Soefi-muziek

Het is fijn dat er parallelle werelden zijn. Even uit de eigen kooi. Als ik wil kan ik dit weekend drie nieuwe werelden betreden. Ik moest vanavond al kiezen: of op de bank uitgestrekt sitcoms gaan liggen kijken, of een ander universum betreden. Aan het plaatje kunt u al zien dat ik het laatste heb gekozen.

Ik ging naar een concert van de Egyptische zanger Said Hafid met Ensemble. Het is een hele grote dikke blinde meneer (model zittende boeddha) die soefi-liederen zingt en die binnen de Arabische wereld grote faam geniet. 'Een kruising van Ray Charles en Luciano Pavarotti', stond in de folder. Dat zal wel over de bril en het postuur gaan, want de muziek deed in de verste verte niet aan die twee denken. De drie muzikanten van het Ensemble zagen er uit of ze van de Egyptische Geheime Dienst waren.

Said Hafid heeft een stem als een klok. Het is niet na te vertellen. Een stem, een fluit, een snaarinstrument een trommel. Onbekende ritmes en melodieen. Het genre van klassieke arabische muziek is me niet geheel onbekend, sinds ik ooit in Cordoba middeleeuwse Arabisch-Andalusische muziek kocht. Maar die was instrumentaal.

Vooraf was er een inleiding door Gustavo Pazos van de NPS, hij vertelde wat over soefi's (een verlichte stroming binnen de islam, die vooral op mystiek gericht is), en over zijn ervaringen bij optredens van Said Hafid, die wel eens helemaal uit zijn dak kan gaan. Maar dat gebeurt vooral bij religieuze bijeenkosten die soms wel acht uur kunnen duren. Hij vergeleek de zang met flamenco, waarbij het de zanger en/of de stem ook kan overkomen dat ze helemaal buiten de oevers treden. De ziel die uittreedt en de stem meevoert. Als ik het goed begrijp. Trance. Vervoering.

Raar om als braaf Nederlands pubiek naar zulke muziek te zitten luisteren, terwijl je net gehoord hebt dat in de Arabische wereld het publiek zich in vervoering de kleren van het lijf rukt. Wij klapten af en toe mee. Ik vind dat meeklappen met concerten vaak een beetje infantiel ('zie-ons-eens-enorm-uit-ons-gaan!'), maar nu was dat wel het minste wat we konden doen voor de blinde zanger.

Op het weekendprogramma staan mogelijk ook nog 'Siciliaanse polyfonen' en een concert van het zangquintet Compagnie Bischoff met het programma 'Altijd, Al' die onder meer 'Altijd Al' van Adriaansz zingen en 'Missa prolationem' van Ockeghem. En ik kan ook nog gaan Labyrintlopen. Beetje veel van het goede, vrees ik.