vrijdag 3 februari 2012

De dood in de ogen

Weekend naar het Clarissenklooster te Megen. Aan de Maas. Bobby zit er al sinds dinsdag en ik voeg mij bij hem. Het is schitterend, smst hij. Want je wordt niet geacht te bellen on het klooster.

Er is gewaarschuwd voor hevige sneeuwval. Die blijkt als ik om kwart over twaalf mijn straat verlaat al volop losgebarsten te zijn. Ik doe er een uur over om van de A10 op de A2 te geraken, maar dan rijdt het tot mijn verbazing best door. Heel noord-Nederland staat in de file, hoor ik op de radio, bij Lelystad 15 auto's op elkaar geklapt, maar hier rijdt. Wel eng mistig en sneeuwig, maar we rijden.

Ter hoogte van Zaltbommel raak ik zomaar in een slip. Helemaal. Nu weet ik wat de-macht-over-het-stuur-verliezen betekent. Ik slier op die vijfbaansweg van links naar rechts naar links naar rechts. Wat ik ook probeer met het stuur, het haalt niets uit. En dan schiet ik overdwars alle vijf de banen over recht op de vangrail af. Dit was het dan, denk ik. Dit was het dan.

Vlak voor de vangrail draait de auto echter nog een kwartslag om en sta ik omgekeerde richting stil. Dit was het dan, denk kk weer. Door de mist& sneeuw zien de auto's die op me afrijden me heel laat, ook al heb ik de grote lichten en de alarmlichten aangedaan. Hoe kom ik hier ooit vandaan? Hoe kom ik uit de auto achter de vangrail?

Dit wordt mijn dood, ik weet het zeker, wat een nachtmerrie, hoeveel auto's weten me nog te ontwijken? Ik bel Bobby om afscheid te nemen, maar hij neemt niet op. Mijn hart klopt in mijn keel. Het angstzweet staat op de ruiten.

En dan na een paar minuten verdunt langzaam het aantal koplampen dat uit de mist opdoemt, tot er niets meer komt. Niets meer. Echt niet? kan ik keren? Ik waag het erop. Ik kan keren.

Er moeten rode kruisen boven de snelweg zijn geplaatst. Mensen moeten 112 gebeld hebben. En dan is dit de redding. En dan rijd ik zomaar weer verder in de sneeuw. Geen schram. Alsof er niets gebeurd is.

Als ik het Clarissenklooster binnen stap hangt er een affiche in de gang met de tekst 'Clara, dank u dat ik leef'.

Geen opmerkingen: