Easy

Er is helemaal niets mis met deze easyJet vlucht. Alles gaat even smooth. Ik wil zo wel volgende week wéér naar Bristol/Wells. Eén etmaal is veel te kort. Een uurtje vliegen en je bent in een totaal ander universum! Waarom doe ik dat nooit?

Levenskunst

Het is gewéldig, deze dag naar Somerset, één groot feest, de ontvangst door de Britten. Wat een levenskunstenaars. Alles is perfect geregeld. Ze zijn briljante converseurs, wat je van ons Nederlanders niet kan zeggen. De auteurs die optreden hebben geweldige aantrekkingskracht door de manier waarop ze hun boek introduceren. 

De man rechts is de Nederlander die ons uitgenodigd heeft, de links is de Engelsman die ons ontvangt. Hij heeft een villa met minstens tien kamers waarin hij duizenden dingen bewaart waar hij van houdt. Een man met een eindeloos speelse kindergeest. Zijn bedrijf heet Chicken House, vandaar de kip.

Alle gasten zijn prettig verbijsterd over de ontvangst en voelen zich heel geïnspireerd. Als dit geen effectief charme-offensief is...

Somerset

Om 07.30 ga ik naar de morning prayer in de Cathedral. Eleonor waarschuwt me nog dat daar niemand komt en dat ik dan mee moet doen. Was haar daar een keer overkomen.

Ik zie bij de morning prayer twee personen: een mevrouw van in de zestig in een pij die de gebeden en palmen voorzegt, en een heer van in de zeventig die het publiek is dat de antwoorden prevelt. Hij moffelt mij een psalmboek toe, dat ik mee kan doen. Dat doe ik natuurlijk niet. Maar ik vind t wel mooi: elke ochtend in deze gigantische kathedraal twee biddende mensen.

Wat ook wel mooi is is dat mijn aanwezigheid bij dat gebed niet onopgemerkt blijft en interessante gespreksstof met deze en gene oplevert.

Plaatje

Hier zijn we, zomaar, ineens, in Wells. Er is hier een grote beroemde kathedraal, de mooiste van Engeland, zeggen ze, en dit schilderij hangt in de hal van het hotel, maar ik vrees dat we geen tijd hebben om die te bekijken, vanwege het straffe programma. 08u ontbijt, 08.50u vertrek.

Ik zie er niets van want we hebben een nogal vol programma. Dit schilderij hangt in de hal van het hotel. Denk dat ik hier volgende week weer naar toe wil.

Wells

Voorpret: het hotel en het uitzicht. Het Hotel ligt in het plaatsje Wells, in Somerset, onder Bristol. Als je geluk hebt heb je een kamer met uitzicht op de Cathedral. We komen om ca 20 uur aan, gaan op 21 uur dineren, met een karaktervol ontvangstcomité, om 08 uur ontbijten, dus veel van het uitzicht zullen we niet genieten. Of niet slapen. Dat kan ook.

Morgen een enorm programma tot 14 uur met afsluitend een lunch en dan weer terug naar Amsterdam. Met dertig mensen en een stuk of tien karaktervolle ontvangende personen. Ik zie er enorm tegenop en het wordt vast heel leuk! 

Zal ik in mijn nieuwe koffer nu èn mijn netbookje en mijn iPad mee? Voor een dagboekachtige tekst? Of kom ik toch met die veertig mensen met wie ik me de komende 24 uur ga verhouden nergens aan toe?

Cabin size

Het reiskoffervraagstuk. Ik vind 't behoorlijk clichématig vrouwelijk en irrationeel van mezelf, maar ik ga toch voor de kleur. Petrol. Van het merk LIV. Op het plaatje rechtsonder. Die linker is toch te aqua. Mijn Kipling zomerhutkoffer is ook petrol, evenals mijn leren jas en het werkje in mijn zwarte winterjas uit Langres. Dan pas ik bij elkaar.

Bijna ga ik overstag voor de damestassen van het merk Fossil. Zie onder. Het is maar goed dat ik niet vaak ga shoppen, want wat ben ik bevattelijk!. Het idee is een zákenkoffer, Lucie Theodora! Je gaat op zákenreis. 

Ik koop géén Samsonite, hoewel die er echt handig uitziet, overal is aan gedacht, maar wat is dat saai. En duur! Er zijn nog twee handige koffertjes die 'maar' 30 euro kosten, maar die zijn dan weer hardroze of hard-aqua. En waarom mag ik niet met een modieuze Fossil-bloemetjestas op zakenreis? Dat is ook maar een mindset. Maar die tas is te kléin. Er moeten computers in, toiletartikelen, schoone sokken een schoon t-shirt, een boek. Dat past niet in zo'n bloementas.

Het wordt al met al nog een langdurig uitje, want ik moet ook nog naar elektrowinkel Aurora voor een Engelse tussenstekker. Daar wil ik voor terug in de tram alle losse spulletjes in de nieuwe koffer stoppen en blijkt de rits stuk. Grr. Ik krijg de koffer met geen mogelijkheid weer dicht. Ik zie me al op zakenreis te Schiphol. Terug naar de vierde etage van V&D, waar de lift stuk is.

Handbagage

Ik ga een bijzonder etmaal tegemoet. Daarover wellicht later meer. Nu moet ik op mijn halve vrije dag eerst naar V&D of de Albert Cuyp. We gaan namelijk met EasyJet en ik mag van de organisatie alleen handbagage mee. Dat scheelt tijd bij in- en uitstappen. Maar het is iets pathologisch. Terwijl ik doorgaans best trefzeker en besluitvaardig ben word ik bij het kiezen van een koffer onbegrijpelijk besluiteloos. En kies ik uiteindelijk een verkeerde koffer, zodat ik elk volgende tripje met het zelfde probleem kamp.

Bij Easy Jet mag je één stuks handbagage, van 56x45x25cm, en niet een extra handtasje erbij ofzo. Die moet je er dan in proppen. Ik zie er een beetje tegenop. Een jaar geleden heb ik dezelfde gang gemaakt, ook nog langs de Kipling-winkel aan de Heiligeweg, en ik wíst het niet, ik wíst het niet. Het probleem is de kleur en het materiaal. Het moet een eigenzinnig géniaal gekozen koffertje zijn, niet zwart, niet grijs, niet signaalrood, niet kobaltblauw, maar iets dat míj uitdrukt, en helaas, dat koffertje vind ik nergens.

En natuurlijk moet ik Engelse tussenstekkers voor het opladen der apparaten en een kaboutertoilettasje, kaboutertubetjes shampoo, crème, en tandpasta en meer van die ongein. Ik die altijd alles XL koop...

Onheil

Angst voor Post. Het is een onderwerp. Anton Valens schreef er de roman Het boek Ont  over, over een groepje mannen - maatschappelijk niet zo geslaagd - die een zelfhulpgroep oprichten en eens in de zoveel tijd samen de post open maken. Ik vind dat herkenbaar, al kan ik het doorgaans bedwingen.

Vroeger had je dat niet, dan mocht je als je de juiste vriendinnen had gevonden met regelmaat lieve kaartjes en brieven verwachten in je brievenbus. Nu is post niet meer leuk, er komen alleen nog rekeningen en aanmaningen. Eigenlijk heb je weinig reden meer om de brievenbus te openen, behalve dan om jezelf onheil te besparen.

vandaag vind ik een brief van Cition in de bus - voorheen Dienst Parkeerbeheer. Parkeervergunningen zijn voor Amsterdammers een groot goed en parkeerboetes een enorme schrik.  Onmiddellijk ruik ik onraad. Ik heb een maand geleden immers een acceptgiro gehad en - dacht ik - betaald. Ik heb de gewoonte rekeningen onmiddellijk te betalen bij ontvangst. Dan hoef ik daar niet meer aan te denken. Ik schrijf altijd met de hand 'betaald' op de acceptgiro, en de datum. Zo geadministreerd zit-ie inderdaad in mijn Cition-ordner.

Snel op mijn bankrekening terugzoeken of-ie inderdaad wel betaald is en zo ja dan morgen op stel en sprong te bellen. Ook geen pretje, want Cition wil niet dat je belt of langskomt en sluit alle kantoren. Ik herinner me zelfs nog dat ik de overschrijving deed, op de iPhone. Ik ben een van die mensen die er verantwoordelijk voor zijn dat er weer 2400 ING-medewerkers ontslagen zijn. De betaling die de 14e gedaan had moeten worden blijkt niet gebeurd. Help! Ik vul de machtiging in en ren die naar de brievenbus.

De Grens

Een van onze freelancers heeft een boek geschreven over de grens. We hadden er al een keer een gesprek over, over hoe je de grens ervaart. Ik antwoordde: 'Vroeger had je, waar wij woonden, een grensovergang bij Schoonbebeek. Je had daar olie in de grond en ja-knikkers die de olie uit de grond haalden. De Nederlandse en de Duitse ja-knikkers waren van geheel verschillende makelij.' Die ja-knikkers zijn er niet meer.

Dit is de schrijver in kwestie. Zo staat hij in De Stentor. Hij woont namelijk in Deventer. Ik weet nog dat ik zijn naam van internet plukte omdat hij een pittig stuk had geschreven over uitgeverij Penguin. Ik verwachtte een leuke jonge wizzkid aan de haak geslagen te hebben. Dat was beetje schrikken toen deze enorme man op bezoek kwam. Dat was gauw weer over, hoor We werken al jaren samen, tot volle tevredenheid.

Zijn boek wordt aanstaande zaterdag gepresenteerd in de boekhandel te Noordwijk. Het boek krijgt (al voor het verschenen is) een follow up met een VPRO-serie met Tommy Wieringa, die stukken van de Nederlandse grens bewandelt en mensen ontmoet.  Hier in de eerste aflevering loopt hij door het achterland van mijn jeugd. Zwartemeer, Klazienaveen. Ooit zei iemand: Lucie Theodora, jij weet ook elk item naar Emmen te draaien. Inderdaad.

De ontwikkeling van Willy Drie...

Had ik ook maar een hobby, denk ik als ik naar Hani501's hobby Willy Drie kijk. Apetrots en zelfs een beetje jaloers. Ik houd u graag op de hoogte. Willy Drie doet het heel goed voor de ossenkar, vertelt Hani501. Hij moest maar even wennen, en nu vindt hij het al leuk. Hij loopt liever héén, van huis weg, zeg maar, dan terug. Willy Drie vindt uit wandelen gaan gewoon leuk.

Het volgende project wordt van het de ossenwagen een kunstwerk maken, vertelt Hani501, dan met Willy Drie en het karretje naar de Spar, en tenslotte met een foto in het plaatselijke Woudsendse Suffertje terecht komen. Ik opteer voor de voorpagina van De Telegraaf. Daarná, zegt Hani501, daarná.

Liefde in het klooster

Gisteren was de laatste aflevering van Op Zoek Naar God. Er kwam niet aan de orde dat twee van de deelneemsters een liefdesrelatie hebben gekregen: Christina Curry (de dochter van Patricia Paay en Adam Curry) en de punkzangeres Elle Bandita (ofwel Ryanne van Dorst). Wat een pikante afloop van het avontuur God.

Ik ben uiteindelijk wel een beetje teleurgesteld van de serie. Het is al met al toch een echte EO-serie. Ik had graag meer van de dames en hun levensvragen willen weten, meer dan dat ze steeds zeggen over de stilte en het klooster: 'Ik ben er helemaal klaar mee.' De coachingsgesprekken met de Vlaamse Nicolaas kwamen me ook steeds meer de strot uit. Twee van de deelneemster (Lieke en Kim) hadden een soort vage ervaring met 'iets', maar Nicolaas pushte ze behoorlijk om het 'iets' als God te benoemen. EO-missie geslaagd.

Dan is het wel geestig dat de twee meest onaangepasten na afloop een lesbische relatie beginnen.

De blokkade

Als sinds ze begon lees ik alles van Renate Dorrestein. Macht der gewoonte? Als er een nieuwe Dorrestein komt dan moet ik die hebben.  Ik weet niet of ik het ermee eens ben om altijd maar je eigen bekende auteurs te volgen, want dan is de kans groot dat je weinig nieuws meer leest. Maar in de NRC die ik bij de supermarkt krijg staat ook een interview met Dorrestein. De druppel. Omdat het te koud is om nog een keer de straat op te gaan koop ik haar als e-boek.

Ik heb dat trouwens met maar weinig auteurs, dat ik elk boek lees. Ik had het ook met Doeschka Meijsing en heb het nu met F. Thomése. Ze zijn alle drie ongeveer mijn generatie, drie jaar ouder. Geven ze een diepe herkenning?

Het nieuwe boek van Dorrestein gaat over haar 'writers blok'. Ze wil een nieuw boek schrijven maar het komt niet. Wil ik dat weten? Hangt het fenomeen writers block samen met de block die ik zelf ervaar: mijn readers block. Ik denk zelf dat het van de ziektes, onderzoeken en medicijnen van de laatste tijd komt, dat je wat meer in jezelf kruipt. Zou ik mijn readersblock willen onderzoeken zoals Renate haar blokkade onderzoekt? Diep onderzoeken waarom ik momenteel liever kook, muziek luister, films kijk en naar musea ga dan een boek lees?

Het is wel slim dat ze haar queeste meteen omzet in een boek waarin haar schrijverscarrière, want dat komt er toch wat geld in het laatje. Ze behandelt haar manier van werken, de vragen van journalisten, de antwoorden van andere schrijvers, de antwoorden op internet, de psychologen, de neurologen, haar eigen geschiedenis... Journalist Frénk van der Linden vraagt of ze de hedendaagse lezer misschien niet meer aanspreekt met haar thematiek van bizarre familiedrama's. Dat vroeg ik me ook af. Wie zal het zeggen?

Het antwoord op waar de blokkade vandaan komt en hoe het weer over gaat komt niet. In die zin is het boek niet echt bevredigend. Evenals het feit dat ze op de laatste pagina schrijft dat het weer over is. Zomaar, ineens. Ik moet denken aan het boek dat ze schreef over haar ziekte ME. Ze had die ziekte wel zo'n zeven jaar. Niets en niemand kon haar helpen. En ineens was het blijkbaar over. Maar een boek over dat het over ging/was is er nooit gekomen.

Tajine

Al jaren heb ik een tajine op de keukenkast staan, maar nog nooit heb ik erin gekookt. Een keer heb ik 'm als opdien-schaal gebruikt in het kader van 'showkoken'.

Maar van de week kocht ik weer een kookboekje met ovenschotels, waaronder de tajine, dus moet t er vandaag maar eens van komen. Ik zie het verschil niet zo tussen de tajine en de römertopf, behalve dan dat de tajine ook van buiten geglazuurd is.

Kip, wortelen, tomaten, kikkerwerten, beetje citroen, bouillon, suiker, koriander, en straks couscous. Op 190 graden. 40 Minuten.

Marion Westerman

Met een persoon uit Culemborg praat ik over een boek dat ze geschreven heeft over kunstenaars en levenskunst. Kunstenaars zijn wat onaangepaster dan de meeste andere mensen en maken vaker onconventionele keuzes in het leven. Ik wil dat boek wel hebben en lezen, maar ik weet haar naam en de titel van het boek niet. 

En al googelend naar kunstenaars te Culemborg strand ik op prachtig momenteel op mijn leven toepasselijk werk van ene Marion Westerman.Er is ook een foto van haar te googelen: ze schildert veel voluptueuze roodharige vraatzuchtige dames, maar zelf ziet ze er heel anders uit, het is geen autobiografisch werk.

Mondschein Sonate

Zondagmorgen. Laat ik eens een nieuw stuk proberen. De 'Mondschein Sonate' van Beethoven. Het stuk is eindeloos! Een soort minimal music avant la lettre.

De Mondschein Sonate heet eigenlijk 'Pianosonate nr. 14 in cis mineur, opus 27 nr. 2'. Het is Beethovens veertiende pianosonate. Zelf noemde hij het werk een Sonata quasi una Fantasia (een sonate die als fantasie aandoet). De naam Moonlight Sonata zou aan het stuk zijn gegeven door muziekcriticus Ludwig Rellstab, toen hij in een boot zat, op een prachtige avond bij volle maan. Dit herinnerde hem aan het eerste deel van de cis mineur sonate.

Feestje

Een grote familie is toch wel leuk. Nu hebben Broer&Zwager een feestje en er zijn diverse zussen, zwagers, nichten, neven, vrienden, collega's, in allerlei leeftijdscategorieën, beroepsgroepen, levensfasen en woonplaatsen. Zo'n bont gezelschap met de houding van jouw vrienden zijn mijn vrienden. Wat is dit leuk! Doe váker een feestje, smeken wij hen na afloop.

Atje

Overleden: Atje Keulen-Deelstra. Die met 31 jaar en als vrouw met een gezin en een boerenbedrijf niet zou kunnen schaatsen. 

Haar eerste schaatstrofee haalde ze in 1954: als vijftienjarige werd ze juniorenkampioen van Friesland op de kortebaan. Haar laatste overwinning behaalde ze in 1985, met 45 jaar: het marathon baankampioenschap in Thialf. Ze schaatste al met al vier wereld-, drie Europese en twaalf Nederlandse titels bij elkaar. Haar hoogtepunt was het Olympisch Jaar 1972. Ze reed bijna alle hoofdprijzen bij elkaar, werd Nederlands, Europees en wereldkampioene. Op de Spelen zelf ging het echter mis. In het Japanse Sapporo moest de Friezin zich tevreden stellen met brons op de 1500 en 3000 meter en zilver op de kilometer. 

In 1973 en 1974 reed ze van titel naar titel. Met het laatste wereldgoud in 1974 op haar thuisbaan in Heerenveen als absoluut hoogtepunt. Daarna was het mooi geweest. De kinderen vroegen steeds meer aandacht, Jelle wilde ook wel eens een dagje samen zijn en de koeien moesten ten slotte ook gemolken worden. 

Koken is liefde

Het uit logeren gaan én twee etentjes hebben me dieetmatig geen goed gedaan, vind ik. Het afvallen stagneert. De diëtiste blijft me echter prijzen en zeggen dat 't goed gaat, tenslotte ben ik de afgelopen twee weken niet weer áángekomen. Maar ik denk de hele dag aan eten, klaag ik. Ik wil appeltaart met warme vla en slagroom, ik wil een heel zakje nootjes, ik wil veel patat met veel mayonaise. Ik wil een fles wijn. Ik ben stikjaloers op iedereen die wel alles mag eten en drinken. 

De diëtiste stuurt me nu bemoedigende sms-jes.

Die afgelopen weken met eerst de ruggenprik en de Utrechtse griep, toen de logeerpartij en Mecklenburg, en toen twee keer uit eten, hebben mij behoorlijk van mijn zelf ingestelde eetregime afgehaald. Ik ga gewoon het hele weekend koken, besluit ik. Soepen, salades, ovenschotels, als het maar veel tijd kost en geurt. Ik ga mensen bellen: Kom je bij me eten? Dan kan ik de hele dag in de keuken met eten bezig zijn. Koken is liefde, zegt de dietiste begrijpend.

Architectuur van een ideaal

Psychiatrische inrichtingen. Ooit werden ze met grote idealen gebouwd: grote instituten waar de gekken van de wereld opgeborgen werden. Die instituten raakten in ongerede, maar veel van die gebouwen staan er nog, zonder functie, steeds verder vervallen. Dit vind ik de mooiste tentoonstelling van nu in Het Dolhuys, een tamelijk nieuw museum van/voor de psychiatrie.

In de tentoonstellingen hangen foto's van de Amerikaanse fotograaf Christopher Payne en de Nederlandse fotograaf Jannes Linders. Aanleiding was de fotoserie ‘Asylum’ van  Payne, die langs 70 (gedeeltelijk) leegstaande psychiatrische instellingen in 30 verschillende Amerikaanse Staten reisde en de overblijfselen van deze historische plekken fotografeerde. 

Naar aanleiding van Paynes project vroeg Het Dolhuys de Nederlandse architectuurfotograaf Jannes Linders om in Nederland op zoek te gaan naar het verleden van psychiatrische instellingen. De nadruk is daarbij gelegd op de instellingen waar Het Dolhuys collecties van in huis heeft, zoals voormalig Provinciaal Ziekenhuis Noord-Holland in Santpoort, Dijk en Duin in Castricum en Vogelenzang in Bennebroek.

Lentelijn

Ann scoort een nieuwe lente-outfit bij Sissy Boy, maar ik besluit door te gaan naar de winkel Haastje Repje. Voor Sissy Boy wil ik echt nog een maat afvallen. Hoe de meisjes verkoopsters ook hun best doen, ik voel me toch een beetje een opgestopte worst in hun nieuwe lentelijn. Ooit schreef een Marokkaanse sociologe Fatima Mernissi over hoe 'vrij' westerse vrouwen zich voelen met al hun uitdagende kleding, maar hoe vrouwonvriendelijk de westerse confectiemode is. Hoeveel zelfhaat het oplevert als je niet in de confectiematen past. Dat je beter naar een naaiatelier kunt gaan waar ze de mode om je lichaam draperen.

Haastje Repje is een klein winkeltje voor dames op leeftijd die ondanks grijzende haren en een opdikkende taille toch een beetje majestueus en kleurrijk voor de dag willen komen. Ze komen er speciaal voor uit Amsterdam naar Haarlem. Er hangen prachtige vesten die om mij heen wapperen. Alle dames in de winkel juichen: dat vest is voor mij gemáákt.Van het Servische merk IVKO. Nu ik op internet naar IVKO-vesten zoek zijn er nog veel buitenissiger modellen dan ik gedacht had.

Bobby zegt op zijn niet te evenaren complimenteuze wijze: 'Ik heb er natuurlijk niet zo'n verstand van, maar het doet me een beetje denken aan een tafelkleed.'

Thuys in Het Dolhuys

Eindelijk heb ik tijd om naar Thuys in Het Dolhuys te gaan, waar Sabien alweer enige maanden restaurant houdt. Te Haarlem. Ann wil graag de tentoonstelling over genderbending zien, ik wil dat museum over psychiatrie wel bekijken. Én Sabiens restaurant. Het is een heerlijke plek, daar in het park. Het is er gezellig druk met tientallen nette Haarlemmenaren, het eten is authentiek ouderwets. We eten onder meer een zwarte wortel, die er een beetje uitziet als een langwerpige biet en gekookt een korrelige substantie heeft. 

Onderop de foto staat Pepper. Pepper is niet meer.

Zendmast

Krijg de melding 'Geen Service' in mijn telefoon. Ik kan niet bellen. Huh? Gelukkig heb ik nog een vaste lijn en kan ik bellen naar Dekatel, een nieuwe provider van KPN. Gevestigd te IJsselmuiden. Lang wachten, geduld, en dan komt er een dame met een IJsselmuidens accent. 

Ze gaat het allemaal voor me uitzoeken, en dat met dat IJsselmuidens accent. Heeft u wel internet? Ja ik heb wel internet. Wat is uw postcode? 

Ze belt met de KPN en die blijkt nu precies bij mijn postcode met een zendmast bezig te zijn. Dat duurt tot 2 maart, zegt ze, zo lang heeft u geen mobiele telefoon thuis. Is me wat!

Het hele antwoord - dat meer dan een half uur duurt - blijkt overigens pertinente onzin. Verderop in de stad heb ik ook geen service. Wel kan ik sms-en. En om 17.40 hoor ik een ping en krijg ik meldingen van gemiste telefoontjes. De 'service' ofwel het KPN-icoon is weer terug. Ook bij mij thuis.

'Vijftigplussers: Weg met ons!'

Heerlijk stuk van Milou van Hintum op Volkskrant.nl. Zij schrijft: 'Ik ben van september 1961. Dat betekent dat de media over mij schrijven als een "oudere". Als vijftigplusser behoor ik tot het echelon van plucheplakkers met een prima pensioen in de pocket. Want ja, hoogopgeleid. Een generatie die altijd vreselijk goed betaald werk had, de hypotheek op het immens grote huis bijna heeft afgelost, en de tweede vakantie van dit jaar er alweer op heeft zitten.

En zo is dat. Wij hebben een géld mensen, wij vijftigplussers. Echt! Ik snap best dat jongeren groen van jaloezie zien hoe wij er zorgeloos maar op los leven, in riante huizen met diepe tuinen erachter, dikke auto's ervoor en elke avond na een Taittinger-aperitief dure wijnen op tafel. Het gaat zó verschrikkelijk goed met ons. Stuitend gewoon.

Proost!

Tegelijk zijn we zó ontzettend ongeschikt om aan het werk te blijven. We zijn sloom, bijziend, slechthorend, eigenwijs, ouderwets, asociaal en, het aller-allerergste: ouder dan mensen die jonger zijn dan wij. En dat is een doodzonde. We zouden maar beter geruimd kunnen worden. Wat heb je nou aan ons? We lopen alleen maar in de weg, en jonger worden we er ook niet op. Néé! We worden alleen maar ouder! Ongeschikt tot de tiende macht! Nare kostenposten! Weg met ons!' Lees hier het hele stuk.

Met de stroom mee

Sinds Reenske zo absolutistisch into de Buddha is geraakt vind ik het iets moeilijker er open voor te staan dan voorheen, toen het slechts één van de richtingen was die mensen om mij heen kiezen als leidraad op hun levensweg. De een volgt in God, de ander de boeddha, een derde de mens, en binnen alle (a)religieuze stromingen zijn er vele elkaar bestrijdende richtingen. Ik heb er niet zo'n mening over en als ik af en toe eens overhoop ligt met mezelf en de dingen, dan put ik fijn uit auteurs als de boeddhiste Pema Chödrön of de benedictijner monnik Anselm Grün, die beiden hun wijsheden zo eenvoudig en helder weten uit te drukken.

Mijn aversie tegen het boeddhisme is gelukkig weer wat was afgenomen, want ik kocht een boekje getiteld Boeddha op het Werk, 108 oude wijsheden over verandering, stress, geld en succes door Franz Metcalf en B.J.Callagher. Tenslotte zitten wij in het mediabedrijf ook in een heftige veranderingsfase. Wie niet? Het is economische crisis, de mensen kopen minder, de mensen kopen ook minder boeken, ze besteden veel tijd online of op de telefoon, ze koken, de kletsen en/of ze kijken films. Willen de mensen nog wel lezen? Willen ze nog wel betalen voor journalistiek of creatief werk?

De verandering van papieren naar digitale informatie raakt veel lezers in hun ziel. Digitaal is niet je ware, papier is je ware. Of andersom. De tegenstelling levert felle diepe discussies op, waarvan je altijd vraagt: waar gaat het over? Maar bij ons gaat het behalve over principiële zaken ook over inkomsten en omzet. Wie in zaken is moet (nieuwe) klanten vinden en redenen om bij jou klant te worden. 

'Geld stroom als eb en vloed, mensen en banen verplaatsen zich, macht en invloed veranderen, alles is vergankelijk. Zolang als wij ons kunnen aanpassen aan de veranderende banenmarkt en letterlijk met de stroom mee kunnen gaan, zullen we een vredige gemoedstoestand hebben. Gaan we tegen de veranderingen in en klagen we over al het onrecht dat ons wordt aangedaan omdat banen naar elders verdwijnen, dan lijden we hieronder. Een andere keuze is er niet en de keuze is aan ons.'

Glad to be unhappy

Na een lange dag over de Duitse Autobahn ben ik weer te Amsterdam. Na een aantal dagen in het gezinsleven ondergedompeld te zijn moet ik even terugtunen op wie ik ook alweer was. In alle eenzaamheid een beetje muziek genieten. Het wordt het album 'Glad to be Unhappy' van de saxofonist  Paul Desmond (1963). Lekker een beetje treuren. Om al wat is en wat zal wezen en waarvan niets ons kan genezen.

Hitler's Engel

Gelezen: 'Hitler's Angel' door William Osborne. Een spannend kinderboek over een puberjongen en -meisje die een spannend spionage-avontuur beleven in Hitler Duitsland. Zij moeten een meisje bevrijden uit de klooster in Zuid Duitsland en naar Zwitserland overbrengen. Dat meisje zou de dochter van Hitler zijn.

Hoe kom ik bij dat boek? Volgende week ga ik een etmaal op bezoek bij een Engelse kinderboekenuitgeverij, op uitnodiging van een Nederlandse uitgeverij, waar we kennis gaan maken met de uitgever, zijn villa en zijn auteurs. Ze hebben de deelnemers om voor te genieten een aantal dikke manuscripten gestuurd.

Achteruitzicht

Het dooiende Duitse sneeuwlandschap nodigt enorm uit tot schetsen. In de map Nog Te Schetsen heb ik onder meer nog een achteruitzicht uit Amsterdam. Zwagen4 wil wel een schets van zijn Schöne Aussicht uit zijn Bibliotheek, met uitzicht op het Pfarrhaus.

Neef Kwak bladert door mijn mapje mandala's en ander materiaal waagt de gok. Met het puntje van de tong uit de mond creëert hij prachtige platen. Dat is echt leuk aan een hobbykamer: die nodigt uit tot samen basteln.

Kortom: een echte zondagdagmiddag.

Winter in Rostock

Alles in het landschap is hier in zachte grijstinten: de weg, de bomen, de heuvels, de lucht, de nevel. Het is haast hypnotiserend om er doorheen te rijden.

We gaan een dag naar Rostock. Rostock heeft tenminste nog kleur. We kuieren eerst langs de haven en dan door de winkelstraat weer terug. De neven kopen er gedrieën een nieuwe trui van G-Star voor de jongste neef, wij volwassenen vergapen ons aan de nieuwe boekwinkel Hugendubel, die veel leuker is dan de Thalia.

En dan weer terug door dat bleek lichtgrijze golvende landschap.

Dit schilderij van de hand van Thuro Balzer is van 1917. 

O Holde Kunst

Daniela Frederike Lüers heet de kunstenares van wie Zus&Zwager4 onlangs een nieuw kunstwerk hebben aangeschaft. De prachtige landschappen zoals ervaren door de boeren.

Hobbeldebobbel

In de studeerzaal van Zwager4 doen we een potje sjoelen. Dat heb ik al veertig jaar niet géspeeld. Maar het zit nog helemaal in mijn systeem. Die felheid. Wij hadden vroeger thuis een regel dat als je zo hard gooide dat stenen over elkaar heen bokten dat dat dan hobbeldebobbel heette en die steen kreeg je terug om nog geen keer te gooien.  

 

Zus4 is vooral blij en dankbaar dat er eindelijk wat beweging in de rest van de aanwezigen komt dat ze allemaal halve liters bier neerzet. Maar niemand neemt bier. Sjoelen is leuk.

De foto doet denken aan 'De aardappeleters' van Van Gogh.

My funny Valentine

Dit is Jopie, de loodzware maar prachtige lichtgrijze kater van Zus4. My funny Valentine. Hij ligt zwaar op schoot, een verrukkelijke ervaring, zeker nu ik al een halfjaar geen kat meer heb. En ik heb altijd katten gehad die niet op schoot wilden. Ik mag 'm wel meenemen, zegt Zus4 gul. Zij is namelijk niet zo op katten.

Het leven ligt hier op het platteland van Mecklenburg Vorpommern helemaal stil om 22 uur. De mensen en de huisdieren liggen te rusten. Na die lange lange reis hier naar toe heb ik alleen nog niet zo'n zin in al gaan slapen.

Ik heb zin Jopie uitgebreid op zijn buik te kroelen, maar hij geeft nogal harde liefdesbeten. Au!

Güstrow

De neven vinden Güstrow echt niks aan, alleen maar stomme winkels, maar ik wil er toch echt graag even naar toe. Zo kuieren Zus4, Bobby en ik een uurtje door dit slaperige stadje met verlaten winkelstraten. Er zijn behalve ontelbaar veel discountkledingzaken ook nog steeds een boekhandel en een muziekwinkel.

Er is een kasteel, een theater, een Dom, een galerie, diverse gebakswinkels. We raken verzeild in het Norddeutsches Krippenmuseum met Kerststallen uit de hele wereld en een onstuitbaar enthousiaste vrwijwilligster.

Het is een mysterie dat er in Güstrow elk jaar weer meer oude krotwoningen fleurig opgeknapt zijn. Maar het is in Duitsland ook helemaal geen crisis, realiseer ik me.

Morgen gaan we naar Rostock.

Mika

Dit is Mika, de labrador van het gezin. Bij het Duitse plattelandsleven hoort dat de hond buiten verkeert, als waakhond. Maar het Nederlands-Duitse compromis is dat zij 's middags in de woonkeuken vertoeft. We gaan een lange wandeling maken, waarbij Mika een stuk gewei vindt en niet meer loslaat. Het is wel heel veel frisse lucht in een keer, voor griepige stadstypes. Het duizelt me ervan.

Uitslag: dubieus

Voor we van het ijskoude Mecklenburger platteland gaan genieten moet de professor neurologie eerst bellen, met de uitslag over het onderzoek naar de lyme. Hij had eigen gisteren willen bellen, had-ie vorige week aangekondigd, maar dat kon niet, had ik gezegd, dan zat ik op de Autobahn. Hij belde natuurlijk gisteren toch. 'Geblokkeerd' stond in mijn schermpje. Maar we hadden toch echt vrijdagochtend kwart voor tien afgesproken.

Ik zit in mijn dustertje te wachten, durf niet te gaan douchen, maar wie er nu belt: geen professor. Grr. Op de afdeling neurologie zegt de assistente dat-ie gisteren inderdaad gebeld heeft en dat er nu pas in april een telefonische afspraak kan. Ach, reageer ik geïrriteerd, hij hoeft alleen maar even de uitslag van een onderzoek door te geven. We hebben dit zo afgesproken, hij is het alleen weer vergeten.

Een half uur later belt hij toch en excuseert hij zich. Was inderdaad vergeten dat ik in de auto zou zitten. De uitslag, kon hij nu vertellen, is dubieus. Daar heeftu echt wat aan. Het is niet duidelijk of er nu wel of niet antistoffen tegen de borrelia-bacterie in dat hersenvocht zitten. Er hoort een ring te ontstaan bij het chemisch onderzoek, zoals bij zwangerschapstesten, en er is geen duidelijke ring, maar is ook niet niets. Het beste zou zijn de ruggeprik nog eens over te doen, maar dat wil hij mij niet aandoen. Dus stelt hij alsnog twee weken antibioticakuur voor, dubbele dosis als wat ik in de kerstvakantie, dan zal het daarna zeker over zijn. Hij belooft het recept naar de Molukkenapotheek te faxen en een brief aan de huisarts, dan is deze geschiedenis ook weer voorbij.

The King's Speech

Omdat samen dvd's kijken de gezelligheid kan verhogen, zo ik heb gehoord, maar ik altijd in slaap van bij Bobby's dvd's, gaan we nu een avondje naar een film van mijn keuze kijken. Bobby zegt nog wel van te voren dat het thema van mijn film hem niet direct aanspreekt, maar dat wagen we er dan maar op. The King's Speech. Heel erg indrukwekkend mooie film. Prachtig gemaakt, schitterend tijdsbeeld, ontroerend, al dat ongemak, die toewijding, het over de grenzen gaan.

1962

Nou vooruit dan: nog een plaatje uit de oude doos. Het fotoboek van mijn jeugd ligt sinds het 40-jarig huwelijksfeest van Zus1 nog steeds open op de grond van de studeerkamer. Hier zijn Zus4 (l.) en ik (r.). Op kleuterschool 'De Buitelstee' te Emmen.

Ze vraagt of we 5 broden meenemen, want Nederlands brood is wel wat ze het ergste mist, daar in Mecklenburg Vorpommern. En Nederlandse boeken. Op de een of andere manier kan zij geen Nederlandse boeken kopen of downloaden. Zegt zij. Dat zullen we eens tot op de bodem uitzoeken. En ik neem Peter Buwalda voor haar mee.

De Weduwe

Karin Spaink heeft een mooi stuk in de krant over Christiane, met wie ze sinds mensenheugenis hartsvriendinnen was en met wie ze na de diagnose kanker trouwde. En over de paus, van wie dat allemaal niet mag: euthanasie en homohuwelijk. Zo heb ik ze gekend: tegendraads en eigenzinnig. Het is helemaal niet revolutionair, maar het feit dat de kerkelijke autoriteiten zich hier zó druk over maken.

We gaan dit weekend naar Zus4, anders was ik wel naar Chris' begrafenis gegaan. Ze verdient een grote menigte nabestaanden.

Pech

Het is zo stom om na die week ziek thuis na die ruggeprik nu weer tegen een griep aan te hangen, dat ik me niet opnieuw ziek wil melden. Dus sleep ik me met bovenmenselijke kracht naar de taken van het werk. En 's avonds stort ik voor dood op de bank en eet ik kouwe kliekjes uit de koelkast. Socialisen kan echt niet meer. Bloggen ook niet. Er komt geen onderwerp op. Ik zap wat heen en weer tussen sitcoms en het nieuws. Als iemand belt zeg ik na twee minuten: Het gaat niet hoor, bellen. 

Het is pure pech. Laten we er maar vanuit gaan dat het allemaal snel weer goed komt.

Rouw

Rouwadvertentie in de krant. Zij was mijn redacteur bij Van Gennep voor mijn eerste boek 'Schrijfsters in de jaren vijftig'. 1990 geloof ik. Dat maakte ik samen met Margriet Prinssen. We hadden het tevergeefs aangeboden bij Meulenhoff en toen liep ik Christiane tegen het lijf, die bij uitgeverij Van Gennep werkte. 

Waarom ben je niet bij ons gekomen, vroeg ze. Ik weet toch wat je doet? Wat was dat spannend. Toen het boek verschenen mochten we chique uit eten met Christiane bij restaurant Zuid Zeeland. Het was raar te voelen hoe afhankelijk je je als auteur voelt van een redacteur.  Daarna wilde ze mijn/onze plannen niet meer, ik had het idee dat ze me begon te ontwijken. 

Later nodigde ze me uit voor het houden van de Eerste Hanke van Eemeren-Lezing te houden in de Beurs van Berlage tijdens de Feminist Book Fair - ik meen in 1994. Dat was wel echt een hoogtepunt in mijn leven. Mijn lezing heette: 'Kotz, of de dolende puber als lesbisch literair idool'. Christiane was een grote aansporende factor in mijn leven. Heel belangrijk. Een typisch geval van Zij-Gelooft-In-Mij. 

Ik kwam haar in de Jordaan wel tegen in de Albert Heijn en dan zeiden we: We moeten gauw eens afspreken, maar ze hield af. Ik begreep het niet, maar ik trok het me niet persoonlijk aan.

Nu is ze er niet meer. Bij Karin Spaink op de site staat een foto.

Met mijn teer gestel

'Ik ga bijna denken dat jij een zwak gestel hebt', sms-t Inge (de veearts). 'Moet ik langskomen met een paardenmiddel?' Die opmerking treft me natuurlijk diep in de griepige ziel. Ik ben toch geen míetje? Kuchend en met zware hoofdpijn en een gevoelige maag bewegen we ons door Bobby's huis, van bed naar bank en vice versa.

Bobby kijkt BBC-documentaires over de Buddha. De presentatrice (historica Bettany Hughes) loopt van tempel naar tempel, van land naar land. Wat loopt die vrouw steeds door het beeld, zeg ik wat geïrriteerd. Slaapverwekkend en dus voor mij ook heel heilzaam.

