking op 26 januari in de Hermitage. Bij ontstentenis van Nieuwe Baas jaagt Oude Baas ons op met felicitaties, taart en de opdracht hier onmiddellijk een integraal pr-plan aan vast te hangen. O ja, dat is waar ook. We krijgen ook allemaal felicitaties, dus het is echt wel wat. Waarschijnlijk ben ik nog een beetje zwakjes van de afgelopen voedselvergiftiging.

Ik denk alleen maar: kunnen we gelijk onze Gala-jurpen weer aan! Dat sms ik dan maar naar Nieuwe Baas terug. Ben benieuwd of ze dat leuk vindt om te lezen daar in die Tempel, of dat ze veel te verlicht is geraakt om zich over aardse zaken als LOF Prijzen te verheugen.

Zomaar een zondagmiddag

Na regen komt zonneschijn, dat is waar, maar na zonneschijn komt helaas ook wel eens regen. Ik wankel nog welwillend naar beneden om een lief ontbijtje te bereiden, maar moet daar meteen rechtsomkeert maken. De rest van de dag in coma gelegen. Ik had gekookt. Voedselvergiftiging. De anderen hebben geen last.

Wat een dag.

Tegen vijven begint het een pietsje op te knappen en kan ik in bed Cultuur genieten op TV2, waar ik anders nooit naar kijk. Highbrow op de zondagmiddag. Het programma 'Iets met Boeken' heeft de schrijvers Hafid Bouazza die volgens mij een beetje dronken is en Elvin Peeters.

Bij Kunststof TV zit Connie Palmen die weer eens uitlegt wat Literatuur is meer dan Lectuur, en journalist/schrijver Paul Hellmann die een boek schreef over zijn onderduiktijd op de Veluwe, over zijn naoorlogse jaren in het gezin van Marten Toonder, over zijn vader die werd vermoord in Sobibor en zijn moeder die hem niet meer wilde zien. Maar ook over zijn liefde voor de film, zijn adoratie voor Doris Day en Lauren Bacall, wier optimisme een enorme aantrekkingskracht op hem uitoefenden. Ik geef toe, het kan aan mijn staat van zijn liggen, maar ik snap wel waarom ik op andere zondagen geen boekenprogramma's op tv kijk.

Vreugde op pootjes en puntjes

Een heerlijke zaterdag, zoals men zich een zaterdag wenst. Uitslapen tot in de middag. Lang ontbijten. Aan het einde van de middag naar RAF aan de Rijnstraat voor pootjes voor onder m'n geluidsboxen die volgens Bobby niet op de grond horen te staan maar op oorhoogte en op puntjes. Het heeft allemaal niet mijn onmiddellijke prioriteit, maar ik sta ervoor open, sinds hij nieuwe supersonische geluidsboxen aangeschaft heeft die gewéldig zijn. Dat hoor ik ook wel.

Nu heb ik met die nieuwe grootbeeld-tv bijna een Home Cinema.

Het roept nog wel wat vraagstukken op, zoals wat moet ik mu met de Rozen, omdat ik de geluidsboxen als bijzettafeltje gebruikte. En de Wenende Madonna en mijn Heilig Hoekje kan ik nu vanuit de keuken niet meer zien. Maar misschien zijn dat minor problems.

Terwijl ik aan het eind van de dag ongeremd van prachtige pianomuziek op pootjes geniet, en van kaarslicht, en van wierook, is het hoog tijd voor een esoterisch reflectief momentje. Wat gunt het universum mij? Uit het roodfluwelen zakje runenstenen trek ik de Wunjo, een steen die ik nog nooit getrokken heb. Há! De Wunjo is een bijzonder positieve steen, die balans en harmonie symboliseert. 'Je bevindt je nu in een periode waarin geluk, rijkdom en gezondheid de boventoon voeren. De tijd van hard werken of problemen ligt achter je. Je bent tot jezelf gekomen waardoor er licht is gekomen in de duisternis.' 'k Had op de een of andere manier al zo'n bruin vermoeden.

Love Me With All Of Your Heart...

Weer eens een nieuw nummer ingestudeerd op de piano. Het zag er eerst nogal ingewikkeld uit met al de triolen, maar dat valt reuze mee. Wie zong het nummer? Engelbert Humperdinck, 1970. En voor de liefhebber van haar stem: Agnetha Fältskog (vh Abba) in 2004.

(to whom it may concern...)

... Or Not At All

Net 5-type

Ben ik dan eigenlijk gewoon diep in mijn hart uiteindelijk een Net 5-type geworden? Lekker op de bank naar een romcom kijken? 'Something's Gotta Give', met Jack Nicholson en Diane Keaton. Is heerlijk. Hij zestigjarige vrijgezel met altijd vriendinnen van onder de dertig, zij iets jongere gescheiden schrijfster met mooi beach house, moeder van een van zijn vriendinnen. Het duurt helemaal tot het eind, tweeënhalf uur later, tot Jack en Diane elkaar echt krijgen. Op de Pont Neuve te Parijs. Dan ben je wel echt ontspannen. Waarom doe ik dit niet vaker?

Tirol

In Vrij Nederland van deze week (ik heb bij de restyle toch maar weer eens een proefabonnement genomen, het aanbod is lucratief gebleken, ze schijnen 14.000 proefabonnement gescoord te hebben!) over de pornobioscoop op de Wallen die dichtgaat. Wat een treurige foto staat erbij, de uitbater die de zaal schoonmaakt na afloop van een voorstelling. Er werden veel pornofilmpjes uit de jaren zeventig vertoond, lees ik. Soort cult dus.

Herinnering komt bovendrijven aan mijn eerste zomer in Groningen. 1975. Ik ging studeren. Eindelijk verlost van het steil gereformeerde regime in en om het ouderlijk huis. Ik wist vrijwel niets van de wereld, zelfs gewóne films waren verboden geweest.

Die eerste nazomer in Groningen ging ik veel naar de bioscoop. 'Once upon a time in the west', 'The Sound of Music', 'De Great Gatsby', alle zomer-evergreens zag ik. In mijn onderzoek naar de wereld buiten het gereformeerde universum ging ik ook een keer op een middag naar De Beurs. Dat was een pornobioscoop bij de Vismarkt. De film was er een in de reeks Tiroler seksfilms die toen in waren. Veel geneuk op Alpenweitjes. De film die ik er zag heette 'Unterm Röckchen stösst das Böckchen', een titel die ik nooit vergeten ben. In een database kom ik hem nu tegen, hij bestond echt, het was een film uit 1974, nu in de categorie Comedy.

Mijn schoolvriendin Ans en ik waren echt heel onschuldig, we wisten niet wat we zagen. Ik kan me er ook niets meer van herinneren, alleen dàt we daar zaten. Om ons heen de spreekwoordelijke mannen in regenjassen. Zwijgend hebben we de film ondergaan, uitgezien. Zwijgend hebben we het pand verlaten. Tussen die mannen in die jassen. Gelukkig kenden we nog bijna niemand.

Nieuwe blog

Het is niet wat je zou moeten doen als je na je werk aan je ontspanning moet werken, maar ik kan het niet laten. Er staan zoveel leuke filmpjes op YouTube, dus na BoekbladLeest waarin wij onze gelezen boeken bespreken heb ik net een nieuwe blog BoekbladKijkt aangemaakt. Mensen en bedrijven maken van de raarste dingen filmpjes, zijn daar trots op, en zetten die op YouTube. Je hoeft ze alleen maar te verzamelen en bijeen te zetten. De bijzonderste tot nu toe vind ik het bedrijfsfeest van Querido met buikdanseres.

Zaal vol alfa's

Als je omzet vorig jaar 315.000 euro was en dit jaar 292.000 - ik noem maar wat fictieve bedragen - hoeveel procent zijn we dan gedaald? Nadat ik een kwartier op de calculator heen en weer heb getikt besluit ik dat ik mijn tijd efficiënter kan besteden en dat ik het maar aan de accountmanager ga vragen. Ik vind het een beetje lullig, maar ik ben echt kwijt hoe je dat berekent. Dus zet men haar trots opzij en vraagt het haar. De accountmanager antwoordt: 'Dat kan je zo uitrekenen. Je rekent het verschil uit en dat deel je door de omzet van dit jaar.'

Anneke, Bien, Frances, Vinnie, help! Maar zij weten het óók niet. Wat gênant: een zaal vol alfa's. We hebben allemaal wel ergens een calculator in een lade, en optellen, aftrekken en vermenigvuldigen kunnen we wel, maar percentages berekenen: Ho maar! Na een half uur heen-en-weren en beschaamd lachen weten we het. Het antwoord is 315-292 = 23:292 = 7,8 procent.

Bien stuurt me ter ondersteuning nog een link naar het Vademecum Vakoverstijgende Vaardigheden voor Havo- en VWO-leerlingen: 'Let vooral ook op de zin "Een aantal rekenvaardigheden behoort iedere leerling in de bovenbouw van havo en vwo te beheersen"...

Rustmomentje anno 2009

We maken na werktijd een tocht naar Eindhoven om de opening van de nieuwe Selexyz boekhandel bij te wonen en met de mensen te socialisen. Om half negen in de trein terug is de energie helemaal op, we kunnen niet meer converseren.

Iedereen is echter nog wel met alle mogelijke apparaten in de weer. 'Wat doe jij,' vraag ik op een gegeven moment aan Vinnie die ik behalve met een boek ook met zijn iPhone in de weer zie. Zelf zit ik te sms-en en deel daarover mede: 'Ik twitter'. 'Ik Facebook', antwoordt hij.

Hani501 leest van de e-reader van Vinnie, maar maakt ook foto's, die ze dan weer naar mij mailt. Terwijl ik twitter luister ik naar mijn iPod, en lees ik de Metro. En dat alles omdat we geen puf meer hebben om te communiceren.

Devotie, demonen en dagelijks leven

Hoe kom je op een onderwerp als het Getijdenboek van Katherina van Kleef? Ik houd van Middeleeuwse handschriften, ik vind de dagindeling van monniken met al hun gebedsmomenten interessant, en van Katherina van Kleef heb ik nog nooit gehoord. Ik heb er nog niets over gelezen, maar blijkbaar zingt zo'n tentoonstelling zich rond.

Nu ik weer werk voelt het als een te grote reis naar Nijmegen. Daarom heb ik eerst maar eens een nummer van Kunstschrift gekocht om zeker te weten of het me gaat boeien. Hani501 (die zelf ook Catherina heet) zegt dat het er bomvol is en dat je het best rond openingstijd in de vroege ochtend kunt gaan.

De tentoonstelling heet: 'Devotie, demonen en dagelijks leven in de 15e eeuw' en bestaat uit 100 miniaturen uit het Getijdenboek van Katherina van Kleef uit ca. 1440. Dit is het belangrijkste 15e eeuwse manuscript uit de Noordelijke Nederlanden, topstuk uit de collectie van The Morgan Library & Museum uit New York. Het is ter restauratie eenmalig uit elkaar genomen, zodat circa 100 bladen afzonderlijk getoond kunnen worden.

Het Getijdenboek is gemaakt in opdracht van Katherina van Kleef. Er staan prachtige miniaturen in met bijbelse taferelen, heiligen, ambachten, planten en dieren. Ze zijn geschilderd door een onbekende meester. Met oog voor detail creëerde hij een intieme wereld van devotie, demonen en dagelijks leven in de late middeleeuwen.

Wie was Katherina van Kleef? Zij was de hertogin van Gelre (1417-1476). Ze had een gouden koets, een 60-koppige hofhouding, een eigen orkest en een theater. Ze was puissant rijk, eigenzinnig en heerszuchtig, maar tegelijk vroom en iemand met smaak. Ze speelde een dominante rol in de politiek van Noordwest Europa en in het kunstleven. Voor haar privécollecties gaf ze opdrachten aan diverse kunstenaars.

Katherina was de dochter van Adolf van Kleef en Maria van Bourgondië en trouwde op 13-jarige leeftijd met Arnold van Egmont. Het was geen fijn huwelijk. In de machtsstrijd die uiteindelijk uitbrak tussen haar man en zoon Adolf koos ze de kant van de laatste. Adolf liet uiteindelijk zijn vader gevangen zetten – met medeweten van Katherina.

In het Gelders Archief zijn onlangs Katherina's 'keuken- en reisboeken' gevonden. Daarin bleek de administratie bijgehouden van de hofhouding op de Nijmeegse Valkhofburcht. De bestellingen zijn precies opgetekend, zodat we nu nog weten wat men aan vlees en vis at, hoeveel balen stro er nodig waren voor de paarden en welke geneeskrachtige kruiden Katherina tot zich nam. Er is ook de bestelling terug te vinden van een kooitje voor de aap, die Katherina hield.

Mevrouw, ál onze witte wijnen zijn droog

Een van de betere hangouts van de Amsterdamse Rivierenbuurt: het Okura. En de lievelingshangout van Hani501. Dat hotel heeft 23 etages en op de bovenste etage een bar met gewéldig uitzicht over de stad. Langs de grote ramen zijn bankjes gecreëerd die de bar een loungeachtige uitstraling geven. Terwijl je het leven doorneemt kun je de hele stad overzien. Aan het plafond hangen kristallen armatuurtjes.

De prijzen zijn er ook wel naar. Het goedkoopste glas wijn kost 8,50. 'Doet u mij maar een glas droge witte wijn' is niet een bestelling waar de barmannen (3) op reageren. 'Mevrouw, al onze witte wijnen zijn droog.' 'Doet u mij dan maar een Chablis.'

Waarover praten zij, die twee daar in dat raam? Over Katherina van Kleef. Er is in Museum Valkhof te Nijmegen een tentoonstelling over het Getijdenboek van Katherina van Kleef en daar willen zij naar toe.

Dit buitenissige uitje is denk ik maar een staaltje van voorspelling die de kaart Moldaviet mij afgelopen weekend deed: Hoop, wijsheid, volheid, inspiratie, kosmische energie, reizen, toekomst, ontwikkelingsmogelijkheden. Deze steen helpt de zin van het leven weer te herkennen als die verloren was, en opent ons voor nieuwe inzichten, informatie, inspiratie en buitenlichamelijke ervaringen.' Zo midden in de nacht zo hoog in de lucht enthousiast over een Middeleeuwse tentoonstelling geraken, dat is wel een buitenlichamelijke ervaring te noemen.

Principes

Een open mind, daar gaat het om. Zes mandala's moet ik inkleuren voor ik open minded genoeg ben om het boek met die Zeven Eigenschappen van Stephen R. Covey ter hand te nemen. Dat kleuren is zo leuk, er gebeuren zoveel onverwachte dingen. En het gaat helemaal nergens over, en tegelijk gaat overal over. Wat is dat een gedoe, als je niet wilt. Ik weet niet eens waarom ik zo bevooroordeeld ben, behalve dat de titel De zeven eigenschappen van effectief leiderschap me afstoot en dat ik niet van die schema's houd.

Ik moet nu bekennen dat die Covey helemaal geen gek verhaal vertelt. Sterker nog: ik kan me er eigenlijk best in vinden. Trainer heeft ons een half jaar geleden het boek meegegeven en ons verzocht de eerste 40 pagina's te lezen. Dat heb ik toen in de achterbak van de bolide laten liggen. Daar ligt het nog steeds. Maar Bobby heeft het ook in de kast staan.

Die eerste veertig pagina's, die hebben eigenlijk dezelfde inhoud als het vierminutenfilmpje dat Trainer op les liet zien en dat ik niet kon navertellen. Tweede poging dan maar. Covey betoogt dat 'succes' tót de eerste wereldoorlog gedefinieerd werd vanuit een 'principiële' levenshouding, succes was iets als je leefde volgens de principes nederigheid, integriteit, gematigdheid, trouw en geduld. Maar ná WO I werd succes steeds meer afgemeten aan persoonlijke prestatie, vaardigheden en status.

Maar, betoogt hij, succesvolle mensen hebben vaak een leeg gevoel, geen goed contact met medewerkers, met hun gezin, hun kinderen, hun familie, hun vrienden. Covey vindt dat succes alleen maar echt en diep doorleefd is als je je leven en werk inricht volgens de principiële principes. Hoe je bij de waarden kunt komen die voor jou echt belangrijk zijn is bijvoorbeeld door te bedenken wat je hoopt dat je familie, vrienden, collega's en concurrenten zeggen bij je begrafenis. En dat je daar dan ook naar leeft.

Het kan niet nieuwe zijn, maar hij zegt: elk mens, elke medewerker, heeft zijn eigen denkkader, waarheid, drijfveren, noem maar op. Een leider kan niet zijn/haar normen en waarden en denkkader aan een ander opleggen. Ja hij kan het wel doen, maar dan verliest hij het contact. Een leider moet bewerkstelligen dat de ander zich gezien en begrepen voelt. Dan zal zij/hij helemaal vol naar zijn/haar eigen passie zal leven en werken. Zoiets. Daar kan ik toch niet veel op tegen hebben? Misschien toch maar eens doorlezen.

De hartsvriendinnen

Nichtje heeft speciaal voor haar housewarming party een nieuwe jurk gekocht bij Steps. Deze. Steps heeft sinds dit najaar allemaal nieuwe feestjurken in de collectie. Dat was mij bij mijn zoektocht maar de Galajurk ook al opgevallen, maar ik kon daar niet slagen want wij moesten in het Lang. Nichtje is wel een klein beetje teleurgesteld dat ik mijn Galajurk niet aan heb naar haar party. Ze heeft de foto als screensaver op haar bureaublad!

Over jurken gesproken: met haar beeldschone hartsvriendinnen was ze een middagje wezen shoppen. Nanda en zij hadden in de Steps-winkel alle jurken aangepast met hun beeldschone figuurtjes en alle jurken stonden hen even mooi. Gillend van de lach vertellen ze dat er een hele dikke verkoopster bij hen had gestaan die bij elk nieuw jurkje dat ze pasten ongelukkiger van hen werd. Dat ongeluk en die dikte vonden ze wel een fout van die verkoopster.

De hartsvriendinnen dragen allemaal knalrode nagellak. Allemaal dezelfde. Die hebben ze elkaar voor wij kwamen opgesmeerd. Zus 3 (de Moeder van Nichtje) en ik dragen géén nagellak, maar we worden wel aangestoken door deze vrolijke beeldschone jonge vrouwen. Zozeer dat we ons de kunst van het nagellakken helemaal laten uitleggen en dat we hen onze nagels laten lakken. De housewarming eindigt in een totale orgie van nagellakgeur.

Ruimtelijke rampgebieden

De nieuwe Utrechtse kantorenwijk Papendorp heeft de Rietveldprijs gewonnen, lees ik. Hoe is het mogelijk? Toegegeven, ik heb er nooit goed gekeken, ben er alleen een paar keer met de auto per ongeluk verzeild en verdwaald geraakt. Het wijkje ligt ingeklemd tussen de A2, de A12 en het Amsterdam-Rijn-Kanaal, het heeft wel een afrit maar geen oprit, of andersom. Beetje nachtmerrie-achtig.

