Emmen On Ice was één feest van vrolijkheid en saamhorigheid. Het motregende, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden vanwege Moeders 84e verjaardag met de hele goegemeente drie vlaaien, twee pannen soep en vijftig door mijzelve gesmeerde broodjes op, en toen was het de hoogste tijd voor de ijspret.Er bevonden zich op het schaatsbaantje van zo'n 50 vierkante meter tientallen zo niet honderden kinderen die niet konden schaatsen. Daar hoef je niet laatdunkend over te doen, Lucie, want de meeste volwassenen waren ook niet Fries en waren het schaatsen geheel verleerd de afgelopen tien jaren zonder ijs. Of ze hadden het sowieso nooit geleerd.
Je eigen noren mocht je er niet aan. Ik heb lage noren. Er waren oranje schaatsen te huur. Die waren best hoog. En klein. Het eerste rondje hield ik me aan het hek vast om in verticale positie te blijven, het half uur daarop hield Nichtje mijn hand vast. Nichtje en ik schelen 25 jaar maar we zijn net een eeneiige tweeling. Na een half uur samen krabbelen on ice dorst ik alleen. Tikkertje spelen, andere familieleden omduwen, rijtjes schaatsen, zorgen dat je een béétje aardig op de foto komt, het maakte allemaal deel uit van de pret.
Bobby was voor het eerst mee en zei: 'Jullie zijn niets bijzonders, jullie zijn een familie als alle families.' Het was vast als oppepper bedoeld, maar ik was toch gepikeerd. Natuurlijk heeft hij gewoon gelijk.
Maar ik kan iedereen Emmen On Ice aanbevelen. Alleen: het kan alleen nog vandaag, dus u moet wel opschieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten