Werk in uitvoering

We hebben een nieuw cms.  Content Management Systeem. Bien werkt er aan te Haarlem, ik te Bunnik en het Opmaakbureau te Den Haag. Als ik het goed wil beoordelen moet ik elke pagina apart als pdf openen en uitprinten. Dan bestudeer ik een poosje op de printjes of er iets niet klopt, en dat mail ik dan naar Bien. Die wikt en weegt en zet de dingen in het systeem. Dan is het wachten wanneer de pagina's opnieuw opgemaakt zijn. Het is een heel creatief bureau, maar dit nummer bevat iets te veel tierelantijnen. En omdat we veel vrouwelijke onderwerpen hebben wordt het ineens een beetje Libelle. Rare dagen zijn dit. 

Buiten stormt het en klotst de Kromme Rijn over zijn oevers.

Maak 'n #etsie

Maak ook een etsie

Oude prenten

Het is al weken geleden dat ik tekende. Het is heel goed om die draad weer op te pakken. Dit is een beeld uit Macedonië, van de vakantie anderhalf jaar geleden. Het klooster Sveti Naum onder Ohrid, bijna bij de Albanese grens. Hier zag ik in een kapelletje voor het eerst heel erg kleurige hedendaagse iconen. Ik vond ze erg geestig en herkende me er geheel in. Later dat jaar gaf een monnik te Chevetogne (België) erg af op die in zijn ogen Griekse nep-iconen.  

Dit klooster is van de toeristische hoogtepunten van Macedonië, dus behalve beeldschoon ook erg druk. Wat was dat een mooie vakantie! Een van de betere! 

Moodswings

Er zijn weer wat keuzes te maken. De raamkozijnen zijn donkergrijs, en als we ze nu niet verven doen we het misschien nooit meer. En het kan het beste vóór de vloeren.

Daar zitten we dan weer met de kleurenwaaier. De keuzes voor kleuren blijken steeds moeilijk. Je hebt je sterke voorkeur en argumenten helpen niet. Kleuren staan misschien wel rechtstreeks in verbinding met de ziel. Telkens als de ander jouw keuze afwijst doet dat een beetje zeer. De kleuren die Bobby kiest vind ik te 'zoet'. Hij: 'Zoet???' Hij vindt mijn kleuren te 'vaal'. Ik: 'Vaal???' Hij wil per ruimte een kleur kiezen, ik wil een idee voor het hele huis.

Zucht. Laten we maar een beetje naar Engelse knapenkoren gaan luisteren.. 

Zondags Uitzicht

Daar zijn ze weer: de vrijgemaakten die op zondagochtend massaal om ons nieuwe huis parkeren. We hebben een afspraak met de vloerenlegger, die wilde graag op zondagochtend, maar hij is er niet. Is hij de Zomertijd vergeten? 

Zo wachtende op de dingen die komen, kunnen we vanuit het nieuwe keukenraam met volle teugen van de Vrijgemaakten genieten. Er is nu vlak voor het huis nog geen stoep en parkeerplaats, maar straks staan ze waarschijnlijk pal onder het keukenrraam. 

Terwijl ik ze weg probeer te kijken steekt een brutaal vrijgemaakt jongetje zijn tong tegen mij uit. Ze komen om kwart over tien en om kwart over twaalf zijn ze allemaal weer weg.

Open Handen

We zullen om half elf naar de Jacobuskerk, het katholieke kerkje vlakbij het nieuwe huis. Maar als ik wakker word is het niet half negen zoals de welker aangeeft, maar al half tien, zegt de iPhone. O ja, de zomertijd! Dat wordt teveel pressen, dus we blijven maar lekker liggen. 

Als ik in Amsterdam was geweest was ik denk ik naar De Duif gegaan, waar Diane vandaag voorgaat. Ze schrijft zaterdag op Facebook waar ze zondag de overweging vandaag over gaat doen: het thema is Handen Die Doen Wat Handen Niet Kunnen. Ofzo. Wat een wonderlijke zin. Wie verzint er nou zoiets en wat kun je daarmee? Ik zou er helemaal van dichtklappen. Moet steeds aan Dominee Gremdaat denken: 'Handen die Doen wat Handen niet Kunnen... Ként u die uitdrukking?'    

Ik vraag haar wie dat thema bedacht heeft. Het is in de reeks 'Open Handen', antwoordt ze. Het blijft een beetje zweverig. Misschien moet je als voorganger bij zo'n thema gewoon maar met je schriftje aan de keukentafel gaan zitten associeren en kijken wat er komt? 

Vanmorgen lees ik op Facebook een nieuw reactie op haar bericht. Iemand die het thema een makkie vindt. 'De associatie lijkt me vrij voor de hand te liggen. Palmpasen: gezegend hij die komt in de naam van de heer, wordt er geroepen bij palmpasen. Hoe zegen je? Niet alleen met palm takken, maar ook met je handen. Door handoplegging, met een affinity gebaar (handen gericht vanuit jouw hart op het hart van de ander). Met de zegen geef je goddelijke kracht door. Dan doen handen wat handen niet kunnen.' Ik denk dat ze die gedachte meeneemt. 

Ik Kom Hier Enkel Heer, Voor de Muziek... ('Mijn gebed' van D.C. Lewis)

Avondwandeling

Marg woont tegenwoordig aan de zuidkant van 's Hertogenbosch, tussen het Zuidpark en polder de Bossche Broek. Zo lang we elkaar kennen maken we al lange wandelingen. Tijdens onze studie liepen we net buiten Groningen aan de Selwerd-kant van de stad langs het eindeloze Van Starkenborgkanaal. Daarna liepen we jaren bij Roggebotsluis bij Kampen in het eindeloze nieuwbouwbos het Roggebotse Bos.

Nu doen we dat alweer jaren in de open polder Bossche Broek. Veel verten daar. In de ene verte zie je de prachtig verlichte oude stad, in de andere verte zie en hoor je de A2. Dat is dan maar zo. 

Einde middag lopen we de polder in, we geraken hongerig in een rustiek landelijk familierestaurant met een driegangenmenu voor slechts  €19,95. Als we daarna weer buiten staan is het ineens donker. Is het eng in het donker in de polder, vraag ik. Ze antwoordt nee, en ik geloof haar. Dus lopen we vandaag de polder in het donker, wat ik in de buitengebieden van Amsterdam liever niet doe. Wat is het heerlijk. 

Erbarme Dich

Marg stuurt me een intrigerende mail. Of ik de film 'Erbarme Dich' al had gezien en welke van alle indrukwekkende scènes ik het indrukwekkendst vind. Als ik 'm gezien heb zal zij onthullen welke scène op haar de meeste indruk had gemaakt. Zo'n mail is niet vrijblijvend, die film móet ik gaan zien. Maar het komt er maar niet van: in Amsterdam draait ie alleen maar 's middags, in Rialto en Het Ketelhuis, niet direct naast de deur.

Vanmiddag ga ik. Ik ben griepig en wattig, maar de hele dag thuis is ook niet je dat. Een portie Holde Kunst ter verheffing doet doorgaans wonderen. Wat een film! Hij is gemaakt door regisseur Ramón Gieling. Wat een lagen, wat een diepte, wat een schoonheid, wat een wijsheid. Hoe vertel je zo'n film na? Het is een soort sferische documentaire, waarin behalve muziek van de Marthäus Passion van Bach en de muzikanten de laag van verdriet van mensen centraal staat, hier gefocust op dat van kunstenaars en daklozen.  In een recensie lees ik de term 'labyrintische vertelling'. Het grootste deel is opgenomen in een verlaten kerk, waar het Bach Koor en Orkest de Matthäus uitvoert onder leiding van dirigent Pieter Jan Leusink, met een groep daklozen als gehoor. Een aantal personages, onder wie opera-regisseur Peter Sellars, schrijfster Anna Enquist en danser Emio Greco, vertellen van hun bijzondere verhouding met de muziek van Bachs. Je wordt meegenomen in hun verhaal door de close-ups van de doorleefde gezichten.

Ik kan niet bedenken welk fragment Marg het meest getroffen heeft. Alles is even mooi wn ontroerend. Dit is zo'n moment waar de professor het gisteren over had, dat de voortvliedende tijd even stilstaat als je naar zulke pure schoonheid kijkt.

Waarom lezen?

Ik woon een inspirerende lezing bij, eigenlijk is het meer een college, van een Vlaamse emeritus literatuur-professor, Johan van Iseghem. Het gaat over wat je kan antwoorden op de vraag: 'Moet dat nou echt die literatuur?' Hij houdt de lezing voor een 300-koppig gezelschap fanatieke lezers en leesbevorderaars, dus het is enorm preken voor eigen parochie. Daar heb ik dan zo mijn kritische kanttekeningen bij, maar ik moet toegeven: het is goed luisteren naar de man. Pure zelfbevestiging. Dat het een uur duurt is geen enkel probleem. De strekking is natuurlijk dat mensen (meer) literatuur moeten lezen omdat je daar een betere mens van wordt. Hij lardeert zijn college met schitterende plaatjes, zoals een foto van een beeld van een zinkende bibliotheek in Melbourne.

Waarom we moeten lezen. Hij volgt in zijn redenatie het boek Kunst als therapie van de filosoof Alain de Botton  In individuele zin is literatuur een plaats ter genezing van de ziel. Het prikkelt de persoonlijke herinnering, alsook het collectieve geheugen (voorbeeld Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans). Het geeft hoop (bijvoorbeeld Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst). Het helpt bij leed (bijvoorbeeld Tonio van A.F.Th. van der Heijden), het geeft zelfinzicht (bij hem gaf Het Bureau van Voskuil veel inzicht in zijn eigen fuctioneren op de Universiteit), het is goed om je te ontwikkelen (als je een kunstwerk of een boek afschuwelijk vindt is het interessant te onderzoeken waaróm je het afschuwelijk vindt, dat kunnen heel goed beelden uit je jeugd zijn). Je leert dingen waarderen die je normaal niet waardeert (het gedicht 'Ik ben Brahman maar we zitten zonder meid' van Dèrmouw). Je kunt door het zien van kunst of het lezen van een boek meer met jezelf in balans komen (voorbeeld Vele hemels van Griet op de Beeck).

Literatuur is een middel tot morele vorming (voorbeeld Het stenen bruidsbed van Harry Mulisch, met de op cover een foto van het kapotgebombardeerde Dredsen). Het helpt je te toeven buiten de dagelijkse tijd en de ruimte  en kwalitatieve momenten te pakken (voorbeeld Kairos van Joke Hermsen). Het leert je omgaan met emoties (voorbeeld (niets heb ik van mijzelf van Willem Jan Otten), ofwel je van emoties te distantiëren, dan wel ze te intensiveren. Je overstijgt je egocentrische perceptie en oefent je in empathie,

Naast individuele argumenten zijn er ook maatschappelijk aan te voeren waarom literatuur belangrijk is. Literatuur zorgt voor zingeving en samenhang., Het is een belangrijk gespreksonderwerp.  Hij heeft moeite met de traditionele canon, die een burcht van respectabelheid creëert, hij houdt meer van het beeld van een agora, een plein, waar alle mensen elkaar kunnen treffen. Literatuur creert hoop en toekomst (voorbeeld Firmin van Sam Savage). 'De troost van boeken was dat er andere levens mogelijk waren dan het mijne', citeert hij in dit kader Griet op de Beeck.

En dan noemt hij ook nog intrinsieke literaire genoegens. De lezer leert de spelingen van de ambiguïteit, wat heel belangrijk is in dit tijdbestek van harde maatschappelijke standpunten. De lezer kan zich door de taal laten betoveren (voorbeeld The uncommon reader van Alan Bennett), de lezer visualiseert zelf (in tegenstelling tot de film, waar het beeld je geheel ingevuld aangereikt wordt). Verhalen leiden tot een open geest (voorbeeld Het rijk der lichten door Hubert Lampo). 

Kennismaken met een gedreven lezer, een bekende of een docent, is volgens hem de beste manier om kinderen aan het lezen te krijgen.

Het zijn wel een bóel argumenten, waarom we moeten lezen, zeg ik tegen Maarten, die ik er tegen het lijf loop. Nu is het weer de kunst van het kiezen. Voor niet-lezers is drie argumenten denk ik meer dan genoeg.Dat je van lezen een beter mens wordt, grijnzen we zelfgenoegzaam.

Kasten

Zomaar een plaatje

Het stucwerk is klaar. Het is schitterend geworden. Je begint te zien dat het een warm blij huis gaat worden.

Romijn komt weer op bezoek. Zij is nu zeer lovend over het huis. meubelmaker en interieurdeskundige, Ze weet van elke ruimte een parel te maken. Dat is best nodig in dit huis dat van zichzelf eigenlijk alleen maar drie gestapelde betonnen dozen is. 

Rinus is klaar is met de wc, en de badkamer schiet ook al aardig op. Nu is het de bedoeling dat hij enige kasten gaat maken. Rimus en Romijn kennen elkaar van eerdere klussen. Rinus is een vakman, heel jong nog, hij heeft de zaak van zijn vader overgenomen die ook meewerkt. Zij werken heel precies, maar Romijn is conceptueler. We hebben het zo afgesproken: zij geeft ons en hem suggesties, tips en aanwijzingen. Deze rolverdeling vinden zij allebei goed. Ik word heel heel heel blij van Romijn en haar ideeën. En Rinus begin ik steeds meer te waarderen.

Het idee is nu: we maken een soort kelderkast onder de trap, een grote kast in de slaapkamer en een ombouw achter het bed en een lage kast onder het raam. En als we er wonen gaat Romijn de bibliotheek schetsen. Rinus gaat alles maken. Zelf gaan we het afschilderen.

We mogen bij de Buurvrouw Rechts kijken. Zij hebben totaal andere keuzes gemaakt. Iedereen die bij de anderen kijkt is heel nieuwsgierig en verrast, maar zoekt en vindt in de keuzes van de buren vooralsnog vooral de bevestiging van de eigen keuzes.

Romijn vraagt of we samen zullen eten want ze heeft wat uren stuk te slaan. Ze speelt namelijk altviool en heeft vanavond repetitie van de Matthäus Passion te Bussum. Meubelmaker en altviolist, wat een bijzondere combinatie. Als we thuis komen ligt er al een offerte van Rinus. Oei.

Lezen

Ik word een beetje grieperig, naar hoestje. In de avond totaal gevloerd. In die staat van zijn lees ik Voor altijd voor het laatst, heel mooi boekje. Het is het prozadebuut van de al tamelijk succesvolle dichteres Tjitske Jansen. Het zijn kleine stukken tekst, rake herinneringen, fijngevoelig. Kwetsbaar. Eenvoudig. Net ietsje aandachtiger waargenomen en preciezer geformuleerd dan anderen. Echt een boek voor Marg.

Bamboe

Een half jaar geleden konden we ineens de bamboe-vloer voor de helft van de prijs krijgen, van 3000 euro voor 1500 euro. Dan zeg je geen nee. Toch? Sindsdien liggen die 32 dozen in de berging onder mijn huis in Amsterdam. 

Gisteravond had ik geen puf, toen heeft hij het gedaan, maar vanaf vandaag - zo heb ik Bobby toegezegd - zal ik per dag acht dozen van mijn berging door de lange gang door drie deuren met veer, trap op, in de auto. Naar Zuilen zeulen. Ze zijn best zwaar. Maar al die dingen vergeet je zodra ze gedaan zijn.

Wonder wc

Zeg nou zelf: zo'n toilet (vloer plus ombouw) heeft toch niemand! De granito vloer moet nog met een giftig beschermingsmiddel bewerkt, want anders zou hij kunnen oplossen in heftige ontkalkende schoonmaakmiddelen. Maar dan is dit onderdeel klaar. De douche nog niet, trouwens. 

Grappig dat er al wc-papier staat. Wat betekent dat? Hebben de stukadoors en badkamermannen onze wc al gebruikt???

Once upon a time in the west

Uit mijn pianoboek Die 100 schönsten Melodien von Klassik bis Pop (leicht arrangiert) speel ik doorgaans alleen de klassieke stukken. Vandaag waag ik me aan 'Once Upon A Time In The West' van Ennio Morricone. Prachtig! 

Wat een Jeugdsentiment. Het was een van de eerste films waar ik naar toe ging in Groningen. Films waren bij ons thuis uit den boze, dus ik had geen enkele filmkennis. Ik was die eerste week veel alleen in de stad, kende behalve mijn twee Emmense schoolvriendinnen geen andere mensen en ging dagelijks in mij uppie door de stad zwerven. 

Een van de rustpunten waren de zomerhits die 's middags in de bioscoop op de Grote Markt draaiden, zoals dit Once Upon A Time, The Sound of Music, West Side Story, The Sting. O, wat waren díe mannen knap: Robert Redford en Paul Newman. Het maakte allemaal diepe indruk op mij, dat ik van die verboden zondige dingen deed en dat er niets gebeurde. Daar moet ik met enige weemoed aan denken nu ik dit speel. Wat een schuchter studentje was ik, zo totaal anders dan de veel socialer ontwikkelder studentjes van nu.

Aan het eind van die zomer ging ik naar college  en ging ik op de studentenvereniging en kreeg ik ook een sociaal leven. En ging ik mij voor poëzie, cabaret en theater interesseren.

Mechico Mechico!

Ik app wel een uur met Reenske, die te Birma is. Het voelt alweer eindeloos lang geleden dat ze hier weg ging. En dat ze hier vier maanden woonde. 

We kletsen wat over de dingen. Zij vertaalt /edit teksten van een vipassana-wijze uit het Pali naar het Engels. En we hebben het natuurlijk over hoe een periode als deze goed door te komen. Niet teveel op de gevoelens letten, die komen en gaan, dat is het leven. Eenvoudig leven, van dag tot dag, beetje wandelen, beetje niksen, lekker eten. Veel groente, schrijft ze.

Omdat ik - meestal - vegetarisch eet in deze vastenperiode, zoek ik leuke vegetarische recepten. De nieuwe Allerhande heeft als thema exotisch koken en ook een afdeling Mexicaans. En zo wordt het groentechili sin carne, opgediend in taco's. De Mexicaanse keuken heb ik nog nooit gedaan, dus er is een drempel, want hoe moet dat met die taco's en enchillada's, maar het blijkt allemaal kinderlijk eenvoudig. En heerlijk. 

Heimat 2

Heimat 2 is prachtig. Hermann is inmiddels 22. Het is 1962, de jeugd van München is vrolijk en los. De politie accepteert dan niet en sluit onder neer straatmuzikanten op. Hermanns gitaar wordt kapot geslagen en hij gaat een paar weken op de vlucht. Alle Frauen lieben ihm. Hij is onweerstaanbaar jong en mooi met die sprekende ogen. Alle gebeurtenissen worden zo quasi nonchalant zijdelings gefilmd. De blik van de camera lijkt de dingen bijna per ongeluk / toevallig te registreren.

Het eige nadeel is dat de afleveringen eindeloos duren: die we zaterdagavond zien wel twee uur. En dan valt ook nog het onvermijdelijke voetbal er middenin

Rothko

Het voelt allemaal beetje raar. Onvoorstelbaar dat we afgelopen dinsdagmiddag de sleutel kregen. Het voelt als al wéken geleden. Het besef van tijd en gebeurtenissen is helemaal weg. Er zijn nu drie kamers gestuct en een gedeelte van het trappenhuis. De sanitaire ruimtes beginnen ook al een beetje vorm te krijgen.

De tapijtman heeft staaltjes tapijt voor ons verzameld om in de ruimtes leggen waarvoor ze bestemd zijn. In de slaapkamer, de bibliotheek en op de trap. Ja het klopt. Ja het staat. Ja het is goed.

En nu? Eerst maar eens een nieuwe planning maken, want de keukenleverancier was vergeten een vinkje bij onze opdracht te zetten. Nu wordt de keuken pas 13 april geleverd. Daarna kan de vloer.  We gaan bij de bamboezaak langs om te vragen of zij het parket de 15e april kunnen leggen. En om te overleggen over de lak en de plinten.

Het stucwerk is dus heel lichtgeellichtgroen, heel subtiel, het staat mooi bij alles en wisselt per kamer wat de kleur doet. Welkom. Warm. Behaaglijk. Opgewekt.

Matthäus Passion 2015

Elk jaar oefent de Nederlandse Bachvereniging een week in de Geertekerk op de Matthäus-Passion en sluit dat af met de Generale Repetitie, alvorens ze het hele land gaan doorreizen op tournee, te besluiten met een week Naarden. Om even in andere dan de nieuwe woning-sferen te komen gaan we daar naar toe. Het is heel bijzonder, de kerk is gevuld met het orkest en het koor en er zijn maar drie rijen publiek. De musici zijn gekleed in hun kloffie en je zit er bovenop.

Zus3, die even langs komt om het nieuwe huis te bewonderen, zegt: O! De Matthäus! Mag ik mee? Dat mag.

Drie uur duurt deze Generale en hij vliegt voorbij. Zó mooi! Deze Matthäus-Passion wordt geleid door Stephan MacLeod, die zelf trouwens ook zingt. Hij heeft een bijzondere opvatting over de de uitvoering. 'Er staat geen dirigent in het midden, dus we moeten zorgen dat we elkaar kunnen zien. Zowel orkest als zangers zullen staan, dat vergroot het contact. Alle zangers staan vooraan, voor het orkest. De tekst, waar het om draait, komt dan het eerst en dan beleef je de muziek veel intenser,' aldus Stephan MacLeod.

Het mooist is de alt, een dikkige jongen, type teddybeer, die met zijn Erbarme Dich helemaal door merg en been gaat. En de bas die Jezus zingt is een vlotte jongeman op sneakers die als hij een tijdje niet hoeft te zingen kopjes koffie nuttigt uit zijn eigen thermosfles.

Rookkanaal

Omdat ik zo hondstrouw matineus naar het werk ga heb ik vanmorgen het hele spektakel met hoogwerker van het rookkanaal gemist. Er moest een gat in het dak en een gat in de vloer van de slaapkamer, waar de pijp voor de rook doorheen ging en een koof omheen. Deze koof staat in de slaapkamer. Daaronder is de Bibliotheek op de eerste etage, waar een houtkacheltje komt.

Nu moet het rookkanaal in het bed geïntegreerd worden. 

Blue Pebbles

Elke dag ga ik naar het nieuwe huis. Gisteren waren de werkmannen er nog toen ik kwam, maar vandaag niet.  Blijkbaar vertrekken ze voor vieren. De stukadoors (2) en de badkamermannen (2). Bij de badkamer moeten er nog enige puntjes op de 'i'. Hoe we de matwitte wandtegels geplakt willen? Wild. Welke voeg we tussen de vloertegels willen? Manhattan. Hoe we de voeg tussen de blauwe kiezels willen. Zilvergrijs. En zo gaat dat maar door. Het wordt denk ik wel een thuis met een grijns!

Buurtbewoners

Ik moet natuurlijk wel andere interesses blijven te houden, maar vooralsnog heb ik een beetje hersenvernauwing. Dus rijd ik na het week rijd weer bij het nieuwe huis langs, alwaar twee stukadoors  keihard aan het werk zijn alsook twee badkamermakers. 

Buiten doen weer allemaal buurtbewoners het spelletjes gluren-bij-de-buren. Ditmaal zijn het allemaal behoorlijk hoogbejaarden. Ik nodig ze maar niet meer naar binnen, zoals ik gisteren nog deed met de drie Marokkaanse vrouwen. Het zijn allemaal wat men noemt 'volkse' types, met het Utrechtse hart op de Utrechtse tong.

Bankirai

De achtertuinen liggen natuurlijk nog helemaal open. De nieuwe buren rechts suggereerden al een Bankirai-schutting, de buren links nu ook. Had u er ooit van gehoord? Ik niet. Wat is er op tegen? Dat het een beetje  fantasieloos is! Ik heb na enig googelen mijn oog laten vallen op iets ecologisch, maar de buren rechts vinden dat niets. Aan de buren links heb ik die nog niet kunnen laten zien. 

We kunnen ook 'mijn' ecologische creatieve schutting gewoon tegen hun Bankira zetten, opper ik. Bobby is geloof ik bang voor een dubbele burenruzie en is bij voorbaat al helemaal op het compromis uit. Hè nee. Mijn idee is toch veel leuker?

Oplevering

Opleveren, hoe gaat dat dan? Wel, er zijn de opzichter van de aannemer (l) en zijn management-trainee (r), er is een door ons ingehuurde bouwkundige van Vereniging Eigen Huis, en Bobby en ik zijn er. Samen lopen wij alle ruimtes door en de bouwkundige van VEH benoemt wat hij ziet en waar wij als kersverse huiseigenaren op moeten letten.

De overijverige eerste werklieden komen reeds twee uur vóór de afgesproken tijd: Dennis de stucadoor, Rinus de badkamerkundige, en Brinkers de tapijtleverancier. Ondertussen worden ook nog onze Amsterdamse badkamertegels afgeleverd. En er zijn nieuwe buren om je mee te verhouden. De schutting.

Een huis opleveren is een echt mannendomein. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om er een beetje bij te blijven. Vrouwendingen. Ik zet narcisjes en violen en primulaatjes in de plantenbak. Ik haal drie nieuwgierig bij de buren glurende Marokkaanse buurtgenotes in huis, ik maak kennis met de bibliotheek en de bibliothecaresse om ergens te kunnen plassen, zolang we in ons huis nog geen sanitair hebben.  Zo wordt het weer een kleurige betekenisvolle dag.

Vlad, bedankt

Laatst stuitte ik in nota bene DeTelegraaf op een bericht over een supersonische boekhandel in Boekarest Roemenië. Op zoek naar een bruikbare foto vond ik de architect / fotograaf Vlad Eftenie, die deze prachtige panorama-foto gemaakt had. Na enig heen-en-weren mocht ik de foto gratis gebruiken als ik zijn naam en Facebook-pagina vermeldde. Yeah!

Vandaag mail ik hem een bedankje en een link maar het doorbladerbare magazine op Issue, zodat hij dat kan delen met zijn vrienden.

Dat heeft hij net gedaan. Apetrots. Dat zie ik wel, maar ik heb geen idee wat hij schrijft, zoals hij van zijn kant ook geen idee heeft wat ik schrijf.

This Will Be The Day

Vandaag is de dag. We gaan de sleutel krijgen. Half een is de oplevering. Die duurt anderhalf uur, en dan krijgen we de sleutel. Een deskundige van Vereniging Eigen Huis komt mee inspecteren. Dan komt Dennis de stucadoor zijn emmers neerzetten. De tegels worden op een palet op de stoep gezet. Die gaan we zelf naar binnen dragen. Rinus de tegelzetter komt de sleutel halen. De man van de tapijten komt wat stalen brengen.

Ik denk dat ik naar de locale AH ga om narcisjes en blauwe druifjes voor in de plantenbak te kopen. Misschien wel tulpen. Hebben we al een kraan, vraag ik me af, als we nog geen sanitair en keuken hebben?   

En vanavond gaan we feestelijk uit eten bij de Griek Het Dikkertje  op de Amsterdamsestraatweg. Ik ben beetje nerveus.

S0505-G70Y

Stucadoor Dennis heeft vandaag onze keuze voor het stucwerk nodig. Tenslotte gaat hij woensdag al beginnen. Hij heeft de kleurenwaaier weken geleden al bij ons afgeleverd en we hebben het besluit steeds voor ons uitgeschoven. Vandaag moeten we kiezen, en wel voor de avond invalt, bij daglicht. 

Standaard stucwerk is gebroken wit (RAL 9010), maar die heb ik nu een paar keer gezien, die vind ik nog te hardwit. 

We kiezen een hele lichte lichtgeel-tint, waar ook een tikje groen in zit. Mooi licht en helder, maar niet witwit. Ooit pleitte ik voor een lange rode wand van voor naar achter, of een rood trappenhuis, maar nu weet ik dat niet meer. Daar zien we voorlopig maar van af. Op de computer ziet de kleur die we gekozen hebben (S0505-G70Y) er valer en olijviger uit dan op de kleurenwaaier, maar we vertrouwen maar op de kleurenwaaier. 

Passie

Bobby moet zaterdagavond werken. Hij heeft een concert. Dat is best lang geleden en ik heb wel zin weer eens te luisteren. De Koninklijke Oratorium Vereniging Utrecht treedt op met een Passie-concert met minder voor de hand liggende muziekstukken. Ze zingen 'Stabat Mater' van Antonio Bononcini, 'Laudate Pueri Dominum' van Antonio Caldara, de cantate 'Die mit Traenen saeen' van Johann Ludwig Bach en 'Stabat Mater' van Joseph Rheinberger. 

Ik ken inderdaad de stukken noch de componisten, dus er is geen feest van herkenning, maar het meeste is prachtig. De hoge kwaliteit is met name te danken aan de sopraan Caroline Stam.

