Glimlach op het juiste moment

Geweldig plaatje in NRC Next vandaag. Chinezen leren professioneel te glimlachen. Let wel: glimlachen is een héél belangrijke professionele competentie.

Vandaag had ik weer workshop competentie-ontwikkeling. Het was al m'n derde in een maand tijd. Over workshop 1 heb ik begin december al geschreven, workshop 2 viel tijdens de verhuizing naar Sloterdijk. Die heb ik als blog moeten overslaan, want die dagen schreef ik ter verwerking van het verhuisleed al drie blogs per dag. Maar deze derde wurkshup was wel weer geweldig.

Alle leidinggevenden waren bijeengeroepen in het Van der Valk-hotel in Hillegersberg, deelgemeente van Rotterdam. Vanaf volgende week worden we namelijk geacht beoordelingsgesprekken volgens nieuw model te praktizeren. Eerst gaat de baas het op ons uitproberen, daarna mogen we het op onze medewerkers toepassen.

Iedereen lijkt er een beetje tegenop te zien. De booschap 'Alles moet elk jaar beter' is neem ik aan goed gedoeld, maar heeft voor mijn gevoel toch ook de ondertoon dat het allemaal nooit genoeg is. Maar goed, die discussie is een brug te ver en we worden we geacht nu te communiceren over kerncompetenties, functiecompetenties, resultaatgebieden en nieuwe doelstellingen. Als je dat niet helemaal natuurlijk taalgebruik vindt ben je zo iemand die graag vasthoudt aan het oude en niet openstaat voor het nieuwe. Je attititude zou ook kunnen zijn: 'Leuk, wat nieuws!' Ter geruststelling zei onze baas: 'De eerste keer hoeft het niet de schoonheidsprijs te verdienen.' Dat stelt mij helemaal niet gerust.

De competentiemanagementtrainer heeft ons weer veel geleerd. Zo deelde hij ook ditmaal weer een handout uit. Over gedrag en karakter en types en wat al niet (moet ik nog lezen). We deden ook rollenspelen. Dat was eigenlijk leuker dan ik gedacht had. Eigenlijk was alles leuker dan gedacht. Het was best leuk. En leerzaam. En inzichtgevend. En uitdagend. (Leuk, wat nieuws!)

Amsterdam was lastig, zeiden ze, en redacties zijn altijd het lastigst. Ik val in beide categorieen en deed mijn reputatie eer aan. Tijdens de inleiding - die ik inmiddels voor de derde keer hoorde - ging ik alvast de handout van deze keer lezen, en daarin kwam ik de prachtigste open deuren tegen over communicatie, lichaamstaal, en over feedback geven (feedback ontvangen zat niet in dit pakket). We moeten onze gesprekpartner aankijken en op gezette tijden te knikken, hummen en spreken. De mooiste aanwijzing vond ik: 'Glimlach op het juiste moment'. Dus toen ons subgroepje op de flipover moest schrijven hoe wij leidinggevenden onze zorgen over de komende beoordelinggesprekken dachten weg te nemen, schreef ik als mijn bijdrage: 'Glimlach op het juiste moment.' Dat was flauw, de trainer, die toch ook zijn best doet, voelde zich in het ootje genomen. Maar ik ben denk ik inmiddels als lastpak gelabeled, die het desalniettemin goed met de zaak voor heeft, dus het is mij krijg ik de indruk voorlopig vergeven.

Bij dergelijke aanwijzingen valt mij altijd het rijmpje te binnen, dat ooit een van mijn gezusters in mijn poezie-album schreef: 'Altijd lief te zijn voor anderen / Dat vergeet ik telkens weer / 'k Wil niet boos of kribbig wezen / Maak mij vriend'lijk, help mij Heer!