Dokter Deen

Sinds ik ziek was heb ik een nieuwe hobby: de tv-serie 'Dokter Deen' van Omroep Max met als hoofdrolspeelster Monique van de Ven als huisarts te Vlieland. Dokter Deen. Hij is op aandagavond maar je hoeft er niet meer voor thuis te blijven, op de iPad op het moment kijk je als je tijd/zin hebt. 

Monique van de Ven speelt huisarts met een drukke praktijk, drie bijna volwassen kinderen, een dementerende moeder, een echtgenoot die 16 jaar geleden verdwenen is en sinds kort een geliefde voor wie ze niet vol kan gaan vanwege die 16 jaar geleden verdwenen man. Er zijn per aflevering van 50 minuten veel verwikkelingen met de patiënten, de assistente, de kinderen, hun studie en hun liefdesleven, en natuurlijk de geliefde. En er is het schitterende Vlieland waar ik als puber vele vakanties zes weken lang verkeerde. Het dorp, de haven, de boot, de dijk, het strand, duinen, de Vliehors, allemaal zo eindeloos leeg is het daar.

De meningen over de serie schijnen flink uiteen te lopen, maar de serie scoort als een gek: meer dan 2 miljoen kijkers per aflevering.

Testosteronwind

Ik ben al half in slaap als Pauw & Witteman begint, dus ik heb het fragent met Nebahat Albayrak maar met een half oog gezien. Maar mijn hemel, wat een non-communicatie tussen Pauw, Witteman en Albayrak. Wat zal zij balen. Ook zij mag mediatraining. Want dat Jeroen Pauw niet tegen intelligente vrouwen die hem mag toch bekend zijn. En dat hij haar vrouw-zijn en allochtoon-zijn als topic inbrengt, dat is toch te verwachten. Daar kun je wel door geërgerd zijn, je moet er toch glimlachend een snedig enerzijds-anderzijds-antwoord op klaar hebben liggen. Hier wordt zij ook niet beter van.

Ben ik te weinig soldair? Wat vinden de mediadames? 'Er waait een nerveuze testosteronwind: Van Nieuwkerk, Mulder, Pauw, Van Castricum, Kinneging. Ik vermaak me wel', twittert Femke Halsema.

En Margriet van der Linden van Opzij: 'Vragen over vrouwzijn en afkomst had Albayrak kunnen zien aankomen. Hoe sneu soms, die komen.' En: 'Dat #albayrak duidelijk geen zin had in die vragen, is ook duidelijk. 'Kom toch op', is niet genoeg.' 'Van Obama vonden de mensen zijn kleur en achtergrond ook belangrijk. En bijzonder.' 'Dat je kleur, achtergrond, sekse, zelf niet belangrijk vindt, betekent nog niet dat de mensen dat dus ook niet belangrijk vinden.' 'Hoe oneerlijk dat ook kan zijn. Beetje anticiperen dan maar. Zeker op tv.' 'Mensen, na #cohen is het toch het spel: wie houdt zich goed in pesterige interviews. Nou, so far, gaat het lekker.'
Opiniepagina Volkskrant.

Kattenvrouwtje?

Heb ik het in me om een kattenvrouwtje te worden en mijn huis op te leuken met parafernalia rond Rooie en Gele? Op zoek naar leuke plaatjes van zwarte katten (daar zijn er honderden van) kom ik terecht bij deze deurmat. Ik kabn er niets aan doen, ik vind 'm echt leuk... Omdat ik geen visie op deurmatten heb heb ik  nu een goedkope stomme deurmat van de Dappermarkt.

Een link voor als ik 'm echt zou willen...

La condition humaine

Ben begonnen in J.J. Voskuil, De buurman. Het is nieuw. Ik ben nooit zo'n Voskuil-fan geweest, hoeveel clouloos gejeuzel kan een mens verdragen, maar De moeder van Nicolien vond ik wél mooi.

Voskuil is al enige jaren dood en dit De buurman is dus postuum verschenen. Het gaat over Maarten en Nicolien en hun homo-buurmannen Petrus en Peer. Omdat een der buurmannen nog in leven was kon het niet eerder verschijnen. Nu is de laatste buurman dood. Het is trouwens genadelozer over Nicolien en over hun huwelijk dan over de buurmannen. Nicolien heeft een overloze sympathie voor de buurmannen, want zij ziet in homo's weerloze underdogs die bescherming behoeven. Maarten vindt de twee mannen echter volstrekt oninteressant. Intellectueel. En hij heeft grote moeite met hun liefdesbetuigingen. Hij praat graag over dingen waar hij grote moeite mee heeft. En Nicolien heeft grote moeite met de dingen waar Maarten grote moeite mee heeft.

In De buurman lezen we de dag-in-dag-uit week-in-week-uit maand-in-maand-uit jaar-in-jaar-uit de repeterende discussies over de buurmannen, de ruzies, het gehuil.

Het boek roept wel weer veel op. Er waren veel recensies afgelopen weekend. Schouten in Trouw: 'Indringender boeken over de condition humaine ken ik eigenlijk niet.' Peters in De Volkskrant vindt dat er 'een hoop te lachen valt' en Etty noemt het boek in NRC Handelsblad 'onthutsend'. Volgens haar krijgen de liefhebbers van Het Bureau waar ze al jaren op zitten te wachten: 'scènes uit het huwelijk' van Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien.

Vinnie is er dit weekend ook in begonnen en zegt dat hij zich dood lacht om die conversaties. Ik heb nu 80 pagina's uit en kán niet meer. Heb ik geen gevoel voor humor? Ik vind het helemáál niet leuk. Afgrijselijk dat gejeuzel tussen de echtelieden. Confronterend herkenbaar ook. Of noem je dat 'indringend over de condition humaine'?

Hoe heeft die Voskuil al die boeken kunnen schrijven? Had hij een kaartenbak waarin hij de vreselijkste scenes met zijn collega;s en zijn vrouw neerschreef en daar dan later themagewijs uit kon putten?

Majellakerk

In het dorpsblaadje van Amsterdam Oost lees ik dat de Gerardus Majellakerk aan het Obiplein een doorstart krijgt. Stadsherstel bouwt de locatie om tot een nieuw huis voor het Nederlands Philharmonisch Orkest | Nederlands Kamerorkest (NedPhO|NKO).

Dat is een mooie opsteker voor deze buurt. Het NedPhO|NKO heeft naast zijn concert- en operataak een omvangrijk educatief- en outreachprogramma. De nieuwe locatie biedt het orkest de kans ook een educatieve en maatschappelijke rol gestalte te geven. Zo nodigt het orkest in de Majellakerk straks kinderen en jongeren uit de wijk uit om kennis te maken met klassieke muziek, zijn er openbare repetities voor buurtbewoners, muzieklessen en workshops. 

Stadsherstel kocht de kerk in 1992. Vanaf 1994 zat het IIAV (Internationaal Instituut Archief Vrouwengeschiedenis) in de kerk. Dat verliet in oktober 2011 de kerk voor een nieuw onderkomen aan de Vijzelgracht. 

De Gerardus Majellakerk werd rond 1926 gebouwd en was bestemd voor rooms-katholieken in de Indische Buurt. Door de ontkerkelijking van de jaren zestig en de veranderende bewonerssamenstelling van de buurt kon de kerk uiteindelijk niet meer worden opengehouden. Op 20 september 1992 werd de laatste mis gehouden.

Barbarossa

Zondagmiddag lezen op de bank: Bericht uit Berlijn van Otto de Kat - pseudoniem van Jan Geurt Gaarland. Het verhaal speelt in het voorjaar van 1941. Hoofdpersoon van deze roman is Oscar, een Nederlands diplomaat van 56 woonachtig te Bern. Zijn vrouw Kate woont momenteel te Londen waar zij vrijwilligster is in het ziekenhuis waar veel gewonden liggen van de bombardementen die op Londen vallen. Hun dochter Emma woont in Berlijn met haar man die op het Ministerie van Buitenlandse Zaken werkt. 

Op een onbewaakt ogenblik vertelt Emma aan Oscar de datum waarop Hitler Rusland binnen zal gaan vallen. Operatie Barbarossa. Hij zou de Geallieerden kunnen informeren over wat er te gebeuren staat, en wanneer, maar hij aarzelt uit angst dat in informatie hoe dan ook terug te herleiden zal zijn naar zijn dochter. Hij gaat naar Londen maar vertelt het eindelijk niet aan zijn contact daar. Wel vertelt hij het aan Kate, die niet kan accepteren dat hij de informatie voor zich houdt.Iedereen in deze roman leidt zijn/haar eenzame leven. 

Leefden ze voor het oorlogsgeweld al behoorlijk langs elkaar heen, nu is het helemaal veiliger om je geheimen voor je te houden, want overal zijn spionnen om je te verraden. Het verlangen naar liefde, oude liefdes, nieuwe liefdes, contact, blijft. Maar de zich ontrollende wereldoorlog sleept langzaam maar zeker alles en iedereen mee in zijn vernietiging en er is geen individu die er iets aan kan doen.

Mooie, rake, zeer subtiele, met veel omtrekkende bewegingen geschreven roman.

'Kom, kom, wie je ook bent'

We gaan naar De Duif, waar m'n vroegere buurvrouw en vriendin Diana vandaag voorgaat. Heb ik daar al niet eens een blog aan gewijd? Hoe zij elke zondagochtend met haar oude luid ronkende Citroen de zondagsrust in de straat verstoorde om naar De Duif te gaan?

Ooit hebben ze die kerk gekraakt, toen het Bisdom het wilde afstoten. Er kwam een lekengemeente in. Oecumenisch. De kerk werd bekend omdat Jos Brink er een van de voorgangers was. En vanuit begraven werd. De kerk is nu van de gemeente Amsterdam en wordt vooral voor de verhuur gebruikt. Er komen niet zoveel mensen op af, stuk of vijftig, zetig, zeventig? We zitten in een wijde kring.

Diana is van oorsprong katholiek, en actief boeddhist. Ze leest een tekst voor van de boeddhiste Pema Chödrön. Dat hoor je niet vaak in een kerk. Het is mooi.

Vandaag is er geen koor, maar kleine optredens van een zanger en een zangeres. De zanger heet Jasper Merle. Hij is een grote verrassing, zijn stem, zijn melodieën, zijn begeleiding, zijn beweeglijkheid. Zijn cd heet ook 'Alles beweegt'. Hij heeft een warme, heldere, troostrijke stem. Een van de liedjes die hij zingt heet 'Kom, kom, wie je ook bent'.

Katten schilderen

Vinnie gaat verhuizen en heeft nog 100-en boeken die niet mee kunnen naar zijn nieuwe thuis. Hij houdt een Bye-Bye-Vinkenstraat-Party, waarbij al zijn vrienden het dringend verzoek krijgen om een flinke stapel boeken mee naar huis te nemen. Ik vind het op zich een goed idee maar verzet mij toch, want ik heb al zoveel boeken. Ik ga echter om voor 'Why paint cats. The ethics of feline aestetics'. Dit is zo idioot, dit mag mee. De foto's zijn heel heel heel erg grappig en de tekst is niet te plaatsen. Ze leiden zo af van de tekst, die stoort me niet.

Het is satíre, concludeert Bobby in de bus terug.

Er is zelfs een Wikipedia-lemma over het boek. Dat mensen buiten Nieuw Zeeland de grap niet vatten en het kopen om te weten te komen hoe je je kat schildert of om over de ethische kant van de zaak te weten.

Het is jammer maar waar, maar de zo verpletterend grappig geschilderde katten zijn slechts gefotoshopt...

Wie wil kijken kijke hier!

Aan zee

Van Mondriaan tot Munch: schilders aan zee in het Singer Museum Laren. Mooie tentoonstelling, een bijzonder samenraapsel schilderijen met tafereeltjes aan de kust. Het mooist vind ik Toorop, Mondriaan, Beckmann, Liebermann. Maar er zijn ook heel veel mij onbekende Noord-Duitse en Scandinavische kunstenaars bij. De sfeer van de Noordzee- en Waddenkust is schitterend. Is het niet altijd geweldig daar te zijn? Aan zee?

Enthousiast koop ik de catalogus, om thuis nog wat bij te leren en na te genieten, maar de kwaliteit van de druk valt 'n beetje tegen. In het museum geven alle schilderijen voor je gevoel licht, in de catalogus hangt over alle reproducties een grauwsluier.

De nieuwe leider

Mooi stukje televisie is dat met Martijn van Dam bij De Wereld Draait Door. Hij is een fris jong mens, en van zijn voorkomen zou je bijna denken dat hij een grote kans zou kunnen maken als fris jong fractievoorzitter. Maar hij praat erin om, hij kan geen vraag kort beantwoorden. Matthijs zegt op een gegeven moment, halverwege het item: Martijn, dat wordt helemaal niets. Hij geeft ook nog veel tips, maar ik geloof niet dat Martijn er iets van begrijpt.

En ondertussen in Thailand...

Een mailtje van Reenske dat ze vanaf nu twéé maanden van het wereldtoneel verdwenen zal zijn en in Bhaddante Asabharam in Chonburi verblijft. Ik bekijk de site en zie foto's en de regels die daar gelden. Wel heel bijzonder allemaal. Het dagprogramma begint om 4 uur 's morgens. Je praat al die tijd met niemand anders dan je 'meester'.

Ik kan me er iets bij voorstellen door mijn eigen kloosterretraites tot nu toe. Maar daar zit je niet uren stil, daar woon je 4 a 6 gebedsdiensten van een half uur bij en breng je je tijd in je eigen kamer of in de bibliotheek in stilte door met een boek, een wandeling, een tekening. Daar word je op de een of andere manier heel opgeruimd en blij van.

Een Nederlands klooster is wel heel anders, maar die ervaring helpt bij het begrip bij het zien van de foto's te zien van de mediterende mensen, de kamers waar de gasten logeren, en de ontbijtzaal.

Barack sings the blues

Ach, iedereen heeft het vast al lang op het Journaal gezien, maar toch vind ik het leuk om hier te vereeuwigen. De Amerikaanse president zong aan de zijde van blueslegende BB King een stukje van de bluesklassieker 'Sweet Home Chicago'.

Er was dinsdagavond een bluesavond in het Witte Huis. 'Wij proberen u ons te doen helpen te zingen, want ik hoorde dat u Al Green zong', zo porde blueslegende Buddy Guy Obama aan. 'U bent aan iets begonnen. U moet ermee doorgaan.' 'Ah nee, vanavond niet', protesteerde Obama. BB King en Mick Jagger vielen Buddy Guy echter bij en toen ging Barack om....

Alaska

'The Proposal', een romantische komedie op Net5. De film won de People's Choice Award voor komedie van het jaar 2009 en werd genomineerd voor elf andere prijzen. 

Sandra Bullock speelt de hoofdrol als bazige hoofdredactrice bij een Amerikaanse uitgeverij. Zij dreigt echter uitgezet te worden naar haar geboorteland Canada. Om dit te voorkomen dwingt ze haar assistent (gespeeld door Ryan Reynolds) om zich met haar te verloven, terwijl ze hem al jarenlang het leven zuur maakt. Hij gaat akkoord met de verloving onder voorwaarde dat hij redacteur mag worden en dat ze zijn boek uitgeeft. Het onwaarschijnlijke stel reist af naar Alaska om de eigenzinnige familie van Andrew te ontmoeten.

