Olympische Spelen kijken is wel een avontuur. Allemaal sporten waar je nooit naar kijkt, dames die je nooit gezien hebt en die op de toppen van hun kunnen strijden. Over de toppen.Zo raak ik verzeild in de finale Hoogspringen. Een Belgische springt en wint. Ze komt, ze springt en ze overwint. Wie kan mij die zin op zijn Latijns aan de hand doen? Springen is geloof ik salire. 'Veni Sali Vici?'
De hoogspringwinnares is een opmerkelijk personage met brilletje. Wie springt nu met een brilletje! Tia Hellebaut. 'Ik kan wel goud voor Belgie in de wacht slepen, maar Belgie kan ik niet redden', schijnt ze gezegd te hebben.
Elke keer als het haar weer gelukt was over de lat te springen (ze sprong 1.99, 2.01, 2.03, 2.05, 2.07 m...) en uit het luchtmatras opveerde slaakt ze een enorme oerkreet. Haar laatste tegenstandster - de Kroatische Blanca Vlasic - is al even fel. Ook met oerkreten. Ik ben heus héél trots op alle vrouwen die het zo goed doen bij de Olympische Spelen, en je ziet met genoegen het journaille ermee worstelen. Maar deze winnaressen vind ik beduidend boeiender dan de hockey- en waterpolomeisjes... Dat zijn van die - allemaal hetzelfde - corpsmeisjes.
Terwijl ik dit schrijf is de Afsluitingsceremonie in volle gang. Voorbij Beijing 2008. Dat was dan weer dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten