Da unten im Tale

Vandaag doen we bij Zing & Beleef Brahms maar één  nieuw nummer., namelijk een stukje uit 'Denn alles Fleisch, es ist wie Gras' uit Eind Deutsches Requiem. Dat is wel héél somber. Brahms ging zo somber componeren nadat zijn Mutti plotsklaps overleden was.

Verder herhalen we oude nummers. Dan blijk je toch wel iets onthouden te hebben van de moeilijke vorige lessen. Leen, die er de vorige keer niet bij kon zijn, kan nu een paar nummers niet meezingen, zoals 'Da unten im Tale', zie hieronder. Dat heeft als voordeel dat zij kan luisteren , en het klinkt héél mooi, zegt zij. Dit dameskoor op YouTube is al wel wat verder in de interpretatie dan wij zijn, moet ik bekennen.

In het theoriegedeelte behandelt de dirigent vanavond Ein Deutsches Requiem, waar we aan het eind van de cursus naar toe gaan, en laat hij 'Selig sind die Toten' horen. Er komt een herinnering bovendrijven aan mijn allereerste Meezingconcert in de Geertekerk te Utrecht, tweeënhalf jaar geleden. Uit dat Requiem zingen we dus een stukje uit het prachtige maar aardstreurige 'Denn alles Fleisch, es ist wie Gras'.

Leen en ik zitten nu vast naast twee grijze heren mannen in grijze truien, die heel vaak heel luid ernaast zingen, maar niet gehinderd worden door voorzichtigheid. Beter kunnen we ons verlaten op de vrouwentenorstem recht achter ons. Het is een vrouw uit Deventer. Zij zingt schel, maar heeft wel de juiste toon.

Jak!

Ik weet niet hoe het zit met meeuwenpoep en de seizoenen, en of daar ook ups en downs in zijn, maar ik zit geloof ik in de Maand van de Meeuwenpoep. Zowel de ramen van mijn huis als mijn auto zijn geheel ondergescheten. Op de auto is dit weekend een portie Spreeuwenpoep van de Utrechtse Nijenoord bij gekomen.

'k Herinner mij dat nog goed van vorig jaar, toen ik aan de Zeeburgerdijk kwam wonen, dat toen het hele balkon en vooral de grote ramen in woon- en slaapkamer zo ontzettend onder de meeuwenpoep zaten. Wat een Vieze Mensen hebben hier gewoond, dacht ik nog afkeurend. Nu straalt alles in mijn omgeving ineens dezelfde viezigheid uit. Jak!

Dus tussen werk, boodschappen, koken, afwassen, was ophangen en Brahms door sta ik ineens in het halfduister met emmertjes warm sop en een borstel de ramen te lappen en auto te wassen. Dit lijkt me echt zo'n moment dat alle buren op je af komen.

Spiet is veur altied

Nu de snik naar Noord-Nederlandse liedjes weer geactiveerd is door de Groningse jazz-cd ga ik op Spotify op zoek naar de Drentse Daniel Lohues, waar blijkt dat hij net een nieuwe cd heeft met de prachtige titel  Hout Moet. Daar staan nog geen nummer van op YouTube, maar dat komt wel. Hij is zo mooi wijs.

Leve mijn Suikerkat

Zie haar zitten, tevreden, buikje vol, voor de Grote Winkler Prins Encyclopedie, de Grote Bosatlas en het boek Leven van Lanting. 

Es lebe Vespa! Ook al jammert ze als haar buikje leeg is, drentelt ze kamer in kamer uit, zit ze liefst op drempels van geopende deuren die je zelf graag dicht hebt, port ze je dag en nacht om je eraan te herinneren dat ze honger heeft, en mauwt ze klaaglijk, als dat buikje dan weer vol is, zo af en toe, dan gaat ze heerlijk tevreden bij je liggen slapen.

Waarnaartoe

'Gaan we op vakantie, ja maar waarnaartoe dan, nou misschien naar Griekenland of misschien naar Tunis...' Waren het niet Jenny Arean en Frans Halsema die dat zongen?

Wij willen een weekje weg, maar waarnaartoe. Vorig jaar wilde ik dolgraag zon en deden we Madeira, maar voor een week vakantie was dat een dagreis heen en een dagreis terug. En we moesten wegens de kou daar meteen dikke wollen truien en dekentjes kopen, die sterk naar schaap roken. Mooi was het daar, maar nu wil ik liever dichterbij. Naar Egmond ofzo. Ik zag een advertentie voor een mooie vakantiehuisje in de duinen en waarom niet? Het is een drie kwartier rijden en de duinen en het strand zijn ook daar verrukkelijk. Maar Bobby vindt Egmond iets voor als je 73 bent. Een Waddeneiland dan, in de duinen van Vlieland. En hij wil héél graag óver de grens, ook al is het maar een piepklein stukje. Zo komen we uit op bestemming Borkum.

Vanwege mijn aversie tegen lelijke Duitse vakantiehuisjes belooft hij het voorwerk te doen.  Door allerlei omstandigheden kwam het er steeds niet van, dus dit weekend moet het egebeuren. Nu heb ik veel lelijke huisjes langs zien komen, maar Borkum slaat alles. Alle bewoners van Borkum verhuren zo te zien hun zolderetagetje. Daar zetten ze dan op 35 m2 een veel te groot bankstel neer, een grote tv, een eethoek, een keukenblok met alles erop en eraan, want dat willen de mensen, een douche, een tweepersoonsbed en een stapelbed.

Hij heeft er dertig uitgekozen, voorselectie, die allemaal met een shortcut op het Bureaublad staan. Aan mij de opdracht om af te schieten. Voorwaarde: ik moet er vijf overlaten. Wie wil weten wat ik doormaak moet maar eens zoeken op Ferienwohning Borkum. De foto's van Borkum zelf zijn schitterend, daar niet van.

Bijkleuren

Deze grauwe zaterdag is er een om definitief bij de pakken neer te gaan liggen, of het om het hele leven dan maar een beetje kunstmatige kleur te geven. Eerst maar eens naar de Hema voor een pakje Warm Copper Gold en die in de krullen verwerken.

Dan naar het immer vreugdevolle Hoog Catharijne om te kijken of ik nog een kledingstuk of wat kan scoren om de boel een beetje op te peppen. Ik vind een mooi linnen colbert, een taupe vest, een donkerblauwe lederen jas, en bij de ANWB tot slot hebben ze definitieve uitverkoop en vind ik voor 15 euro een mooi lichtgrijs dik vest dat als een dekentje zit en valt. Dat is goed. Gauw naar huis en in en onder het dekentje en nooit meer naar buiten. 

Deze mandala is geheel onverwacht weer heel anders en best wel weer mooi.

Laiverd kom weer bie mie

Ik krijg zomaar een mooi cd'tje met boekje van Bobby, met Groningse jazz. Het heet 'Diezeg Laand' en ene Jan Glas zingt het. Heerlijk. Hij heeft het boekje bij Broese gevonden. Het blijkt wel wat anders dan we verwachtten, want het halve boekje gaat over de bekende Groningse jazzzangeres Janny Stalknecht die in de jaren vijftig Stad en Ommelaand beroerde met haar zang, maar er staan geen liedjes van haar op. Deze jan Glas was fan vanhaar, het is een ode aan haar.

Jazz in het Gronings, dat past. De liedjes klinken helemaal niet als vertalingen. Je wéét het, je kent de originelen, maar het lijkt wel of het Gronings gemaakt is voor deze muziek. Zelf was ik in de jaren tachtig ernstig fan van Lianne Abeln, die in dit boekje de grand old lady van het streektaallied wordt genoemd. 'Jannes kom thoes', was een mooi nummer van haar. Ik heb nog wel een elpee van haar, maar al lang geen platenspeler meer. Bij het Digitale Muziekarchief Fonos kun je cd´s bestellen a 19,95.

Het Nieuwe Voorlezen

Riemer is met Papa Frans en Oma Dien naar Slot Loevestein geweest en komt overladen met riddercadeaus en verhalen terug. Wij weten niet zo goed hoe dat nou zat met Hugo de Groot, Slot Loevestein, het Muiderslot en die kist. Er staat een kist van Hugo de Groot in het Rijksmuseum maar ook één in Delft. En als we doorzoeken blijken er in zeven Nederlandse musea kisten te staan waarvan men beweert dat ze de boekenkist van Hugo de Groot zijn.

Riemer is bovenmatig geïnteresseerd in de materie en hij gaat er zo in op dat Leen hoopt dat dit het moment is om een beetje tussen neus en lippen door te zeggen dat Vespa toch niet komt logeren. Dat is een illusie. Riemer is erg teleurgesteld en steekt dat niet onder stoelen of banken.

Het kwam zo. Ik wil graag een weekje weg maar dan moet Vespa uit logeren. Maar met de nieuwe situatie waarbij Vespa geprikt moet en afvallen is logeren toch wat precair. Omdat Leen zich in de zomers een beetje zorgen maakt over een over de Amsterdamse daken weglopende Vespa hebben we afgesproken dat ik dan iemand anders zoek. Maar nu is het maart.

Dus ik mail van de week naar Leen: Mag Vespa weer es een weekje bij jullie logeren? Ja dat mag.
- Máár, ze heeft sinds kort suikerziekte, dus het heeft wat complicaties. Is dat OK?
- Dat is OK.
- Volg je mijn blog?
- Nee, al een tijd niet gedaan.
- En Ekfa dan?
- Ja, die volgt dat wel.
- Maar... eh... die heeft niet verteld over Vespa?
- Nee, die heeft niet verteld over Vespa.
- Het gaat om twee keer per dag PRIKKEN. Het is niet eng hoor, maar toch, kun je dat aan?
- Eh, ja hoor.

Dat dat niet helemaal lekker zit voel ik ook wel aan mijn water. Dus vraag ik voor achter de hand Nichtje of Vespa  bij haar mag. Die vindt het eigenlijk heel fijn: Vespa over de vloer. Dat meld ik Leen: 'Als je het niet erg vindt, kan Vespa ook bij Nichtje. Die wil haar heel graag.' Leen probeert niet al te opgelucht te reageren, wat haar betreft is dat OK.

Nu hoor ik via Riemer hoe de discussies over de logeerpartij aan tafel zijn gegaan. Luid huilend:  JE HEBT JA GEZEGD EN DAN IS HET JA! DAN KUN JE NIET MEER NEE ZEGGEN. Dat heeft Ekfa tegen Leen gezegd. Nu echoot Riemer dat letterlijk en luid. JE HEBT JA GEZEGD. JE HEBT JA GEZEGD. Ik zit er licht verstard bij. Riemer is zo diepdiepdiep verdrietig en boos en verraden dat ik denk: Dit kán niet. Hij heeft zich zó verheugd! Dan moet Leen zich er maar overheen zetten. Dan moet ik Nichtje maar teleurstellen.

Maar dan ineens, zomaar, zonder reden, houdt Riemers boze huilen op, breekt de zon door en gaan Riemer en Leen verder op internet filmpjes zoeken over Slot Loevestein en Hugo de Groot. Samen luisteren zij naar een filmpje. Het Nieuwe Voorlezen. Het ziet er net zo troostrijk uit als Het Oude Voorlezen.

Wat Leen voorleest aan Riemer

Het Oude Lezen

Aftersales heet dat geloof ik. Hoe je met de klanten omgaat als ze eenmaal betaald hebben. Vaak zijn ondernemers dan al hun bijna overdreven aandacht en interesse ineens in je kwijt. Toen ik de bril drie weken geleden bestelde waren de glazen in zes zes dagen klaar. Maar sinds de opticien twee weken geleden toegaf dat hij een fout had gemaakt bij het meten en dat ik recht had op nieuwe glazen heb ik niets meer vernomen.

De bril. Ik wil hem al niet meer af, ondanks de meetfouten, want vooral aan de diverse schermen waar ik toch veel tijd doorbreng zijn de problemen verdwenen. De RSI-klachten zijn ook vrijwel verdwenen. Nu alleen het veraf zien en het Oude Lezen (krant en boek) nog beter.

Toch ben ik er nog niet aan gewend om mezelf met bril  (op de foto) te zien. Je zíet het niet eens, zegt Vinnie. Geruststellend en lief bedoeld, ongetwijfeld, maar hoezo? De bril is enorm aanwezig.  Daar is-ie op uitgezocht!  Bij de sessie gisteren bij Het Nieuwe Lezen kijken de mensen die me toch ouden moeten kennen me aan met zo'n blik van vage herkenning, maar er gaat geen belletje rinkelen. 'Zonder groeten lopen ze me voorbij. 'Halllo! Herken je me niet?' vraag ik een peer keer licht wanhopig, 'ik ben het  echt hoor, ik heb alleen een bril.'

Maar eens bellen naar de opticien.

Het Nieuwe Lezen

Ik ga naar een bijeenkomst over Het Nieuwe Lezen in een theaterzaaltje te Utrecht. Leuke mensen en een zaaltje vol believers. Deze mensen bieden aan dat je je op aparte artikelen van verschillende bladen/kranten kunt abonneren voor weinig geld. Veel kwaliteitsuitgevers doen mee: NRC, Elsevier, VN, Opzij, Vara, schrijvers, cartoonisten... Ze bieden voor weinig of geen geld tuiltjes artikelen aan.

Ik laat mij helemaal meeslepen.Dit is goed! Dit is De Toekomst! Dit Wil Ik Ook! Na afloop keer ik gesticht huiswaarts, eet een hapje bij Nichtje en bespreek met haar de nieuwe dingen. Zo hebben we het over Spotify en Het Nieuwe Luisteren. Maar als ik thuiskom en nog even de tv aanzet zie dat Siemens Het Nieuwe Wassen introduceert. Ineens met ik denken aan de term Het Nieuwe Werken. Het zijn allemaal enorm dwingende termen. Je zou er eens je bedenkingen bij hebben! Het relativeert het allemaal behoorlijk.

Maar toch: vervolgens ga je je aanmelden bij Het Nieuwe Lezen. Je moet je abonneren op 'kanalen'. Als je niet in die wereld thuis bent sta je een beetje met de handen in het haar. Wat nu? Wat zijn kanalen? Hoe komen die abonnementen nu bij mij binnen? Niet in de mail, blijkbaar. Ze zijn vergeten te vertellen waar je de artikelen wel kan zien. Je moet ze toch zelf op internet opzoeken. Ik verwachtte dat ik een leuk modern tijdschriftachtig ding zou krijgen vol door mij gekozen artikelen. Maar neen.

En dacht dat ik nu alle abonnementen op mijn iPhone kon lezen, maar ik zie helemaal geen Nieuwe Lezen-app. Kortom: ik wéét het nog niet met dat Nieuwe Lezen. Op de computer ben ik erg gehecht aan iGoogle en op de iPhone aan mijn nieuws-apps, het Journaal en Uitzending gemist, waar ik allemaal vrij weinig naar kijk. Ik hoef geloof ik niet meer dan dat.

Afvalkat

Weer met Vespa naar de dierenarts. 'Ze heeft wel een speknek', zegt de dierenarts die bloed moet tappen uit een ader in haar nekje. 'Of beledig ik u nu?'

5,38 kilo is Vespa nu, dus de inspanningen hebben effect. 500 gram is ze nu al kwijt. En de glucose-waarde zit op 7 komma nog wat, dus dat is heel mooi. Die moet namelijk tussen 6 en 10 zitten. We gaan door met drie eenheden, zegt de dierenarts. 

We discussiëren nog wat door over wat ik moet doen als ik verzaak. Zoals afgelopen vrijdag toen ik door alle gezelligheid pas om 21 uur dacht: O ja, Véspa! Mijn methode, het schema met een half uur per keer terugschroeven, vond ze heel goed. Er is niet één vaste stelregel. Elke kat is anders. Hoe vaster het regime hoe beter. Maar: als ik te lang wacht met insuline spuiten, dan is de kans groter dat ze een hypo krijgt. 

Maar nu het zo goed gaat, zowel met de glucose-waarde als met het gewicht, bestaat de kans dat Vespa zelf weer insuline gaat aanmaken. Dan krijgt ze dus in feite een overdosis en kan ze alsnog omvallen. Mensen komen dan wel eens vragen om de kat in te laten slapen, zegt de dierenarts, maar dat is FOUT. Want dat ze omvalt kan juist betekenen dat ze beter wordt.

Ik snap het nog steeds niet helemaal. Volgens mij kan ze zowel bij te véél als bij te weínig insuline een hypo krijgen. Maar de assistente zegt geruststellend: 'Het zal allemaal wel loslopen.'

Provinciaal vraagstuk: de A3

Moet je een snelweg willen dwars door het Groene Hart? Van Amsterdam via Gouda naar Rotterdam? Het is de kortste route tussen Amsterdam naar Rotterdam. Nu moet je of over Utrecht of over Den Haag, en dat voelt krankzinnig, het is vele kilometers om. 't Is dat ik een jaar lang met het vraagstuk te maken heb gehad. Die ellenlange omweg die - linksom of rechtsom - vaststaat. Nu heeft in Zuid Holland de PVV het plan van stal gehaald. Het is trouwens helemaal niet nieuw maar een plan al uit 1928 dat altijd verworpen is geworden en geweest om het Groene Hart te sparen.

t>

Infotainment

Het is weer aan de tv gekluisterd zitten. In De Wereld Draait val ik in het fragment met  'politiek analist' Felix Rottenberg, die zich ook verbaast over / ergert aan hoe infotainmentprogramma's omgaan met zware onderwerpen als nu Libië. Ook hij had zich geërgerd aan het meisje bij Pauw & Witteman ('een gesluierde stagiaire die de hele tijd zat te glimlachen naar Jeroen Pauw'). Nu heb ik meestal een gepaste hekel aan de betweterigheid van Rottenberg, maar nu vond ik dat hij gelijk had. Matthijs van Nieuwkerk laat met het grootste gemak zinnen uit zijn mond rollen als 'dit wisten we met zijn allen niet, tot gisteren', en hoe Felix hem dan van repliek dient. Maar ja, zelf gaat hij ook in DWDD zitten en laat hij zich in het format infotainment persen. Je hóeft niet te kijken, je kan ook BBC kijken.

GroenLinks of D66

Kieskompas (links) vertelt me dat ik het dichtst bij D66 sta, die meet mijn mening over de provincie Noord Holland. Stemwijzer (rechts) meet dat ik GroenLinks moet stemmen. Die meet mijn mening over het huidige kabinet. Het is niet fijn om die Stemwijzer in te vullen, omdat er voornamelijk PVV-onderwerpen langskomen. Ik ben de hele tijd als de dood dat ik er per ongeluk als PVV-stemmer uitkom.

Omval

De wereld breidt zich weer uit. Afscheid nermen we van Corina in café-restaurant De Omval. Daar fiets ik tegenwoordig elke dag langs. Het café staat aan de kop van de Weespertrekvaart. Je ziet het café uit de trein van Utrecht naar Amsterdam als je aankomst op station Amstel.

Reenske die te Duivendrecht werkt  zegt dat dit het enige café in de buurt van Amstel Business Park is en dat het er altijd bomvol is. Nieuwe collega Rick beweert dat het een ballentent is, vooral op vrijdagmiddag, en dat we beter naar de nieuwe Kaap Kot kunnen. Hij heeft misschien wel gelijk, maar vooralsnog is het deze dinsdagavond en valt café De Omval niets tegen.

Corina - die onder Breda woont en de verhuizing van Capelle naar Amsterdam  heel anders beleefd heeft dan wij - zegt dat ze genoot van het geluk dat wij utitstraalden toen wij weer in Amsterdam mochten werken. Haar contract zit er nu op, zij gaat een nieuwe toekomst zoeken, we wisten het allemaal, van het begin af aan, en het is goed zo.

Ze krijgt als als afscheid een avondje eten en drinken en slap ouwehoeren met ons èn de biografie van M. Vasalis, die ik ook maar meteen voor mezelf heb gekocht. De collega's maken er geloof ik een dolle boel van, maar ik moet ineens op tijd naar huis om Vespa te prikken.

Waarom lacht ze zo?

Weer een avond aan de tv gekluisterd. Nu is het Libië waar de burgers gebombardeerd schijnen te worden als we de journalisten mogen geloven, die zich ook maar baseren op geruchten, tweets en dergelijke. Alleen Al-Jazeera is werkelijk in Libië. Bij Pauw & Witteman hebben ze als gast de journaliste Boutaïna Azzabi, die vijf maanden stage liep op de afdeling Nieuwe Media bij Al-Jazeera in Quatar. Een onderdeel van haar werkzaamheden was het filteren van de vaak gruwelijke beelden die de nieuwszender ingezonden kreeg door burgers. Zij is sinds deze week terug in Nederland. Leuk om te zien. Maar ook ongemakkelijk. Waarom lacht ze zo? Het gaat over mensen die gebombardeerd worden. Hou daarmee op! Spanning, zullen we maar zeggen.

Scharnieren

In mijn huis is alweer máánden geleden een deur door zijn voegen gezakt. Twee van de drie scharnieren zijn uitgezakt. Het is de deur van het kamertje waar de kattenbak staat. Met al dat wildplassen van Vespa de laatste tijd moet ik die deur heel vaak open en dichtdoen. Het is een heel gedoe en geen gezicht zoals ik die deur open en dicht zeul, maar het is ook niet zomaar opgelost. De deur is héél zwaar. 

Samen een zware deur in/op drie scharnieren tillen blijkt niet de forte van Bobby en mij samen. Vooral niet die van mij, zal ik onmiddellijk toegeven, want ik ben almaar bang dat ik mijn vingers of tenen onder of tussen de deur krijg. En alleen deze klus klaren kan hij ook niet. En de buurman vragen is mijn eer te na.

Aangezien ik in een woning van een woningbouwvereniging woon besluiten we dat het wijs is dat de woningbouwvereniging dit repareert. Sinds enkele maanden communiceert de woningbouwvereniging digitaal.  Je kunt als huurder een webformulier  inzenden en dan belt de volgende dag iemand voor een afspraak. Dat gebeurde tenminste toen het begon te vriezen en de radiator in de keuken niets deed. Ik vind dat digitale wel prettig, want daarvóór kon je alleen 's morgens tussen 8 en 9 bellen en als je daar al toe kwam, dan waren ze in gesprek. Ze kun je bij wijze van spreken op zondagavond al doorpakken.

Ik stuur mijn klacht in een maand tijd driemaal in, maar nu belt er niemand. Dus ik meld maar weer eens: 'Geachte, deze klacht heb ik al drie keer ingestuurd en er belt niemand!' 'Nee, er belt niemand', zegt de man die me dan uiteindelijk toch  maar belt, 'omdat deze klacht de binnenkant van de woning betreft , en daar moet u zelf voor zorgen. Belt u maar een timmerman in de buurt', adviseert hij, 'want als u ons laat komen kost het alleen al 80 euro voorrijkosten'.