Een fijne avondvulling als kroon op de dag.

Videotoast

Nichtje belt. Ook zij is tegenwoordig van het videoskypen. We zien elkaar veel te weinig, zegt ze. Ja, dat waren nog eens tijden, die anderhalve maand dat zij hier woonde. Mis je me, vraagt ze. Ja, ik mis je. Nichtje is even in between jobs en is vandaag wezen vliegeren op Soesterduinen. En morgen weer. O!

Ik hoest nog erg, zeg ik. Ik was vandaag behoorlijk chagrijnig op het werk. Met reden, daar niet van, maar ik moet toch niet zo chagrijnig zijn. Er is over gepraat aan de  lunchtafel. Als er over je gepraat wordt aan de lunchtafel, dan doe je het heel goed, zegt Nichtje.  Dat is een conclusie die ik zelf nog niet bedacht had. Daar heb je wat aan! 

We videotoasten op elkaar op afstand.

Vervangpaard

Uit De Standaard: 'Na 140 jaar is de etymologische betekenis van 'fiets' onthuld. Het woord verwijst naar het Duitse 'Ersatzpferd' of 'Vize-Pferd'. Bij het weglaten van 'Pferd' bleef alleen het woord 'viez' over dat in het Duits als 'fiets' wordt uitgesproken. Aldus professor Gunnar De Boel van de Vakgroep Letterkunde aan de Gentse Universiteit.

Al sinds 1886 woedt er een etymologische discussie over het woord fiets. Professor De Boel legde het verband tussen het woord fiets, stalen ros, en met het Duitse woord 'Ersatzpferd', ofwel vervangpaard. 'In het Duits wordt in tegenstelling tot het Nederlands, het prefix vice- wel eens schalks gebruikt om vervanging uit te drukken', zegt hoogleraar Duitse Taalkunde Luc De Grauwe. De doorbraak kwam er nadat de hoogleraar vergelijkende taalkunde een fles cider schonk aan Duitse vrienden. 'Ik vernam dat appelwijn in het zuidelijke Rijnland 'Viez' heet,  uitgesproken als 'fiets'', vertelt de hoogleraar. 'Viez is een verkorte kopvorm van 'vice-vinum' zoals 'auto' voor 'automobiel'. Cider wordt met andere woorden gezien als 'vice-wijn' , 'ersatz-wijn' of 'vervangwijn'.'

De volksetymologische vervorming ging verloren toen het woord de Nederlandse grens overstak.

Huishoudschool gevraagd

Met het tasje gordijnstof van de Utrechtse Lapjesmarkt ga ik vol goede moed naar de Turkse kleermaker Asgül in de Amsterdamse Javastraat. Hij is stomerij, doet kledingreparatie en gordijnen. Ik leg bijna triomfantelijk mijn 8 meter stof neer en spel precies de afmetingen van mijn raam uit: 3.50 breed en 2.40 hoog. Twee gordijnen van 1,75 breed. 

'U heeft te weinig stof', zegt de Turkse kleermaker gedecideerd. 'U heeft nog 2.70 meter extra nodig. Het spijt mij, maar zo kan ik geen plooien maken.'

O! Waarom weigerde ik met de marktkoopvrouw mee te rekenen? Waarom ben ik vroeger niet gewoon naar de Huishoudschool gegaan? Daar had ik leren rekenen, zoals alle vrouwen op de Lapjesmarkt kunnen. Het is kinderlijk eenvoudig, als je even meedenkt. De stof is 1,40 breed. Voor een gordijn van 1,75 breed met enkele plooi heb je minstens twee keer 1,40 = 2,80 breedte nodig. Dubbele plooi zou mooier zijn, maar dat kan niet uit 2,80 breed. De hoogte is van het raam 2,40, en voor de zomen boven en onder heb je 30 cm nodig. Ik had dus niet 8 meter moeten krijgen, maar 4 x 2,70 = 11 meter.

Nu kan ik a.s zaterdag weer terug naar de Utrechtse Lapjesmarkt om die mevrouw met haar stoffen te zoeken, die het verkeerd voor me heeft uitgerekend.

Som voor aan mijn lieve lezers; hoeveel stof heb ik vervolgens nodig voor het nog wat bredere woonkamerraam van 3,90 meter breed? 6 x 2,70 = 16,20 m?

Het kwantificeren van kwaliteit

Vandaag ben ik te gast bij een lunch waarbij een ‘prominente’ Israëlische psycholoog en filosoof over zijn boek spreekt. Niet dat ik ooit van hem heb gehoord, maar het lijkt interessant. De man heet Carlo Strenger, hij heeft vijf boeken op zijn naam staan en zijn nieuwste heet  The Fear of Insignificance Daarin gaat hij in op de angst van mensen / hoger opgeleiden om een onbeduidend leven te leiden. 

Het is op zich geen nieuwe angst, zet hij uiteen, maar hij betoogt dat deze angst heden te dage wordt aangewakkerd door de zogenaamde rating-gekte. Kwaliteit moet steeds meer gekwantificeerd worden. Wie heeft de meeste volgers op Twitter, de meeste vrienden op Facebook? Wie maakt de meest avontuurlijke reizen? 

Strenger belooft in dit boek te laten zien hoe we in deze moderne tijden een waardevol autonoom leven kunnen leiden. Actieve zelfacceptatie gecombineerd met een intellectuele investering in ons beeld van de wereld zouden bijdragen aan een stabielere identiteit en een betekenisvoller leven. Zelfkennis en true love dat is wat we nodig hebben. Een goed één-op-één therapeutisch gesprek kan waardevoller zijn dan 20.000 Facebook-vrienden. Amen.

En dat ik nooit meer hoefde te genezen

Slenterend van de Lapjesmarkt naar de Hema kom ik langs De Slegte - die ik in Utrecht heel erg leuk en inspirerend vind - en koop ik 'Ik wou wel weer een beetje ziek zijn', een bloemlezing met gedichten over ziek zijn en terwijl ik een plaatje zoek om erover te bloggen stuit ik op een bijdrage van Vinnie's op BoekbladLeest over ditzelfde boek dat hij mij aanraadde toen ik drie jaar geleden ook eens ziek was. Toen was ik zeker te ziek om het tot me door te laten dringen. Maar het is heel fijn als je weerklank voor je staat van zijn vindt bij de Dichters. Een bevestiging.

De bloemlezing is samengesteld door Mario Molegraaf die blijkbaar een speciale relatie heeft met het onderwerp ziekte, wat de lezer van het laatste Geheim Dagboek 2001 van Hans Warren. Hij kijkt kort terug op dat laatste jaar van Warren dat uiteraard voor Warren heel moeilijk was, maar volgens Molegraaf niet alleen voor de zieke maar evenzo voor de partner. 'Mijn zieke, de dichter Hans Warren, met wie ik bijna een kwarteeuw het leven deelde, bleef na zijn dood spreken. Zo kreeg je te horen wat je anders nooit hoort. Zo kreeg de wereld te zien wat anders tussen twee mensen blijft. Hij hield een gruwelijk en prachtig dagboek bij, ook in zijn laatste jaar. Het was geen gelukkig jaar. Dat lag ongetwijfeld aan mij, maar ook een beetje aan hem. Het dagboek is als de schrijver ervan. En het dagboek over zijn levenseinde bevat oases van verlichting, maar is toch vooral een woestijn van zelfmedelijden.'Het oerverlangen van ziek zijn bij moeders pappot wordt breed gedeeld.

Ik citeer een stukje Herman de Coninck

Ik wou wel weer een beetje ziek zijn,

en dat je dan een hete kop melk

met rum klaarmaakte voor elk
van mij, voor de kleine weemoedige

en de grote overmoedige, en wat ik maar wou wezen,

en dat ik dan nooit meer hoefde te genezen 

...

Bordeeltje

'k Ga naar de Lapjesmarkt, een hele leuke stoffenmarkt in het centrum van Utrecht. Want de Hema is ook maar de Hema en gordijnwinkels zijn zo braaf burgerlijk. Ik wil gordijnen waar je blij van wordt. Waar je van moet glimlachen.

Mijn vorige huis liet ik 12 jaar geleden geheel stofferen door een woninginrichter. Het gebeurde allemaal prettig vakkundig, zowel het keuzes maken als het opmeten en afhandelen, het was mooi en duur. Maar mijn grootste bezwaar was dat het er allemaal te neutráál werd. Kéurig. Smaakvol. Nu mag het wel een beetje idioter, vrolijker, en vooral zonder eeuwigheidswaarde.

Dus ga ik van kraam naar kraam waar goedgebekte kooplieden mijn hun waar proberen te slijten. Soms is het goedkoop, soms exotisch, soms chique, soms ecologisch... En omdat ik zo graag wil dat het af en voorbij is ben ik heel beïnvloedbaar. Bij elke kraam ga ik bijna tot koop over, tot ik bedenk dat ik toch alles wilde zien en overwegen alvorens etcetera.

Terwijl ik er rondloop stuur ik foto's van de stoffen naar Bangkok. Dat is nog eens leuk samen shoppen. Reenske stuurt mij op haar beurt foto's van de broodjes die zij kocht: ze heeft ineens geen zin meer in rijst.

Uiteindelijk kom ik thuis met een lap glanzend donkerrode stof voor de slaapkamer van een allochtone kraam. 24 euro. Nu nog een naaister zoeken die er gordijnen van maakt. Ze heeft er een voor me in Maarssen, die geeft ook naaicursussen, maar dat is natuurlijk niet handig. Er zit er vast ook een in mijn eigen Indische buurt.

Dit is nog eens andere koek dan de Hornbach. Dit is mooier, onbekender, avontuurlijker, vrolijker.

Reenske belt, wat is ze heerlijk dichtbij ineens. Praten over de markt in Birma waar ze voor in het meditatiecentrum een bruine sarong moest kopen en laten maken. De oude vrouw met een trapnaaimachine. Die moet ik nog vinden.

Mijn slaapkamer gaat een beetje een bordeeltje worden, vertel ik mededeelzaam. Vloerbedekking donkerrood, beddengoed donkerrood, gordijnen donkerrood... Zij vindt dat heel spannend klinken, maar dat valt wel mee, moet ik haar teleurstellen, ik hoef geen klanten, het is puur voor mezelf.

Hallo Hier Bangkok

De eerste keer in mijn leven dat ik videoskype, en dat met een griephoofd. Reenske verblijft in het Himalaya Resort in Bangkok. Mag het niet zonder hoofd, smeek ik, maar ze wil graag mijn hoofd. Nou vooruit dan maar. 

Het is erg erg erg leuk om haar te horen en te zien! Waar begin je in godsnaam als je een half jaar wilt bijpraten?

Ik moet de foto (PrintScreen) wel drie keer overmaken, want ze wil wel mooi op mijn blog.

Tafereeltje

Tegen elven sta ik op en vind ik dit tafereeltje op de slaapzak op de bank. Blijkbaar is dit weekje thuis voor iederéén heilzaam... Of zouden ze altijd zo de dag doorbrengen?

Met mij gaat het ook wat beter, dank u. Het hoesten is nog wel oorverdovend, maar doet niet meer zeer. En: ik word een honger (trek) gewaar. Ik heb ineens enorme zin in een gebakken ei. Er moet iets hersteld zijn.

Op de foto links: Gele, rechts: Rooie.

Abuse-center

Nu ik herstellende ben kan ik misschien wel één lopend probleempje aanpakken. Dat hoort toch bij het Symplify Your Life: ruim je huis op, maak je administratie op orde, dun je boeken- en klerenkast uit, pak de dingen aan die je op de ziel zitten. Dat schept ruimte. Je weet het, maar houd het maar eens vol. 

Een maand ofzo geleden had ik last van internet abuse.  Ik had er 's ochtends een geestige column over gelezen in nrc next, dat uit iemands naam allemaal reclame voor Viagra (oid) was verstuurd aan al zijn e-mailadressen, ook aan mensen die hij zeg 16 jaar niet had gezien. Ik had er smakelijk gelachen. Die zelfde avond kreeg ik honderden mailtjes in mijn mailbox over niet aangekomen e-mailberichten. Maar ik kreeg geen mailtjes van vrienden met de boodschap: Lucie Theodora wat flik je ons nu? Ik deleette alles, was wel een beetje verontrust, maar niet genoeg. 

De dagen erop wilde mijn e-mail niet meer. In elk geval niet de Outbox. En ook niet op de iPhone. Maar ik kon nog wel op internet, de webmail was nog wel te lezen, al kon ik niet meer versturen. Maar mij heb je niet: ik heb immers mijn werkmail en mijn Gmail. De e-mail op de iPhone kan ook via beide kanalen. Maar ja, ik betaal toch een 40 euro aan xs4all voor dit. De innerlijke stem wordt steeds luider: Lucie Theodora, dóe er wat aan.

O ik haat dit. Maar goed. Men móet de dingen aanpakken. Vandaag bel ik de Helpdesk. Minstens eerst door 5 keuzemenu's heen. En inderdaad: xs4all heeft vastgesteld dat er vanaf mijn account een groot aantal e-mailberichten (spam) is verzonden.... 

Ik dácht dat ik het mezelf kwalijk moest nemen dat ik de kwestie weken had laten liggen, maar nu begrijp ik weer helemaal dat ik het niet meteen heb aangepakt. Want het duurt úren. Dat kan helemaal niet als je werkt. Daar moet je vakantie voor opnemen, of ziekteverlof. Ik heb een mail gekregen van het xs4all.nl-abuse-center. Eerst moet er een virusscanner over mijn computer heen. Dat is nog maar stap 1! Die duurt nu al anderhalf uur, er is 72% gescand en geen enkele 'detectie' tot nu toe. Maar vervolgens zijn er nog tig stappen te doen. De komende dagen wordt het veel contact met het abuse-center, vrees ik.

De gevelde mens

Hani501 vindt dat ik zo ernstig hoest, dat ik nodig een hoestdrank moet. Zelf geloof niet zo in hoestdranken. Als er hopen slijm  in de longen vastzitten, wat helpt dan een drankje dat door de slokdarm naar de maag glijdt? Dat weet zij ook niet. Maar ze heeft toch nog een hoestdrank staan, zegt ze, het kost niks, baat et niet, etcetera. Zal ze die even langs brengen? 

Ik geloof meer in uitzieken en af en toe een half uur onder de douche en dan weer een slaapje dan in drankjes en paracetamolletjes, en vind het 'n beetje overdreven, maar ook weer heel lief. En aandacht is ook fijn, dus beloof ik uit pure dankbaarheid haar drankje te zullen slikken.

Komt ze aanzetten met pilletjes Broomhexine. Ben een beetje teleurgesteld, want had me inmiddels toch best wel weer verheugd op een vies kleverig bitterzoet drankje. In de bijsluiter lees ik dat het pilletje dat ik nu geslikt heb (ik mag er 3 x 2 per dag gedurende max 12 dagen) pas over 5 uur werkt en dan de rijvaardigheid beïnvloedt.