Loze bushokjes

Bijzonder Amsterdams nieuws, van het soort dat je niet verzint. Er duiken her en der in de stad loze bushokjes op. De afgelopen maand zijn alle bushokjes vernieuwd en ze blijken ze ook geplaatst te worden op plaatsen waar al jaren geen bus meer stopt. De bewoners daar in de buurt blij! Há de bus komt weer terug! Zoals Bus22 bij mij.

Maar mooi niet. Het GVB heeft de bushokjesleverancier oude lijsten gegeven. Donderdag beweerde het GVB dat het maar één keer gebeurd was, maar inmiddels heeft Het Parool er al vier gevonden. 

Het hele artikel in Het Parool. 

Tuindorp-Oost

Om het project Wonen aan de Klop een richting te geven gaan we kijken bij een woning in Tuindorp Oost, een jaren zestig wijk met grote gezinswoningen en grote flats. De eigenaar, jaar of zeventig, is al verhuisd, maar omdat makelaars op zaterdag niet werken leidt de eigenaar ons zelf rond.

Het doet me in alle opzichten aan de Wendeling denken, de straat waar ik van 1966 tot 1975 woonde. De natuursteen op de vloer. Het schuim behang. De tegels in de badkamer. De slaapkamerkasten op zolder. De sleutel van het schuurtje. De laatste verbouwing is in 1988 geweest. Al die rondingen in het verlaagde plafond. Die dik-kristallen lampen in het plafond... Eigenlijk denk je bij alles: het kán wel, maar liever moet dit allemaal weg. Zo ziet een huis er uit als je er veertig jaar gewoond hebt.

Wat is dat huis aan de Klop fijn fris en nieuw, zeggen we.

Daar zijn we het dan ook weer over eens.

Utrechtse Griep

Bobby is ziek. Hij loopt als een soort Catweazle door zijn huis. Griep. O! zegt Will, hij heeft de Útrechtse griep.

Ik heb geen idee van griepen, want ik ben de hele week alleen maar met mezelf bezig geweest. Maar de diëtiste te Amsterdam sprak ook over een hevige griepgolf en dat mensen deze griep zelfs twéé keer krijgen.

Het zal toch niet waar zijn dat ik nu door de Útrechtse griep bevangen word? Ik heb hoofdpijn, nekpijn, snot, spierpijn, kuchjes en hoestjes, zakdoeken en doe mij maar in bed.

Buiten sneeuwt het. Je kan vanuit bed de Dom nauwelijks meer zien. Hú!

Wie gaat er boodschappen doen? 'Ik niet.' 'Maar ik ook niet.'

Beste leerling

De diëtiste noemt mij haar beste leerling. Zoveel van haar cliënten snappen het niet, en kunnen het niet en houden het niet vol. Ik snap het heel goed. Zelfs waar ik het moeilijk vind (het socialisen, de wijn, de bitterballen) kom ik gewoon tot slimme oplossingen. Ik val toch af? 

Ze vind dat ik mezelf juist mag prijzen dat ik geen wijn drink, of het nu bij ééntje houd - en heel af en toe drie. En begrijpt niet dat ik alleen maar vertel wat ik allemaal fout doe, want ik doe het juist helemaal goed. Herhaalt ze. Ik snap waar ik mee kan spelen en ik val langzaam netjes af. Zulke cliënten heeft ze niet veel. Daar mag ik wel eens trotser op zijn.

Huiswerk voor de komende week: daar over nadenken.

De professor

De professor neurologie belt. De hélft van het onderzoek is binnen. Er zijn in mijn hersenvocht geen resten van het gordelroos-virus gevonden. Maar het onderzoek naar de Borrelia-bacterie (lyme) heeft hij nog niet. 

Mag ik u vragen, vraag ik, waarom mij niet voorbereid heeft op vijf dagen hell? Waarom u het downseizde? Waarom u niet zei: Het kán een paar uur duren, maar ook een wéék? Ik was liever voorbereid op het ergste. Beetje hoofdpijn, zei u. Zal ik vertellen hoe erg het was? Weet u dat eigenlijk wel?' 'Ja', zegt de professor. 'Dat weet ik wel. Ik heb het zelf ook gehad.'

Hij belooft er eens over na te denken.

'Van je allerliefste collega's'

Om volgende week maandag niet om te komen in de honderden mailtjes van de afgelopen week ga ik toch maar naar kantoor. Roro werkt thuis, en zo kan ik lekker rustig doorwerken. Dan appt Vinnie dat een bloemenbezorger mijn huisnummer niet kan vinden. Maar ik ben niet thuis! antwoord ik. Voor ik het weet zit ik in een soort soap met de telefooncentrale van Fleurop Nederland, want we weten allebei niet waar het precies om gaat. Welke bloemist naar mij gestuurd is. 'Wat een toestand', reageer ik naar Vinnie. 'Had je maar thuis moeten blijven', schrijft hij terug.

Úren later komt de bezorger met de bloemen, een enórme bos, op kantoor. Hij had inderdaad mijn huisnummer niet kunnen vinden en bleek mijn oude 06-nummer gekregen te hebben, van járen geleden. Blijkbaar heb ik dat in het adressensysteem op het werk nooit veranderd. Maar wel een lief kaartje: 'Van je allerliefste collega's'.

Red mij niet

Zanger en liedjesschrijver Maarten van Roozendaal (50) is ongeneeslijk ziek, lees ik ergens. Hij won in 1994 het Amsterdams Kleinkunst Festival en stond sindsdien met twintig theaterprogramma’s in de schouwburgbrochures. Met zijn kenmerkende rauwe stem zong hij covers van artiesten als Jules de Corte, Cornelis Vreeswijk en Drs. P, maar ook veel eigen werk. Dit Red mij niet is een van zijn bekendste nummers.  Raar. Ik heb altijd naar een optreden van hem gewild, nooit gedaan, en nu kan het niet meer.