'Nou', zegt Bobby licht zuchtend, 'een timmerman...' Dat is geloof ik zijn eer te na. 'Dan proberen we zelf nog maar eens.' Ik ben vind ik zelf bovenmatig geïnteresseerd in elk klusje en elke oplossing. Maar zelf doen: Ho maar. Daar stokt het verstand, de wil. Wel wil ik weten hoe de analyse en de oplossing is en ik kijk graag toe welke onderdelen we nu weer moeten halen. Ditmaal hoeven we niets te halen en spuit Bobby de gaten in de deur vol wonderkit, of houtlijm, zodat die losgeraakte veel te korte schroeven voor deze veel te zware deur muur- en muurvast komen zitten. Dan is het een kwestie van 24 uur drogen en dan moeten ze er in getild. 

Het is net voor het zondagvoetbal als ik voorstel de klus nog even voor het voetbal te klaren. De deur liften we op met een koevoet. En dan maar voorzichtig wiebelen met deur tot de scharnieren op alle drie de punten precies boven elkaar vallen. Dat steekt héél nauw en valt niet mee, er zit namelijk altijd net één scheef. En ik ben eigenlijk alleen maar bang voor mijn vingers en mijn tenen. We beginnen al een beetje tegen elkaar te snauwen en scharnieren aan de wilgen te hangen, als ze geheel onverwacht precies recht boven elkaar zitten en de deur erin valt. We zijn er beduusd van. Alsof er helemaal niets aan de hand is geweest. De deur kan weer netjes open en dicht.

'Baba Jaga legde een ei'

Eigenzinnige oude vrouwen, dat is het thema van Baba Jaga legde een ei. Het klinkt misschien niet erg aanlokkelijk, want oude vrouwen zijn niet al te populair. Ugresic is een geweldig auteur. Zij levert in dit boek het bewijs dat bejaarden pakkende en prikkelende personages kunnen zijn die zich in hun 'kindsheid' authentieker gedragen dan menig snotneus.

Baba Jaga legde een ei is een prachtig, duizelingwekkend  en ontregelend boek. Het heet een roman te zijn, maar dat weet ik niet. Ik heb er bijna drie weken over gedaan, omdat het zo veel en zo vol is aan beelden en ideeën en betekenissen. Zo geestig, onverwacht, kritisch en confronterend.

Het boek bestaat uit drie totaal verschillende delen. In deel 1 beschrijft Ugresic in de ik-vorm liefdevol en respectvol de zorg-op-afstand voor haar oude moeder te Zagreb, die zich nooit gemakkelijk en volgzaam gedraagt. Dat deel, het begon, is het meest toegankelijk.

In deel 2 voert ze drie oude Zagrebse oude dames (Beba, Kukla en Pupa) die op vakantie zijn op in een Tjechisch kuuroord, tegenwoordig wellness centrum geheten. Ze zijn een soort schikgodinnen die voortdurend het personeel en de andere gasten lopen te  te provoceren. Pupa is een gepensioneerde gynaecologe in een rolstoel die in de Tweede Wereldoorlog partizane was en daarna gevangene op Tito's strafkampeiland Goli Otok. Als de arts van het oord haar een hand wil geven, veinst ze dat ze die niet heeft gezien. Ze gaat in het zwembad dood, vlak nadat ze de dokter vanuit haar comateuze halfslaap toegesnauwd heeft: 'Waarom bedenkt u niet liever iets waarmee oude mensen er op een makkelijke manier uit kunnen stappen, in plaats van dat u ze lastigvalt met allerlei manieren en middeltjes om hun ouderdom te rekken!'

Deel 3 is een afdeling 'Babajagologie', waarin een wetenschapster systematisch verhalen vertelt over de toverkol Baba Jaga, die een grote rol speelt Russische en Midden-Europese sprookjes. Baba Jaga woont in een draaihut op kippenpoten. Als ze niet kwaadaardig is, is ze poeslief.

Piet de Moor recenseert het boek het heel mooi in Knack. en karakteriseert Baba Jaga legde een ei als een postcommunistische heksensabbat: 'Ugresic haalt het stereotiepe ideaal van de vrouwelijke schoonheid onderuit als een vorm van zelfcastratie. Ze ontpopt zich in dit boek tot een volleerde schrijversheks, die alle knepen van het vak kent. We gaan sympathiseren met haar oude dames die niet wensen te overlijden in een rusthuis waar alles kleiner en smaller wordt: de kamer, de voetstappen en de bloedvaten. Baba Jaga legde een ei is een geestig pleidooi voor de restauratie van de heks in de vrouw.'

Marina Piccinini

Wat zo mooi is van Spotify: je tikt bijvoorbeeld de woorden 'flute' in en 'bach' en dan komt er een lange lijst van albums langs, je tikt op 'Bach Flute Sonata's van Marina Piccinini met twee briljante Braziliaans gitaristen (allemaal nooit van gehoord) en meteen dompel je onder in de prachtigste zondagochtendmuziek. 

Spotify: het wordt één grote muzikale ontdekkingsreis. Zelf Bobby, die behoorlijk tegen de vooruitgang kan zijn, is verrast. Wat wil je horen, je noemt wat steekwoorden en daar komt het.

Een moment stokt de muziek, hoppa, weg is het wonder. Dat zal dan wel zijn omdat de Wifi het even voor gezien houdt. Dat is dan het nadeel, om met Johan Cruijff te spreken.

Den Helder aan Zee

Op bezoek bij Zus2 te Den Helder. Het is snerpend koud met een ijzige Oostenwind, maar nu we hier toch zijn maken we een wandeling naar Huisduinen, een voormalig idyllisch vissersdorp onderaan een lange dijk die met een grote bocht naar de haven van Den Helder loopt. Er zijn discussies in Den Helder om het Den Helder aan Zee te gaan noemen, vertelt Zus2, want dat maakt de stad wellicht aantrekkelijker voor toeristen. Er schijnen felle voor- en tegenstanders te zijn.

Vanaf de dijk bij Huisduinen zie je tamelijk dichtbij Texel liggen en een grote zandbank. Onder Huisduinen eindigt de dijk en begint het Noordzeestrand dat doorloopt tot Hoek van Holland alleen bij Velzen/Ijmuiden doorkliefd door het Noordzeekanaal. Als je oude ansichtkaarten bekijkt was dat stuk dijk boven Huisduinen vroeger - en nog niet zo lang geleden  - ook een duingebied.

In Huisduinen is de toeristische attractie Fort Kijkduin met een Aquarium en Wokrestaurant. Het fort stamt uit 1811 en was deel van een verdedigingslinie van Napoleon. Het fort is tegenwoordig een museum, dat de geschiedenis vertelt van de periode dat het een fort was. En er staat de indrukwekkende vuurtoren De Lange Jaap, de hoogste gietijzeren vuurtoren van Europa. Het Aquarium is tegen dat wij daar zijn al gesloten. Dan nemen we maar warme chocomel in het Wokrestaurant.

Vespa is ook mee, omdat ik niet weet hoe het anders moet met het strenge regime van het injecteren. En ach, als iedereen aan het idee gewend is dat je met kattenbak & kattenmand & insuline & injectienaalden & dieetvoer op bezoek komt is het eigenlijk best heel gezellig om de kat mee te nemen op visite.

Korma

De werkweek sluit ik graag af met een Heerlijk Hapje. Indiaas koken heb ik al een tijd niet gedaan. En dat is altijd zo heerlijk bevredigend. Om te maken, om iemand voor te schotelen, en niet te vergeten: om te eten. Dat ik dat kan maken, denk je dan verbaasd. 

Omdat dit recept rundvlees betreft moet je wel twee uur rekenen voor het sudderen, maar dan heb je ook wat. Onder het sudderen ga ik bezig met het installeren en bestuderen van alle mogelijkheden van Spotify brandt het eten nog bijna aan, maar net niet.

Door het koken, de Spotify en het genoeglijk tafelen vergeet ik helemaal Vespa haar 0,3 eenheden insuline toe te dienen. Daar kom ik twee uur later achter. Ik ben helemaal in de war. Mag het nu wel of mag het nu niet? Nu heb ik haar om 21 uur geprikt. Is dat goed of is dat fout? Want het probleem is 'stapelen'. Dat ze inenen tevéél insuline heeft en dan teveel suikers opsoupeert.

Van elke fout kan Vespa nu een hypo krijgen, maar ik snap het nog niet zo goed. Wat gebeurt er als ik morgenochtend  weer om 07 uur prik? Ik moet Vinnie maar eens vragen naar het nummer van zijn vriendin met vijf jaar ervaring met Suikerkat.

Spotify

Ik ben óm. Sinds gisteren ben ik betalend Spotify-gebruiker, en het is heerlijk! 9,99 euro per maand kost het en dan krijg je onbeperkt muziek op computer en telefoon. Je kan ook muziek 'downloaden', zodat je kan luisteren als er geen wifi in de buurt is. 

Tot voor kort moest ik naar mijn studeerkamer alwaar mijn computer staat om nieuwe muziekjes te ontdekken via YouTube of iTunes, en alleen als ik het kocht kon ik het in huiskamer of kapelletje beluisteren. Hebberig als ik ben waar het om nieuwe muziek gaat wist  ik me aardig te bedwingen. Nu kan ik muziek ontdekken in de huiskamer en aan de stereo. En ook elders. Het is geweldig. Ik heb nieuwe muziek beluisterd van Stephan Micus, gitaarmuziek van Anthony Ocana, een oude Roemeense pianiste ontdekt genaamd Clara Haskil, geweldig! Probeer het ook en zegt het voort.

Dat Apple dit toestaat op de apparaten, dat ligt niet in de lijn der verwachtingen, ze verliezen er toch heel veel iTins-handel mee. Ze kunnen niet anders, zeggen de mensen op de discussie-sites.

Spuiten en slikken

Weer naar de dierenarts. Het gaat goed met het suikergehalte in Vespa's bloed, dat is gezakt naar 10. Vorige week was het 18. Het moet onder de 9 zijn. Om de waarde nog iets verder naar beneden te krijgen moet  ik iets meer insuline gaan spuiten, niet 2,5 maar 3 eenheden. Ik krijg nieuwe injectienaalden waar de streepjes iets beter op te zien zijn.

Vandaag weegt Vespa 5,73 kg, ietsje meer dan de 5,70 kg van vorige week vrijdag, maar beduidend minder dan de 5,88 kg van vorige week dinsdag. Ik zeg dat ik het wel moeilijk vind, die 20 gram in de ochtend. Dat is bijna niets! Ik geef haar 30 gram. Probeer de komende dagen dan 25 gram, zegt hij.

Hij zegt dat er best een kans is dat Vespa weer van de suiker af komt. We zijn er vroeg bij. Als ze afvalt tot 5 kilo en ze reageert goed op de insuline, dan gaat haar lijfje het misschien allemaal wel weer zelf overnemen.

Meer over diabetes bij katten

Wild Breien

't Is dat ik gisteren in Emmen was dat ik niet bij de opening van de tentoonstelling over Wild Breien in Artis was. Francine Oomen heeft er een boekje over gemaakt. We stuurden Hani 501 naar Artis om te kijken wat dat was. Het was gezien haar blog heel erg leuk. Het is een soort van meisjes- en damesgraffiti. De stad wordt opgeleukt met allerlei onverwachte breisels die de mensen tot een glimlach brengen.

Over breien gesproken: behalve onze collega Corina blijkt nu ook de vriendin van Wout aan het breien geslagen te zijn. Hoe vínd je dat, vragen wij gretig. Maar hoe wij ook proberen, linksom, rechtsom, Wout valt zijn vriendin niet af. En nu jij nog een pijp en pantoffels, jennen wij.

- 'De Kracht Van Zacht', ofwel de foto's van Hani501
- De site van Francine Oomen over Wild Breien

Zakhorloges en sigaren

Dit zijn onze nieuwe CEO en CPO. Ze zeggen dat ze zich geen uitgevers voelen. Uitgevers zijn voor hen 'ouderwetse' heren met sigaren en  zilveren zakhorloges in hun vesten. Nee, dan zij! Zij bieden online tools en services voor adverteerders, opleidingen en events: en daarmee drijven ze steeds verder af van het beeld van de gemiddelde vakuitgever.

'Of wij onszelf nog graag uitgever noemen? Nou, liever niet. Die term dekt de lading steeds minder. Het roept bij mij (rechts) zelfs een beetje een beeld op van zakhorloges en sigaren. We moeten maar eens nadenken over een andere benoeming van onze activiteiten. Multimedia Publisher vind ik al een stuk beter klinken, ook voor vakuitgevers. In het buitenland omvat die term veel meer de breedte hoe wij met onze content en mediakennis omgaan.'

Het is heel kinderachtig van mij, ik weet het, maar ik heb heel erg zin om sigaren en zakhorloges in deze foto te tekenen.

1000 daders

Eigenlijk heb ik me er tot nog geen enkel beeld van gevormd hoeveel daders er zouden zijn van het seksueel misbruik in de katholieke kerk. Maar vandaag maakte de commissie Deetman bekend dat ze inmiddels en lijst hebben met tegen de duizend daders! Zijn commissie ontving ongeveer 2005 meldingen van seksueel en fysiek misbruik, voornamelijk van slachtoffers. Vijftih had ik ook al heel veel gevonden. Of honderd. Maar duizend! Is het erger als het er duizend zijn?

En of ze zich maar willen melden.

Volkskrant-bericht

La mer opale

Waarom ik deze stem mooi vind, ik weet het niet, maar de beelden doen me aan het Zandmeertje denken en Coralie Clément verklankt een soort kwetsbaarheid en hulpeloosheid die past bij deze dag die zo vrolijk begon en toch weer in tranen eindigde, omdat Mutti zo van de kaart is als je weggaat.  'Ik weet het niet', zegt ze dan. 'Ik weet het niet. Als je weer weg gaat. Ik zit hier maar. Ik zit hier maar de hele dag. Ik weet niets meer.' Waarbij ze je totaal radeloos aankijkt. En je houdt haar vast, houdt haar hand vast, knuffelt haar, wat je nooit deed. Maar uiteindelijk ga je toch.

Toeren

Op het fotolijstje komt een foto van vijf kleine meisjes aan het Zandmeertje langs en ik stel voor daar naar toe te gaan. Dat vindt ze een goed idee. Vanochtend komt ze er zelf op terug. We gaan direct na het ontbijt, want het dagprogramma is tamelijk volgemetseld met thuiszorg en Tafeltje Dekje.

Bij het Zandmeertje begint zelfs de zon te schijnen en dan vraagt ze: Zullen we nog een ommetje gaan rijden? We doen een rondje Emmercompascuum, Weerdinge, Valthe, Exloo, Odoorn, en ze geniet met volle teugen. Bij terugkomst laat ik haar bij de flat zelf naar huis gaan en rijd ik de auto even weg naar een vrij parkeren plaats. Dan verdwaalt ze toch nog op de verkeerde etage, maar tegen de tijd dat ik terug ben van het auto wegzetten is ze ook alweer door een buurman thuisgebracht.

Zo'n gezellige dag behoort dus toch ook nog tot de mogelijkheden. Ik stuur de foto maar naar alle Geschwister, en het lucht op. Ik moet almaar denken dat vroeger Vati elke week naar zijn moeder ging in het verzorgingstehuis te Assen en dat hij haar vaak mee uit toeren nam. Wat is daar nu aan, dacht ik toen, uit toeren als je zelf niet rijdt?

Spuitje(s)

Vertel eens wat, vraagt Mutti. Ik heb een bril, zeg ik. Ja, zegt ze, ik dacht al, er is iets vreemds aan je. En mijn kat heeft suikerziekte. Nu moet ik haar elke dag twee spuitjes geven. Je kan haar ook één spuitje geven, zegt Mutti met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Ze heeft het niet op katten. Nee, zeg ik, ik hou heel veel van Vespa. Ik kan haar best twee spuitjes geven.

Ik krijg het gevoel dat iedereen mij uittest. Tot mijn oude moedertje aan toe. Of ik de guts heb om Vespa ga laten inslapen. Dat komt natuulijk mede door mijn eigen kritische noties bij het huisdierenartsenwezen. En dat ze van beide opties griezelen. Maar als ze lief bij mij ligt, en het naast-de-bak-piesen is weer over, en ze wordt weer wat slanker. Dan kan je dat toch niet over je hart verkrijgen?

Gelukkig is er ook ondersteuning. Nu ik bij Mutti ben zal Nichtje Vespa haar ochtendprik geven. En ik krijg een sms-je van Vinnie: 'Net gegeten met vriendin met suikerkat. Ze zei dat je haar wel mocht bellen als je behoefte had om over kat & suikerziekte te praten. Haar kat heeft nu 5 jr suiker. Haar tip: mocht je niet meer weten of je gespoten hebt: niet spuiten én geen eten geven, dan kan er weinig gebeuren.'

Toen Was geluk Heel Gewoon

De stroom familiefoto's zwelt aan. Er is een doos met negatieven opgedoken en een van de Geschwister scant zich bijkans een breuk. Maar het geeft ons wel enig plezier in deze barre tijden. Dit is een verlovingsfoto, zo te zien. Toen Was Geluk Heel Gewoon...

Mutti geniet duidelijk van de groeiende stroom beeldmateriaal. Ik geloof dat ze allemaal foto's insturen, zegt ze. Ik moet ook maar eens wat bijsturen, realiseer ik me, want ik dreig quantitatief een beetje in de verdrukking te geraken zo zonder kinderen en kleinkinderen. Ik ben de enige met Exen. Dat is niet helemaal waar, maar wel een aardig statement. Maar ik kan toch geen dertig foto's van mij en Bobby of mij en Vespa gaan inzenden, of van mij en Dino of van mij en Exen? Of wel?

Rosmarin

We blijven het erover eens, wij tenoren, hoe moeilijk Brahms is. Brahms was traditioneel, vertelt de dirigent, maar ook heel vooruitstrevend in zijn wonderbaarlijke harmonieën. We moeten de regels wel heel vaak herhalen voor we ze een béétje onthouden.  Leen is er vandaag niet, ze heeft Peet weer gestuurd. Het is iets minder gezellig, want Peet zit bij de bassen. Hij heeft zich niet voor deze cursus ingetekend omdat hij niet van Brahms houdt, maar hij doet dapper mee. Hij vindt het ook heel moeilijk. 

Na afloop van de cursus gaat hij folderen op straat, net buiten de draaideur, want hij organiseert een concert met madrigalen van Monteverdi in het Concertgebouw op 19 maart.

En toen waren er víjf meisjes

Er stromen steeds meer familiefoto's in de mailbox. Zelf ga ik ook weer aan het scannen. Deze vind ik - hoewel onscherp en vlekkerig - toch mooi. Het moet 1959 zijn. Geen idee wie de geüniformeerde dame is bij wie ik op schoot zit. Rechts zit Tante Ans, zij was onze vroedvrouw. Zij heeft ons  geloof ik allemaal gehaald, behalve mij. Want ik werd in het ziekenhuis geboren. Tante Ans had altijd leuke hondjes. Keeshondjes.

Rechts op de foto zien we het Harmonium, waarmee de verhaallijn Frau und Orgel begon.

Soep

Zaterdag heb ik weer heerlijk gekookt, al zeg ik het zelf. Voor een deel gaan we in de herhaling met de zeeduivelcouscous, maar nieuw is de aardappel-broccoli-koriandersoep. Ik hoop dat iemand de receptjes die ik plaats uitprint en gebruikt, want het zijn heerlijk eenvoudig te maken  recepten, waarvan de mensen zeggen Mmm! Wat is dát heerlijk! Hoe heb je dat gemaakt? Mag ik het recept? 

Hierbij dus het recept, maar ik heb van alles wat minder gedaan: wat minder aardappelen, wat minder broccoli en wat minder melk. Dus is het wat minder machtig. Vooral de djinten (komijn) en verse koriander zijn erg onverwacht.

Volgens mij moet u twee keer klikken op het op leesbaar formaat te krijgen.

Beelden

Het is best moeilijk om op zondagochtend in een H. Mis te geraken, want ze beginnen bijna allemaal om 10 uur half 11.  Dat is niet te doen wanneer men een beetje wil uitslapen.

Dus nemen we de Mis van half 1 in de Krijtberg. Dat blijkt  helaas een Mis zonder muziek. In deze Mis wordt veel (mee)gepreveld. Gelukkig maken de stemmen om je heen het weer tot een heuse Belevenis. Naast mij zit een oude dame die de teksten Mijn-Schuld-Mijn-Schuld-Het-Is-Allemaal-Mijn-Schuld met een Duits accent prevelt, achter ons doet een dame dezelfde tekst met een enorme kak-stem.

Er zijn volgens mij ontzettend veel mensen jaren in therapie om erachter te komen dat het níet allemaal hun schuld is en dat ze dat maar aangepraat is. Deze dames hebben het niet tot dat punt gebracht...

Toch is het wel weer fijn er te zijn, inde Krijtberg, met al die kleurige pracht en praal. In Trouw staat een interview met een filosoof Jan Bor die veel wetenswaardigs zegt, en ook iets over beelden. Daardoor heb ik ineens tekst voor het feit dat in mijn kapelletje zowel een Mariabeeld als een Liggende Boeddha als een speelgoedaap staan.  Hoe die beelden je kunnen raken, benoemt hij. Jezus aan het kruis brengt je in contact met het lijden, een Mariabeeld met de liefde, een Boeddha-beeld met de stilte.

Rijtjesfoto 1963

Om Mutti nog enig houvast in de steeds onbegrijpelijker wereld te geven digitaliseren wij Geschwister de foto's uit haar en ons leven. Ze verschijnen te Emmen beurtelings in een digitaal fotolijstje dat 's morgens als-vanzelf aan gaat en 's avonds als-vanzelf weer uit.

Er duiken steeds weer nieuwe foto's op. Zoals deze. De linkerhelft van het gezelschap is ons gezin: vijf dochters en een zoon (bij Mutti op schoot). Het andere gezin met vier jongens  en één meisje herinner ik me niet.

Voor wie het niet ziet: ik ben het meisje links voor op de foto. Dat  gedoe met de zelfontspanner heb ik blijkbaar van Vati geërfd.

Vespa. Zíj! Háár!

Een jong dierenartsje (of is ze dierenartsassistentetje?) legt mij het fenomeen suikerziekte uit. Maar omdat ze steeds 'Vespa, híj en zijn' zegt, kan ik niet zo goed luisteren. Vespa is een vróuwtje, herhaal ik steeds. Vespa, zíj! Háár!

Enfin, het duizelt me een beetje van de glucose en de insuline, maar ik krijg een foldertje mee om het thuis nog eens na te lezen. Dan gaan we het prikken oefenen. Men neme een huidplooi, bijvoorbeeld in het nekje, men make daar een kuiltje in en steke dan de naald helemaal in de plooi. En dan spritzen. We oefenen een paar keer met water en dan moet ik het maar kunnen.

Vervolgens bespreken we het dieet. Willen we op het streefgewicht van 5 kilo uitkomen, dan moet ik nog minder geven dan ik doe. Weeg haar dan eens, zeg ik, want volgens mij is ze al afgevallen. Ik weet niet wat het zegt na 3 dagen, maar ze is van 5,88 naar 5,70 kg. Dat is 15 gram minder, zegt het meisje. Zelf ik zou zeggen: 180 gram! Of ben ik nou gek?

Bij de kassa ga ik haar rekenvaardigheid nog maar eens testen. Wat kost zo'n blikje voer? En een injectienaald per stuk? En zo'n zak droge brokjes? En het flesje insuline? En wat rekent u nu voor de injectie-les?

Suikerkat

- Dag mevrouw Theodora, u spreekt met de dierenarts. De uitslag van het bloedonderzoek is binnen en het is duidelijk: Uw Vespaatje (???) heeft suikerziekte. Nu kunnen we tot behandeling  overgaan. Mijn eerste vraag: lust ze het dieetvoer?  

- Ja ze lust het voer. Al mauwt ze wel de hele dag.

- De kans dat een kat herstelt van suikerziekte is 1 op de 10. Maar als ze een kilo minder zou wegen is de kans dat ze herstelt groter. Kunt u langskomen, vanmiddag nog? Jazeker, maar ik moet eerst in de spits naar de opticien in de Kinkerstraat.

- Dierenarts, vertelt u mij. Wat kan ik allemaal verwachten?

- Het gaat wel wat van u vragen. U moet eerst leren insuline spuiten. Vespaatje moet twee maal per dag insuline met precies twaalf uur ertussen. Dus bijvoorbeeld om 8 uur 's morgens en om 8 uur 's avonds. Of om zeven uur 's morgens en om 7 uur 's avonds. Dat mag u nooit overslaan. U moet heel regelmatig gaan leven. Eerst moet u de komende weken een paar keer langskomen, want u moet leren prikken en we moeten de juiste dosering bepalen. Dat steekt nogal nauw.

- Dierenarts, kunt u mij misschien voorrekenen wat dit me - behalve mijn vrijheid - allemaal gaat kosten?

- Het dieetvoer is natuurlijk duurder dan u gewend was.
- Ja.

- Al die consulten waarbij we de suikerwaarden meten, dat zou à 39 euro nogal uit de hand lopen, die doen we voor 20 euro. De insuline kost 25 euro per flesje en daar doet u weken mee.

De dierenartsassistente die de afspraak maakt zegt voor de zekerheid:
- Vergeet u als u vanmiddag langskomt niet Vespaatje mee te nemen?

Lees verder: Suikerziekte bij katten

FOUT

'Dag mevrouw Theodora, we wilden eens informeren hoe uw nieuwe bril bevalt!' Wat krijgen we nu? 'Biedt u mij spontaan nazorg?' Ze hadden me zo bezworen dat ik eerst moest wennen, dat ik nog niet had durven bellen. Ik dacht: na een wéék misschien.

De positieve en negatieve bevindingen zijn duidelijk uitgekristalliseerd. Met de onscherptes in de ooghoeken moet ik leren leven, dat begrijp ik. Veel met het hoofd links en rechts draaien. Blij ben ik met het nu weer scherp zien van de disgenoot, van de maaltijd, de tv en de  computer.

Maar verder in de verte kijk ik nu bepaald onscherp en het lezen van krant of boek valt ook niet mede. Daar zie ik maar een heel klein stukje scherp, slechts één kolom in de krant. En ook niet een hele regel ion een boek. Moet ik dus licht hoofdschuddend mijn literatuur tot mij nemen. Terwijl ik graag een hele boekpagina in een oogopslag scherp wil zien. Tenslotte gaat ook het pianospelen tamelijk raar omdat ik mijn hoofd achterover moet kiepen.

De opticien schaamt zich een beetje en wanneer hij alles nog een keer opmeet moet hij toegeven: hij heeft het gewoon FOUT gedaan. Het is niet [+1] in de verte, maar [+ 0,5].  Hij is erg blij dat ik het allemaal zo vriendelijk opneem. Ach zeg, ik meneer, het is allemaal een groot avontuur. U zult het ook niet voor uw plezier doen, want nieuwe glazen, dat kost u neem ik aan geld. Inderdaad. En ik denk bij mijzelf - maar dat zeg ik niet - ik heb weer wat om te bloggen.

Als de opticien mij verzoekt mijn nieuwe bril achter te laten tot volgende week sputter ik tot mijn eigen verbazing: Moet dat? Ik wil niet meer zonder. Dan mag ik de bril mee. Hij zet de nieuwe glazen er volgende week wel in als ik ze kom halen.

Dieetkat

Vespa is nu twee dagen op dieet en ze heeft behoorlijk honger. Ze jammert en zeurt meer dan ooit. Vooral des nachts. En  op het moment dat ik na het werk thuiskom.

Ben er ineens enorm op gespitst of ze niet al bijna door haar heupjes zakt. Die pootjes en heupjes zijn inderdaad bijzonder fragiel vergeleken bij haar spekbuik. De keukenkastjes staan nog vol met Felix-brokjes ('Felix! Dat smaakt!'). De nieuwe brokjes zijn minder vet en meer vezelrijk. En ze krijgt in grammen maar de helft van wat ze kreeg. Wie kan ik een plezier doen met de Felix-brokjes?

Zoveel we kunnen knuffelen we, Vespa en ik.

Live stream

Het is echt heel opwindend, maar moet je nu de hele avond voor de tv gaan hangen? Of naar Aljazeera kijken? Kan ik nog een beetje pianospelen of in mijn kapelletje gaan liggen en denken: ik kijk wel om 22 uur, of is dat oneerbiedig?

Social

Tegen vieren ga ik weg van het werk, 'want ik moet door de Coentunnel'. Jeroen en Sabien wonen tegen de duinen aan bij Egmond. Officieel is het 40 minuten rijden, maar ik raak natuurlijk geheel vast op de A10, de A4, de A9 en Velsertunnel... Wat zijn er weinig files, zeggen ze op de radio. De meeste zijn rond Rotterdam en Utrecht. Nou, rond Amsterdam en richting Alkmaar kan er ook wat van! Maar het deert mij niet meer. Noord-Holland in de avondzon is een mooie omgeving om te onthaasten.

Ze hebben een heerlijk licht huis en een grote tuin waaronder sinds een jaar ook een ruime moestuin. De zon gaat net onder als ik aankom dus een wandelingetje door de tuin gaat nog net. Jeroen heeft de tuin net geploegd met een miniploegje. Het wordt weer bijna lente. Ik ben er voor mijn gevoel er al jaren niet geweest maar dat is geloof ik niet helemaal waar. Dan hoor ik alle nieuwe verhalen weer. Ze zijn een nieuw bedrijf begonnen: Staal Catering. Nu cateren ze thuis en op locatie. Laatst in de boekhandel te Haarlem, binnenkort in de bibliotheek te Bergen. In wie weet over een tijdje ook op Lesbos. Ik maak graag te pas en te onpas reclame voor hen.

Ook al zie ik hen weinig, ik blijf involved doordat ik hun wederwaardigheden op Facebook mag volgen. Zij Facebooken allebei hartstochtelijk. Daarom wist ook ook van de moestuin waarover Jeroen regelmatig kond doet. Van elk vakantietje en etentje zie ik de plaatjes. 

Toen laatst een vakgenoot mij onthulde dat hij gestopt was met Facebook en heel veel vakgenoten ge-defriend had had ik hem gevraagd of hij er een stuk over wilde schrijven voor ons Vakblad. Dat stuk blijkt Jeroen en Sabien ernstig geraakt te hebben. Ze hadden deze jongen (man) ongeveer de allerallerallerleukste Facebooker ter wereld gevonden en ervoeren dit stuk nu als een preek van iemand die net gestopt was met roken of een gelovige die net in (of uit) de Heer was..

Feestbeest

Het is me een week vol feesten. Tot voor kort ging ik gewoon niet meer, maar nu heb ik geen excuus. Socialisen, netwerken! Hani501, die als onze hoffotograaf fungeert, vindt het ook wel fijn dat wij er weer bij zijn, al is dat niet altijd goed voor de gezondheid. Want het wordt gaandeweg vaak vanzelf almaar later en later en flauwer. Met wie ik zo aanminnig op de foto sta, vraagt Hani501. Dit voor de bijschriften. Gelukkig heeft Vinnie haar flyer bewaard.

Ditmaal eindigt de avond in een falafel-tent aan de Prins Hendrikkade. Daarna scheiden onze wegen, want ik moet immers naar Oost, en Vinnie en zij naar Zuid. Blijkbaar heb ik de after party op straat (rechts) gemist. De foto's zijn dus van Hani501.

Agnus Dei van William Byrd

Gezongen door The Tallis Scholars. Vind ik heel mooi. Ik heb ineens een vaag vermoeden dat ik lang geleden dit filmpje eerder geplaatst heb. Ik heb op cd 'The Orchestra' een uitvoering van deze Agnus Dei van de toenmalige acapellagroep Intermezzo van Stijn van der Loo. Die groep bestaat al lang niet meer, maar ik draai de muziek nog steeds. Maar van de Tallis Scholars is ook mooi.

Obese kat

Vespa is al maanden te dik. Ze eet veel en jammert de hele dag door om eten. Ze drinkt veel en plast veel, enfin, de hoogste tijd voor een bezoek aan de dierenarts. Een nieuwe dierenarts. Ik ben een beetje beducht voor de dierenarts, omdat ze zo ontzettend duur zijn en de vaak behoorlijk sentimentele dierenliefde van de stadsmens voor hen veel lucratieve handel oplevert. Ik hou wel veel van mijn katten, maar ben geloof ik iet zo sentimenteel.

Met mijn vorige kat Geesje Antoinetta ging ik op zeker moment naar de dierenarts omdat ze zoveel in huis pieste dat we er - getergd als we waren - steeds vaker woorden over kregen. Die  dierenarts heeft eerst een aantal weken voor honderden euro's vitaminepreparaten in het dier gespoten alvorens hij haar wilde laten inslapen. Hij gaf mij het gevoel dat ik een bruut was toen ik verzocht mijn kat te laten inslapen. Een maand later deden ze het wel en was ik 750 euro lichter.

Nu ga ik dus weer op consult. Het kan suikerziekte zijn, zegt deze nieuwe dierenarts, het kan een leveraandoening zijn, of ze is gewoon te dik. Uw kat is obees. Ze is zeker anderhalve kilo te zwaar. Dat is slecht voor het gestel. Straks zakt ze door haar heupjes. De behandeling - het dieet - is afhankelijk van wat er aan de hand is. Eerst dus een bloedonderzoek. Ze nemen haar een buisje bloed af en na een half uur weten ze de uitslag. Dat onderzoek blijkt 70 euro te kosten, plus het consult (minder dan een kwartier) 39,90. Zo zit ik in een kwartier al op 109,90 euro. Vespa heeft ook een ontstoken hoektand die moet eruit maar dat moet onder narcose en dat kan alleen als er geen leverprobleem is.

De uitslag van het bloedonderzoek is niet duidelijk. Het zou op suikerziekte kúnnen wijzen, maar bewezen is dat nog niet. En als ze dat heeft dan moet ze insuline en een speciaal dieet. Dat speciale dieet moet ze onmiddellijk al. Ik haal 2 kilo dieetvoer plus 4 blikjes, 32,50 euro. Ik zie het al: dit wordt weer eenzelfde verhaal als de vorige keer.

Tegenwoordig heb ik een dierenarts in de vriendenkring. wel ver weg, maar toch. Hani501 zegt dat ik altijd naar haar kan gaan. Dat ze heel goed is in het laten inslapen van dieren als het hun tijd is.

Mensen met mijn bril

Ik geef nu ook toe: het moest maar eens over zijn met dit verwerkingsproces. Toch wel grappig dat desgevraagd iedereen mijn bril opzet. En hoe dat dan staat bij het ene en het andere gezicht. Ik krijg de foto's niet naast elkaar, dus maar een reeksje onder elkaar. Ik vind dat Corina en Luigi met vlag en wimpel hebben gewonnen.

Vinnie

Just

Luigi

Hani501

Martin

Sander

Corina

In Memoriam

Het heeft meer dan een jaar geduurd, maar nu is eindelijk de grafsteen daar. Vandaag is het Schoonpapa's verjaardag. We gaan op bezoek en brengen een bak verse viooltjes naar zijn graf. Raar, die verse steen en verse aarde. Over een paar maanden zal het allemaal een beetje meer ingedaald en verweerd zijn.

De opvattingen over wat een grafsteen zou moeten zijn lopen tegenwoordige op zijn zachtst gezegd nogal uiteen. Het buurgraf is tamelijk wild en uitzinnig, van glas, met afbeeldingen, foto's, brieven, speelgoedjes... Daar heb je dan weer niets over te zeggen.

Late Night Sweet Jazz

Muziektip voor de zaterdagavond. Heerlijke Late Night Jazz. Zelf draai ik om eerlijk te zijn op de stereo de cd  'A certain sadness' van Monica Borrfors (zang) met ditzelfde Sweet Jazz Trio, maar zij staat niet op YouTube.

En... hoe staat hij míj?

Als iemand aan mijn vraagt: Hoe gaat het met je, dan vertel ik van de bril. Een vrouw-met-bril te zijn dat is toch wel een ommekeer. Vooral het besef bij mijzelf dat ik weer mensen zie, en mijn eten zie, dat ik weer tv kan kijken, en dat ik mijn vriendinnen al die jaren niet gezien zou hebben, is confronterend. Deze en gene vindt het ook niet zo leuk, dat ik ze niet gezien zou hebben. Bobby vraagt wat ik er eigenlijk van vind, dat wij verkering hebben, nu ik hem zie.

Ja, jou staat-ie goed, zeggen ze. En dan: Mag ik hem even op? Ik heb al enige verzoeken ontvangen om een foto op dit blog van mij met bril, maar zelf voel ik meer voor een nieuwe beeldlijn van ándere mensen met mijn nieuwe bril op.

Het is wel fascinerend, de bril. Wat goed gaat is: de televisie, de computer, het eten, de disgenoot. Wat moeilijk gaat is kranten, iPhone en boeken lezen. En in het donker op straat lopen. Bij boekenlezen moet ik mijn kin raar hoog optillen en zie ik niet de hele pagina scherp. Dat is behoorlijk irritant. In het donker op straat of in het park zie ik de dingen mét bril even scherp als zónder, maar mét bril zie ik geen diepte, geen afstand.  Misschien is het wennen. Wie zal het zeggen.

Wie is die vrouw met jow bril op, vraagt deze en gene. Nou, dat is Marg!

Populierenkring

Met Marg, die ook vorig jaar verhuisd is en wier nieuwe huis ik door al het geforens nog nooit gezien had, doe ik na het eten in het donker een avondwandeling door haar Zuiderpark. Haar nieuwe woning is nog geen kilometer verwijderd van haar vorige huis, vanwaaruit we altijd naar de Bossche Polder gingen, hier is er ineens het Zuiderpark voor de avondwandeling. 

Het is een fascinerend park met veel lucht en ruimte en allemaal bijzondere bomen, voor zover ik dat kan ontwaren in het donker met de nieuwe bril op. Er is ook kunst, er zijn zuilen, hoge windvanen, een populierencirkel, zeven vliegtuigjes en een op alfabet geordende vaste plantentuin. Die populierencirkel fascineert in bijzonder, zeker nu met de storm die al dagen woedt en erg hoorbaar is. We lopen de cirkel een paar keer rond en ik constateer: Dit is echt een plek voor een heksenkring! En ja hoor, er is een Godinnenkring die hier rituele dansen uitvoert!