Papendorp is een kantorenpark met het karakter van een campus, lees ik nu, ontworpen door Frits van Dongen en Ed Veenendaal. Het herbergt 35.000 m2 kantoren, 15.000 m2 congrescentrum en 1.250 overdekte parkeerplaatsen. Het plan gaat uit van flexibiliteit in gebruik. Door verschillende kantoordiepten in een gebouw toe te passen kunnen ruimten zonder al teveel aanpassingen aan verschillende gebruikers worden verhuurd. 'Ingeklemd tussen een kanaaldijk en een verhoogde weg vormt een nieuw landschap het dak voor parkeergarages en de Plaza, een centrale hal die een aantal bakstenen kantoortorens verbindt. Het landschap wordt op diverse plaatsen ingesneden en omgevouwen om zo te voorzien in daglichttoetreding. Grotere patio's vormen de toegangen tot de verschillende torens terwijl een aantal kleinere patio's plaats biedt aan bomen.'

De Rietveldprijs is een tweejaarlijkse prijs die in 1990 in het leven geroepen is om de discussie over de kwaliteit van de gebouwde omgeving in Utrecht op gang te brengen. Kantorenpark Papendorp is volgens de jury een bedrijventerrein waarbij gedacht is aan de samenhang met de stad. 'Niet zelden zijn het ruimtelijke rampgebieden aan de rand van een stad en dat is hier niet het geval', schrijft de jury in het rapport. De winnaars krijgen waardering voor onder meer het combineren van bedrijven met daarnaast volkstuintjes, wat de levendigheid in het gebied zou behouden.

Misschien moet ik er nog eens gaan (ver)dwalen maar dan met een open mind. Mijn mind is ingekleurd door de persoonlijke geschiedenis. Ooit kwam ik in een Utrechtse kantorenwijk te werken, genaamd Rijsweerd-Oost. Prestigieus, met veel marmer en vijvers. We waren overgenomen door het grootkapitaal en gingen stijf van de reserves op inspectie. Ik weet nog goed hoe we er aan kwamen lopen, hemel, gaan we híer werken? Het was een heel eind met de bus van het station en een eind lopen van de dichtstbijzijnde bushalte. De bus was propvol en het regende. Dat was slikken. Met de fiets was het ook geen onverdeeld genoegen, vooral niet in de winter. Toen ben ik mijn rijbewijs gaan halen.

Het wijkje kwam op enig moment veelvuldig in de krant, omdat er een serieverkrachter actief was. Dit Papendorp lijkt mij ook geen feest voor fietseressen.

Buitenlichamelijke ervaringen

Omdat Nichtje tegenwoordig als co-assistent lange werkdagen maakt, is haar leven geheel anders dan toen zij studeerde. Laatst bekende ze de behoefte om samen aan de keukentafel zitten kleuren. Dan ben je bij mij aan het goede adres!

Zo verzeil ik in spiriboekwinkel De Wijze Kater om een mooi mandalakleurboek voor haar te scoren. Deze winkel heeft ook een edelstenenafdeling en ik raak helemaal hebberig. Uiteindelijk ga ik naar huis met ook een pak nieuwe tarotkaarten: de edelstenentarot. Tot nu toe kende ik alleen de Rider Waite Tarot.

Drie edelsteenkaarten trek ik nu: robijn, magnetiet en moldaviet. En dit is wat de kaarten mij vertellen:
- Verleden: 'De robijn is de steen van liefde, seksualiteit, vriendschap, polariteit, bereidheid verbindingen aan te gaan, verantwoordelijkheidszin. Deze steen brengt de liefde in harmonie. Wie het ontbreekt aan liefde voor zichzelf (of de naasten) kan met de steen over deze eigenschappen mediteren. De Robijn vervult ons met liefde - voor onszelf en voor onze medemensen.'
- Heden: 'De magnetiet staat voor teleurstelling, verstarring, depressie, onwilligheid. Zich aan het verleden vastklampen. Kans van het lot. Magnetiet leert ons polariteiten te kerkennen en op te geven en vrijheid te verwerven. Hij brengt in balans, werkt verbindend, en is een goede beschermsteen.'
- Toekomst: 'De moldaviet staat voor hoop, wijsheid, volheid, inspiratie, kosmische energie, reizen, toekomst, ontwikkelingsmogelijkheden. Deze steen helpt de zin van het leven weer te herkennen als die verloren was, en ook beperkende denkpatronen los te laten. Hij opent ons voor nieuwe inzichten, informatie, inspiratie en buitenlichamelijke ervaringen.'

Wat zouden dat zijn, 'buitenlichamelijke' ervaringen?

De trompetboom

Hannah van Munster. Naam om te onthouden. Ze debuteert met de roman/novelle (135 bladzijden) De trompetboom. Heel heel heel mooi. Rijk. Diep. Mysterieus. Suggestief. Gelaagd. Het vertelt over een tienjarig jongetje Julius dat een zomer lang bij zijn opa gaat logeren, die in een grote villa woont in een merengebied. Zelf woont hij met zijn moeder in een goedkope flat aan de rand van de stad. Zijn moeder gaat een paar weken of maanden naar Amerika, ze heeft zang-aspiraties, en kan hem daarbij niet gebruiken.

Het boek staat bol van familieverhoudingen die generatiegewijs nogal bijzonder zijn. Julius is tien, zijn moeder was jong toen ze hem kreeg, dus zeg tegen de dertig. Die beschouwt en behandelt hem eigenlijk als haar broertje. Opa heeft een jongere vrouw en een dochtertje Olivia, dat dus het halfzusje is van zijn moeder, en wat is zij eigenlijk van hem? De vrouw van Opa wordt consequent Mevrouw E. genoemd. Er is ook nog de moeder van grootvader, Omama genaamd, die dus de overgrootmoeder is van Julius, maar de grootmoeder van Olivia. En dan is er ook nog een man met geel haar in het dorp, Rudolf, die op hem lijkt en die een bijzondere interesse in hem heeft. En dan is er ook nog een papegaai die het alleen met Omama kan vinden en een boosaardige witte hond.

Het boek is zowel op het gebied van psychologie als in de natuur- en sfeerbeschrijvingen heel bijzonder. Van Munster is een opmerkzaam auteur, die alle sensoren heeft aanstaan, maar nooit teveel vertelt. Julius probeert zich te redden, maar voelt zich nooit en nergens echt veilig, hij plast 's nachts in bed, hij verstopt zich overdag in een boomhut. Julius tast vooral in het duister. Van Munster vertelt alleen vanuit zijn persepctief, dus meer dan hij te weten komt en begrijpt komt de lezer ook niet te weten. Alleen vermoedt die meer verbanden. Hoe het zat met grootmoeder die in Mexico zelfmoord pleegde. Grootvader die zijn leven lang aan depressies leed. Rudolf die een tijd in huis heeft gewoond bij de familie.

Echt heel mooi. Ben ik tijden niet zo geabsorbeerd geweesd door een boek. De auteur is beeldend kunstenaar. Maakt ook heel mooie beelden.

Ben een beetje aan het googelen en zie dat de uitgever gevraagd is om mee te spelen in het digitale tijdperk en voor een camera voor te gaan lezen. Hij heeft aan zijn bedenkingen, hoor je tussen de regels door, maar wil toch ook niet met de hakken in het zand. Of dat voorlezen nu helpt in de marketing? Het is wel dapper van Wouter! Met al die waardering voor kwaliteit op alle traditionele niveaus toch ook mee in de vaart der volkeren! Onder de schuilnaam Oor leest Voor. Best leuk gevonden. Maar ik denk dat de schrijfster beter zelf kan voorlezen en dat Wouter op YouTube vertelt hoe hij haar gevonden heeft en waarom hij zo verrukt van haar is.

Aikido management

Met Leen en Ekfa een heel gesprek over managementgoeroes als Covey en managementtrainingen die bedrijven aan hun leidinggevenden aanbieden. Ekfa wordt er ook mee geconfronteerd. Zij delen mijn afkeer van de Amerikaanse betweters die allemaal waarheden en rationele stramienen over je heen storten. Er zal ongetwijfeld veel waars in die businessboeken staan, maar volgens ons gaan management- en leiderschapskwaliteiten over heel andere zaken.

Voor we het weten zitten we helemaal in de softe sferen. Het is mijn eigen schuld, want ik had al wierrook aangestoken voor ze kwamen. Elka en ik bekennen dat ons inzicht over communiceren met respectievelijk Vespa en een baby (toen Riemer nog een Riemertje was) ons meer heeft geleerd over communicatie dan enig Amerikaans managementboek. Communiceren moet niet alleen met je hoofd maar met je hart. Hoe dóe je dat dan, vraagt Leen. Gewóón, zeg ik.

Ekfa verhaalt van een lezing die ze gehoord heeft over Aikido-management. Ze merkt dat wat ze daar hoorde beklijft en dat ze daar aan blijft refereren. Aikido is een verdedigingssport waarin de energie van de ander het uitgangspunt is. Door gebruik te maken van de energie van de ander wordt ruimte gecreëerd, de aanval afgewend, geneutraliseerd of overgenomen. Van de Aikido-trainer leerde zij dat je als je moeite met iemand hebt dat je die dan vanuit je buik een vlindertje zendt. Het is hetzelfde verhaal als het 'zegenen'. En we giegelen tegen Leen: 'Je snapt het niet hè? Maar het werkt écht.'

Big Mama Thornton

Verjaardagslijstje gekregen met daarop een aantal cd's. Geen idee wie of wat die muzikanten zijn. Een van de gezochte cd's is 'Hound Dog' van Big Mama Thornton. Dat is leuk: nieuwe muziek. 'Veel succes in de platenzaak.' Ja dat heeft men wel nodig. Welke cd-zaak heeft er nu zulke muziek op voorraad? Of heeft mijn muziekkennis een grote lacune?

Enige info: Big Mama Thornton (1926-1984) was een zwarte Amerikaanse blueszangeres. Zelf schreef ze ook liedjes, en ze speelde drums en harmonica. Ze groeide op in Montgomery. Haar vader was dominee, haar moeder zong in het koor. Al op 14-jarige leeftijd verliet ze het ouderlijk huis om deel uit te maken van de in Georgia-gevestigde Hot Harlem Revue. Zij was de eerste die de hit 'Hound Dog' op de plaat zette. De latere versie van Elvis Presley uit 1956 werd bekende, maar deze van Big mama Thornton is in kringen van muziekliefhebbers beroemd gebleven. Thornton was stoer, ergens lees ik dat ze zich graag in mannenkleren kleedde. Net niet op dit filmpje.

Hound Dog door Elvis Presley

Verkeersinfarct

Zo hard regent het toch niet? De Haarlemmerweg is de hele week al afgesloten. 'Wateroverlast' melden borden. Er staan allemaal wagens van Waternet, én politie, én verkeersregelaars. Dat scheelt als je met de auto gaat (lekker snel, denk je) al gauw een half uur kruip door sluip door door Bos & Lommer.

Oorzaak: een gesprongen waterleiding. Op de site van RTV Noord Holland valt te lezen: 'Het water stroomde over de Haarlemmerweg, de Haarlemmervaart in. Een deel van het wegdek is daarbij losgeslagen. Rond kwart voor twaalf wist Waternet het waterpeil naar beneden te krijgen. Dat deed ze door het openen van putten, het openzetten van sluizen en het wegpompen van water door middel van tankwagens. Ter hoogte van de Bos en Lommerweg zit een gat van vier meter doorsnede. Daardoor zal de komende dagen geen verkeer op dit deel van de Haarlemmerweg kunnen rijden.'

'In eerste instantie werd de verkeerde waterleiding afgesloten. Daardoor kwam het kantoor van de belastingdienst zonder water te zitten. Waternet houdt er rekening mee dat de Haarlemmerweg tot komende maandag is afgesloten. Het hangt er vanaf of het stadsdeel de straat in het weekend opnieuw kan asfalteren.'

Ga dan toch op de fiets, Lucie Theodora!

Persoonlijke Effectiviteit

Weer op training geweest. Thema van de dag is (weer) de Persoonlijke Effectiviteit, het Gedrag en de Persoonlijke Drijfveren. De samenleving vraagt om principes als integriteit, transparantie en maatschappelijke verantwoording van gedrag. Die zijn voorwaarde voor het vertrouwen in de gezondheidszorg en het bedrijfsleven, en goed tegen ziekteverzuim. Veel ziekteverzuim hangt samen met stress. Mensen doen vaak niet wat ze echt zouden willen doen. Nemen beslissingen waar ze niet achter staan, en betalen de rekening in de vorm van rsi, burnout of rugklachten.

Trainer zweert bij Stephen Covey, Amerikaans management-goeroe en auteur van het boek The seven habits of highly effective people. Het boek staat sinds jaar en dag in de top-10 van managementboeken, en wordt ook in Nederland nog altijd bij duizenden verkocht. Trainer laat ons Amerikaanse filmpjes zien waarin Covey een gehoor in aanbidding toespreekt. Het geheim, samengevat in zeven gedragsregels: 1. Wees pro-actief. 2. Begin met het einddoel voor ogen. 3. Belangrijke zaken eerst. 4. Denk in win/win. 5. Streef eerst naar begrijpen en dan naar begrepen worden. 6. Streef naar synergie. 8. Houd de zaag scherp (scherp jezelf aan om de genoemde gewoonten aan te houden).

Ik krijg de opdracht om de boodschap van Covey zoals hij dat in het filmpje vertelt in drie minuten aan een klasgenootje na te vertellen. Ik blokkeer echter zo van de man (Covey) en zijn schema's, dat ik helemaal niet luister, laat staan dat ik het kan reproduceren. De anderen vinden het leerzaam, zeggen ze. Ik geloof dat ik op tilt sla van de gedachte dat mensen de hele dag PERSOONLIJK EFFECTIEF zouden moeten zijn.

Sint Maarten

He lekker, eindelijk weer een aanleiding om in het fotoalbum te grasduinen. Deze foto moet van 1960 zijn. Ik sta rechts op de foto, met dat strakke dasje om. Klik op de foto en u ziet 'm groter.

In Emmen is/was St Maarten een sterke traditie. Mijn ouders waren daar in 1951 komen wonen, als import. Die kenden het feest niet en vonden het in eerste instantie je reinste gebedel, kinderen met lampion en tas langs de deuren laten gaan om snoep te scoren. Maar ja, het was voor Emmer kinderen ongeveer het grootste feest van het jaar, en dus fietsten ze mijn oudste zussen op de fiets langs bekenden, voornamelijk leden van de kerk. Blijkbaar waren ze er in 1960 aan gewend. Toen mochten we alleen door de buurt lopen. Ouders liepen niet mee, zoals je dat nu hier ziet.

Sint Maarten was echt heel opwindend. De lampions stonden al weken voor 11 november in een vaas in de kamer en 's avonds liepen we dan zingend rond de eettafel. Zonder kaars. Op elf november zelf was het wachten tot het donker genoeg was dat de kaarsjes ook daadwerkelijk licht gaven. Elf november is de dag, dahat mijn lichtje, dahat mijn lichtje, elf november is de dag, dahat mijn lihichtje brahanden mag.' En dan maar wachten tot er een lampion in de hens ging. Dan moest je zónder lampion door, alleen met een tas. Dát was echt bedelen.

Je scoorde een tas vol snoep. Niet fijn waren sinaasappels en taaitaai. Die mensen maakten zich er maar van af. Lekker waren toffees. Heerlijk waren repen. Schuimpjes. Engelse drop. het aller moeilijkste was als je dan weer thuis was om niet alles meteen op te eten. Iedereen kreeg een grote tupperware doos om haar eigen snoep in te bewaren. Ik kon mij - herinner ik mij - niet goed beheersen en at alles in één dag op en was dan diep gefrustreerd dat ik niet smeer had.

Nu lopen kinderen aan de hand van hun ouders. Zo onveilig is de wereld blijkbaar. Of alleen in de stad? Het gebruik heeft zich enorm uitgebreid door Nederland, hoor ik vanochtend op de radio. Vooral in Vinex-wijken. Want daar hebben ze geen tradities en dit is er een die tamelijk cultuurbreed opgenomen wordt.

Kus

Ik ben al wel heel erg slaperig, maar ik heb RoRo7 (die naar de uitreiking is) beloofd dat ik het bericht over de winnaar van de AKO Literatuurprijs op de site zal zetten. Dat wij de eersten zullen zijn. Dus om 22.10 uur voor de buis met pen en papier. Het is wel heel fijn voor de orgaqnisatie dat ze Nova gesoord hebben als mediapartner, maar de uitzending is niet erg opwindend. Een shot van de jury, een shot van de genomineerden, en dan een shot van de winnaar. Ik herinner me wel uitzinniger uitzendingen, met Sonja Barend, met RTL Boulevard, met Pauw & Witteman.

Op tv wordt vervolgens het shot van de bekendmaking van de winnaar Erwin Mortier die opgetogen zijn man met zoenen overlaadt voortdurend herhaald. Volgens mij was dat zoenen de nieuwswaarde van het item, hoewel het niet met zoveel woorden gezegd werd. Maar wel getoond. En weer. En weer. Op internet is dat moment niet te vinden, misschien mochten de fotografen er toen nog niet bij. Dat soort bijeenkomsten wordt vaak idioot overdreven geregisseerd. Wel vind ik Mortier die zijn uitgever Ammerlaan zoent. Als tv-kijker weet ik dat dat een minuut later was. Dus toen mochten de fotografen er wel bij. Hani501, jij was er ook bij! Hoe was dat?

Excuses uit Grobbendonk

Vandaag komt er bericht uit Grobbendonk: 'Sorry, pas vandaag werd de vracht met ook jouw bestelling daarin bij mij geleverd. Daar kon zowel de leverancier als ik niets aan doen. Het stond al sinds 29 oktober aan de douane en ook na meerdere telefoontjes van ons hebben ze tot vandaag tijd genomen om onze zending te controleren en vrij te geven. Nu gaat jouw pakket met prior post via België en zal over een dag of twee bij jou zijn...'

Zeg nu zelf: dit was óók een leuke outfit geweest op het Bal. Was ik misschien de lesbo-vriendinnen iets naderder geweest. Het kostuum was voor mij hét antwoord op de man-vrouw dichotomie van de Galajurp en de smoking. Na veel getwijfel had ik de witte outfit met zwart overhemd gekozen. Net iets feestelijker dan de zwarte. Maar die zwarte met witte puntkraag is ook heel goed. Al vond ik het al met al wel heel gesloten en kuis.

Grobbendonk (ik kwam er terecht nadat ik bij Google het woord 'gilet' had ingetikt) baalt als een stekker. 'Dat is echt heel jammer... Alles was mooi volgens afspraak, de zending was met SpeedPost verstuurd en 3 dagen later al hier in Belgie, maar als dan de douane zo lelijk roet in het eten gooit houdt het op... Dan kan ik niks meer doen. Heel vervelend voor jou en voor mij...' Ze belooft dat ze het geld terugstort.

Riekje revisted

Weer tijd voor een sessie met Riekje, de manueel therapeut. 'U zei vorige keer heel beslist dat ik geen frozen shoulder en slijmbeursontsteking had,' zeg ik haast triomfantelijk, 'maar de sportarts Jessica Gal zei mooi van wel. Wie heeft er nu gelijk? Ik denk niet dat het veel uitmaakt, maar ik ben blij met een diagnose. Dat het een naam heeft.'

Riekje is niet kinderachtig en voegt gewoon in haar rapport toe dat ik een frozen shoulder heb. 'En nu', vraag ik, 'laat ik nu een enge prik in de schouder zetten of zal ik doorgaan met oefeningen?' 'Het kan allebei,' meent Riekje, 'Wat jij wilt.'

Daar heb je echt wat aan. Maar ik moet zeggen: wat ook het meest heilzame werk heeft gedaan (de oefeningen van Riekje of de ontstekingsremmers van Jessica), het gaat een stuk beter, al is het beslist nog niet over. Riekje is van oordeel dat een beetje pijn niet kwaad is, dat herinnert mij er voortdurend aan dat ik recht op moet zitten, et cetera.

Haar behandeling doet helemaal niet zo zeer meer. Zij vindt me veel losser en ontspannener dan de vorige keer. We lopen alle spieren en oefeningen na, en alles gaat een stuk beter. Dan hamert ze alle opdrachten (rechtop zitten, schouders los, niet de schouders belasten maar de rug, rugoefeningen, nek alle kanten op strekken, armen strekken) er nog een keer in. Tot over twee weken.

Warme rodelinzensalade met geitenkaas

Na al het gedoe rond het Gala is het tijd voor Rust en Eenvoud. Eenvoud als Kenmerk van het Ware. Omdat ik weer koolhydraten mag - en dan vooral bónen - koop ik een nieuw kookboekje met vegetarische recepten voor nieuwe inspiratie. Want ik heb wel erg carnifoor gegeten de afgelopen weken. Wat is zo'n Indiaas gekruid bonengerecht nu lekker. Ik durf het haast niet te zeggen, maar het is haast nog smakelijker dan al dat dure eten bij het Gala.

Dag op de bank. Beetje pianomuziek erbij en het leven is bijkans volmaakt. Als de onrust bij tijd en wijle toch weer even de kop opsteekt, en dat doet-ie, mag ik naar de mail, want ik heb de staatsiefoto van Bobby en mij in de jurk aan deze en gene doorgestuurd. De reacties zijn hartverwarmend. Maar nu moet al die ijdelheid maar voorbij zijn.

Gala Gal

Daar zijn ze dan, de foto's. Hani501, bedankt! Jij weet wat een blogger nodig heeft. Wie wat details wil zien klikke op het plaatje. Verder is alles er intussen wel over gezegd. Had ik al gemeld dat die leuke bijpassende schoenen één maat te klein bleken en dat we lopend gingen? Vannacht ben ik op sokken terug naar huis gelopen. Op de foto rechtsonder staat Anneke, die zegt dat ik net een klein meisje lijk in een nieuwe roze jurk.

Jurken (slot?)

Het Gala is een echt Damesfeest. Welkom door Oude Baas, Nieuwe Baas en mijzelve. Wethouder Cultuur Caroline Gehrels heet welkom. Caroline Damwijk doet de tafelrede. Tijdens het Diner treden twee zangeressen op van Opera per Tutti en na afloop speelde de jazz-formatie Four Times a Lady van Heleen Schuttevaer. Zelf ben ik dus de spreekstalmeesteres, een functie waar ik nooit voor doorgeleerd heb en die me (laten we het maar mild formuleren) met wisselend succes afgaat. De Juryvoorzitters die de Juryrapporten uitspreken, hoogleraren, zijn ook al dames. Lisa Kuitert doet het echt goed. De andere voorzitter had zich dus op het nippertje moeten afmelden en wordt vervangen door ander jurylid Paulien. Er zijin ook wel heren op het podium. Alleen Elco Brinkman doet ook een woordje en reikt als een gerouitineerde charmante assistente de Enveloppe uit. En de meeste genomineerden en de winnaars zijn ook heren...

Het onderdeel opera (tijdens het diner) is bijzonder geslaagd. In de Opera is opera vaak zo pompeus en overweldigend, hier is het klein en persoonlijk. Heel mooi, leuk, onderhoudend, ontroerend. Opera per Tutti is niet een groep, maar meer een initiatief waarbij jonge operazangers kunnen optreden. Ze doen dat onder andere elke donderdagavond in de Vondelkerk te Amsterdam en in Utrecht op zondagmiddagen in het Spoorwegmuseum. Erg leuk. Hier treden twee zangeressen op met een pianist. Drie liederen. Een lied eindigt bij Vinnie op schoot. Vinnie is denk ik de jongste en mooiste man.

Bijna alle damesgasten zijn in het lang. Niemand is het gewend en het is echt een onderwerp. Ik hoop dat Hani501 veel jurken op de foto heeft. Niemand had van mij verwacht dat ik een jurk zou komen, laat staan zó'n jurk. De meeste lesbo's zijn in broek. Ik praat er met allemaal over. Slapeloze nachten hebben ze ervan gehad. Allemaal. Wat het precies is dat ze daar zó van slag van raken en dat ze het zó niet willen. Caroline heeft als concessie haar haar opgestoken. Staat heel leuk.

Mirjam heeft een heel duur Hugo Boss pak met een prachtige Hugo Boss-blouze met ritsen aan de zijkant bij de Bijenkorf. Dat ik uiteindelijk wel in jurk gegaan ben vindt ze boeiend. En hoe het me tegenstond. Maar het staat je heel goed, die jurk. Ja zeg ik, dat weet ik ook wel, het zou jou ook heel goed staan. En ik zeg hoe ik ervan geniet. Je kan wel geen 'traditionele' vrouw willen zijn, maar waarom eigenlijk niet. Waarom ontzeggen lesbische vrouwen zich dit plezier? Is het een generatieding? We weten het niet.

Mijn alternatieve gothic pak uit Grobbendonk is nooit aangekomen. Ik heb wel mooi 146 euri overgemaakt.

De stilte voor de storm

Stilte voor de storm. Thuis op de bank in de nieuwe jurk. Met de zelfontspanner. Lekker onscherp. Ben nog tig winkels af geweest voor een tasje en een ander 'lijfje', want dat ding van H&M piept boven de randen van de jurk uit. Daar kun je nooit de hele avond op letten. Nog nooit zoveel vrouwelijke bezigheden ondergaan als deze weken. Afschúwelijk. En leuk. Tegelijk.

In de Bijenkorf tussen de tasjes (en dat op zaterdagmiddag) loop ik nota bene Nieuwe Baas tegen het lijf, die op zoek is naar gouden nagellak. Ik was nog niet eens op het idee gekomen! Nagellak. Zij laat zich de nagels lakken. Ze vindt dat ik geen tasje van 70 euro moet kopen dat ik nooit meer gebruik. Dat vind ik ook, maar ik moet toch een tasje? Voor het horloge, de speeches, de sleutels, de lippenstip?

Ik heb hoofdpijn, hete wangen en het koud. Griep onder de leden? De kapper heb ik afgezegd. Er zijn grenzen. Toch? Wat moet ik met als een windhoos geföhnd haar. Ik ga er zelf wel wat crèmes in smeren en kijken welke kant ik de krullen kan opduwen. Laten we maar hopen dat iemand een staatsiefoto van me maakt.

It's My Party And I Cry If I Want To

Er gebeuren natuurlijk nog rampen. Een Juryvoorzitter die belt en haar mededeling opent met de vraag: 'Sta je of zit je?' En dus afzegt. Deze ramp wordt door RoRo7 gered. En iemand met een kindje Mexicaanse griep. Nee, ik snap dat je niet komt. En ik? Ik moet nog een Damestasje. En ik ben als de dood dat de jurk niet meer past als ik dat lijfje aan doe. En misschien heeft de Turk de jurk wel aan flarden gesneden. Het pakje uit Grobbendonk is nooit gekomen. Bobby voorspelt fijngevoelig dat Nieuwe Baas en ik straks op het Hoogtepunt van het Feest in de keuken waarschijnlijk staan te huilen. 'It's My Party And I Cry If I Want To...' (...) You Would Cry Too If It Happened To You'.

Het nummer is van Lesley Gore. Uit 1963. Oorspronkelijk filmpje. Wie is dat nu weer? Wikipedia meldt: 'Lesley Gore is een Amerikaanse zangeres/songwriter. Geboren in 1946. Op haar 16e had ze haar eerste hit, dit It's my Party. In plaats van in te gaan op de platencontracten en aanbiedingen voor films, verkoos ze een opleiding. Hierdoor kon ze alleen in de weekenden optreden, wat een rem op haar carrière betekende. In 2005 kwam ze ervoor uit lesbisch te zijn. Ze liet weten dat ze daar pas achter kwam na haar twintigste en dat ze er toen nooit over gedacht heeft dit in de openbaarheid te brengen. Aan de andere kant heeft ze ook nooit veel moeite gedaan dit te verbergen, gezien liedjes als You Don't Own Me en Sometimes I Wish I Were a Boy (beide 1964).'

Lesley Gore treedt nog steeds op.

Fondue

In het kader van de gezonde leefstijl maakt Bobby sukiyaki voor me. We garen aan tafel biefjes en kipfiletjes en allerhande groenten in bouillon. Met verrukkelijke Japanse mie en Japanse sojasaus. Nu de natuurgenezeres gezegd heeft dat ik nu wel weer eens aan de koolhydraten mag/moet, is het meteen weer heel moeilijk om me tot één hap mie te beperken. Een algeheel verbod kan ik wel aan, maar een béétje, dat is pas moeilijk. Japanse mie is gewoon erg lekker!

Het fonduestel roep herinneringen op aan de seventies. Fonduen heb ik niet veel gedaan in mijn leven. Wij waren thuis niet van het fonduen. Dat was 'overdreven'. Waar ik wel gefonduet heb weet ik niet meer. Misschien af en toe in de weekendjes weg met onze studentescabaretgroep Stukken Beter. Vaag herinner ik me sessies kaasfondue met klonten. Ik bemoeide me nooit met de bereiding, dus waar die klonten van kwamen weet ik niet meer. Had iets te maken met het bindmiddel - maizena of aardappelmeel.

Op de een of andere manier raak ik een beetje gestresst van die zes fonduevorken in een pan, heb ik aldoor het gevoel dat ik heel snel moet zijn omdat ik anders niet genoeg krijg en dat de ander(en) al het vlees ope(e)t(en). Het stripboek Astrix en de Helvetiers maakte ook veel indruk op mij, omdat de Romeinen daar in kaasfondueden en wie zijn stukje brood verloor werd in het Meer van Genève gegooid. Ofzo. We zijn nu maar met zijn tweeën, maar als ik me voorstel dat je met zijn zessen uit zo'n pannetje moet eten word ik helemaal nerveus!

Erg fijn om dit oude leed even te verwerken. Het is zo lekker, het smaakt naar méér fondue. Kaasfondue is ook erg aanlokkelijk, maar én kaas én wijn én witbrood, dat mag in het kader van het dieet helemáál niet.

1400 kcal

Ik ben een heel ander mens nu ik bij de natuurgenezeres op de weegschaal stap dan zes weken geleden. Zij is de consulente van het Bio-HCG-ampullen verhaal. Ik mag haar graag. En de kuur is een enorm succes geweest, we kunnen niet anders zeggen. Fase 2 is afgelopen. Nu is het een kwestie van volhouden.

Omdat ik van de natuurgenezeres niet alleen de ampullen had gekocht, maar ook morele support, mag ik nog één keer ter controle naar haar toe. Zelf had ik al lang vastgesteld dat ik ruim 9 kilo ben afgevallen. Ik beken dat ik de afgelopen week behoorlijk gezondigd heb: één keer pindasoep van Mildred, één keer een wit broodje met veel brie van Vinnie, en een keer een fles wijn - met zijn tweeën. Maar verder eet ik braaf spinazie met kabeljauw of tomaten met gerookte forel, van die dingen.

Haar wonderweegschaal wijst uit dat mijn vet-, vocht-, en spiergehalte en spijsvertering nu allemaal helemaal goed zijn. Om op mijn huidige gewicht te blijven mag ik 1400 kcal per dag en proberen niet meer dan een béétje koolhydraten te eten, vooral bonen, geen witte rijst en witte pasta's. En brood róósteren. En fruit alleen 's morgens. Theoretisch kan ik nog steeds verder afvallen. Het hoeft geloof ik niet meer, maar ach, ik vind het best.

Rinus, collega van de drukkerij, komt van de week binnenlopen en zegt zonder inleiding: 'En nu ophouden hoor!' 'Mannen hebben graag een beetje houvast,' grijnst de natuurgenezers, 'vrouwen zullen zeggen hoe goed je er uit ziet.'