Neven en nichten

Ik heb toch zulke leuke neven en nichten. Door de gang der dingen zien we elkaar minder dan ik zou willen. Voor mij als kinderloze entiteit zijn ze toch een welkom venster op de next generation. De meesten zijn inmiddels dertigers met banen en huizen en auto's, net als wij vijftigers. Maar soms hebben zij er dan kindjes bij.

Er zijn mensen die in de vastentijd sommige zaken láten, zoals wijn, televisie, vlees, maar ook mensen die juist dingen gaan dóen die ze normaal niet doen. Dat is eigenlijk léuker.

Nu ik naar Schalkaar rijd denk ik: Nichtje! Nichtje woont tegenwoordig in Nijmegen, heeft daar een drukke baan en nieuwe verkering in Jeruzalem, dus die zie of spreek  ik haast niet meer. Ik bel, want nee-heb-je, tenslotte. Nichtje is inderdaad niet thuis. Ze blijkt in de auto te zitten naar Bochum Duitsland, en dan naar Zwolle te gaan. Alsdof het niets is. 

Dat biedt mogelijkheden. Schalkhaar vindt ze niet handig en zo spreken we ineens om 15 uur af in hartje Apeldoorn, alwaar we een half uurtje bijkleppen in een oergezellig Apeldoorns huiskamercafé 'Central Park' en ik kennismaak met haar nieuwe verkering uit Jeruzalem. Wat een leuke jongen. Uit Zwolle dus. 

Nu ik toch in Apeldoorn ben kan ik ook wel even bij Nichtjes broer-en-vrouw langs, die onlangs van Amsterdam Wibautstraat naar Apeldoorn Noord zijn verhuisd. Om hen moverende redenen. Ze hebben een zoontje van anderhalf en een tweede baby is op komst. En dan zit ik ineens in hun nieuwe Apeldoornse huiskamer, we praten bij en eten van de Chinees. Van dit soort impulsiviteit en gezelligheid klaar ik bijzonder op. Dat moet ik goed onthouden. 

Tipies

Voor 2015 heb ik de organisatie van de jaarlijkse Familiedag op me genomen. Die valt op de eerste zaterdag van juni, dus - schat ik in - precies rond onze verhuizing. Ik was aan de beurt om het te organiseren. Bij alle zaken op de to-do-list is het nu een kwestie van gebeurd is gebeurd. Als ik het vandaag allemaal afregel dan hoef ik er niet meer over na te denken. 

De Familiedag 2015 heb ik bedacht in een bijzonder leuke uitspanning boven Schalkhaar boven Deventer. We kwamen er in november langs van een bezoek aan een wandafwerker te Lemelerveld. Het is ontzetten leuk en hip en gezellig en lekker. Niet dirct Overijssels, maar Mediterraans - Noord-Afrikaans, het heeft een speeltuin, een tipitent, ezeltjes, wandelroutes, klootschieten en wat al niet. 

Met de eigenaar neem ik het programma door: het tijdschema, het eten en de prijs. en na een half uur is alles in kannen en kruiken. De tipitent is 6 juni voor de Vermijtjes.

Kleuren

We dreigen een beetje achter op schema te geraken en moeten knopen doorhakken. De zaterdagochtend is voor de vloerbedekking. What's gonna be boy? We komen er helemaal uit: binnen een uur.

Wat een kei van een tapijtverkoper, hij is 67 jaar en heeft al AOW, vertelt hij, maar hij kan het tapijtverkopen niet laten.

Hij kan uit alle getwijfel precies de positieve kreetjes herkennen en bekrachtigen.

Enjoy

Oei, ik heb het weer, al vele nachten, dat ik niet kan slapen. En dat ik 's nachts om de onrust te vermijden maar actualiteiten en praatprogramma's ga kijken. En regionaal. En lokaal. Je bent wel meer op de hoogte van de dingen, dat is er positief aan. Maar wat is het vermoeiend. Ik stort avond aan avond rond 21 uur in bed.

Encore

Uit de lp's des levens kies ik vandaag de lp 'Encore' van de King's Singers, met Engelse en Amerikaanse traditionals, die ze op deze lp  samen met het Gordon Langford Trio zingen. Het was mijn kennismaking met die o zo smoothe traditionals als 'O Shenandoah' en 'Scarborough Fair', 'The Oak and the Ash', 'None but the Lonely Heart'. Ik  kon er geen genoeg van krijgen. Dat mannen zó fluweelzacht konden zingen, de verbazing was eindeloos voor een meisje dat alleen maar nare mannenbroeders kende.

Niet de hele lp staat op Spotify, maat ik vind toch iets onder de naam 'Gordon Langford Trio'. Voor wie een stukje wil luisteren  De lp is bij Amazon te koop als vinyl, voor slechts $ 5,99. Zo kan ik mijn helemaal verpeste lp-verzameling vernieuwen.

Terrasweer

Het afscheid nemen begint al een beetje. Ik bel bij Buurman aan voor een rondje Flevopark. In het park aan het grote veld zit een Surinaamse jongen met een drone, die hij net voor de eerste keer oplaat, met wie we ons een tijdje onderhouden. Dan vieren we de buurschap met een biertje met leverworst op het terras van de distilleerderij Het Nieuwe Diep. Uitzicht op een prachtige avondstille vijver.

Volgende week gaat hij weer naar Frankrijk. 'Ben je er nog wel als ik terugkom', vraagt hij, 'begin mei.' Ik weet het werkelijk niet. Volgende week krijgen we de sleutel van het nieuwe huis maar dan moet er heel veel. Stucwerk, de badkamer, de keuken, de vloer, kasten... 'Wie moet er als jij weg bent in de zomer mijn post doen?' 

Hij nodigt me uit naar de Niasstraat, waar we traag naar toe slenteren. Daar bevinden zich zijn favoriete pizzeria Palermo, de avondwinkel en biercafé Joost. Ben ik al die vier jaar hier nog nooit geweest. Het was een echte aggenebbis-straat. Nu geheel opgeknapt. 

Stemwijzer

Die provinciale verkiezingen: ik weet het niet. Vandaag doe ik twee stemwijzers en ze concluderen allebei dat ik SGP of Christen Unie moet stemmen. Huh?? Geen vraag ging over zondagsrust, abortus of euthanasie, wat toch ongeveer de belangrijkste christelijke thema's zijn. 

De provinciale thema's zijn snelwegen, ecozones, windmolenparken, buurtbussen, bedrijventerreinen, en cultuureducatie. Bij de helft van de vragen heb ik Weet-Ik-Niet ingevuld.

Nee heb je

Thema van de dag: Nee heb je. We gaan weer naar Haarlem om bij de firma HomeStock de hoekbank 'Diva' te voelen. In onze herinnering zat die net iets lekkerder dan hoekbank Hans van de Woonfabriek. Maar hoekbank Hans had weer een mooiere stofkeuze. 

Hoekbank Diva wordt in Estland gemaakt, vertelt Wouter van HomeStock. Dat vind ik sympathiek. Hij heeft bij die bank drie stalen met stoffen, maar dat is allemaal vijftig-tinten-grijs. Wij willen graag deze bank, zeggen wij, maar een andere stof. Eerst zeggen ze altijd nee. 'Het is zo'n mooie bank', zeg ik, 'écht! En hij zit zo lekker... En wat een leuke winkel is dit. Is het uw eigen zaak?' En dan zegt hij: 'OK, ik ga zoeken, maar dan moet ik wel álle gegevens van die stof. Gaat u maar naar de Woonfabriek terug om foto's te maken. Merk, namen, rugnummers.'

The never ending story. 

Wij terug naar de Woonfabriek in Villa Arena, is de hele bank Hans weg, evenals al die stoffenstalen. 'Vorige week hing alles er nog!' roep ik. De verkoopster legt uit dat de verkoper van die producten - een firma uit Sliedrecht - vertrokken is. Met zijn banken en de stalen. Want het was er te stil, hij verkocht er te weinig. Nee, het is er niet meer. Hadden we maar vorige week moeten kiezen. Ze verwijst ons voor andere stalen door naar het Bankenplein en bankenspecialist Johan aldaar. 

'Waar is bank Hans, en waar zijn die stalen?' vragen wij. 'Het was zo'n mooie bank', herhaal ik, 'en zulke mooie stalen! U hebt een fantastische winkel! Wij zeggen tegen iedereen: Gá toch naar de Woonfabriek!' Enfin, daar heeft Johan niet van terug en dan heeft hij ineens de stoffenstalen nog in het magazijn. Hij komt terug met een winkelwagentje vol stalen en snel fotografeer ik de gegevens.

Ondertussen kopen we bij de Woonfabriek wel de rozenhouten eettafel. Lekker groot. 100x220. Levertijd 3 tot 6 weken. Waar de tafel gemaakt is weet hij niet, maar het hout komt uit Indonesië, weet Johan te vertellen.

Nu het antwoord van HomeStock afwachten of zij deze stof kunnen vinden en naar naar Estland kunnen verschepen. 

Oost West Thuis Best

Vandaag werk ik thuis. Het is druk want Vinnie is goed ziek en we mogen hem niet vervangen: jullie lossen het maar op. Ik werk van kwart voor acht tot kwart over zes, maar wel in een pauze naar AH en een half uur wandelen in het park. 

Ik beweer graag dat ik liever op kantoor werk dan thuis, maar vandaag vraag ik me af of dat nog wel klopt. We zitten daar te Bunnik sommige dagen met zoveel personages in een ruimte dat er de hele dag door voornamelijk drukte en afleiding is. Het is echt veel, die afleiding. 

Nu begin ik vroeg ga ik net zo lang door tot alles klaar is. En ik ben een stuk relaxter. Sneeuwklokjes zien, daar word je behoorlijk blij van.

Tamouda

Vriend Joost geeft een theater- en muziekminnend verjaardagsfeestje in het nieuwe café Het Gegeven Paard in het nieuwe muziekcentrum Vredenburg. En op enig moment zakken we af naar Marokkaans specialiteitenrestaurant Tamouda aan de overkant. Het begint een beetje een vaste hang out te worden: ik at er afgelopen donderdag ook al met Zus3. Ik heb groot respect voor de restaurants aan het Vredenburg, zij hebben die jaren verbouwing rond het Vredenburg toch mooi maar overleefd. Net als de zaken aan de verkeerde kant aan het Rokin in Amsterdam.  

Laatst at ik met Anke ook al bij de buurman het Indiase restaurant alhier, en na ons afscheid lokte de buurman Marokkaan me. 'Kom de volgende keer bij ons eten', zei hij. 'Ja ja', zei ik om er van af te zijn.

Maar ik houd erg van Marokkaans eten en daar zijn we dan weer. Ik ken de vrouw achter de bar, bedenk ik, van 20 jaar geleden, toen ik het blad Vrouw & Gezondheidszorg maakte. Zij zat in de  redactieraad. Het duurt bijna een uur voor ik me haar naam weer herinner: Latifa. Raar: ze is nu 20 jaar ouder: ik denk steeds: misschien is het Latifa niet, maar haar móeder. Ze lijkt wel tegen de zestig. Maar ja, misschien is ze ook wel zestig.

Ze is het echt. We zijn oprecht verheugd elkaar weer te zien. Ha! Wéér een Utrechtse vriendin erbij! Alleen woont deze in Breda.

Han Kang

Gelezen: De vegetariër van de Koreaanse schrijfster Han Kang. Casper beval het aan bij de laatste aflevering van DWDD. Wat een unheimisch maar mooi boek. Hoofdpersoon is een vrouw ('doodgewoon', 'onopvallend'), die na enge dromen weigert vlees te eten, en wordt al snel broodmager, wat op grote tegenstand uitloopt bij haar man en haar familie. Haar vader slaat haar in het gezicht bij een familie-etentje. 

We leren haar niet echt goed kennen, ze wordt beschreven door respectievelijk haar echtgenoot, haar zwager en haar zus. De zwager is videokunstenaar, hij is geobsedeerd haar lijf met bloemen te beschilderen en de liefde met haar bedrijven. Haar zus probeert contact met haar te krijgen als ze in een psychiatrische inrichting zit: ze praat niet meer en denkt dat ze een boom is. Daar wordt ze gedwongen tot intraveneus medicijnen en voedsel. Het is een wonderlijk, een beetje een hallucinerend boek. De schrijfster schijnt in Zuid-Korea heel beroemd te zijn. Heel bijzonder. Indrukwekkend.

Tuinafscheiding

Er komt een mailtje van onze toekomstige buren Stefan & Diana aan ons en aan hun andere buren Marco & Claudia over de toekomstige tuinafscheiding. Ze hebben vooronderzoek gedaan en voorbeelden bijgesloten. 

Tuinafscheiding is een onderwerp waar een bovenhuisbewoner geen weet van heeft, hoogstens dat dat iets is wat bij anderen kan oplopen tot en met de Rijdende Rechter aan toe. Nu denk ik meteen aan de tuinen van de Geschwister en de verhalen over de buren. Op de site van een tuinprogramma van RTL lees ik dat je het eens moet zijn over de schutting. Als je het niet eens bent moet je jouw schutting 50 cm binnen de lijn van de erfscheiding zetten.

Ik heb meteen een mening. In Noord aan de Couhornerhoek had de woningbouwvereniging prille beukenhaagjes geplant, maar dat duurde te lang en dus pleurden diverse buren hop Gamma-schuttingen neer. Einde sfeer. Ex en ik bouwden zelf een prachtige luchtige latten grachtengroene schutting. Het was veel werk, weet ik nog, maar alleszins de moeite waard. 

Hoewel ik vandaag liefst alle vooronderzoek op welk gebied dan ook uit wil hebben staan vandaag ga ik onmiddellijk op zoek naar wat anders. Want ik vind t maar fantasieloos en massief en dat voor een piepklein tuintje.

Ondertussen verdiepen we ons ook nog maar even in opstal-, inboedel- en aansprakelijkheidsverzekeringen. Voor wie geïnteresseerd is:  600 euro per jaar. 

Vrouwendag

Zukra, mijn Russische vriendin die ik na die ene ontmoeting in het Rijksmuseum nooit meer gezien heb, appt ineens een plaatje. Waar gaat dit over? Ik kan er niets van maken. Verjaardag? Huwelijk? 

Het is Vrouwendag, licht ze desgevraagd toe. Ze wenst me een fijne Vrouwendag. En dat terwijl ik met eindeloze spierpijn in bed onrustig lig te dromen van een zedenpolitie-achtervolging in Iran. Omdat ik niet Iraans genoeg gekleed ben.

In Rusland kreeg ze op vrouwendag altijd rozen, schrijft ze.

Verhuizing

Het is haast onmenselijk, zo vlak na het Nachtelijk Boekenbal, maar op de afgesproken tijd ben ik aanwezig in hartje Utrecht. Met zijn vijven pakken we alles in en dragen we het hele hebben en houden naar Rijnsweerd. We doen een wedje: worden het twee of drie vrachtwagens vol? Doordat Pinky zo goed compact vrachtwagen kan inpakken blijft het bij twee. Iedereen kreunt onder het eindeloze slepen. Kilometers. Dat zal wel spierpijn worden.

Maar goed. This is what friends are for. Ik ben onder de indruk van ons allemaal

Topfeest

Ik heb een tópboekenbal. Vooraf heb ik ferm besloten er niet tegenop te zien, glimlachend door de gangen te schrijden, tevreden te zijn met vluchtige conversaties, niet te drinken en vooral te genieten. Het kleurige jurpje doet haar werk. 

Het programma is goed: met Margreet Dolman, Frederique Spigt, Dimitri Verhulst op accordeon én in duet met Willeke Alberti, en Maarten Biesheuvel. Frederique en Dolman sluiten af met een lievelingsnummer i'm Crazy van Patsy Cline. Ik geniet met volle teugen. Mandy van 23 zegt het allemaal weinig. 

Na het flaneren door de wandelgangen dansen we onszelf helemaal uit onze bol op de muziek van een bandje geheten Vezpa, met nummers uit de fifties en sixties. Dat vindt Mandy gelukkig wél leuk. En ik ben al om half een thuis. 

Het thema van het Bal is 'waanzin', dus er is aankleding met 'gekken' en 'verpleegsters' als in de film One Flew Over The Cocoo's Nest, en iedereen kan op de bank bij Freud. 

Ik tref het DWDD-boekverkoperspanel bij Freud op de bank. Jullie zijn tóp, roep ik, jullie zijn gewéldig. Wat een heerlijke avond!

Shaky Flat Blues

De herontdekking van de hemel: nu draai ik uit mijn studiejaren het album Plenty van de Pointer Sisters. Heerlijk om mee te zingen, om bij te dansen, en om het simmige gevoel door de vermoeidheid van een week hard werken enigszins te kanaliseren. I've Got the Shaky Flat Blues. Wat een heerlijke muziek, ook al is het in sommige nummers treurnis troef. Je gaat er vanzelf van dansen! 

Wij hadden rond 1980 een close harmony clubje genaamd Stukken Beter, met de nog immer in mijn leven en op mijn blog figurerende personages Marg, Hani501, en Zus4. We traden op in buurthuizen en soms ook op het station van Groningen. Nu zou dat een flash mob heten. Een van de lievelingsliederen was 'Stort tranen uit, schreit luide weent en treurt....' 

Groepen als de Pointer Sisters en The Roches waren ons lichtend voorbeeld, van een hoogte die we nooit, maar dan ook NOOIT zouden halen. Maar wel genieten.