Ik heb altijd geleerd dat van alle 'ziekten' waarmee de mensen bij de huisarts komen 90% vanzelf in een paar dagen weer overgaat. Maar dat mensen zo graag pilletjes en zalfjes willen. Rust en sinaasappelen, dat is wat de gevelde mens moet genieten.

Niet om het een of ander, maar Wikipedia geeft mij helemaal gelijk. Kijk maar: Hoesten is een reflexmatige explosieve uitademing, die ontstaat bij prikkeling van de luchtwegen en deze reinigt van slijm en vreemde voorwerpen. De meeste hoest wordt veroorzaakt door een virale bovenste luchtweginfectie (ofwel 'verkoudheid') en verdwijnt vanzelf zodra deze infectie overwonnen is, of, als de luchtwegen wat overgevoelig aangelegd zijn, na enkele weken. Behandeling van deze voorbijgaande hoest is niet nodig.

Mischa Hillesum

Bijzondere ontdekking vandaag. Een uitzending van 23 januari. Mischa Hillesum was het broertje van Etty Hillesum. Journalist Jet Schouten stuitte in de archieven van het Joods Historisch Museum - op zoek naar de originele dagboeken van Etty Hillesum - op de naam Mischa Hillesum en vond er een doos met manuscripten, composities die wezen op een muzikaal genie.

Mischa Hillesum (1920-1943) werd in zijn tijd beschouwd als het grootste pianotalent dat Nederland in lange tijd had gekend. De dirigent van het Concertgebouworkest, Willem Mengelberg, roemde zijn spel. Enerzijds begaafd, anderzijds balancerend op de rand van krankzinnigheid, veroverde hij de harten van zijn publiek. Mooie uitzending.

Diner

Het is toch teveel moeite, zelf naar de buurtsuper. 'Wil je beschuit, karnemelk, verse jus, koffiemelk en appelmoes voor me meenemen?' whatsapp ik naar Hani 501. Hani501 komt voor me koken. Ik zou bij haar komen eten, maar gezien de omstandigheden doen we het vandaag maar zo.

- Wat wil je eten, reageert ze.

- Appelmoes! antwoord ik.

- Gezien de smiley die ze terugvindt vindt ze dat een leuke grap.

't Was helemaal niet als grap bedoeld. 

Voor zichzelf heeft ze een potje kapucijners mee, en spekjes, en een miniflesje wijn. Ik kijk ernaar en denk: zin? Beetje wel alweer, maar doen we nog maar even niet.

Tender Loving Care

Ik lig de hele dag in bed en alles, maar dan ook álles doet zeer. Liggen alleen al doet zeer, en daarnaast zijn hoesten en niezen extra pijnlijk. En dat doe ik veelvuldig. Zo'n explosie die je voelt aankomen en die niet tegen te houden valt. Er is sprake van een licht rochelende ademhaling, een toestand die op zich verlicht zou kunnen worden door een harde hoest, ware het niet dat hoesten zo'n pijn doet. Staand hoesten gaat qua hoesten het beste, maar opstaan en staan dan weer niet.

Wat gebeurt er nog meer? Af en toe heb ik een uitje naar de keuken voor thee, een beschuit, of bouillon. Waar ik dan weer een uur van bij moet komen. Appelmoes zou het beste zijn, maar dat heb ik niet op voorraad. Zal ik Buurman vragen? Of toch zelf naar de buurtsuper scharrelen? De beide kattenbakken moeten nodig verschoond, maar die taak is momenteel way too much.

Op de iPad kijk ik af en toe een stukje Uitzending Gemist met als hoogtepunt tot nu ie: Prinses Christina is 65 jaar geworden. Lezen gaat niet.

- TLC is wat je nodig hebt, whatsappt Hani501. 

- Wat is dat nu weer? whatsapp ik terug.

- Tender Loving Care.

- Ja!!!

Want ik heb wel hedendáágse griep, met af en toe wat virtuele steun.

Geluiden

Ziek zijn brengt je wel in een bijzondere staat van zijn. Tempo bepaalt normaal het leven, efficiënt met de tijd omgaan. Niet mee morsen. Of momenten inruimen waarin je een beetje met de tijd te morsen. Nu is er geen tempo meer, een kopje slappe thee maken en drinken kost een immense inspanning. Alleen al uit bed komen! En hoesten!

Zo op een doordeweekse dag zijn er in en om huis heel andere geluiden dan je 's avonds en in het weekend hoort. Er is een afvalverwerking, waar met zware troep wordt gesmeten. En ik hoor vogels, al heb ik geen idee welke vogels. Na tien vogelgeluiden op vogelgeluiden.nl geef ik het op. Ik ben géén vogelkenner. Overigens reageren Rooie en Gele sterk op de vogelgeluiden. Ze vallen vrolijk de iPhone aan.

Ziek zijn als kind, daar moet ik nu aan denken, dat was mooi, dat je helemaal alleen met je moeder thuis was. Dat je je moeder helemaal voor jou alleen had. De geluiden die hoor doen denken aan toen. Nu heb ik steeds de aandrang Mutti te bellen.

In de lappenmand

Ik hoest al wel drie dagen, heel hard, en sinds ik van iemand hoorde vertellen dat de kinkhoest weer terug is denk ik steeds dat ik kinkhoest heb.

Op het werk regel ik klus na klus, vraagstuk na vraagstuk. Maar dan ineens word ik heel misselijk. Zwakjes begeef ik mij maar de bolide, de supermarkt en naar huis. Zwalkend til ik de boodschappen de trappen op. Het is werkelijk helemaal niks meer.

Ijskoud, misselijk, overal pijn. Ik ga met alle kleren aan in bed, maar warm word ik niet, De verwarming opstoken helpt ook niet. Ik moet wachten tot het over is. En het gaat niet over.

Rooie en Gele vinden het wel leuk dat ik thuis ben. Ik geef ze hun 25 gram brokjes en ga weer naar bed. Als ik uren later weer in de keuken opdaag blijk ik de zak met kattevoer op het aanrecht te hebben laten staan. De hele vloer ligt bezaaid. Een groot poezenparadijs.

Roetsjbaan

Totaal ontspannen rijd ik fluitend richting Utrecht, alsof er niets gebeurd is vorige week. Daar aangekomen kijk ik nog even op Nu.nl, of ik nog wat gemist heb, zie ik dat terwijl ik reed het KNMI voor die regio code oranje heeft afgegeven. De ring A10 zou één grote roetsjbaan zijn. Met tientallen aanrijdingen. Gelukkig heb ik daar helemaal niets van gemerkt.

Hoe een dag soms anders gaat dan je dacht

Na de eerste ochtendrondjes op het Nieuwe Diep - er zijn rond koffietijd veel jonge ouders met peuters en kinderwagens op het ijs - bel ik Hornbach, hoe of het eigenlijk staat met de gordijnen. Het is tenslotte al 5 weken geleden dat ik ze besteld heb en het naaien zou drie weken duren. Ze liggen klaar, zeggen ze bij Hornbach. We hebben u de 9e een sms-je gestuurd. Dat staat in hun systeem. Dat ik 'm niet gekregen heb, dat kan iedereen wel zeggen.

De auto start niet. Niet een béétje niet, nee helemaal niet. De Wegenwacht neemt niet op. Teveel telefoontjes blijkbaar. Buurman opgetrommeld. Buurman, help! En Buurman komt met zijn Berlingo voorrijden en helpt. Bedankt Buurman! 

Dan naar Zaandam. Het is zaterdagmiddag en heel druk bij de service-balie van Horbach. Je kan wel hopen dat dat minder is bij vrieskou, maar het is wat het is. Gewoon blijven ademhalen, Lucie Theodora. Straks ben je weer thuis en heb je een prachtige kamer met nieuwe gordijnen.

Als één gordijn hangt constateer ik: Die is veel te smal! Hij is maar 1 meter breed en het raam is wel 4 meter! Bobby probeert nog iets opbeurends te bedenken, maar het is duidelijk dat het niet klopt en dat ik wéér naar Zaandam moet. Zal ik dan nu maar mee naar Zaandam, vraagt hij lief.

Bij de Hornbach kunnen ze ook niet anders dan toegeven dat de gordijnen veel te smal zijn. Mandag kunnen ze pas met het verantwoordelijke Atelier bellen. Ik ben het ineens helemaal zat er ik vind de gordijnen ook eigenlijk helemaal niet mooi. Ik eis mijn geld terug. Dat is even schrikken voor ze, maar ze betalen de 434 euro terug.

Als we wegrijden vraagt Bobby: 'Mag ik nog even langs het Zaans IJzerhuis? Koopjes kijken? Tóe!'

Om half vijf staan we éindelijk op het ijs. Is er een Danceparty aan de gang! Op het ijs. Hónderden jongeren deinen op een dodelijke dreun. Wat een akelige rotherrie! Dat dat mag! Blijkt dat het een feestje is van Stadsdeel Oost zelf! Die wat leuks wil doen, op in de Vaart der Volkeren. De hele dag wilde ik schaatsen, maar nu wil ik alleen nog maar naar huis.

Deze dag is een oefening in accepteren dat de dingen niet altijd gaan zoals je dacht.

Nieuwe Diep

Héérlijk, dat schaatsen. Het is tegen de avond dat ik op het ijs sta. Het Nieuwe Diep is groot en leeg, want de meeste schaatsers zijn al naar huis. Buurman zie ik ook, maar die gaat ook net weg. 'Misschien kom ik terug', belooft hij, want hij vindt 't geloof ik onverwacht gezellig, een schaatsende buurvrouw. Koek & Zopie is er niet.

Er ligt sneeuw op het meer, maar liefhebbers hebben er kronkelende banen in geschoven. Er schaatsen alleen nog enige loners. Al dan niet met sneeuwschuif. Ik heb fijne gesprekjes met ze over sneeuwschuiven, sterren en planeten. 

Het schaatsen gaat per rondje beter. Na een uur is de eerste stramheid er vanaf. Dat wordt morgen genieten. Ik doe nog een mailtje uit: wie komt er op mijn Nieuwe Diep schaatsen, maar de mensen hebben al andere plannen.

IJsverwachting

Ik heb nog helemaal niet geschaatst en zondag gaat het dooien! Het was deze week alleen maar werken en op en af naar het werk toe glibberen, in de auto en op de fiets.

Vroeger schaatste ik veel! Dat kwam omdat Ex zo'n bloedfanatieke schaatser was. Zodra er vorst aangekondigd werd zat zij verwachtingsvol met de noren aan in de woonkamer. Wij waren elk jaar bij de eersten op het ondergelopen weiland ten oosten van Leeuwarden, waar altijd het eerst van alles geschaatst kan worden. Voor mij hoefde het niet per se, want ik was/ben niet zo'n schaatser, maar als ze dan toch ging dan wilde ik mij dat avontuur niet ontzeggen. 

Toen we in Noord woonden was er helemaal geen ontkomen aan. De tuin grensde aan het water dat je Noord Holland in joeg. Winter was één groot feest, met de buren en de vrienden en familieleden die bij ons kwamen schaatsen en eten en drinken. Omdat Ex zo hard schaatste was het niet aan de orde dat we samen schaatsten, maar ik volbracht menig schaatstocht met Will en Reenske. Ik wist niet dat ik het in me had, maar we deden zo 20 km.

En schaatsen hangt op de een of andere manier ook samen met Mutti's verhaardag - begin januari. We vierden een keer Mutti's verjaardag in Landsmeer, waarbij de hele grootfamilie lopend over het ijs naar Landsmeer toe ging. En in 2008 hadem we het idiote minischaatsbaantje Emmen on Ice. Mutti's laatste verjaardagsschaatsfeest deden we op de ijsbaan in Exloo. Dat was de laatste keer dat ik geschaatst heb. Zouden m'n schaatsen nog een beetje scherp zijn?

Ik moet mijn nieuwe buurt maar eens gaan verkennen. Er is in de buurt tenslotte water te over. We hebben het Flevopark en we hebben het meer Het Nieuwe Diep tussen het Flevopark en het Amsterdam Rijnkanaal. Nog even wat notulen en mailtjes om rustig het weekend in te gaan, en dan moest ik maar eens op huis aan. Dit is een foto van dat Nieuwe Diep in 2002. Oer! Ik hoop dat er wel een Koek & Zopie is.

De kunst van het imiteren

Geen idee niet of mijn volgers Britt Dekker kennen, ik niet zo goed, eigenlijk alleen maar van DWDD. Zij is een RTL-5-persoonlijkheid. Bij DWDD zijn ze gék op haar. Nu heeft ze ook een imitator, Thijmen, van 12!





En voor wie geboeid is, hier wat extra achtergrondinformatie:

Journaal

Ik vind het van de gekke dat het héle Acht Uur Journaal een live-uitzending is van de Persconferentie van het Elfstedenbestuur. Ben ik de enige? Deze hele winterweek heb ik nog geen enkele schaatskoorts gevoeld. Wel jammer, want straks is het weer over. Maar afgezien daarvan!

Het is toch te zot voor woorden dat het nieuws over Syrië en Griekenland, om maar twee probleemgevallen te noemen, niet eens aan de orde komen!  Je kunt toch ook drie of vijf minuten Persconferentie doen en dan de rest van het nieuws? Al die Friese journalisten die hun Friese vragen mochten stellen... En die worden dan half in het Fries half in het Nederlands herhaald en beantwoord... Als tv-maker heb je toch de functie van kiezen en indikken?

Blokkade

Ik word gebeld door een geblokkeerd telefoonnummer. 'U spreekt met de Afdeling Detectie. Klopt u dat u een creditcard heeft van ING? Wij willen graag uw gegevens checken.' Afdeling Detectie? 'Heeft u iets raars ontdekt?' vraag ik, 'ík heb mijn pasje bij me en ik ben 'm niet kwijt geweest. Hoe weet ik trouwens dat u van de bank bent?' 

Ik bel terug naar het nummer achterop de creditcard naar wat blijkt de afdeling Fraude van de ING te Leeuwarden te zijn. Zo'n woord komt toch aan. Fraude. Zouden er 1000-en euro's van mijn rekening zijn overgeschreven? Ben ik de dupe van Internetbankierfraude? Wie betaalt dat? ING? Ikzelf? Ben ik daarvoor verzekerd?

De Detectie-employé vraagt wanneer ik mijn laatste transactie heb gedaan. 'Geen idee', zeg ik, 'ik doe eigenlijk alleen iTunes en Spotify met mijn creditcard.' 'Wat was de laatste transactie die u hebt gedaan?' herhaalt hij. 'Vanmiddag,' herinner ik mij ineens, 'heb ik mij aangemeld bij Kobo.' Dat moest van Viinnie, hij vroeg me alle Kobo-luiken even open te zetten, want hij wilde kijken of hij kon zien wat ik in mijn Kobo-boekenkast heb staan.' 'Dát was het', zegt de Afdeling Detectie, 'die aanmelding bij Kobo.'

'Wat is er mis met Kobo', vraag ik benieuwd (Ha! Zit er een schandaal in???) 'Dat is toch een net wereldwijd Canadees bedrijf dat e-readers en e-boeken verkoopt? Kent u Kobo? Ik heb niets gekocht, ik heb alleen mijn creditcardnummer aangemeld.' 'Hij kent Kobo en er is niets mis met Kobo. Er is 1 cent afgeschreven bij de aanmelding van mijn creditcardnummer, maar dat is gewoon.' 'Waarom belt u me dan?' 'Dat geeft ons computerprogramma aan.'

Hij had mijn creditcard alvast maar geblokkeerd, vanwege een afschrijving van 1 cent, en heft de blokkade nu weer op.

Mr Bike

En dan is nóg een akkefietje. Mijn fiets loopt aan. Het is alsof-ie constant op de rem staat en ik in de zwaarste versnelling rijd. Er is geen beweging in de versnelling, die is waarschijnlijk bevroren. Als je dan met 16 graden vorst moet gaan fietsen, op de rem en in de zwaarste versnelling tegen de snijdende wind in, dat is niet fijn. 

'Ik heb nog een akkefietje', meld ik bij het welterustentelefoontje aan Bobby, die sinds enige jaren de hoeder is van mijn fiets en er faliekant op tegen is dat ik naar een fietsenmaker ga. 'Er is iets met mijn fiets.' 'O ja', zegt hij, 'dat had M. verteld. Dat was ik vergeten je te zeggen.' 

Dus nu ik toch bij de Garage geweest ben dan kan er ook nog wel een bezoek aan Mr. Bike bij. Aan de Molukkenstraat. Niet de straat met de meest klantvriendelijke bedrijven, maar wel dichtbij. Je hoopt natuurlijk dat ze het probleem stante pede oplossen, uit pure menslievend- en klantvriendelijkheid, maar ook de Mr. Bike heeft zijn Systeem. Een Engelsman stelt vast dat de rem stuk is en de remkabel gebroken. Morgen halen. Aààh, zeg ik, kan het niet nú? Straks? De Engelsman strijkt met de hand over zijn Engelse hart. Remmen 17,95 euro, remkabels 17,50 euro, arbeidsloon 5,-.

Deze middag ben ik in een klap 323 euro kwijt aan alledaagse transportkosten.

Weer naar de Garage

De achterruitverwarming is gerepareerd. Volgens de Garage waren er twee stekkers verbrand/gesmolten. Omstandig legt hij uit dat mannetje-vrouwtje-stekkers waren, waarbij hij voor de zekerheid de vorm nog even uittekent, waarbij het mannetje in het vrouwtje steekt voor zover u dat nog niet begreep. 

Die beide stekkers waren verbrand/gesmolten. Waarbij ik mij dan geen uitslaande brand moet voorstellen, zegt hij, maar meer hitte. En het was heel ingewikkeld geweest om het allemaal te repareren, dat ik niet denk dat het eenvoudig was. Ik ben weer vergeten aantekeningen te maken, maar het komt erop neer dat er allemaal kluwens snoeren onder het dashboard zitten en wordt daar als garagist maar eens wijs uit. Ik denk dat de lange uitleg ditmaal moet verklaren waarom de reparatie 291 euro bedraagt. Enfin.

Winterbanden. Ik vertel over de grote slippartij van afgelopen vrijdag. Hij weet alles over slippen en winterbanden en rijdt al járen winterbanden. Het komt, zegt hij, dat de profielen van je banden  bij sneeuw en ijzel en pekel helemaal dichtslibben en bevriezen en zelf een ijsbaan worden. En als je remt, wat iedereen uit reflex doet, dan is het einde daar. Inderdaad, winterbanden, daar gebeurt dat niet mee. Winterbanden zijn van een ander rubber en hebben een ander profiel.

Winterbanden voor mijn bolide zijn heel special en kosten ca 150 er stuk. Opslaan van de zomer- danwel winterbanden kost 40 euro. Dus voor ca 640 euro ben je veilig. Nú zijn de winterbanden van mijn bolide niet meer te krijgen, want de meeste winterbanden gaan naar Duitsland en Oostenrijk. Begin oktober kan  ik bellen voor een afspraak. Afstand houden en niet remmen, dat is zijn devies.

Meneer

Ter redactie komt binnen vandaag de roman Mijn meneer van Ted van Lieshout. Ik heb zin in een roman. Geen zin meer in schermen. Ik houd er weer even mee op, zeg ik tegen de collegae, dat geklooi met dat e-lezen, je bent alleen maar aan het zoeken en dowloaden en kwijtraken en meer van die ellende. Ik wacht nog een generatie. Geef mij voorlopig maar een papieren boek:  Je pakt het op, neemt het mee, en het doet het altijd. 

Van Ted van Lieshout zette ik ruim een jaar geleden een bijzonder geestig tekenfilmpje met 'O Denneboom' op dit blog. Van Lieshout is kinderboekenschrijver, tekenaar, een veelvuldig erkend en bekroond dubbeltalent. Men mist wel eens wat van dit soort talenten als men geen kinderen heeft.

Mijn meneer is het grotendeels autobiografische verhaal van een elfjarige jongen en zijn vriendschap met een meneer. Het nuanceert het beeld van de kinderverkrachter nogal. De jongen is niet aangerand, niet gelokt, het gebeurde, heel langzaam, hij ging er zelf op in, hij werd niet gedwongen, hij deed het voor de speciale aandacht, hij vond het leuk en spannend, wist dat het niet klopte, zeker toen hij jaloers werrd toen er een tweede jongen in het speel bleek. Hij hield er op enig moment ook zelf weer mee op.

Van Lieshout zei met dit boek de hedendaagse discussie over pedofilie wat nuance in te willen blazen. De pedofiel zit te veel in de criminele hoek. Het zijn ingewikkelde discussies, maar dit is echt een toevoeging. Ik vind het echt een mooi boek, zo treffend beschrijft hij de ingewikkelde gedachtenkronkels van een kind dat al veel weet en ook weer niet, en die haarfijn aanvoelt waar er aan zijn behoeften wordt voldaan en waar niet en wat wel en niet kan en mag.

Afgelopen vrijdag was hij bij Pauw & Witteman. Je ziet iedereen daar aan tafel toch echt een beetje griezelen van zo'n verhaal. 't Is dat Monique van de Ven hem zo gul bijvalt.

Moedervreugd

Aan de Maas, 7 km ten westen van Megen, ligt Oyen en daar - achter de Maasdijk - wonen C. en A. en sinds 14 maanden ook dochter L. Omdat vorig jaar Mutti zo ziek was en ik steeds op en neer naar Emmen was, ben ik nog helemaal niet langs geweest.

C. stráált oneindig. Het is zó leuk met baby. Die al geen baby meer is.  Men zíet het en men voelt het.

Het voelt beetje raar om daar vervolgens over Rooie en Gele te vertellen en foto's te laten zien.

S Clara

Op de laatste zondagmorgen te Megen maak ik nog een tekening, en wel van de heilige Clara. Word ik weer blij van. Het is een mooi bezoek bij deze Clarissen, veel te kort en met een boel gedachten.

In een folder lees ik dat Clara eens aan een bevriende koningsdochter uit Praag schreef: Kijk iedere dag in de spiegel, en spiegel daarin voortdurend je gelaat om zo jezelf geheel, innerlijk en uiterlijk, mooi te maken, gekleed in kleurige kleding. Zo maak jij je mooi met de bloemen en gewaden van alle deugden, zoals het je past. In de spiegel weerspiegelen zich de eenvoud, kwetsbaarheid en de onuitsprekelijke liefde zoals je met Gods genade in heel deze spiegel kunt aanschouwen. Daarom zeg ik je: Kijk met aandacht naar het begin van de spiegel.

Als je naar de zusters kijkt is er in eerste instantie weinig 'schoonheid' te zien, tenminste niet schoonheid zoals doorgaans schoonheid gedefinieerd wordt. Je kunt niet voorstellen dat deze zusters elke morgen vóór de eerste gebedsdienst van 06.30 uur al een tijdje voor de spiegel staan. Als nieuwe bezoeker zie je in eerste instantie een groep wat grijzemuizige vrouwspersonen in donkerbruine soepjurken op onflatteuze bruine sandalen met daarin zwarte sokken. Er zitten hele dunne zusters bij en hele dikke.

Maar gaandeweg het bezoek verandert je beeld. Omdat je niet praat en voortdurend naar ze kijkt en luistert naar hun zang en gebeden -  in het koor en bij het eten - ontdek je steeds meer karakters.Ik ben onder de indruk van hun aandacht, hun gastvrijheid, hun organisatie. Het zijn echt aardige leuke vrouwen, degenen met wie ik (even) in gesprek kom.

Ga me er zeker verder in verdiepen, maar nu alleen nog even niet. Later. Over Clara van Assisi.

PTS

Heel veel creatiefs komt er niet uit deze 'retraite'. Het is toch anders dan de vorige keren. Ik heb aan vrijdag geloof ik een beetje posttraumatische stress aan overgehouden. Al die gebedsdiensten, zwijgende maaltijden in de refter en behoeftige mensen. Het is wat veel. Doe mij maar op mijn kamertje. Zelf ben ik ook geloof ik een beetje behoeftig. Misschien moet ik maar even hard huilen. Zou zuster Imma (de gastenzuster) dan komen aansnellen?

Ik moet op de een of andere manier steeds denken aan die keer dat ik met een pistool op de borst overvallen ben op een vrijdagmiddag in het donker. Ik werkte in de lijstenmakerij, was daar in mijn eentje. Uiteindelijk had de overvaller misschien maar vijftig gulden meegekregen en had ik me verstandig koelbloedig gedragen, maar toen hij weg was leek het alsof er niets gebeurd was en dacht ik dat niemand me zou geloven. Ik wilde er almaar over praten, en praten, en praten, maar het hielp niet. Zo voel ik me nu weer. Ik stuur dus maar wat sms-jes naar deze en gene: Read My Blog. Langzaam druppelen wat reacties binnen. Dat doet goed.

Heb wel boeken mee, maar lezen gaat niet. Voor tekenen geen inspiratie. Een símpele mandala wil net. Voor de eierliefhebbers onder ons.

Verwachting

Vandaag schijnt de zon ongenadig. We wandelen na het middagmaal door de knisperende sneeuw naar de Maas en steken daar met het pontje over van Brabant naar Gelderland en weerom. Het is hier te mooi om waar te zijn. Wat een harmonie. Dit beeld staat op de dijk. Het heet 'Verwachting'.

Het blijkt een oorlogsmonument  te zijn, gemaakt door Jac van Someren. De tekst op het informatiebord op de sokkel luidt:

Verwachting
 
Monotoon maar vol beloften
Klonk de zang der luchtvloot in het oor
Bracht, hunkerend naar onze vrijheid
Ronkend nieuwe hoop daarvoor.

Franciscaner raam

Er is hier te Megen - dorp van niets - ook nog een Franciscaner klooster. Ik weet er in detail niet al te veel van, maar volgens mij zijn beide ordes geïnspireerd door eenvoud, vriendelijkheid, armoe en gastvrijheid. Minderbroeders staat er op hun poort.

In het franciscaner kerkje dat we gistermiddag even binnenlopen - bijzonder barok - ligt ook een blad van de fransiscanen. In het openingsartikel op p 3 of 5, staat dat ook hen blaam treft op het gebied van seksueel misbruik, dat ze geluisterd hebben naar de slachtoffers, hoe pijnlijk dat ook was, om tot zich door te laten wat het betekend heeft.

Dat de verhalen gingen over broeders die ze kennen. En dat het misbruik bij hen niet in de internaten plaatsvond maar in de parochies. Het stuk eindigt met een oproep tot barmhartigheid jegens de dader-broeders.

Dit Megen was ten tijde van de machtsoverneming door de protestanten over de katholieken een onafhankelijke heerlijkheid, waar de broeders en zusters die uit 's-Hertogenbosch verjaagd werden zich hier konden vestigen. Vandaar.

Kamertje

In het klooster is dat allemaal niet, al die opwinding over weer en verkeer, die op Nu.nl lees. Ik krijg kopjes thee, installeer me in mijn kamertje, woon twee gebedsdiensten bij en een broodmaaltijd in de refter, de eetzaal. We eten hier als gasten (7) met de zusters. In stilte. In je kamer mag je ook niet praten, maar daar houd ik me niet aan. Ik herhaal en herhaal het verhaal over 'de dood in de ogen',

Morgen hoop ik beter om me heen te kijken, ik geloof dat er hier circa 20 zusters wonen. En niet allemaal oud.

Morgen mag ik ook in de bibliotheek, daar verheug ik me nu al op. Zo'n eindeloze ouderwetse bibliotheek met boeken over religie, kunst, literatuur, filosofie, en dan 's middags langs de Maas lopen. Prachtig is het hier. Een weekend is veel te kort om dit alles te genieten. Ik snap wel dat ik mijn telefoon uit moet doen. Op Nu.nl lees ik ook dat Facebook en Twitter verslavender zijn dan alcohol. Dat heb ik niet, ik heb dat meer met bloggen en Wordfeud.

De dood in de ogen

Weekend naar het Clarissenklooster te Megen. Aan de Maas. Bobby zit er al sinds dinsdag en ik voeg mij bij hem. Het is schitterend, smst hij. Want je wordt niet geacht te bellen on het klooster.

Er is gewaarschuwd voor hevige sneeuwval. Die blijkt als ik om kwart over twaalf mijn straat verlaat al volop losgebarsten te zijn. Ik doe er een uur over om van de A10 op de A2 te geraken, maar dan rijdt het tot mijn verbazing best door. Heel noord-Nederland staat in de file, hoor ik op de radio, bij Lelystad 15 auto's op elkaar geklapt, maar hier rijdt. Wel eng mistig en sneeuwig, maar we rijden.

Ter hoogte van Zaltbommel raak ik zomaar in een slip. Helemaal. Nu weet ik wat de-macht-over-het-stuur-verliezen betekent. Ik slier op die vijfbaansweg van links naar rechts naar links naar rechts. Wat ik ook probeer met het stuur, het haalt niets uit. En dan schiet ik overdwars alle vijf de banen over recht op de vangrail af. Dit was het dan, denk ik. Dit was het dan.

Vlak voor de vangrail draait de auto echter nog een kwartslag om en sta ik omgekeerde richting stil. Dit was het dan, denk kk weer. Door de mist& sneeuw zien de auto's die op me afrijden me heel laat, ook al heb ik de grote lichten en de alarmlichten aangedaan. Hoe kom ik hier ooit vandaan? Hoe kom ik uit de auto achter de vangrail?

Dit wordt mijn dood, ik weet het zeker, wat een nachtmerrie, hoeveel auto's weten me nog te ontwijken? Ik bel Bobby om afscheid te nemen, maar hij neemt niet op. Mijn hart klopt in mijn keel. Het angstzweet staat op de ruiten.

En dan na een paar minuten verdunt langzaam het aantal koplampen dat uit de mist opdoemt, tot er niets meer komt. Niets meer. Echt niet? kan ik keren? Ik waag het erop. Ik kan keren.

Er moeten rode kruisen boven de snelweg zijn geplaatst. Mensen moeten 112 gebeld hebben. En dan is dit de redding. En dan rijd ik zomaar weer verder in de sneeuw. Geen schram. Alsof er niets gebeurd is.

Als ik het Clarissenklooster binnen stap hangt er een affiche in de gang met de tekst 'Clara, dank u dat ik leef'.