
Sinds Vespa laatstleden over de boor heeft gepiest moet ik er weer wat mee. Maar moet dat 'wat' Sonja zijn of kan ik het zelf? Ik kan wel zeggen beweren Vespa en ik elkaars type niet zijn, dat ze nooit op schoot komt en en dat we elkaar liefst een beetje uit de weg gaan, maar dat is helemaal niet waar. Want ze slaapt toch vaak bij me en loopt ook wel vaak als een hondje achter me aan. Ooit toen ik Groot Verdriet had heeft Vespa me echt getroost. En onlangs toen W. bij me was en haar de tranen over de wangen liepen vanwege haar vader, toen wierp Vespa zich met haar hele wezen diep troostend tegen haar aan. Zo warmhartelijk was Vespa dat W. onmiddellijk ook een poes wilde.
Deze Gurney stelt dat wij heel veel van onze dieren kunnen leren, dat dieren niet denken, maar wel onvoorwaardelijk van je houden. Dat dát de reden is dat kwetsbare mensen zo van dieren houden: die accepteren hen tenminste. En dat je dier je een spiegel voorhoudt, dat je zoveel kunt leren van die onvoorwaardelijke liefde. Het belangrijkste wat je moet doen is er zíjn. Misschien is het probleem met Vespa dat ik er teveel níet ben. Het gaat allemaal over communiceren met het hárt, je hart openstellen voor het diertje.
Op zoek naar een plaatje kwam ik erg veel coaches tegen die communiceren met dieren aanbieden. Er zijn er ook die zowel therapie voor mensen als voor dieren aanbieden, die beide in hun pakket hebben. En het mooiste aanbod is van een dame te Veghel bij wie je kunt knuffelen met stieren. Haar stier heet Boebie.
Therapie voor mens en dier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten